Epilogue

~ Ishigara Ken Takashi~

At the age of five, natuto na akong magtanim ng galit at sama ng loob sa isang tao. Sa halip na paglalaro bilang isang bata ang inaatupag ko ay hindi.

"Mom! I will going to kill that man!" I shouted on my mother when I heard her cries again.

"N-No! Son, don't say those words! Kapag ginawa mo 'yan, parang wala ka na ring pinagkaiba sa kaniya!" she caressed my cheeks and bend her knees down in front of me to have our eyes on same level. "W-We'll going to fight for our justice, hm? Ang batas na ang bahala sa kanya--"

"No mom! He brutally killed my sister! And he hurt you, mom!" I screamed on the top of my lungs. Sunod-sunod na nagsitulo ang mga luha ko sa aking pisngi.

"N-Nak..."

I shoved her hands and ran away.

Sa sulok ng aking kwarto ako nagmukmok at umiyak ng umiyak.

Hinding-hindi ko matatanggap ang lahat. Paulit-ulit na pumapasok sa imahinasyon ko ang mga narinig na usapan ni Mommy at ng abogado niya. Sabi ng abogado at ng mga imbestigador ay ipinatay ang kapatid ko gamit ang unan na nakatakip sa mukha nito, hindi ito nakahinga hanggang bawian na ng buhay. 

That asshole killed my sister, my princess...he brutally killed her!

Sobrang sakit sa akin ng lahat ng nangyari. Wala akong nagawa para iligtas ang kapatid ko. I'm her kuya, but I do nothing to save her. He also raped my mom and harrased her physically. Bata palang ako ay matinding galit na ang nararamdaman ko.

"Ishi? Son, may sasabihin si Mommy." I heard my mom's knocking the door of my room.

Pagkabukas ko ay sinalubong niya ako ng yakap. Ngumiti siya sa akin kasabay ng pagtulo ng mga luha niya.

"Justice is already served for us..for your sister." niyakap niya ulit ako.

Nabalitaan ko na nakakulong na daw ang lalaking may kagagawan ng lahat. But for me, justice isn't enough. Kulang na kulang bilang hustisya ang makulong lang siya. For everything he've done...Justice, is not yet serve.

Kung hanggang doon lang ang hustisya na kayang ibigay ng batas. Ako, ang gagawa ng sarili kong batas para sa hustisyang nararapat.

For my Queen and princess...

Habang mas nagkakaisip ako ay hindi na mawala sa akin ang pagiging mainitin ang ulo. Namana ko rin siguro sa Daddy ko.

"Son, hows your mom?" he asked.

"She don't want to see your face again, Dad." nagkaroon ng misunderstanding sa pagitan nila nang malaman ni Dad na ex-boyfriend ni Mom ang nang raped dito. Pinagdudahan niya si Mom na baka may naging koneksyon pa ito dito noong nakaraan habang magkarelasyon na sila. But I make everythings clear on him. My mom is not a cheater.

He smirked before ruining my hair. "Once you grow up, don't be like me." he sighed. "I want you to be a perfect man for your girl. Kapag may problema, always listen to each others explanations. Huwag mong hahayaan na masira ang relasyon mo sa babaeng mamahalin mo dahil lang sa maling akala at maling pagkakaintindi."

Nagkaroon ako ng kaibigan nang nasa grade school na ako. I don't know how we become friends, basta namalayan ko nalang na palaging kami ang magkakasama sa lahat.

"Takashi, nakita mo 'yong nasa kabilang section?" Miguel asked, one of my friend. He pointed the girl who's busy reading her book.

Mahaba ang kanyang tuwid na buhok, maputi at medyo may pagkasingkit. Mapula rin ang mga pisngi, at pinkish naman ang kanyang lahi.

"Ganda 'no?" ngumiti si Miguel bago umakbay sa akin. "Crush ko 'yon! Liligawan ko kapag nasa junior high na tayo."

I smirked on what he said. Napatingin ulit ako sa babae at aksidenteng nagtama ang aming paningin. I was shocked when she smiled at me. Nag-iwas ako ng tingin at naglakad na palayo.

That was the first time I felt my heart beating so fast. Everytime that I secretly staring at her from afar, I can't bring my heart beat on it's normal pace. Para siyang anghel.

Simula nang araw na iyon ay palagi akong napapasilip sa room nila at pinagmamasdan siya ng patago. Hindi rin nagtanggal ay nalaman ko na ang pangalan niya.

Aria Hung..

Beautiful name. Napailing ako sa sarili nang napagtanto ko na napapangiti na pala ako.

"Takashi...do you like her?" Tanong ni Miguel sa akin.

We're now a junior high students. Magkakaklase kami at naging classmate din namin si Aria.

"I thought, you're going to court her?" I remembered what he said before.

He chuckled. "Hindi.."

