POV Alexandria
De rogues grommen dreigend. Wat is er? Vraag ik ze via de mind-link. Wat is er? Wat is er?! Je zit op ons gebied! Roept hij kwaad, waarschijnlijk de bruine wolf. Ten eerste, ik lig, niet zit, en ten tweede, ik rook niks dus je kan het me niet kwalijk nemen. Zeg ik hem simpel. Wil je vechten? Kom maar vechten! Roept de grijze met witte wolf ineens. Zo te horen is het een meisje. Haha, ze denken dat ze mij aankunnen. Te grappig voor woorden. Ze springt op me, maar met een slag op haar kop valt ze alweer neer. De bruine gromt gevaarlijk. Zouden ze Mates zijn? Het zal wel kunnen wa... Mijn gedachtes werden onderbroken door de bruine wolf die op me springt. Ook hem duw ik gemakkelijk eraf. Ze liggen allebei pijnlijk op de grond. Ik ga voor ze zitten met mijn kop schuin. Zo, hoe heten jullie? Vraag ik ze. Dat zullen we nooit vertellen! Zegt het meisje. Ik rol met mijn ogen. Oké, we kunnen het goedschiks, en ook kwaadschiks doen. Dus, gaan jullie het me nog vertellen? Vraag ik ze dreigend. Never. Dit keer is het de jongen die antwoordt. Ik wil het liever niet zo doen, maar als het moet, dan moet het. Zeg ik zuchtend. Ze kijken me vragend aan. Ik zucht nogmaals. JULLIE GAAN ME NU VERTELLEN HOE JULLIE HETEN OF ANDERS ZAL HET SLECHTE GEVOLGEN HEBBEN! Roep ik in Luna-stem. Normale wolven kunnen die niet negeren, en rogues al vooral niet. Ze kijken me verschrikt aan. E..een Luna... Stotter de jongen. Ik heet Nikkie... Zegt het meisje. Jordy.. Mompelt de jongen. Ik knik. Zijn jullie Mates? Vraag ik weer normaal. Ze knikken. Maar.... Heeft u uw mate al gevonden? En waarom bent u hier alleen? Ik kijk verdrietig voor me uit bij het horen van het woordje "mate". Ja, ik heb mijn mate gevonden. Alleen ik was ontvoerd en ben ontsnapt. Vraag me niet hoe, want zelf heb ik ook geen idee... Nikkie kijkt me medelevend aan. Maar... Hoe? Vraagt ze met een onschuldige glimlach. Ik grinnik. Ik weet het niet. Hij wou me marken... En toen... Ik dacht aan het bos en POEF ik was in het bos. Ze kijken me geschokt aan. Ma.... Maangodin? Ik kijk ze geschokt aan. Ho... Hoe? Hoe weet je dat? Vraag ik ze wantrouwig. Alleen de Maangodin kan zoiets, duhh grinnikt Jordy. Vrienden? Vraag ik uit het niets. Ze kijken me verbaasd aan. Se.. Serieus? Vragen ze. Ik knik. Ja graag! Roept Nikkie. Ik kijk Jordy aan. Uh.. Oké? Zegt hij twijfelend. Ik ben te vertrouwen, geloof me. Zeg ik. Oké dan. Yeey ik heb weer vrienden! Opeens hoor ik een grom. Ik snuffel en ruik in de lucht. Ik ruik... Jason en Jacob. Rennen! Roep ik naar Nikdy. Mijn shipname voor Nikkie en Jordy. Maar nu moeten we echt rennen. Ik kijk om het hoekje van de grot. Ze kijken grommend om zich heen. Als ze allebei omgedraaid zijn, ren ik weg, met Nikkie en Jordy achter me aan. Ik kijk één keer om, en zie ze achter ons aanrennen. Snel kijk ik weer naar voren. We slalommen om de bomen, springen over gevallen takken en ontwijken de deuken in het zand. Uiteindelijk zijn we aangekomen bij een klein stadje. Het is er wel schattig. Ik stop en kijk over mijn schouder. Ik zie Nikkie hijgend op het gras liggen en Jordy moe met zijn tong naar buiten te staan, ook hijgend. Ik ben helemaal niet moe. Zeker een maangodin-dingetje. Hoe... Kan jij.... Niet moe zijn? Vraagt Nikkie uitgeput aan mij via link. Een... Maangodin... Dingetje... Puft nu ook Jordy naar Nikkie. Ze knikt begrijpend.
Kom. Zegt Nikkie, als we, eigenlijk hun, want ik was niet uitgeput, een beetje uitgerust waren. Waarheen? Want we zijn nog steeds in wolf-vorm... Zeg ik bedenkelijk. Kleren halen, duh. Zegt Jordy. Tuurlijk, in wolf-vorm naar de winkel. Zeg ik, terwijl ik met mijn ogen rol. We gaan ook niet in de winkel. Zegt Nikkie nu. Huh? Maar hoe komen we dan aan kleren? Vraag ik verward. Snap je het nou nog steeds niet?! Je bent oh zo onschuldig... We gaan kleren stelen, duh!! Roept ze. Wat?! Stelen?! Ik doe niet aan stelen, sorry hoor, maar kom op zeg. Roep ik verontwaardigd uit. Ze zucht. Je zult toch moeten, of wil je voor.. Weet ik veel hoelang in je wolf-vorm blijven? Vraagt ze me. Dat is inderdaad niet zo fijn... Daar heb je een punt... Zeg ik twijfelend. Oké, ik doe mee... Zeg ik, nog altijd niet helemaal vastberaden.
We zijn nu al best lang rond aan het lopen, en degene die nu als enige wat kleren van een waslijn heeft gehaald, is Jordy. Ik sta nog steeds niet helemaal achter het besluit, maar het zou wel moeten. Eindelijk is er aan de waslijn van het volgende huis twee leuke setjes. Ik pak er één setje van af, en trek hem aan. Het past allemaal precies. Toevallig. We lopen het dorp in en gaan naar een cafeetje. 'Hallo mevrouw, waar kan ik u mee helpen?' Vraagt een bediende me aardig. 'Uhh... Ja graag. Zou ik een kopje thee mogen? En voor hun tweetjes een...?' 'Koffie, en voor hem ook.' Jordy knikt. Ik kijk de vrouw weer aan. Ze schrijft het op een blaadje en knikt. Ze loopt naar de bar. Ondertussen hebben wij al een plekje helemaal achterin in een hoekje geclaimd. Er komt nu een andere serveerster, die flirterig naar Jordy kijkt. Nikkie gromt zachtjes. Jordy slaat een arm om haar heen. De serveerster kijkt Nikkie vuil aan, die trouwens tevreden grijnst, en gaat extra ver naar voor hangen zodat je veel inkijk hebt. Ze knippert overdreven met haar ogen. 'Thee, en twee koffies.' Zegt ze flirterig tegen Jordy. Nu gaat Nikkie helemaal tekeer. Ze wil de serveerster net aan haar kraag onhoog tillen, als de deuren met een klap open gegooid worden. Iedereen kijkt verschrikt naar de deuren. Ik ook. Oh nee... Het zijn Jason en Jacob. Ik ga dood.
Hoi hoiii! Hier alweer... Hoofdstuk... Uhhh.. Volgens mij drie? Nou ja. Het einde komt nabij. Verder heb ik niet zoveel te zeggen meer, dus, doeiii
Xx Eraatje
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top