POV Alexandria
Ik loop net de man mee. Hij heeft me gezegd dat hij Jason heet. Het is blijkbaar de beta, ik herken zijn geur. We lopen nu regelrecht naar de Alpha's kantoor. De man, Jason, klopt op de deur. 'Binnen.' Bromt de stem van de Alpha, Simon. Jason opent de deur. Als we binnen zijn, kijkt Simon me meteen aan. Zijn ogen staan emotieloos. Wat zal er toch allemaal in zijn hoofd rond gaan? 'Jason, je mag gaan.' Bromt hij. Jason zet me op de stoel tegenover het bureau, geeft een eerbiedig knikje aan de Alpha en loopt gehaast weg. Hij sluit de deur. Ik kijk de Alpha recht aan. 'Zo, waarom ben ik hier?' Vraag ik fel. Hij grinnikt. 'Omdat ik met je wilde praten, duh.' Zegt hij. Ik rol met mijn ogen. 'Ja daar was ik zelf ook achter gekomen. Maar waarom hebben jullie mij ontvoerd?' Vraag ik hem. 'Ik zou het niet ontvoerd noemen, ik zou zeggen, je meegenomen zonder toestemming.' Zegt hij. 'Haha wat grappig. Ontvoerd dus. Maar waarom?!' Roep ik bijna uit. 'Omdat jij, mijn lievelingetje, met mij gaat.....' Ik maak kots geluidjes bij het woord "lievelingetje". Gadverdamme. 'Trouwen!' Roept hij blij. Wat. Ik ga dus echt niet met hém trouwen. Iel. 'Dat meen je niet. Jij hebt het recht niet om met mij te trouwen! Ik ben al getrouwd en daarbij, ik heb al kinderen!' Dat trouw-gedeelte is niet helemaal waar, maar ik heb wel echt kinderen! Hij kijkt me weer emotieloos aan. 'Ik weet dat je liegt, sweetheart, maak je maar geen zorgen. Als je alles doet wat ik zeg, gebeurt het zonder pijn.' Hij staat dreigend op met een valse grijns. Ik deins achteruit. Wat gaat hij doen?! Hij loopt dreigend op me af. Iedere stap die hij naar voren zet, zet ik naar achter. Totdat ik tegen die vervloekte muur sta. Urgh! Door die muur valt mijn leven waarschijnlijk uit elkaar. Hij komt steeds dichterbij, en zijn grijns wordt alsmaar groter en groter. Als hij mij tegen de muur aan drukt, gaat zijn hoofd naar mijn nek. 'Ik beloof je geen pijn te doen, liefje.' Ik knijp mijn ogen dicht, klaar om opnieuw gemarkt te worden, maar dan niet van mijn mate. Was ik nu maar in een bos zodat ik lekker kon rennen en geen last heb van al deze drama! Ik blijf maar wachten.

Uiteindelijk open ik toch mijn ogen, omdat ik benieuwd ben baar waarom ik niks voel of zie. Niet dat ik dat erg vind hoor. Als ik mijn ogen open, had ik heel even verwacht om Simon tegen mij aan te zien staan, maar het enige wat ik zie, is bos. Bos, bos en nog eens bos. Huh? Maar ik was net nog bij Simon, en toen dacht ik aan een bos en toen was ik in een bos. Ik ben wel ineens moe, hoor. Ik loop door het bos, om een schuilplaats te ontdekken om in te overnachten.

Na even wandelen heb ik eindelijk een meertje met een grotje ernaast gevonden. Ik kleed me uit en verander in wolf-vorm. Ik leg met mijn bek de kleren in het grotje en loop naar het water toe. Daar was ik mezelf even en ga daarna slapen, om te dromen over allen leuke tijden samen met Jack. Wat mis ik hem toch....

POV Simon.
Ik loop op haar af. Ik wil dit eigenlijk niet, maar het moet wel. Hij heeft mijn mate afgepakt, nu moet ik de zijne dan ook hebben! Ik loop op haar af. Eigenlijk is ze best wel knap. Ik duw haar tegen de muur en fluister iets in haar oor. Ik laat mijn tanden groeien en... Ik hoor een poef en val tegen de muur aan. Ik open mijn ogen, die ik tijdens de val had gesloten en kijk om me heen. Waar is Alexandra?! Er is nergens een raam in deze kamer, dus ze kan niet ontsnapt zijn. Hè?! Oh nee... Ze is toch niet... Nee... Dat kan niet! Of wel? Ik weet het niet. Ik ga aan mijn bureau zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Ik sluit mijn ogen. Waar zou ze kunnen zijn?! Ik denk misschien het bos... Ik ga haar laten opzoeken. Jack zal boeten voor wat hij heeft gedaan... Gromt Daan, mijn innerlijke wolf. Hij heeft gelijk, ik stuur er mensen op af. Ik mind-link Jason en Jacob on hier te komen. Al snel staan ze paraat voor mijn bureau. 'Mannen! Jullie gaan Alexandra zoeken! Ze is weg. Jullie, als gamma en Beta, vertrouw ik. Stel een klein legertje samen en achtervolg haar!' Roep ik. Ze knikken en rennen weg. 'En oh ja, ook over de grens gaan!' Roep ik ze nog toe. Dit gaat nog een hele klus worden...

POV Alexandra
~Droom van Alex~
Ik loop door het bos. De maangodin staat voor me. 'Hallo, Alexandria. Ik heb gezien dat je weer één van je gaves hebt ontdekt. Ik heb je wat kracht gegeven zodat je water helemaal hebt afgerond. Teleporteren is je nieuwe gave. Hij is vermoeiend, maar als je genoeg oefent, lukt het wel, zonder gelijk te hoeven slapen.' Zegt ze zacht. Ik knik kort. 'Dus... Waarom wil Simon... Nou ja.... Mij?' Vraag ik haar. Ze schud haar hoofd. 'Dat kan ik je nu nog niet vertellen, Alex, maar ik beloof je. Vroeg of laat, zul je erachter komen. Beloof me, Alex, dat je goed voor jezelf zorgt.' Zegt ze. 'I.. Ik beloof het, maangodin. Ze lacht zacht. 'Noem me maar Luna. Maar nu moet ik gaan... Tot ziens, Alex..' 'Tot ziens... Luna..'
~Einde droom~

Ik schiet wakker van geritsel. Ik kijk op, en zie twee grommende wolven voor ee grot staan. Ééntje is bruin, en de ander grijs met een witte buik en witte sokjes. Oh nee, rogues.

Hey allemaal!! Hier alweer het tweede hoofdstuk! De week is begonnen 😏😏... Ik hoop dat jullie het leuk vonden! Tot ziens!!

Xxx Eraatje :)

PS. Nog naar een paar hoofdstukken :) :). Wat vinden jullie eigenlijk van Simon? En van Jason? Laat het weten in de reacties, en dan zeg ik nu echt, doeiii!!