Parang naging go signal para sa akin ang sinabi ni Miguel. Dahil hindi na niya gusto ang babae ay ako na ang umuna. I court her. And after three months of courting, she become my girlfriend. She's mine.

Tahimik lang siyang babae, isa sa nagustuhan ko sa kaniya. She's soft and a very nice person. Magaling makisama kahit tahimik lang, kaya kahit anong galit ang mayroon sa puso ko, pagdating sa kanya, parang naglalaho ito.

"Mom.." there's something on me that hurts when I saw my mom crying inside her room. She's hugging the picture of our little princess..my Kendall Shinize.

Nakaupo siya sa kama kaya tumabi ako sa kanya at inihilig ang ulo niya sa balikat ko.

"I miss her, mom. I wish I can go back to that time, where I can do my best to protect you both." hinaplos ko ang braso niya nang mas lalo siyang naiyak. "I'm sorry that your little boy failed to protect you, mom."

She looked at me and cupped my face. I wiped her tears using my thumbs because seeing them falling down on her eyes hurting me.

"Baby boy, no. You never failed. Don't say that hm? Ikaw ang dahilan ni Mommy kaya nakakangiti parin ako sa kabila ng lahat. And, you already did your best, anak. Palaging ikaw ang nand'yan t'wing umiiyak ako. Thank you, son. Mahal na mahal kita."

No matter how many years had past, the pain did not subside. Nandito parin sa puso namin ang sakit. Ni ang galit ko ay patuloy na nag-aalab sa lalaking iyon. Darating ang araw na magagawa ko ring maghiganti sa'yo, sa sarili kong paraan...kung saan walang batas, ang hahadlang sa akin.

Dahil marami ring inaalam si Daddy tungkol sa lalaking iyon ay may nakita akong isang envelope sa isang drawer niya dito sa kaniyang office.

Out of curiousity, binuksan ko iyon at binasa ang mga nakasulat sa papel. Nakasulat dito ang background ni Macario Vasquez. That asshole! I read it and I become intersted on reading all the papers when I read that he has his own family. Meron rin siyang anak na babae, at kaedad ko.

Hindi ko naman alam kung saan maaring hanapin ang mga ito. I just memorized her name before taking the papers back on the drawer.

"Ishi, ah...m-may gagawin ka ba?" my girlfriend asked me.

Napakalambing ng boses niya kaya hindi ko maiwasang mapangiti. I hugged her and kiss her head.

"Yeah, may pupuntahan lang ako." I answered. I heard her sigh that made my forehead creased. "Why? Do you want something hm? Do you want me to stay here? Pwede naman, if that's what you want. Kahit sa ibang araw nalang ako pumunta sa pupuntahan ko."

She shooked her head. "No, it's okay." ngumiti siya bago sinagot ang yakap ko. "I love you, Ishi..."

"I love you too.."

Kapag wala ako sa tabi niya ay palagi ko siyang bilin kay Miguel. They looked close and Aria is not easy to be close with someone, at ayos naman sa akin na sa kaibigan ko siya naging lapit at hindi sa iba.

I love Aria the way I loved my mom and my little princess. Siya ang isa sa naging kasiyahan ko noong panahon na malungkot ako. She has everything that everyone should admire. Mabait, maganda, may respeto, at napakamapagmahal. Hindi ko pagsisisihan na siya ang babaeng una kong nagustuhan.

I thought everything was already permanent for us. Akala ko ay kami na hanggang huli, akala ko ay ako lang..but as times goes by, everything has change.

"I-Ishi.." she nervously called me.

I caught her texting Miguel. Inagaw ko sa kanya ang cellphone niya at binasa ang convo nila. That fucking asshat is sending my girlfriend a sweet message. Nag-init ang buong katawan ko sa inis.

Naihagis ko ang cellphone sa kung saang parte bago napatingin kay Aria. She's trembling, her body is trembling. Parang may kung ano sa puso ko na kumirot. Nang hahawakan ko sana siya ay bigla siyang napaatras.

"Aria...how could you do this to me? Huh? I thought you love me..." nanghihinang tanong ko.

Her tears fells down on her eyes. "I-Ishi.."

"Why?!" I pinned her on the wall while holding her arms tightly. "M-Minahal naman kita ah? May kulang ba ako? Ano?! May mali ba sa'kin? Aria! Answer me!"

"You're h-hurting me.." humihikbing sabi niya.

I took out a deep breathe before letting go of her arms. Unti-unti siyang napaupo at niyakap ang sarili habang umiiyak. Napasapak ako sa pader ng mapagtanto ang ginawa.

I hurt my girl, she don't deserve it. Mahal ko parin siya at alam kong ganun din siya sa akin.

Naluhod ako sa harap niya at hinawakan ang kanyang mukha. "Tell me, nagkakamali lang ako ng intindi. I have nothing to worry with Miguel, right?"

