De opdracht:

Mijn cover:

Mijn verhaal:

"Winter, nu komen! Je tante May wacht op ons!" Roept mijn moeder naar boven. Geïrriteerd sta ik op, doe mijn schoenen aan en strik agressief mijn veters.
"Winter!" Roept mijn moeder hysterisch.
"Ja ik ben toch bezig!" Roep ik kwaad naar beneden. Ik pak mijn telefoon en stop mijn oortjes in mijn oren. Anders gooi ik straks nog een schoen naar beneden.

Met mijn voeten slepend loop ik de trap af. "Doe je dat aan?" Vraagt mijn moeder met een gezicht vol afschuw. Misschien moet ik mijn muziek harder zetten. Ik zucht en zet een bitchy glimlach op. "Ja, heb je daar problemen mee?" Vraag ik. Mijn moeder snuift met haar neus als teken dat het lelijk is. "Nee hoor, prima", antwoordt ze.

Ik rol met mijn ogen en loop naar buiten. Mijn vader pakt de laatste spulletjes in en stapt vervolgens in de auto. Mijn moeder doet haastig de deur achter zich dicht en komt dan ook de auto in. Het is maar een half uurtje rijden naar tante May dus dan kan ik snel weer weg van mijn ouders.

Het lijkt wel alsof mijn vader mijn gedachten kan horen want hij zegt: "Wel een beetje gezellig doen straks hè?"

Het blijft even stil.

"Waarom moet ik überhaupt nog mee?" Vraag ik plots. Mijn moeder kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan.
"Waarom zou je niet mee moeten! Je hoort mee te gaan naar verjaardagen!" Roept ze.
Ik knijp één oog half dicht en trek een zuur gezicht bij het horen van haar schelle stem.
"Er is niemand van mijn leeftijd! Alleen maar kinderen van vier en ik ben zeventien mam!" Roep ik nu ook.

"Denk eens een beetje aan je familie! Je hoort meer over te hebben voor je familie en niet alleen maar aan jezelf te denken", zegt mijn moeder.

Au. Dat deed pijn.

De bom binnenin me ontploft. "Oh, dus je noemt me nu een egoïst! Jij bent een vieze vuile egoïst dat je je kind dwingt mee te gaan naar iets terwijl ze dat helemaal niet wilt!"
Mijn vader onderbreekt me.
"Winter! Nu rustig doen! Zo hoor je niet tegen je moeder te praten!" Schreeuwt hij.

De bom was al ontploft maar nu ligt er nog een kernwapen te wachten zodat die kan ontploffen.

"Ohja heel fijn pap! Dat jij altijd aan mama's kant staat! Wel makkelijk zo hè, altijd met z'n tweeën iemand aanvallen! Je wilt niet eens luisteren naar het punt dat ik maak, je hebt al in gedachten: mama heeft gelijk!" Schreeuw ik met overslaande stem en ik voel de tranen over mijn wangen rollen.
"Winter! Natuurlijk doe ik dat wel! Je moet gewoon leren dat j-"

Mijn vader kan zijn zin niet afmaken. Ik hoor slippende banden en voordat ik het weet is er een harde knal. Ik voel het glas van de ruit op me vallen. Als een regen komt het naar beneden. Ik ruik rook en raak in paniek. Mijn hoofd die tegen de stoel aan is geknald hef ik op. W- wat is er gebeurd?
Ik wrijf over mijn hoofd, bloed. Nog meer paniek welt in me op.

Ik kijk naar mijn ouders. "Pap?... pap? Ben je daar?" Mijn hartslag versnelt en mijn ogen vullen zich met tranen. Ik schud mijn vader door elkaar. "Pap!?" Roep ik in paniek. Mijn ademhaling stokt in mijn keel en ik ben vergeten hoe ik moet ademen. Met moeite zuig een beetje lucht naar binnen. Mijn vader's gezicht zit onder het bloed en er zitten glassplinters in zijn handen.

"Mam? Mam! Mam wordt wakker!" Roep ik terwijl ik haar klapjes in haar bebloede gezicht geef. Ik beweeg haar hoofd en schud haar schouders door elkaar. "Mam!" Schreeuwend worden mijn hele wangen nat. Ik leg mijn hoofd op haar schouder.

"Mam...", snik ik. "Het spijt me. Het spijt me zo. Wordt alsjeblieft wakker. Ik kan niet zonder jullie leven. Alsjeblieft. Alsjeblieft..."
Ik voel alle kracht weg ebben uit mijn lichaam. Mijn armen liggen levenloos over mijn moeder heen. Haar bloed mengt zich met het mijne.

De vieze geur van rook en vuur dringt mijn neus binnen. Een misselijk gevoel komt naar boven en de drang om over te geven wordt groter. Ik moet hier weg komen. Ik hef mijn hoofd op die loodzwaar is. De voorruit is opgebroken in snippertjes en de voorkant van de auto is in elkaar gedeukt. Voor me staat een boom, deze boom... Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Het gebeurde in minder dan twee seconden. Mijn hele lichaam begint te trillen en ik haal zwaar adem. Ik kan nu niet hyperventileren. Winter, sta op.

Een hevige hoofdpijn neemt mijn hoofd over en ik wordt duizelig. Ik grijp de stoel vast en hou mijn hoofd naar beneden om het bloed naar mijn hoofd te laten stromen. Het vuur steekt zich op bij de voorkant van de auto.
Nog even en de auto zal ontploffen. Ik kijk mijn ouders nog één keer aan.

"Ik hou van jullie", fluister ik zacht en ik wurm me door het raam.

—————

Omg dit was ook zo lastig hè. Die gevoelens, hoe de hel moet je die beschrijven? Nouja ik heb mijn best gedaan en IK HEB ERMEE GEWONNEN. Dus blijkbaar was het wel goed.
Ik ben benieuwd wat jullie van mijn verhaaltjes vinden dus laat een reactie achter (: