POV Alexandria
'Alex!' Roept Simon. Ik draai me om, en zie dat er twee meisjes bijna tegen hem aan staan. Als hij met zijn mond het woord "Help" playbackt of zoiets, moet ik grinniken. Ik loop dichter naar hem toe. De meiden zeggen dingen zoals "Wie is Alex?" En "Wáárom roept hij háár, en niet míjn naam?!" Ik moet erom lachen. Als ik dichtbij genoeg ben, begin ik ook met praten. 'Hai! Ik ben Alex, en ik neem Simon nu mee!' Zeg ik nep-vrolijk. Ze kijken me bitchy aan. 'Alpha Simon, voor jou.' Zei er eentje. Ik lach. 'Nee zeker niet, voor mij gewoon Simon.' Zeg ik geïrriteerd. 'Oh ja, weet je dat zeker? Je bent zijn mate niet.' Zegt ze grijnzend. Ik grijns terug. 'Het is zeker mijn mate niet, maar wel een goede vriend. Oh en, pas op hoor, hij gaat afstappen van de troon en ik word jullie nieuwe Luna, meiden.' En met die zin, trek ik Simon mee naar de grens van de roedel.

Na een paar uur lopen, of eigenlijk rennen, begint het donker te worden. Zullen we een grot zoeken? Vraag ik via link. Hij knikt met zijn kop.

Na een minuut of tien, hebben we eindelijk een grot gevonden. Hij zit diep in de bossen, dus niemand kan ons meteen zien. We gaan liggen. Welterusten. Zeg ik. Truste. Antwoord hij.

Als ik wakker word, hoor ik een grom. Ik open mijn ogen en zie Simon naar de uitgang grommen. Vermoeid sta ik op, en loop richting de uitgang. Als ik daar eenmaal ben, ben ik klaarwakker. Ik spring op ze af, waardoor Simon me raar aankijkt. Nikkie! Jordy! Jullie zijn terug! Roep ik blij, terwijl ik helemaal om ze heen ren. Wie zijn hun? Vraagt Simon wantrouwend. Dit, Simon, zijn twee suuuuuuuper aardige weerwolven die ik heb ontmoet toen ik was ontsnapt! Roep ik blij. Ik gebruik expres het woordje Rogue niet, zodat ze zich niet ondergewaardeerd voelen. Simon knikt. Simon, Nikkie en Jordy, zullen we opzoek gaan naar mijn roedel? Vraag ik ze. Ze kijken elkaar aan en knikken.

POV Jack
De aanval is nu weken geleden, en Alex is nog steeds niet terug. Iedereen is bang voor mij. Snap ik ergens ook wel, ik heb al dertig vazen kapot gegooid, en al een paar mensen in de kerkers flink gemarteld. Niks voor mij, ik weet het, maar ik kan me gewoon niet meer inhouden. En mijn wolf ook niet. We transformeren, en ik laat hem de controle nemen. Hij laat zijn klauwen groeien en scheurt een boom helemaal kapot. Ook doet hij dit bij andere bomen. Vandaag hoef ik niet te krabben, ik heb zo'n gevoel dat er binnenkort iets gaat gebeuren. Maar ik kan dus niet plaatsen wat. En dat gevoel haar ik. Mijn wolf geeft mij weer de controle, en ik loop op mijn gemak naar het roedel huis. Als ik eenmaal binnen ben, ga ik naar boven. Om de kinderen hun flesje te geven.

In een paar uur tijd is er niks bijzonders gebeurd. Opeens ruik ik een overheerlijke geur. ALEX! Ik ren naar beneden en ren, nee sprint de deur uit. Buiten zie ik Alex staan, met drie andere wolven achter zich aan. Allemaal zijn ze in wolf-vorm. 'ALEX!' Roep ik luid, en ren naar haar toe. Ik sla mijn armen rond haar nek. Ze likt mijn gezicht helemaal nat. 'Ik heb je zo gemist...' Fluister ik in haar oor. Ik jou ook.... Hoor ik haar zeggen via link. 'Wacht, ik haal wat kleren voor je. Kom je mee, of blijf je hier?' Vraag ik haar. Ik blijf even hier, oké? Oh ja, en zou je twee basketbal-broekjes en nog een setje kleren voor mij mee willen nemen? Vraag ze me via link. Ik kijk haar vragend aan. 'Waa...' Ik word onderbroken door haar lieve, engelachtige stem. Doe nou maar gewoon. Grinnikt ze. Ik knik, en haal wat kleren.

Als ze allemaal terug zijn ongekleed, zie ik dat het twee jongens zijn en één meisje. En Alex natuurlijk. Ik grom naar de jongens en trek Alex dicht naar me toe. 'Rustig maar, ik heb al een mate.' Zegt hij grijnzend, terwijl hij de hand van het meisje vastpakt. 'Wie zijn hun?' Vraag ik verward aan Alex. 'Ik had verwacht dat die vraag veel eerder zou komen.' Grinnikt ze. Ik grijns. Mijn kleine lieve meisje, helemaal van mij. Ik glimlach bij doe gedachten, en trek haar nog dichter tegen me aan. 'Ik zeg het, als je belooft ze niet te vermoorden.' Zegt ze, op een ietwat strenge manier. Ik twijfel, maar als ze me weer streng aankijkt, knik ik toch. 'Nou kijk, dit zijn Nikkie en Jordy, super aardige wolven die ik ben ontmoet wanneer ik ontsnapt was uit de roedel die me gevangen hield.' Zei ze. Ik knik naar ze. Het paar knikt terug. 'En die andere?' Vraag ik wantrouwig. Er is iets met die vent.... Maar ik weet dus niet wat. En dat is naaiend. 'Mijn ontvoerder...' Fluistert ze zo zacht, dat een normaal mens het niet zou horen. Een normale weerwolf ook niet, trouwens. Maar omdat ik een Alpha ben én toekomstige maangod hoorde ik het wel. Ik grom luid. 'WACHTERS! BRENG HEM NAAR DE KERKERS!' Schreeuw ik in Alpha stem, terwijl ik naar de zogenaamde "Alpha" wijs. Gelijk komen de bewakers in actie en tillen hem op. Ik trek Alex naar me toe en snuif haar geur op, om mijn wolf te kalmeren. Het werkt erg goed, en daar worden ik en mijn wolf erg blij van. 'We krijgen zijn roedel...' Zegt ze. Ik knik. 'Mogen Nikkie en Jordy in de roedel?' Fluistert Alex zacht. 'Zijn ze te vertrouwen?' Vraag ik haar. 'Ja zeker!' Antwoordt ze, terwijl ze al wat enthousiaster is. 'Voor jou alles...' Fluister ik in haar oor. Ik voel dat ze er blij van wordt, en daar word ik weer blij van. Nu alle drama eindelijk over is, kunnen we echt gaan leven, als een echt gezin. Met Nienke, Niek, Niels en Nina. En natuurlijk, met my mate....

Einde

OMGG dit is gewoon al het einde BOEEHOOEE.
Ik hoop heel erg dat jullie het een leuk verhaal vonden, en dat jullie altijd enthousiast waren als er een nieuw hoofdstuk kwam. Het einde was misschien niet helemaal perfect, maar alsnog. Oh ja, en sorry dat dit boek zo kort was, hihi. Morgen komt er nog een proloog online, en een vraag. Maar dat is voor morgen natuurlijk. Maar nu ga ik, doeii!! Tot de volgende keer...

Xxx Eraatje