"I-Ishi..." she shook her head. "I-I'm sorry....hindi ko sinasadya.."

Napabuntong hininga ako bago tumayo. Mabilis akong lumabas at hinila si Troy para sugurin si Miguel. Nakita ko ang lalaki sa may basketball court at naglalaro pa. Dere-deretso lang kaming naglakad ni Troy sa gitna ng court at ngumiti pa siya sa akin pero ang isinalubong ko naman sa kanya ay suntok.

"Potangina mo! Pinagkatiwalaan kita!" si Troy ang naging taga-harang ng mga aawat sa akin. I punched him hard on his face. Before grabbing his collar. "A-Anong ginawa ko para gawin mo sakin 'to huh?! You fucking stole what's mine!"

"Ako ang una, Takashi!" madiin ring sagot niya.

That was the time that our friendship has gone. Hindi ko alam kung paano niya nagawa sa akin iyon. Alam niya kung gaano ko kamahal si Aria at nagawa niya paring agawin sa akin. She broke up with me. Pero hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang magtanim ng galit sa kanya. I love her, at naniniwala ako sa kanya..she didn't meant it. Kung may kasalanan ay si Miguel iyon. Inagaw niya ang pag-aari ko. At siya ang nauna? As far as I remembered he told me that he don't like her anymore. Isa siyang napakalaking gago!

Simula noon ay naging mainitin na naman ang ulo. I become too serious and always on my usual poker face.

Napuno na ng galit ang pagkatao ko. Kahit kailan talaga ay napakahirap magtiwala. Kung sino pa ang pinagkatiwalaan ay siya pa ang magloloko sa huli.

"Girls! Andito na ang mga papables!"

Ang tatlo kong kaibigan ay nauna sa akin ng paglalakad papasok sa school. A lot of girls are shaking their hands on me but I used to ignore them everyday. Sa halos araw-araw ay may sumasalubong sa amin na parang isa kaming grupo na dapat ay paghiwayan ng mga fans. Silly. I hope my girl can shout my name too.

Pagkapasok namin sa room ay napatingin ako sa babaeng nakaupo sa upuan naming apat. Itinaas ko ang upuan niya...and I didn't expect that this girl has a blood of dracula. Para siyang tomboy na ewan kung makaasta.

Unang araw ng pasok niya ay napapaghalata na agad ang kabulastugan niya.

Nang marinig ko ang pangalan niya ay parang may alaalang bumalik sa akin. It's familiar. Nabasa ko na iyon!

I entered my dad's office to read the papers about the background of Macario Vasquez. My mouth parted as I read the name of his daughter.....Cessiana Marie Vasquez.

Great. Kusang lumapit ang alas sa akin.

Dahil nalaman ko rin mula sa mga papeles na nagkahiwalay silang mag-ama for too many years, ginamit ko ito para pasang-ayunin siya sa gusto ko. I planned to use her to make Aria jealous.

Paiikutin ko siya sa planong iyon habang ako ay ginagawa ang isa pang plano na hindi niya namamalayan. Making her fall in love with me, and once that happen, I will leave her just like a broken glass that will never be able to be fix anymore.

At mukhang unti-unti ngang nangyayari ang lahat dahil sa akto ko.

I will never fell in love with a girl like her. Iyon ang itinatak ko sa sarili ko. Si Aria lang, si Aria lang ang mahal ko. Alam kong babalik parin siya sa akin oras na mapagtanto niya na mahal niya parin ako.

But as times goes by...hindi ko na maintindihan kung ano ba talaga ang nararamdaman ko.

"Ishi..." she nervously called me.

Nasanay na rin akong maging malambing sa kanya. I cupped her face. Pinakatitigan kong mabuti ang.. yeah, her beautiful face. Hindi ko na iyon maipagkakaila. Her pouty lips, magandang hugis ng kilay, mahabang pilik mata at matangos na ilong. I smiled at her.

"You are my beautiful treasure, baby."

Hindi ko alam kung saan nanggagaling ang mga linyahan na sinasabi ko sa kanya. At first, lahat ay wala lang sa akin, I don't care about whatever I says on her, dahil alam kong wala namang katotohanan. Pero nagsimula na akong maguluhan sa nararamdaman ko nang hindi ko namamalayan.

Everytime that I'm with Cessiana Marie, hindi lang basta ngiti sa labi ang nagagawa ko, kundi pati puso ko ay parang nagagawa niyang pangitiin. She's jolly, may kabulastugan na nalalaman, masiyahin kahit alam ko kung ano rin ang nararamdaman niya deep inside. She used to hide her pain with the smile on her lips. Hindi ko alam kung paano niya nagagawa iyon.

She's amazing. Nagawa niya ring iparamdam sa akin ang takot na noon ko lang naramdaman.

"Gusto ko nang makita si Papa." one time she said.

