-Πώς ήταν το σχολείο;, είναι το πρώτο πράγμα που ακούω με το που φτάνω σπίτι.

-Καλά, απαντάω ξερά και κατευθύνομαι προς το δωμάτιό μου.

-Όχι τόσο γρήγορα. Πρέπει να συζητήσουμε για την τιμωρία σου.

Ένιωσα το αίμα μου να βράζει όμως προσπάθησα να το κρύψω. Είναι όλα μέρος του σχεδίου, αυτό ήταν το μόνο που επαναλάμβανα. Το κάνω για αυτόν.

-Ακούω.

-Καταρχάς να με κοιτάς όταν μου απευθύνεσαι. Απαιτώ σεβασμό. Αρχικά θέλω να καταλάβεις πως ό,τι κάνω το κάνω για το καλό σου. Δεν θέλω να σε δω να πληγώνεσαι. Για να σιγουρευτώ λοιπόν θα είμαι ιδιαίτερα αυστηρή μαζί σου. Θα ξέρω ανά πάσα στιγμή πού είσαι, με ποιόν και το τι κάνεις. Οι πολλές έξοδοι κομμένες. Εξάλλου πρέπει να εστιάσεις στα μαθήματα και μόνο σε αυτά αν θέλεις να επιτύχεις. Και εννοείται πως δεν θα ξανασυναντηθείς με αυτόν τον 'κύριο' για τον οποιοδήποτε λόγο. Ούτε καν μέσα στο σχολείο δεν θα έχετε επαφή. Κατάλαβες;

Και συνέχισε να μιλάει ένας θεός ξέρει για πόση ώρα για την ηθική, τις υποχρεώσεις μου και το μέλλον μου. Δεν την άκουγα πλέον. Τόσες φορές που μου τα είχε πει τα είχα μάθει απ' έξω. Θα μπορούσα να ορκιστώ πως τα έχει γράψει και τα προβάρει κάθε φορά πριν συναντηθεί μαζί μου σε περίπτωση που τα χρειαστεί! Αποφάσισα λοιπόν να τον σκεφτώ. Και στο μυαλό μου ήρθε για ακόμα μια φορά η πρώτη φορά που εκφράσαμε τα συναισθήματά μας.

Flashback

Για ακόμη μια φορά είχαμε συναντηθεί για να τελειώσουμε την εργασία του τετραμήνου κι ένιωθα ένα κόμπο στο στομάχι μου. Τον τελευταίο καιρό κάθε φορά που τον βλέπω πεταλούδες, ή μάλλον όχι, ολόκληρο το ζωικό βασίλειο, να χορεύουν μέσα μου και να φτάνουν στο αποκορύφωμα κάθε φορά που τα μάτια μας συναντιούνται. Πιάνω συνέχεια τον εαυτό μου να τον σκέφτομαι και νομίζω πως αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα χάσω το μυαλό μου. Και καθώς τον παρακολουθώ να εργάζεται σιωπηλά δίπλα μου αναρωτιέμαι τι να σκέφτεται για εμένα άραγε; Ότι είμαι το φυτό της τάξης; Ή ότι χάρις εμένα θα πάρει καλύτερο βαθμό στο μάθημα; Ελπίζω πως όχι. Οι άλλοι ας πιστεύουν ό,τι θέλουν όχι όμως και αυτός, δεν θα το αντέξω. Και σαν να νιώθει το βλέμμα μου πάνω του γυρίζει και μου χαμογελά ενώ εγώ αγωνίζομαι να μην λιποθυμήσω καθώς νιώθω πυροτεχνήματα να σκάνε παντού τριγύρω μου. Βιάζομαι να πάω στην τουαλέτα όπου πασχίζω να ηρεμίσω. Και καθώς κατευθύνομαι προς το μέρος του νιώθω ξαφνικά ένα πόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου τα πάντα γύρω μου σκοτεινιάζουν.

Όταν ξυπνάω βρίσκομαι στο γραφείο της νοσοκόμας. Πάω να κουνηθώ και αισθάνομαι ένα χέρι να κρατάει το δικό μου. Γυρίζω και τον βλέπω κοιμισμένο σε μια καρέκλα δίπλα μου. Θεέ μου, μοιάζει με άγγελο, σκέφτομαι. Εκείνη τη στιγμή πρέπει να νιώθει πως κουνήθηκα γιατί βλέπω τα πράσινα μάτια του να ανοίγουν και στη συνέχεια να κοιτάνε τα δικά μου καστανά με ένταση. Νιώθω να χάνομαι με το ξόρκι που μοιάζει να μου κάνει. Επανέρχομαι απότομα στην πραγματικότητα όταν με αγκαλιάζει σφιχτά. Και νιώθω σαν να είμαι ακριβώς εκεί που ανήκω.

-Με τρόμαξες, ψιθυρίζει σαν να φοβάται μήπως με κάνει να νιώσω άβολα, Όταν αυτή η μπάλα σε χτύπησε και σωριάστηκες στο πάτωμα ένιωσα τον κόσμο γύρω μου να καταρρέει. Τι μου έχεις κάνει;

Τον νιώθω να με σφίγγει ακόμα πιο σφικτά.

-Συγνώμη, λέω.

Νιώθω ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλό μου. Αμέσως το παρατηρεί. Το σκουπίζει απαλά με τον αντίχειρά του και περιεργάζεται προσεκτικά το πρόσωπό μου. Και τότε κάνει κάτι που με ξαφνιάζει. Σκύβει και νιώθω τα χείλη του να συγκρούονται με τα δικά μου. Από ένστικτο ανταποκρίνομαι και δεν σταματάμε παρά μόνο όταν έχουμε πλέον ανάγκη για αέρα. Αναπνέουμε και οι δύο γρήγορα ενώ ένα χαμόγελο τρεμοπαίζει στα χείλη του και εγώ κοκκινίζω όλο και περισσότερο.

-Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καιρό ήθελα να το κάνω αυτό-, μου εξομολογείται.

Ο κόσμος γίνεται τόσο φωτεινός που φοβάμαι πως θα τυφλωθώ. Του πιάνω το χέρι και του χαμογελάω.

End of flashback

Τη στιγμή που επανέρχομαι στην πραγματικότητα η μητέρα μου μιλάει για το ότι πρέπει να συγκεντρωθώ αν θέλω να περάσω σε ένα καλό πανεπιστήμιο. Είναι ένα από τα αγαπημένα της θέματα. Κάνει λες και είναι η δική της ζωή που εξαρτάται από αυτό. Ευτυχώς, εκείνη τη στιγμή γυρίζει σπίτι ο Mike και διακόπτει το βαρετό της μονόλογο.

-Γύρισα. Τι μου κάνετε;, μας χαιρετάει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

-Πώς ήταν η μέρα σου; Όλα καλά στο σχολείο;, μπαίνει στη μέση η μητέρα μου-ορκίζομαι πως δεν ξέρει την έννοια του προσωπικού χώρου- και όταν ο Mike νεύει, συνεχίζει: Ωραία. Πάμε λοιπόν να φάμε και να μου πείτε πως ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο.

Όταν ακούω αυτάτα λόγια διαμαρτύρομαι τόσο έντονα από μέσα μου ενώ από έξω χαμογελάω καιαπαντάω με ένα ¨φυσικά¨. Και το μαρτύριο αρχίζει και δεν σταματά παρά μόνο μιαώρα αργότερα.

Γεια σας! Τι κάνετε? Πώς σας φάνηκε ο τρόπος που τα έφτιαξαν? Μήπως έχει αρχίσει να γίνεται βαρετό? Και η συγγραφέας του κεφαλαίου η Cherry_Cola_x