POV Alexandria
Ik ben zojuist naar het kantoor van Simon gebracht. Zonder enige aarzeling duw ik de deur open. Simon zit op zijn bureau stoel, terwijl hij pijnlijk over zijn oor wrijft. Wat? Nou ja, ik ben hier niet naar toe gekomen om naar hem te kijken terwijl hij over zijn oor wrijft, nee, om te vechten. Hij kijkt me verbaasd aan. Dan grijnst hij, een beetje gemaakt. 'Zo zo... Alex, kon je me niet meer missen? Ik wist wel dat je je mate zou willen inruilen met mij.' Grijnst hij. Kate neemt bijna ons lichaam over, maar ik heb haar onder controle. Ik grom gevaarlijk. Hij lijkt een beetje te schrikken, maar hersteld zich snel. Ik kom om te vechten. Grom ik via link. Hij grinnikt. 'Denk je echt dat je me aankunt? Ik ben de sterkste Alpha van de hele wereld, wist je? Haha, nou ja. Wat is de deal?' Vraagt hij. Als ik win, krijg ik jouw roedel en zal ik jou gevangen nemen. Zeg ik. Hij grinnikt. 'Oké, en als ik win, dan word je mijn Luna en mag ik je marken.' Ik slik. Miet ik doet wel doen? Dan denk ik weer aan Jack, mijn kinderen en Eline en Erik. Ja, ik moet dit wel doen. Ik knik vastberaden. Wij gaan hem zo inmaken! Roept Kate in mijn hoofd. Zeker weten! Mijn gesprek met Kate wordt onderbroken door Simon. 'Kom.' Grijnst hij.

We lopen naar buiten, naar een groot grasveld. Er staan al een paar roedel leden te kijken, om zo te weten te komen wie ik ben en wat ik hier doe.

'Oké, het gaat zo, we hebben drie rondes. Degene die de ander toen seconden lang tegen de grond gedrukt heeft, wint één ronde. Degene die de meeste keren heeft gewonnen, is de winnaar van onze wedstrijd, begrepen?' Onderbreekt Sim on mijn gedachten. Ik knik. Hij gaat achter een boom staan, en ik vermoed dat hij in zijn wolf gaat veranderen. Mijn vermoedens worden bevestigd als ik hem in zijn wolf-vorm naar mij toe zie lopen. Ik zak een beetje, onopvallend, door mijn poten. Als hij voor me staat, begint hij te grinniken. Wat er By The way hilarisch uitziet. Je bent nog kleiner dan ik dacht! Haha, dit wordt nog een makkie. Dat laat mij grommen. Oh ja? Let maar eens op! Roep ik vastberaden via link. Ik ga recht staan. Hij kijkt me verschrikt aan. Snap ik enigszins wel, hoor. Ik ben wel twee koppen groter dan hem. Opeens bijt hij onverwachts in mijn zij. Ik grom boos. Hoe durft hij?! We waren nog niet eens begonnen. De wond bloedt hevig en ik word nog bozer. Ik voel botten kraken en mezelf groeien. De lijnen komen er ook weer bij. Gezellig. Nee oké, Alex, focus. Hij kijkt me bang aan. Niet zo zoals vrouwen kijken als ze een muis zien, nee, zo bang, alsof hij een muis zo groot als een flat met mes scherpen tanden met nog een heel leger achter zich aan die voor je staat om op te eten. En dan overdrijf ik niet. Ik meen het. Hij maakt aanstalten om weg te rennen, maar dat laat ik natuurlijk niet toe. Ik trek hem aan zijn staart terug, wat makkelijk gaat, en bijt hem in zijn poot, zodat hij niet kan rennen. Alstublieft, Maangodin, laat me gaan! Ik heb u nooit iets misdaan! Ik lach schamper via link. Meen je dat, Simon? Wat een grap. Je hebt mijn roedel aangevallen, me weggehaald bij mijn mate en daarbij ook nog eens proberen te marken! Heb je geen eigen mae of zo? Vraag ik hem kwaad. Bij de laatste zin zie ik hem gebroken kijken. Mijn mate.... Ze... Ze... HE IS ALLEMAAL MIJN SCHULD! Ik had haar beer moeten beschermen.... Zegt hij verdrietig. Ik kijk hem verrast aan. Schuld? Wat is er gebeurd dan? Vraag ik hem. Ze.... Ze is ontvoerd. Door jullie roedel. Dat is dan ook waarom ik jou heb ontvoerd, omdat Jack mijn mate heeft ontvoerd.... Zegt hij verdrietig. Jack? Hij heef nog nooit iemand ontvoerd. ij is pas Alpha. Dat was zijn vader dan, waarschijnlijk. Zeg ik hem. Hij kijkt me gebroken aan. Ik zucht. Bij deze verklaar ik..... Gelijkspel? Vraag ik. Hij kijkt me verrast aan. Meen je dat? Ik kan je nooit genoeg bedanken, echt! Dank je dank je dank je dank je!! Roept hij blij. Echt heel blij. Maar op twee voorwaarden... Zeg ik. Meteen kijkt hij bang. Je zal nooit, maar dan ook echt nóóit meer iemand pijn doen! En.... Ik krijg samen met Jack jouw roedel! Hij knikt snel. Oké mooi zo, op naar mijn roedel! Zeg ik, en daarbij draai ik me om. Ik hoor een kleine piep achter me. Ik draai me gelijk om. Oepsie, vergeten. Zijn poot. Wacht, klim op mijn rug. Ik zal je naar een Pack-dokter brengen. Zeg ik tegen hem. Hij kijkt me verbaasd aan. Houd je dat? Vraagt hij. Let maar eens op. grinnik ik. Hij klimt op mijn rug en ik spreid mijn vleugels. We gaan toch niet..... Voordat hij zijn vraag af kan maken, stijg ik al op. Ik hoor hem gillen op mijn rug. Het klinkt echt hilarisch in wolf-vorm, en daardoor moet ik lachen. Hij moet ook lachen, en daardoor moet i nóg harder lachen. Uiteindelijk hebben we allebei de slappe lach.

Na een paar minuten zijn we bij een pack -dokter aangekomen. We zijn in een steegje veranderd, zodat niemand me zag als Maangodin. Ik had gelukkig kleren aan tijdens het veranderen, geen idee hoe. Vast een Maangodin dingetje. Simon is nog in wolf-vorm.
We lopen het ziekenhuis binnen, en meteen komt er een zuster naar hem toelopen.

Uiteindelijk heetst de dokter gezegd dat hij een dagje in verband moet zitten, dan heelt het wel vanzelf. Normaal zou het al in een minuut of tien geheeld zijn, maar ik ben veel sterker dan een normale wolf, natuurlijk. We lopen het gebouw uit, ik met een blij gevoel dat ik mijn mate eindelijk weer zie, als iemand ineens mijn naam roept. 'Alex!'

Heeeyyy ben er weer. Heb niet zo veel te vertellen srry. Byeeeeeeehhhh Xxx
Eraatje

(PS 3dznd lezerss🎉🎉🎉🎉🎉🎉)