I don't know what to do that time. Naguluhan na ako sa kung ano na ang dapat kung gawin. My plan of making avenge using her and this feelings I can't name towards her, hindi ko na alam kung alin ang dapat kung ituloy.

I promised to hold on to the justice I want. Gusto kong maghiganti sa taong sumira sa pamilya namin. Hindi sapat sa akin ang nakakulong lang ang lalaking iyon habang kami ay kahit ilang taon ang lumipas ay patuloy paring nasasaktan sa nangyaring iyon, especially my mom.

Pero hindi ko alam kung paano nagawa ng babaeng iyon na baguhin ang pananaw ko. Now that I'm almost there to my plans, parang gusto kong huminto ang lahat. Parang hindi na ako handa. I don't want her to go away from me.

"Pwede bang 'wag kang excited?..H-Hindi na ako handang masaktan ka.."

Iyon nalang ang nasabi ko nang mga oras na iyon. I don't like it when she always reminding me about that condition I gave on her.

Kung gaano ako kadisidido noong una ay ngayon naman ay hindi ko na alam kung itutuloy ko pa ba.

I don't want her to be hurt anymore, I don't want my girl to get hurt.

"Sana 'wag ng dumating ang oras.."

I'm not ready for that time. Ayoko nang may malaman pa siya sa lahat ng totoong plano.

With her, I feel contented. Ang makasama siya at makita ang ngiti niya araw-araw ay nagiging buo na ako.

Because of that I realized, that there's no Aria anymore. Wala ng Aria dito sa puso ko na kailangan ko pang habulin para bumalik sa akin. Dahil si Cemie, si Cemie na.

I closed the deal without her knowing it. Malimit ay mas gusto kong kami lang dalawa ang magkasama. Ayokong isipin niya na gusto ko paring pagselosin si Aria. Hindi ko alam kung napapansin niya iyon. But I just want her to be with me, everytime. Gusto kong ako lang ang lalaking hahalik sa labi niya.

Sounds too possessive. I chuckled at that thought.

Isa pa ay dapat na rin akong maingat. Hindi nakaligtas sa mga mata ko kung paano tumitig sa kanya si Troy. Hindi na maaring maulit pa ang nangyari sa akin. What's mine, will forever be mine. Wala ng makakagaw ulit sa babaeng mahal ko.

Yes, I'm in love with her. Hindi rin ako makapaniwala. Pilit kong pinigilan ang sarili ko noong mga oras na parang inaakit niya ang puso ko. Pero wala rin namang nagawa ang pagpipigil ko. My heart already surrendered.

"Ano bang wish mo?" she asked while staring at the night sky.

I couldn't help but to stared at her. Kung malalaman niya kung sino talaga ako, at kung ano ang lahat ng binabalak ko sa kanya. Hindi ko alam kung magagawa niya pa akong patawarin. I smiled bitterly on the night sky.

"Sana patawarin ako ng babaeng mahal ko." sana magawa ko akong patawarin kapag nalaman mo ang lahat.

I wish she's just an ordinary girl who I can love freely, fully. Pero ang hirap. Gusto kong may pang hawakan na ako na akin siya.

"I love you..."

Inangkin ko ang labi niya pagkasabi no'n. Gusto kong iparamdam sa kanya na kahit hindi ako perpektong tao ay kaya ko parin siyang mahalin sa paraan na nararapat para sa kanya.

"I-I love you too, Ishi."

Wala na, bumigay na.

For the first time after so many years, nang marinig ko na sinabi niya iyon sa akin ay doon ko lang naramdaman ang sayang walang tutumbas.

"Ano ba tayo, Ishi?" inaasahan ko na ang mga tanong niyang ganyan. We're both confused of what we really are. Basta ang alam ko, mahal namin ang isa't isa.

"We're nothing, Cemie."

Because I know that's the only way that we can last forever...

Napansin ko kung paano nag-iba ang pagtingin niya sa akin pagkatapos nang gabing iyon. She ignored me and I can't sit still while seeing her hurt because of what I said.

Gumawa rin naman ako ng paraan noon. Hindi ko gusto na iniiwasan niya ako. Hindi ko rin gusto na mawala ang ngiti sa masayahin niyang mukha.

She's my happy pill, without her, I don't know if I can still smile. Lahat ay ginawa ko para protektahan siya sa mga taong nagiging dahilan ng paglungkot ng mukha niya.

Pero hindi ko maintindihan kung bakit nakikisingit pa itong si Miguel sa pagligtas ko sa kanya. 'Wag niyang sabihin na pati si Cemie ay aagawin niya pa sa akin. He's a damn asshole! Backstabber. Nakuha na nga niya ng buo si Aria, isn't that enough for him?

Paulit-ulit niya parin akong ginugulo and I won't give him the satisfactions he wants. Kung gusto niya akong kalabanin, pwes hindi ako aatras. He knew everything about happened to my family, at nalaman niya rin ang tungkol sa plano ko. Bullshit! And he's using that para layuan ako ni Cemie.

