{Η δική του POV}

Μα πού είναι; Έχει αργήσει. Ω περίμενε........ Ακούω τα βήματα ενός ατόμου να πλησιάζει και γυρνάω να την κοιτάξω. Το χαμόγελό μου όμως παγώνει όταν βλέπω την έκφραση στο πρόσωπό της. Δείχνει τόσο ταλαιπωρημένη. Οι μαύροι κύκλοι είναι ξεκάθαροι και τα μεγάλα μάτια της έχουν χάσει τη συνηθισμένη ζωντάνια τους. Φαίνεται να είναι στο δικό της κόσμο, μακριά από την πραγματικότητα. Τι έπαθε; Ελπίζω να μην έγινε κάτι κακό γιατί αν την πείραξε κανείς θα τον κάνω να μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που την πλησίασε!

Το βλέμμα της πέφτει πάνω μου και μου δίνει ένα αδύναμο και τόσο μα τόσο ψεύτικο χαμόγελο. Ξεχνάει ότι την ξέρω καλύτερα από τον καθένα και μπορώ να τη διαβάσω σαν ανοιχτό βιβλίο. Και τότε λέει τη φράση που με κάνει να φοβηθώ:

-Πρέπει να μιλήσουμε.......

-Για ποιο πράγμα;

-Για τη σχέση μας.

Παγώνω στη θέση μου και χιλιάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Ο συνδυασμός αυτών των δύο φράσεων δεν είναι ποτέ καλός.

-Τι εννοείς;

-Έκατσα και σκέφτηκα ορισμένα πράγματα που με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω την κατάσταση.

Το αίμα στις φλέβες μου αρχίζει να στραγγίζει. Μπορώ να το νιώσω. Κι αν πει ότι όλα ήταν ένα λάθος; Ότι δε θέλει να συνεχίσει να με βλέπει; Ότι η μαμά της έχει δίκιο; Ότι δεν της αρέσω πια;

Της νεύω για να συνεχίσει να μιλάει καθώς δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου να αρθρώσει λέξη γιατί σίγουρα θα τα θαλασσώσω κι άλλο.

-Λοιπόν........ Νομίζω ότι αυτό που κάνουμε είναι λάθος.

-Δε σου αρέσω πια;, τη διακόπτω ανυπόμονα.

-Όχι. Δεν είναι αυτό. Πώς σου ήρθε; Είσαι πολύ σημαντικός για μένα! Να είναι απλά το ότι...... Δε θεωρώ ότι σου αξίζει αυτό. Σε αναγκάζω τόσο εγωιστικά να κρύβεσαι για μένα. Ζητάω υπερβολικά πολλά όταν δεν θα έπρεπε ούτε καν να έχω κάποιου είδους σχέσης μαζί σου. Θέλω να πω ότι είσαι τόσο υπέροχος και με τόσο καλή φήμη στο σχολείο και εγώ είμαι απλά το φυτό. Θα μπορούσες να έχεις στα πόδια σου όποια θέλεις και δεν καταλαβαίνω γιατί διάλεξες την πιο ασήμαντη ανάμεσά τους. Δε σου αξίζω και ποτέ δε θα είμαι αρκετά καλή για σένα. Σε κρατάω πίσω και δεν είμαι αντάξια των θυσιών που κάνεις. Γιατί χαμογελάς; Τόσο αστεία είναι αυτά που λέω;

Δεν της απαντάω και συνεχίζω να την κοιτάω. Κάνω ένα βήμα μπροστά και την κλείνω σε μια σφικτή αγκαλιά. Στην αρχή φαίνεται να σοκάρεται όμως μετά από λίγο επιστρέφει, κάπως διστακτικά είναι η αλήθεια, την αγκαλιά.

-Για αυτό έχασες το χαμόγελό σου; Είσαι τόσο αφελής ώρες ώρες. Δεν μπορεί' κάτι πρέπει να κάνω λάθος για να μην έχεις καταλάβει πόσα πολλά σημαίνεις για μένα. Τόσα που είμαι διατεθειμένος να περιμένω όσο χρειαστεί για να νιώσεις άνετα και να μην υπάρχουν εμπόδια ανάμεσά μας. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου αγάπη μου. Μπορεί εσύ να μη το βλέπεις όμως είσαι υπέροχη. Το ότι είσαι έξυπνη δε σε κάνει φυτό. Μην ακούς τους άλλους. Απλώς ζηλεύουν γιατί είσαι καλύτερή τους. Ζηλεύουν τα μεγάλα σου μάτια και με κάνουν να χάνομαι μέσα τους. Τα καστανά μαλλιά σου που στολίζουν το αψεγάδιαστο πρόσωπό σου. Τα χείλη σου που με αιχμαλωτίζουν και θα ήθελα να τα φιλάω για όλη την αιωνιότητα. Το ύψος σου που με κάνει να νιώθω σαν γίγαντας μπροστά σου αλλά δε με ενδιαφέρει γιατί αυτό σημαίνει ότι θα σε προστατεύω για πάντα. Γιατί θα έδινα τα πάντα για να είμαι μαζί σου. Για να σε κάνω ευτυχισμένη. Γιατί πρέπει να ξέρεις ότι και ένα μόνο χαμόγελό σου φτάνει για να φωτίσει τον κόσμο γύρω μου. Είμαι τόσο αθεράπευτα και τρελά ερωτευμένος μαζί σου που με έχεις μετατρέψει σε έναν από αυτούς τους ρομαντικούς στις ταινίες. Δεν μπορείς λοιπόν τώρα να μου λες ότι αυτό που έχουμε πρέπει να τελειώσει. Με καταλαβαίνεις;

Την απομακρύνω και βλέπω τα μάτια της να είναι δακρυσμένα. Εύχομαι μόνο να πίστεψε τα λόγια μου και να πάψει να είναι τόσο ανασφαλής. Γιατί εννοούσα την κάθε λέξη. Δεν μπορώ να τη χάσω. Ενώνω τα μέτωπά μας και 'κλειδώνω' τα μάτια μου στα δικά της.

-Καταλαβαίνεις;

Με το που μου απαντά με ένα νεύμα τη φιλάω ενστικτωδώς και την τραβάω προς το μέρος μου. Απομακρυνόμαστε και σκουπίζοντας τα δάκρυά της της χαμογελώ. Επιστρέφει τη χειρονομία, μόμο που αυτή τη φορά το χαμόγελό της είναι φωτεινό και αληθινό. Με φιλάει ξανά και μου ψιθυρίζει:

-Κι εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου.

Νιώθω τα μάγουλά μου να φλέγονται. Το είπα δυνατά αυτό; Ουπς.... Δεν είχα σκοπό να της το πω ακόμη μήπως και την κάνω να νιώσει άβολα. Χαίρομαι όμως που επιτέλους το έβγαλα από μέσα μου. Και νιώθει το ίδιο!

Με κάνει τόσο ευτυχισμένο.

Γεια σας! τι κάνετε? η συγγραφέας αυτού του κεφαλαίου είναι fluffycashton