Τινάζομαι από το φόβο μου και η αναπνοή μου είναι ακανόνιστη. Τρέμω ολόκληρη και δεν μπορώ να ηρεμίσω. Το ξυπνητήρι συνεχίζει να χτυπάει σαν τρελό όμως δεν αντιδρώ. Το μόνο που κάνω είναι να κοιτάω το κενό.

Ήταν απλώς ένα όνειρο. Ένα όνειρο. Ή μάλλον καλύτερα ένας εφιάλτης που έμοιαζε υπερβολικά ζωντανός για να είναι ψεύτικος. Ένας εφιάλτης που ταρακούνησε όλον μου τον κόσμο. Που με έκανε να σκέφτομαι πυρετωδώς τα λόγια του αγοριού με τα γαλαζοπράσινα μάτια. Κι αν είχε δίκιο; Αν τον βασανίζω μόνο και μόνο επειδή είμαι τόσο εγωίστρια και σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου; Αν τον πιέζω υπερβολικά; Αν δεν του αξίζω;

Ένας άγγελος όπως αυτός αξίζει πολλά περισσότερα από μια δειλή που δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος του. Από κάποια που δεν είναι ούτε καν όμορφη και του προσφέρει τόσο λίγα. Το μόνο που κάνω είναι να τον κρατάω πίσω. Να τον πληγώνω. Να τον περιορίζω. Δε θα έπρεπε να έχω τέτοια δύναμη. Είμαι απλώς μια ασήμαντη που δεν πιάνει μια μπροστά του. Που νόμιζε ότι είχε το δικαίωμα να ζητάει τόσα πολλά από κάποιον πολύ καλύτερό της.

Τα δάκρυα συνεχίζουν να κυλούν και δεν μπορώ να τα σταματήσω. Οι σκέψεις περνούν από μπροστά μου σαν πύραυλοι. Ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι το ξυπνητήρι. Αυτό είναι το μόνο που με συντροφεύει. Ο ήχος του είναι ο μόνος που με συνδέει με την πραγματικότητα.

-Aliceeeeeeeee. Τι κάνεις τόση ώρα; Κλείστο το αναθεματισμένο. Μας έχει πάρει τα αυτιά. Και ετοιμάσου για το σχολείο. Θα αργήσεις!

Η φωνή της μητέρας μου με τραβάει από τον φανταστικό μου κόσμο και αρχίζω να κινούμαι σχεδόν μηχανικά. Κλείνω το ξυπνητήρι, ντύνομαι με τα ρούχα που είχα βγάλει από χθες. Χτενίζομαι και κοιτιέμαι στον καθρέπτη. Το μόνο που βλέπω είναι μια άψυχη κούκλα με ταλαιπωρημένα και άδεια από συναίσθημα μάτια. Δεν την αναγνωρίζω. Δεν με αναγνωρίζω.

Κατευθύνομαι προς την κουζίνα χωρίς να καταλαβαίνω τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μου. Το μόνο που βλέπω συνεχώς μπροστά μου είναι ο πονεμένος μου άγγελος και συνεχίζουν τα λόγια από τον εφιάλτη μου να ηχούν σαν να τα παίζει σε επανάληψη μια κασέτα.

Ο Mike κάθεται ήδη στο τραπέζι και με κοιτάζει με απορία και γνήσιο ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά δεν κάνει κανένα σχόλιο καθώς η μητέρα σερβίρει χωρίς να δείχνει να καταλαβαίνει ότι κάτι πάει στραβά. Αυτή η γυναίκα είναι τόσο αναίσθητη ώρες ώρες.

Τρώω σιωπηλή. Τελειώνω πρώτη και περιμένω υπομονετικά τον Mike να φάει για να φύγουμε. Όταν επιτέλους τελειώνει δεν αντιδρώ, απλά αρχίζω να κατευθύνομαι προς την εξώπορτα με την τσάντα μου στον ώμο. Με το που κλείνουμε την πόρτα πίσω μας με παίρνει αγκαλιά.

-Τι έγινε μικρή; Πες μου ποιος σε πείραξε να τον βρω και να τον κάνω να μετανιώσει τη στιγμή που σε έκανε να στεναχωρηθείς.

-Κανείς δε με πείραξε Mike. Είμαι μια χαρά. Απλώς είδα έναν εφιάλτη που με έβαλε σε σκέψεις. Θα είμαι εντάξει.

Δε φαίνεται να με πιστεύει όμως με ξέρει αρκετά καλά για να μην με πιέσει παραπάνω. Καθώς πλησιάζουμε το στενό που μας περιμένει το βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να αναπνεύσω. Πρέπει όμως να το κάνω αυτό μόνη μου.

-Mike, μπορείς σε παρακαλώ πολύ να μας αφήσεις για λίγο μόνους μας; Έχουμε πολλά να συζητήσουμε. Μην ανησυχείς. Όλα είναι καλά. Θα σε δω στο σχολείο.

Δε σχολιάζει και χαίρομαι που μου δίνει το χώρο που χρειάζομαι. Με παίρνει αγκαλιά, αφήνει ένα φιλί στο μέτωπό μου και φεύγει. Όταν έχει πια απομακρυνθεί από το οπτικό μου πεδίο παίρνω μια βαθιά ανάσα και συνεχίζω το δρόμο μου προς το αγόρι με τα πράσινα μάτια.

Ήρθε η ώρα να πάψω να είμαι τόσο εγωίστρια.

δύο κεφάλαια σε μια εβδομάδα! πραγματικό επίτευγμα! ελπίζω να σας αρέσει   :)   και η συγγραφέας αυτού του κεφαλαίου είναι η user37106426 πρέπει πραγματικά να δώσετε μια ευκαιρία στις ιστορίες της. είναι πολύ ωραίες