Ineens stonden Yara en Boef weer in het bos. De ellende van de voorbije dag was vergeten. Yara was wel in de war. 'Ik heb dit vast gedroomd.' zei ze tegen Boef. Boef probeerde aan te geven dat dat niet zo was, maar de boodschap kwam niet over op zijn baas. Yara dacht aan Arayan. Die jongen was de enige die haar kon begrijpen. Hij nam de tijd om haar verhaal te horen en drukte medeleven uit. En hij was nog grappig ook. Yara wist ook dat Arayan enorm geschrokken was van haar verhaal. 'Ik hoop dat hij wel kan slapen vannacht.' dacht Yara. Ze was benieuwd hoeveel tijd er voorbij was gegaan. Hoelang is ze in Eirene geweest? Misschien twee uurtjes. Misschien was het wel een week later en is Yara als vermist opgegeven. Yara besloot om maar naar huis te gaan.

Toen Yara thuis was, zaten haar ouders op de bank TV te kijken. Moeder keek op. 'Yara, waar ben je al die tijd geweest?' 'Gewoon even wandelen met Boef.' Yara liet het verhaal over Eirene, eenhoorns en Arayan achterwege. Niemand zou dat geloven. Moeders oog viel op het amulet. 'Zozo', zei ze, 'van wie heb je die gekregen?' Yara vertelde dat ze de ketting bij de kringloopwinkel had gekocht. Luister', zei moeder. Ze wilde iets heel belangrijks vertellen. Haar ernstige blik beloofde niet veel goeds. 'Pap en ik werken nu allebei heel veel en jij bent weinig thuis voor Boef.' Yara huiverde. Ze wilde toch niet... 'We merken dat de hond eronder lijdt. Daarom hebben we besloten om afstand van hem te doen.' 'Nee!' riep Yara. 'Hij is mijn enige en beste vriend. Je kunt hem niet van me afpakken!' 'Luister, het is beter voor Boef. Hij is beter af bij iemand die wel alle tijd voor hem neemt.' zei pap. 'Vanavond brengen we hem weg.' Yara kon niet meet stoppen met huilen. Hoe durfde haar ouders haar steun en toeverlaat van haar af te pakken. Boef sprong bij haar op schoot en likte haar gezicht. Waarschijnlijk voor de laatste keer.

Na het avondeten reed het gezin naar het asiel toe. Yara mocht Boef op schoot. Ze kon nog steeds niet geloven dat hij niet meer van haar was. Natuurlijk kon ze hem altijd in het asiel opzoeken, maar hoelang zou het duren voordat Boef een nieuwe baasje had. Bij de receptie werden ze gelijk geholpen. 'Ik begrijp dat het moeilijk is voor uw dochter.' zei de vrouw achter de balie. Ze zette Boef in de computer. Er werd een hokkaart uitgeprint. Boef was definitief een asielhond geworden. 'Willen jullie meelopen naar de kennel?' vroeg de vrouw. Dat wilde Yara best. De vrouw leidde Boef, Yara en pap naar de kennels. Ze bracht de hokkaart aan op de kennel. Boef werd erin geleid. Yara gaf hem nog één dikke knuffel. 'Ik hoop dat je een goed leven krijgt.' zei ze huilend. Het deed pap niks dat Boef wegging. Yara keek toe hoe de kennel achter Boef dichtging. De rest van de dag zei ze geen woord tegen haar ouders. Waren ze maar nooit fulltime gaan werken. Dan zou Boef er tenminste nog zijn. De enige die haar kon begrijpen was Arayan. Hij zou ook vreselijk verdrietig zijn geweest als Flory weg zou gaan.