POV Alexandria.

We lopen naar het roedelhuis. Daar zien we wat wachters verbaasd kijken. De bèta van Alpha Laurens loopt naar binnen. Even later komt hij terug met de Alpha. We buigen onze hoofden uit respect. 'Wat brengt jullie hier, Alpha Jack en Luna....' 'Alexandria.' 'Juist ja, Luna Alexandria?' Begon hij. 'Nou kijk, wij weten waar uw mate is.' Kwam ik meteen ter zaken. Hij keek verbaasd en daarna een beetje geïrriteerd. 'Alsof ik dat moet geloven. Je moet niet met mij sollen, lunaatje.' Zei hij geïrriteerd. Ik keek hem verbaasd aan. 'Pardon meneer, ik sol niet met u. Ik heb met de maangodin gesproken, maar als u uw mate niet wilt, dan prima.' Zei ik terwijl ik aanstalten doe om te vertrekken. 'Wacht! Heeft u met de maangodin gesproken?! Draagt u haar ziel?!' Vroeg hij verbaasd. 'Ja. Waarom zou ik liegen?' Vroeg ik. 'Eerst zien dan geloven. Wedstrijd rennen. Het gerucht gaat dat de maangodin versterkte zintuigen heeft.' Zei hij. 'Kom maar op.' Zei ik zelfverzekerd. 'Alex, he weet dat hij de snelste Alpha is van het land, hè?' Fluistert Jack in mijn oor. 'Tuurlijk, maar ik ben de maangodin.' Zei ik voordat ik wegliep. Ik liep samen met de Alpha naar een groot veld. 'Tien rondjes, als jij wint, geloof ik je. Als ik win, dan moet je van mijn land af.' Zegt hij terwijl we naar de start gaan. Ik loop achter een boom en kleed me uit. Ik verander in mijn wolf-vorm. We gaan klaar staan. De hele roedel heeft zich al om het veld geplaatst. Ze fluisteren dingen zoals :' Gaat zij de uitdaging aan?!' En 'dat lukt haar nooit. We moeten haar niet geloven.' We staan nu in ren-stand en wachten op het startschot. En daar komt hij. 'BOEM'. We rennen rondjes en rondjes, ik steeds voorlopend. Als ik bij mijn vijfde rondje ben, is hij pas bij zijn derde. Als ik klaar ben, ben ik nog lang niet uitgeput. Zijn tong hangt al uit zijn mond en hij gaat steeds trager. Als hij eindelijk bij zijn tiende rondje is, ben ik al bijna in slaap gevallen. De roedel zit met open mond toe te kijken. We veranderen terug en kleedde ons aan. Als we aangekleed zijn, komt hij naar me toe en buigt zijn hoofd. 'Het spijt me, maangodin, dat ik je niet geloofde. Kun je het me vergeven?' Vroeg hij. Ik bloosde een beetje. 'Tuurlijk, ik begrijp je wel.' 'Maar je zei iets over mijn mate?' Vroeg hij. 'Ja, ik weet waar je mate is. Maar ik vertel het je als jij er iets voor terug geeft. Deal?' 'Deal. Alles voor mijn mate.' 'Oké, zou je alle meisjes zonder mate naar het hartje van de roedel willen brengen?' Vroeg ik. Hij keek me eerst raar aan, maar daarna deed hij toch wat ik vroeg. Hij gin naar het plein en riep iets op zijn Alpha toon. 'Alle meisjes ZONDER mate naar het plein!' Riep hij. Er kwamen veel meisjes naar het plein. De ene arrogant, en de andere verlegen. Ik liep naar het podium toe en wenkte Max. 'Jullie zijn hier bijeen gekomen omdat mijn broers mate hier is.' En hoe weet jij dat nou?!' Hoorde ik een arrogant meisje vragen. 'Ik ben de maangodin.' Zei ik kalm. 'En hoe moeten wij dat geloven?!' Riep ze verontwaardigd. Ik liet een grote, zware brul horen. Niet die van een Luna of Alpha, nee, van een maangodin. Het werd meteen stil. 'Oke, verder met mijn verhaal. Willen jullie even in een rij gaan staan?' Vroeg ik lief. Natuurlijk deden ze wat hun gezegd werd. Ik knikte naar Max. Hij liep een beetje ongemakkelijk naar de rij. Toen hij bijna bij het einde was, en op het punt stond om het op geven, gebeurde het. 'MATE!'