Yara vond dat ze moest kiezen tussen haar eigen wereld en Eirene. In haar eigen wereld stond zekerheid niet vast. Haar ouders hadden het beste met haar voor, maar ze keken niet echt naar Yara om. Ze was vaak op zichzelf gewezen. Koken, schoonmaken en boodschappen doen waren haar taken. En dan moest ze naar school, waar er veel van haar verwacht werd. Iedereen wilde dat ze net zo succesvol in het bedrijfsleven zou zijn als haar ouders. Maar zijn wilde kunstenaar worden. Dan kon ze haar gedachten vrij spel geven. Maar als kunstenaar is er weinig werk te vinden. En al die oorlog en haat. Yara wilde het journaal niet meer kijken. Simpelweg omdat slecht nieuws haar humeur verpestte. Altijd was er wel een grote discussie over kleine dingen. Yara kon er niet meer tegen. Er lag grote druk op haar en alles draaide om geld.

In Eirene leefden alle wezens in harmonie samen. Het land was één groot ecosysteem zonder grenzen of leider. Er was geen koning of president die de wezens in bedwang moest houden. Iedereen hielp elkaar en werd geaccepteerd. Ze maakten geen onderscheid tussen het ene wezen en het andere. En dan had je Arayan. Yara en hij hadden een hechte band gekregen. Een vriendschappelijke. Arayan oordeelde niet over haar en anderen. Nog nooit had Yara zo'n jongen gezien. Het liefst zou ze elke dag raince, peral en andere vruchten eten. Ze hoefde zich geen zorgen te maken over voedingsstoffen of calorieën als ze deze dingen at. Ze zou zo vrij zijn als een vogel. Geen druk, geen regels en geen bedreigingen. Alle wezens waren planteneters. Gibier was de enige vijand die ze zou kennen. Ze kon schilderen met natuurlijke producten en beste vrienden worden met de Dougi's.

Yara vond het moeilijk om te kiezen, maar besefte dat het moest. Eirene was haar leven. Als ze met haar ouders zou verhuizen, zou ze Eirene, Arayan, Flory en alle anderen nooit meer zien. Dat zou ze verschrikkelijk vinden. Het was de enige uitlaatklep voor haar. Haar ouders gaven om haar. Ze wilde dat ze vrienden kreeg en niet meer het pispaaltje hoefde te zijn. Maar wie zegt dat daar verandering in komt als ze gaat verhuizen? Arayan zou voor altijd haar vriend blijven. Hij zou niemand zomaar in de steek laten. Gewone mensen doen dat wel. Toch zou ze het jammer vinden om haar ouders niet meer te zien. Maar ze zijn te geobsedeerd door hun werk en niet meer door hun kind.

De hele middag dacht Yara na over hoe het verder moest. Koos ze voor haar thuis wereld waarin ze goed verzorgd, maar ongelukkig was of voor Eirene waar ze haar vrienden had en vrij kon leven? En hoe zou ze het aan haar ouders moeten vertellen als ze definitief in Eirene ging wonen? Yara vond het een lastig dilemma.

Na een middag wikken en wegen had Yara een besluit genomen. Ze besloot om naar Eirene te gaan, voorgoed. Weg van al het geweld. Alleen daar kon ze echt gelukkig zijn. En Arayan was altijd blij met Yara's gezelschap. Hij wilde zo graag dat ze bij hem kwam wonen. Toch zat Yara met iets. Hoe moest ze het haar ouders vertellen.