The time na nagpaalam ako kay Cemie na may kakausapin lang...si Miguel dapat ang kakausapin ko pero biglang humarang sa harap ko si Aria.

"Ishi..." I was stunned when she grab my arms and suddenly kissed me on my lips. Naitulak ko siya dahil doon.

"Aria, what are you doing? Huh?"

"I-Ishi, nagkamali ako...I-I love you and I want you back--"

"Aria, I didn't let you go to be desperate like that! Anong mahal? Niloko mo na nga ako ngayon pati si Miguel?"

She cried in front of me. "I-I know that you're just using Cemie, Ishi. A-At alam ko kung bakit, because you want me to realized that it's still you...and you didn't failed." she sobbed. "It's still you.."

Kung kagaya parin ng dati ay baka tumalon na ako sa tuwa. But now that I don't love her anymore, wala na akong maramdaman.

And my biggest fear happened. I saw how Miguel eyes shut in excruciated pain when Aria confessed everything on him. Gusto kong matuwa dahil finally, bumalik sa kanya ang karma. But as I saw Cemie who slowly walked away from me...I don't know how to reach her again. Is this my karma too?

"Akala ko ba ay walang duwag na Takashi? Then prove it! Magkasubukan tayo ng tapang ngayon!"

Muling nabuhay ang galit ko dahil sa sinabi ni Miguel. It take me back to the young Ishigara, who really determined to have his own way of giving the rightful justice that deserve for his sister.

I don't want to be call coward. Hindi ako duwag. I just want justice for my sister.

"Ishi, alam kong kayong dalawa ni Miguel ang nagkakaintindihan sa mga sinabi niya. Gusto kong malaman kung bakit parang ako ang naiipit sa inyo. Gusto kong malaman lahat. Pati 'yung sinasabi niyang ginagamit mo daw ako para maghiganti? Ishi, ano 'yon? Naguhuluhan ako. M-May nagawa ba ako? M-May ginawa ba akong mali?"

I was stunned when I looked at her. Ang plano ay plano. Isinantabi ko ang nararamdaman ko sa kanya dahil mas pinili ko ang plano. This is for my sister and for my mom, this is what I promised. Nangako akong gagawin ko ang lahat, makapaghiganti lang sa hayop na Vasquez na 'yon.

"I-Ishi...umalis na tayo dito.." I can feel her trembling hands on my arm. "Please, n-natatakot ako dito..ayoko sa lugar na 'to.."

I ignored her that time. I want to see her father reaction when he saw her daughter like this. Hindi ko alam kung paano ko nakakaya ang lahat. Itinuloy ko parin ang plano. This is what I wanted, seeing her broken, gusto kong ipakita sa ama niyang gago na nasasaktan ang anak niya.

"A-Ang galing mo! Ang galing mo na napaniwala mo ako!...O-Oo, Ishi. M-Mahal na kita...At pinagsisihan ko na pinaniwalaan ko na mahal mo rin ako!"

That time, I want to take back my words but it's too late....I hurt her. Sinaktan ko ang mahal ko dahil lang sa kagustuhan kong maghiganti. I want to protect her, but I'm the one break her down.

"C-Cemie, 'wag namang ganito. 'Wag kang lumayo, please kahit saktan mo rin ako, gantihan mo rin ako, Cemie, wag lang ganito. M-Magalit kana sa'kin, 'wag mo 'kong pansinin. Basta nasa paligid lang kita, basta nakikita kita.."

I tried everything to stop her pero wala na...iniwan niya ako.

Dahil sa galit na nararamdaman ko, nadamay ang mahal ko. Dahil sa galit na bumabalot sa puso ko, hindi ko na namalayan na naging bulag na pala ako...I didn't even realized that everything will be gone over after this bullshit plan.

Akala ko ay magiging masaya ako kapag nagawa ko ang plano. But how? Kung naging kapalit naman ay ang paglayo niya sa akin?

Instead of celebrating for my successful plan. I drunk everyday. Hindi ko hinahayaan na lumipas ang isang araw na hindi babad sa alak ang katawan ko.

I miss her so much. And I don't even know where she is right now. Walang mintis ang pagme-message ko sa social media accounts niya simula nang umalis siya.

And for the first time, I didn't control my tears on falling down from my eyes. Hinayaan ko lang tumulo habang nagtitipa ng message para sa kanya. Still hoping na basahin niya parin.

Hindi man siya ang una kong nagustuhan, siya naman ang babaeng una kong inayakan.

I love her so much. At handa akong maghintay sa pagbalik niya. Sana ay magawa niya parin akong patawarin, sana ay magawa niya parin akong bigyan ng pagkakataon.

