POV Alexandria

~Droom~
Ik was in een groot bos. Ik liep rechtdoor. Ik kwam aan bij een open plek. Er stond een altaar. Ik herkende het als het maanaltaar, ook al was ik er nog nooit geweest. Ik liep naar het altaar en bekeek hem aandachtig. Opeens was er fel wit licht. Toen het felle, witte licht weg was, stond er een vrouw voor me. Ze had zilver kleur haar en een zilveren jurk. 'Hallo, Alexandria. Je zult je vast afvragen wie ik ben.' Begon de vrouw. 'Ik ben de maangodin. Ik kan iemand kiezen waarmee ik contact maak. Zij draagt dan mijn ziel. Ik kan alleen een witte wolf kiezen. Witte wolven zijn namelijk speciaal. Ze hebben magische krachten, de elementen. Daarom ben jij ook zo groot. Jij bent zo'n wolf. En omdat jij dit nog niet wist, ga ik jou helpen jouw krachten onder controle te krijgen. Daarom, mag jij, Alexandria, mijn ziel dragen. Daardoor zal je sneller kunnen rennen, beter kunnen horen, ruiken en zien, en zal als je pijn hebt het minder pijn doen en nóg sneller genezen.' Ging ze verder. 'Ik kan ook voorspellen waar Mates van andere weerwolven zijn, dat is nodig. Want jouw pack is de enige pack die al een Luna heeft. Jij bent de enige die met mij kan praten. Zeg tegen Jake dat hij je moet beschermen, want je zal een moeilijke tijd krijgen. Je zal door heel het land moeten reizen om alpha's hun Luna te geven. Je komt in gevaarlijke situaties terecht. Ik zal je dan helpen, want jij, Alexandria Kristina Sarah Kennedy, word mijn ziel drager.'
Na die zin voelde ik me machtig, machtiger dan normaal.
Voor ik nog iets kon zeggen, was ze al vervaagd. Toen schoot ik wakker.
~Einde droom~
Ik zag fel licht in mijn ogen schijnen terwijl ik ze open deed. Daarom deed ik ze ook zo snel weer dicht. 'Phieuw liefje, ik ben blij dat je wakker bent!' Riep Jake. 'Hoezo?' Kreunde ik met een ochtend stem. 'Nou, je was helemaal aan het woelen en draaien, toen lag je opeens stil en gaf je licht, en toen werd je wakker. Wat ik ook deed, ik kreeg je niet wakker. Waar droomde je over?' Zei hij. Ik twijfelde. Zal ik het hem vertellen? Moet ik hem vertrouwen? Ja duhh! Hij is je mate! Natuurlijk moet je hem vertrouwen! Riep mijn wolf in mijn hoofd. Oké oké rustig ik vertel het wel! Zei ik tegen mijn wolf. 'Nou.. Uhh... De.. Euhh...' Verder kom ik niet, want ik word onderbroken door Jake. 'Rustig maar, je hoeft het niet te vertellen.' 'Nee, ik vertel het wel.' Ik adem diep in en uit. 'Ikbendedragervandezielvandemaangodin.' Zei ik snel achter elkaar, alsof er een pleister van mijn hoofd af wordt getrokken. 'Wat zei je? Je ging iets te snel.' Zei Jake. Ik zucht. 'Ik ben de drager van de ziel van de maangodin.' Zei ik zacht, maar net hard genoeg dat alleen Jake het hoort. Zijn ogen worden groot. 'Je bent wat?!' Riep hij. Ik zucht geërgerd. 'Ik. Ben. De. Drager. Van. De. Ziel. Van. De. Maangodin.' Zei ik, met op elk woord een nadruk. Hij zucht, nog steeds verbaast. 'Dat snap ik wel, maar ik vroeg het alleen omdat ik schrok, snap je?' Zei hij. Oh zo. Ik grinnik. 'Ja, ik snap het nu' zei ik. 'Maar de maangodin zei dat wij door heel het land moeten reizen om alle alpha's hun luna's te geven en dat we dan in gevaarlijke situaties kunnen komen en dat jij mij dan moet beschermen.' Zei ik aan een stuk door. 'Rustig! En ik bescherm je toch al, dus dat blijf ik doen. Wat zei ze nog meer?' Ik kalmeerde al wat. 'Dat witte wolven speciaal zijn en dat ze krachten hebben.' Zei ik weer zacht. Hij knikte alleen maar. 'Vind jij mij speciaal?' Vroeg ik aan hem. 'Natuurlijk, jij bent MIJN kleine schatje.' Zegt hij met de nadruk op mijn. Onze magen knorren allebei tegelijk en we raken in een lachbui. Nog na lachend van net lopen we naar de keuken. Jake maakt pannenkoeken en we eten ze samen op. Ze zijn echt heerlijk. Maar lang niet zo heerlijk als die van mij... Muhahahaha!!!