Yara was helemaal in paniek. Haar ouders konden elk moment thuis komen en ze moest Arayan ergens kwijt. Als ze hem gewoon door het huis liet lopen, zouden haar ouders achterdochtig worden. Dat zou dan niet best voor Arayan aflopen. Hij zou dan naar een of andere psychiatrische inrichting worden gestuurd. Dan zou hij nooit meer kunnen terugkeren naar Eirene, waar hij wel zichzelf kon zijn. Yara durfde er niet aan te denken. De enige optie was de inloopkast op haar kamer. Die had ze samen met haar ouders ingericht. Het was een soort chillplek geworden. Yara zat er regelmatig muziek te luisteren en te lezen. Daar zou ze Arayan inmiddels zesenhalf uur in kunnen verbergen. Yara bracht Arayan naar haar kamer. Ze gaf hem wat kneedgum zodat hij wat afleiding had. Yara durfde Arayan niet alleen door het huis te laten lopen. Stel dat hij bijvoorbeeld de laptop zou slopen. Eerst zette Yara haar wekker op 02.00. Eigenlijk konden ze al eerder terug, maar ze wilde pas gaan als haar ouders sliepen. Ze pakte als eerst een slaapmatje. Daarna een emmer voor hoge nood en drie flesjes water. Eten kwam later wel. Met moeite bracht ze de spullen naar haar slaapkamer. Arayan zat nog steeds te kneden. Yara richtte de verstopplek voor Arayan in. Daarna zocht ze in haar kast naar een deken en een kussen. Helaas had ze die niet, dus ze legde haar fleecedeken neer en pakte een sierkussen van haar bed. Nu moest Arayan duidelijk weten dat hij niet gezien mocht worden. 'Laten we wat afspreken.' begon Yara. 'Mijn ouders mogen jouw niet zien. Het zijn hele andere personen en in hun ogen ben je een beetje gek in je hoofd.' 'Wat bedoel je?' 'Als ze je doorhebben, wordt je naar een plek voor gekke mensen gestuurd. Dan kan je nooit meer terug naar Eirene. Je zult Flory en de andere wezens dan nooit meer terug zien.' Arayan keek verschrikt op. 'Daarom moet je hier blijven. De inloopkast heb ik zo ingericht dat je er een paar uur kunt blijven. Als ik weg ben, blijf jij daar. Ik vind het ook niet leuk, maar het is voor je eigen bestwil.' Arayan liet zien dat hij het begrepen had. Ineens hoorde Yara de stem van haar moeder. Arayan ging naar de inloopkast. Yara deed de deur dicht. Snel gooide ze haar schoolboeken op bed. Zo leek het of ze huiswerk maakte. Moeder stond in de deuropening. 'We gaan rijst eten.' Yara kwam mee naar beneden. Onder het eten bespraken de ouders wat er op hun werk gebeurde. 'Yara, waarom lag je vanmorgen niet in je bed?' vroeg vader. Yara gaf geen antwoord. Ze kon moeilijk vertellen dat ze over water had gelopen, eenhoorns had gezien en dat er een jongen uit Eirene in haar inloopkast zat. 'Lieverd, we snappen dat je boos bent omdat we Boef weg hebben gedaan.' zei moeder. 'Maar het is beter voor hem.' Inmiddels had Yara wel andere dingen aan haar hoofd. Arayan moest ook eten. Snel at ze haar rijst op. Zou Arayan dat lekker vinden. 'Mam', begon Yara. 'Ik heb morgen een hele belangrijke toets voor Engels. Dus ik moet nu weer leren. Doei!' Yara verliet de eetkamer. Snel pakte ze een paar chocoladekoekjes uit de la voor Arayan. 'Niet erg voedzaam, maar hij heeft eten.' dacht Yara. Eenmaal in de inloopkast genoot Arayan van de koekjes. Vanaf dat moment heeft Yara hem alleen verlaten om te douchen.' Tot acht uur zaten ze te praten over elkaars levens. Arayan vroeg wat toetsen waren en waarom Yara huiswerk had. Nadat ze dat had verteld, was hij blij dat hij in Eirene woonde. 'Ik denk dat we maar eens moeten gaan slapen.' besloot Yara. 'We moeten morgen al heel vroeg op.' Arayan wikkelde zichzelf in de fleecedeken en ging liggen. Daarna ging Yara naar bed.