At nang dumating na ang hinihintay ko...Para akong nabuhayan muli. Because we're on the same room, I was happy to see her everyday. Pero may parte sa akin na nasasaktan dahil..she become different. Hindi na siya ang masayahing Cemie na nakilala ko, and that's because of me. I hurt her that made her changed into someone, who's very different from who she really is.

Ginawa ko ang lahat para makuha ang intensyon niya. Wala na akong pakialam kung tawagin akong corny ng mga kaibigan ko, basta para sa kanya, kaya kong gawin ang lahat.

Kahit inis na at asar siya sa akin ay araw-araw akong nagpapapansin sa kanya. Lalo na nang magtrabaho siya sa isang cafè na pag-aari no'ng bulok pumorma na lalaki. I want to punch his face everytime that I saw Cemie smiling at him.

Gago! Akin dapat ang ngiting iyon.

Kinapalan ko na ang mukha ko sa pagpapapansin sa kanya. She's really mad at me. Gustong gusto ko siyang yakapin, halikan, pero palagi akong napapaatras kapag nakikita ko siyang tulala at malungkot ang mukha.

"Pagod na pagod na ako d'yan sa katangahang ginagawa mo. Pagod na pagod na ako sa araw-araw mong pang-iinis sa'kin. Paano ako makakapag-move forward sa lahat kung paulit-ulit kong naaalala ang ginawa mo sa'kin kapag nasa harap kita? Ni gusto ko nang matahimik pero hindi ko magawa dahil palagi kang nand'yan."

Nahihirapan siya dahil sa akin. Pinagbigyan ko ang gusto niyang iyon kahit mahirap sa akin. I let her find her self first, gusto kong mabuo na ang puso niyang winasak ko. It's all my fault, kasalanan ko ang lahat kung bakit siya nahihirapan.

Sa loob ng tatlong taon ay nakontento akong pagmasdan lang siya sa malayo. Dahil hindi ko magawang lumapit ay panay lang ang paabot ko sa mga kaibigan niya ng kung ano-ano para ibigay sa kanya.

I miss her, I miss everything about her. Dahil sa walang kwentang paghihiganti ay naging malayo siya sa akin. She don't like me anymore. Bakit nga ba napakatanga ko para gamitin ang isang taong walang kaalam-alam sa nangyari? Bakit nga ba napakatanga ko para idamay siya sa galit na nararamdaman ko?

She's just a normal teenager when I met her, a badass and sadistic girl with a not-so-good-mouth. Kahit palamura at may pagkabastos ang bibig niya ay nagawa ko parin siyang magustuhan. I love how she made me smile everytime that I'm on my bad mood. Iyon ang minahal ko sa kanya.

I checked the page of our school when Dairo told me that Cemie is one of the Dean's lister. I couldn't help but to smile while reading her name on the list.

She made it. I'm so proud of her.

Hindi ko na pinanghinayangan ang tatlong taon na walang pansinan, at least she's doing good those years. Masaya ako para sa kanya. I'm proud of her for making everything's through.

Ferry, one of her new friend, told me that they're having a sleep over on his house. Pumayag ako sa gusto niya dahil nalaman kong kasama si Cemie.

That time, I watched how she stared at the moon and stars, with her pair of bleak eyes. Nilakasan ko na ang loob ko noon makausap lang siya. I say sorry for everything I've done and confessed that I love her on the very first place. Pero hirap na siyang paniwalaan ako.

"Tangina! A-Ang hirap mong mahalin." I saw her pain glint on her eyes.

I'm sorry baby, you're right. Napakahirap mahalin ang isang gagong katulad ko.

After that night, I do my best to reach her again. Kahit ano ay handa akong gawin maabot lang ulit siya, maging akin lang siyang muli. Binago ko ang sarili ko para maging karapatdapat sa kanya. I am not the hard-headed, heartless man Ishigara anymore.

Walang perpektong tao, pero handa akong gawin ang lahat maging perpekto lang sa paningin ng mahal ko.

"If I ask for another chance..pagbibigyan mo parin ba ako?" after the wedding ceremony on the marriage booth I asked her. I love her so much, at hindi na ako makapaghintay na pakasalan siya mismo sa simabahan.

"Oo na! Kapag nalaman ko na plano na naman ito, ipagtatabuyan kita." she answered.

No words can explain how happy I am that time. Parang nabuhay muli ang pagkatao ko. After a years of waiting, finally she's back on my arms again.

Kulang nalang ay umiyak ako habang nakangiti sa buwan at mga tala t'wing gabi. The stars granted my wish. My girl forgave me.

We both promised to each other that there's no weather that can make us scared again. I hold on to her promised that she won't leave me again.

Akala ko ay tapos na ang sakit, hindi parin pala...

"Ishi...ano kaya kung...mag b-break na tayo?"

Para akong natanga sa tanong niyang iyon. We're good, aminado akong wala akong ginagawang mali.

