Om zeven uur was Yara weer thuisgekomen. Ze had een paar plannen bedacht om Jacoba en Arayan bij elkaar te brengen. Arayan kon ook bij Jacoba thuis komen, maar dat vond ze geen goed idee. Allerlei rampscenario's schoten door haar hoofd als ze eraan dacht. Arayan zou makkelijk de openbare orde verstoren of onder een auto of trein komen. Dus dat idee werd van het lijstje geschrapt. Jacoba en Arayan zouden ook bij Yara thuis kunnen komen. Helaas wist ze niet wanneer het het handige moment daarvoor was. Haar ouders zouden niet begrijpen wat de oude vrouw in hun woonkamer deed. Yara kwam met het idee om Jacoba naar Eirene te brengen. Zo kon Arayan in zijn comfortzone blijven. Bovendien kende Jacoba Eirene al. Yara hoefde alleen maar een project voor ouderen te verzinnen. Ze zouden 'gewoon gezellig naar het bos' gaan. Dat laatste leek Yara het best. Toen ze ging douchen ontdekte ze iets vreselijks. Haar amulet lag nog in Eirene.

De volgende dag zou Yara meteen naar Jacoba gaan om haar plan te vertellen. Ze fietste naar het flatje toe. Toen ze op de juiste verdieping stond, zag ze dat de deur van Jacoba's huis openstond. Allemaal mannen waren druk in de weer. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Yara verward. Één van de mannen keek Yara aan. 'Mevrouw is vannacht overleden. Waarschijnlijk een hartstilstand.' Yara schrok. Die nacht had ze nog gedroomd over Jacoba die haar kleinzoon in haar armen nam. En nu is ze dood. 'Ben jij toevallig haar kleindochter?' vroeg een notaris. 'Nee', zei Yara. 'Voor zover ik weet heeft ze geen familie meer. Ik verzon leuke activiteiten voor haar namens school.' 'Dan condoleer ik je van harte.' zei de notaris. Hij gaf Yara een hand. Daarna bracht hij haar naar de slaapkamer van Jacoba. Jacoba lag er vredig bij. Op het nachtkastje stond een foto van een vrouw met een baby. Yara bekeek de foto. Het was Arayan met zijn moeder. 'Wat was hij schattig!' dacht Yara. Arayan was op de foto een schattig baby met een witte blousje. Hij lachte naar de fotograaf. Daarna keek Yara naar Jacoba. Ze was niet bijzonder mooi opgemaakt of gekleed, maar gewoon normaal. Zoals Yara haar had ontmoet. 'Het spijt me dat je Arayan niet hebt kunnen ontmoeten.' zei Yara snikkend. 'Hij zou dat heel leuk gevonden hebben.' Daarna verliet Yara de kamer.

Overmand door het verdrietige nieuws fietste Yara naar huis. Ze was verdrietig dat Arayan zijn oma niet heeft kunnen ontmoeten. Zij had Arayan aan een goed leven geholpen. Arayan zou haar voor eeuwig dankbaar zijn. Yara begon meer en meer na te denken. Ze was zo diep verzonken in haar gedachten dat ze niet op het verkeer lette. 'Meisje, kijk eens uit je doppen!' riep een man nog. Helaas was hij te laat. Een auto met een onervaren bestuurder reed Yara vol aan. Bewusteloos bleef ze op de weg liggen. De man die Yara nog had gewaarschuwd belde gauw 112. Met gierende banden kwamen de ambulance en de politie aanrijden. Yara werd in de ambulance geladen. Ze was nog steeds bewusteloos toen ze naar het ziekenhuis reden.