Yara had de ketting een dag geleden gekocht. Om de één of andere reden wilde ze hem niet afdoen. Alsof het van haar oma was geweest. Ze voelde er gewoon een rare connectie mee, maar welke wist ze niet. Yara ging weer naar school. Het liefst had ze Boef meegenomen voor het geval dat die jongen weer in de bus zat. Dan had ze tenminste wat bescherming. Maar niemand zou blij zijn met een hond in de klas. Met tegenzin maakte Yara haar dagelijkse busreis naar school. Niet alleen vanwege de bus zelf, maar ze had ook nog gym. Yara haatte dat vak. De gymleraar had geen begrip voor leerlingen die niet van sport hielden. Iedereen deed hetzelfde. Je mocht niet kiezen wat je leuk vind. Met gym deed Yara haar ketting niet af. Misschien beschermde het haar wel. Helaas was dat niet zo. Één van de jongens schoot een bal in haar gezicht. De andere jongens lachten mee. Yara was het helemaal zat. Waarom lachen mensen als iemand pijn heeft?

Yara kwam helemaal kapot terug van school. Ze had ook nog een onvoldoende voor Wiskunde en Nederlands. Het liefst zou ze de rest van de tijd in bed liggen. De ouders waren ook niet thuis. Yara had toch nooit zin om met hun over haar problemen te praten. De enige die haar begreep was Boef. Toen hij het verdriet van zijn baasje voelde, liep hij naar haar toe. 'Oh Boef!' zei Yara huilend. 'Jij bent de enige die mij begrijpt!' Ze nam haar beste maatje in haar armen. Boef gaf haar een likje. Het liefst had Yara in een wereld gewoond met alleen maar dieren. Die zijn niet zoals mensen. Ze willen geen macht of rijkdom, zoals de mens. Boef liep naar de gang. Piepend zat hij bij de voordeur. 'Is de uitlaatservice niet geweest?' dacht Yara. Omdat vader en moeder werken en Yara op school zit, laat de uitlaatservice Boef tussen de middag uit. Yara vond ook al poep en plas op de kranten die ze vanochtend had neergelegd. Ze had Boef geleerd om zijn behoefte op de kranten te doen. Yara besloot om een wandeling te maken met Boef. Dan kon ze haar vragen ook even vergeten.