"No! Anong break ang pinagsasabi mo? Walang ganyan, Cemie!" I don't want to raised my voice on her but I can't help it.

She want to broke up with me because of my mom's words. And she really want me to find someone else? Gusto niyang maging mabuti ako kaya gusto niyang maiwan ako.

Wala akong naging laban sa desisyon niyang iyon. I know that she still love me, and I can't believe that she wants me to find someone else.

"Son--"

Deretso akong pumasok sa bahay pagkaalis sa restaurant. Sa inis ay hindi ko napigilang makahagip ng base at naibato iyon sa pader.

"Son, what's wrong?"

"What's wrong, Mom?" I gritted my teeth before looking at her. "She leave me because of you! A-Alam mo ba kung gaano kahirap bago ko ulit siya naabot huh? And in just one snap everything was gone."

"You can find someone else, Ishi."

"Mom, siya lang ang mamahalin ko.."

She sighed in disbelief. "Sa dami ng babae Ishi! Bakit ba ang anak pa ng hayop na 'yon ang minahal mo?!"

"If you don't like her mom, then don't! I respect all of your decisions mom, but not when it comes to the girl I want."

I just ignored what she said. I'm tired of that bullshit reason. Isang beses na rin akong nagkamali ng dahil sa rason na iyon, at sa pangalawang pagkakataon ay hindi na magiging dahilan iyon.

After graduation I planned to go to japan. Hindi ko alam kung kaya ko bang umalis na hindi man lang siya nakikita.

Bumisita ako sa puntod ng kapatid ko bago umalis.

"Baby, can you give kuya a sign...kahit ano, tell me if Kuya's decision is right.." a tear fell from my eye. "I love her so much...kaya ko ba?" I chuckled bitterly.

I went on the airport after that. Napapatitig lang ako sa mga taong nakakasalubong ko. Waiting for a sign if I really going. Then at exactly time of my flight, I received a text message. It's from her.

Ishi, please wag kang aalis. Pag umalis ka hinding hindi na kita mapapatawad. Please kung aalis ka, para mo na ring pinatay ang natitirang saya dito sa puso ko na meron ako. Ishi, stay. Para sakin, para satin. ayokong umalis ka...

Is this a sign?

Napangiti ako sa kawalan at naupo sa isang tabi. Hindi ako tumuloy sa flight and I waited for her to come. Hindi nga ako nagkamali nang makita ko siya na nag aantay sa akin.

I saw her crying because of me. She begged me to stay, and forgave her.

Hindi ko kayang iwan ang mahal ko. We both suffered in so many circumstances that happened. Pero palagi parin kaming sa isa't isa bumabalik.

Totoo nga na kapag nagmahal ka at sinubok kayo ng maraming unos at bagyo, mawala man at malayo kayo sa isa't isa. In the end of time, kung kayo, kayo talaga. If you both hold on to faith for your relationship, everything will fall line. Wala namang perpektong relasyon sa mga taong nagmamahalan. You both need to face a lot of quarrels, circumstances, obstacles and misunderstanding that will make your relationship stronger.

Forgiveness is like a dream. Hindi mo basta makukuha kung wala kang ginagawa. You need to do your best and pursue it hanggang makuha mo ito. Hindi iyon basta nalang napupulot.

At ang natutunan ko sa lahat? First, don't let your rage changed you into a new person. Maling mali na baguhin mo ang sarili mo dahil lang sa galit na nararamdaman mo. Yes, there's a time that we need to change ourself, but that's for better not for worst.

Second is, if you love someone you need to opened up your mind. Dapat bukas ang isip mo sa lahat ng bagay. Dapat ay naiintindihan mo sila.

And lastly, no matter how hard the trials of life is, never give up on your dreams. Marami ka mang pinagdaraanan, dreams is dreams. Don't just focus on the pain and scars that you have, always remember your dreams. Pursue it, hold on to it, 'til you achieve it.

How to heal a broken heart fully? Move forward and look ahead to start a new beggining. We should leave everything in the past.

"Ishi, akalain mo talaga 'yon? Sa hapon ako bumagsak, akala ko talaga pang arabo lang ang ganda ko e." she said with her pouted lips.

I couldn't help but to smile at her. Hindi ko alam kung bakit kada salita niya ay napapangiti ako. Kahit minsan ay walang kwentang bagay ang sinasabi niya. Siguro kapag nagkaanak kami ay mas kamukha ko. They say, kapag mahal ng tatay ang nanay, magiging kamuhka ng anak ang tatay. Eh halata naman na mas patay ako sa kanya, so I knew it.

We finally got married and now having our own house. Dahil mahal na mahal niya si Lolo ay may isang kwarto siyang nakalaan para dito, full of his pictures and all his things. I was very thankful of him, he's the one who take care of my love those times that she need a someone to listen to her. Hindi na lingid sa kaalaman ko ang lahat ng pinagdaanan nila.

