{Mike's POV}

Η Alice και η μητέρα μου είχαν φύγει οπότε τον πήρα τηλέφωνο και κανόνισα να συναντηθούμε στο πάρκο. Όση ώρα περίμενα σκεφτόμουν πως η μητέρα μου είχε εν μέρει δίκιο' η Alice ήταν μια από τις καλύτερες μαθήτριες του σχολείου και αυτός δεν είχε καλή φήμη. Σεβόμουν όμως την επιθυμία της Alice. Όταν έφτασε του περιέγραψα μέσες άκρες το τι είχε συμβεί. Έδειξε προβληματισμένος και ανήσυχος. Ίσως και να ενδιαφέρεται πραγματικά.

-Θα πρέπει όμως να σε προειδοποιήσω., συνέχισα, Θα σας βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ όμως αν την πληγώσεις σου ορκίζομαι πως θα το μετανιώσεις πικρά. Σύμφωνοι;

-Μη φοβάσαι. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Θα την φροντίζω συνέχεια γιατί είναι πολύ σημαντική για εμένα., είπε χαμογελώντας.

Ήλπιζα απλώς πως το εννοούσε. Η Alice δε χρειαζόταν ακόμα μια απογοήτευση που μπορεί να την έκανε να κλειστεί στον εαυτό της και να πάψει να πιστεύει στην αγάπη. Ο πατέρας μας ήταν αρκετός.

-Τότε θα σε εμπιστευτώ., είπα, Λοιπόν άκου: αρχικά θα κρατήσετε χαμηλό προφίλ μέχρι να ξεθυμάνουν τα πράγματα. Προφανώς θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση για το επόμενο χρονικό διάστημα ωστόσο θα προσπαθήσω να πείσω την μητέρα μας πως θα την προσέχω εγώ ώστε να έχετε περισσότερη ελευθερία κινήσεων. Μην περιμένεις όμως και τα καλύτερα αποτελέσματα' η μητέρα μας είναι αυστηρή και δεν υποχωρεί εύκολα.

-Εντάξει, σε εμπιστεύομαι. Σε ευχαριστώ για αυτό που κάνεις. Θέλω απλώς να με βοηθήσεις να την κάνω χαρούμενη.

Λίγη ώρα αργότερα

Ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε για το σπίτι της θείας Carol. Σε όλη τη διαδρομή η Alice παρέμενε αμίλητη. Μπορούσα να διακρίνω τη λύπη της πίσω από τα ανέκφραστα μάτια της καθώς και την προσπάθειά της να παραμείνει ψύχραιμη. Τη λυπόμουν. Ήθελα να την αγκαλιάσω και να της υποσχεθώ πως όλα θα πάνε καλά, πως θα της στεκόμουν καλύτερα και από πατέρα, πως δεν θα άφηνα κανέναν να την πληγώσει. Ήταν από παιδί πάντα επιφυλακτική με τους γύρω της και κλεισμένη στον εαυτό της. Η μόνη της ασχολία ήταν το διάβασμα και η προετοιμασία ώστε να καταφέρει να περάσει στη δικηγορική σχολή. Πρέπει να ομολογήσω πως πάντα ανησυχούσα για αυτήν. Ωστόσο βλέποντας τη θέρμη με την οποία τον υπερασπιζόταν και το ενδιαφέρον στα μάτια του μπορούσα επιτέλους να ηρεμήσω. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να τη βοηθήσω να βρει τον δρόμο προς την ευτυχία. Της το όφειλα σαν μεγαλύτερος αδερφός.

Τις μέρες που ακολούθησαν την έβλεπα να προσποιείται πως όλα είναι καλά. Όμως δεν ήταν ποτέ καλή στο θέατρο. Κάθε βράδυ μπορούσα να την ακούσω να κλαίει στο διπλανό δωμάτιο μέχρι αργά μόνο και μόνο για να σηκωθεί το επόμενο πρωί με ένα ψεύτικο χαμόγελο στα χείλη της. Και όταν έφτασε η μέρα της αποχώρησης η προσμονή ήταν γραμμένη στο πρόσωπό της. Ήλπιζα μόνο να μπορέσω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες της.

Γεια σας! Μιας και είναι γιορτές είπα να ανεβάσω άλλο ένα κεφάλαιο (το είχα ήδη έτοιμο για αυτό). Τα πρώτα κεφάλαια είναι χάλια αλλά σας υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να τα βελτιώσω. Ανέβασα άλλη μια ιστορία Το μυστικό μας καταφύγιο. Είναι πολύ μικρή (μόνο ένα κεφάλαιο) και την έγραψα για να συμμετέχω σε ένα διαγωνισμό. Τέσπα η συγγραφέας που σας προτείνω τώρα είναι η BelWatson. Οι ιστορίες της είναι στα αγγλικά αλλά αξίζει τον κόπο γιατί είναι με μια λέξη υπέροχες (και δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε τι λέει το κείμενο από τα συμφραζόμενα)