And her Tita Anna, well...my baby do her best to pay Tita Anna for everything she did. And the funny thing is, talagang hinanap pa ni Cemie ang lalaking nalayo sa Tita niya for almost two decades. I don't know yet the exact story.

Mama Carla and my Mom were finally got closed to each other. Hindi ko inaasahan iyon. We're not yet forgiving her father, and it's okay with her. Malinaw na ang lahat sa pagitan namin, kasing linaw ng sikat ng buwan at ng mga tala.

I was busy reading newspaper when I heard Cemie...

"Hotdog, cheesedog, hotdog mo sunog.." pagkanta niya pa habang nasa loob ng banyo.

Napakamot nalang ako sa nose bridge ko. Over the millions of songs, bakit ba gano'n pa ang kinakanta niya? Damn.

"Ishi!!"

Nang marinig ko ang sigaw niya ay naibaba ko ang newspaper na hawak ko.

"What?"

"Bakit nawalan ng tubig?! May bula pa ang mukha ko!"

Napangisi ako nang makita siyang panay ang kapa sa paligid ng sink. She's just covering her body using a towel. Damn baby, why are you doing this to me?

Kumuha ako ng isang tabo na tubig para maalis na ang bula sa mukha niya. Pinunasan ko ang mukha niya ng face towel. And damn, I can't help but to smile while looking at my wife beautiful face.

"Ano? In love kana naman?" she asked.

I put my hands on her waist. Napahawak siya sa balikat ko nang iangat ko siya paupo sa sink.

"I can't stop falling in love with you deeper and deeper everyday. Lunod na lunod na ako sa pagmamahal ko sa'yo." I played my nose with her.

"Talaga? Hindi ka ba marunong maglangoy?"

Ngumisi nalang ako. I kiss the tip of her nose before claiming her lips again. Unti-unti na naman iyong lumalalim nang bigla siyang lumayo.

"Ishi, bakit lasang strawberry ang labi mo?" she suspiciously said with her arched brows.

"May nakita akong lollipop sa side table ng kama--"

I cut off when she pouted her lips in front of me. Bumaba siya at nagderetso sa gilid ng kama namin.

"Akin 'yon e! Daya mo! May utang ka sa'kin...ah, ten pesos 'yon! Strawberry flavor pa 'yon, with milk that rich of fibers--"

Itinulak ko siyang pahiga sa kama bago ako lumapit ng nakangisi. "You want it, kaso naubos ko na. Tutal nalasahan mo naman sa labi ko, edi dito mo nalang tikman." I claimed her lips again that made her groaned.

A life without her is a life that I don't want to live. Hindi ko kakayanin kung magkalayo ulit kami.

I become busy the past days. Minsan kahit naka-live broadcasting kami ay hindi mawala ang ngiti lalo pa at nasa paligid ko lang siya habang nanonood sa akin. Kung pwede ko nga lang ibalita kong kagaano ko siya kamahal. I chuckled at my thought.

I'm in front of my laptop while studying some news trends when I heard my wife voice from behind.

"Ishi.."

I continued taking notes some important details and did not look back at her. "Yes?"

"May...a-ano..Can you make that faster?" napangisi ako ng marinig na naman ang pagtaray ng boses niya.

Last week pa nagsimula ang pagtataray niya sa akin kahit wala naman akong ginagawa. I just understand the girls thing.

"Ishi.." kusa rin namang lumalambing.

I smirked. "Wait, mami." mabilis ko ng tinapos ang ginagawa para humarap sa kanya. "Why? Ishi ka ng Ishi.." baby dapat. 

I heard her heavy sigh that made my lips supress a smile.

"Yow pare! Buntis ako! Break it down yeah."

My mouth parted as I saw what she's holding..A pregnancy test! She kept smiling on me while showing me the pregnancy test with two red lines on it.

"God.." tears glint in my eyes.

"Gusto ko babae, tapos ipapangalan ko ahm..Caleigh Shinize." sabi niya habang hinahagpos ang tiyan.

I slowly hold her hands and smile at her. Hindi mawala ang ngiti sa mga labi namin. Napailing-iling ako bago siya hawakan sa pisngi.

"God! Ano...ah, p-pwede ba kitang buhatin?" hindi ko na maintindihan ang gagawin sa sobrang tuwa.

"Ano ba Hapones, kahit ihagis mo pa ako!" natatawa niyang isinakbit ang parehong kamay sa batok ko at inangkla ang binti sa bewang ko.

I put my hands on her back to support her.  No words can explain how happy I am right. Our dreams was finally fulfilled. 

"I love you so much...ah, baby? Mami? Wife?" I chuckled before kissing her forehead.

"I love you too, Papa Ishi."

She giggled before giving me a smack on my lips.

She was the one who kept making me feel glad and contented. My source of happiness...my not so innocent girl.

__
cessias