POV Alexandria
'Ik snap zo níks van mannen! Echt, ze zijn zo egoïstisch en vervelend en urg!' Roep ik, nadat ik naar boven was gestormd om mijn mening over mannen te vertellen aan Ruby. 'Ik snap je helemaal. Weet je wat Rudy heeft gedaan?! Hij, heeft mijn IJS GESTOLEN! En erger nog, hij at het OP!' 'NEE!! HOE DURFT HIJ?!' Riep ik verontwaardigd. 'Wacht... Kom we gaan ijs eten!' Riep ze. 'JAAA!!' Riep ik terug en we liepen naar de keuken.

~twee en een half maand later.~
Mijn buik is al behoorlijk gegroeid. Nog ongeveer twee weken, en dan ben ik uitgerekend. Jack en ik hebben bij de echo's ervoor gekozen om nog niet te weten te komen wat het geslacht is. Ruby en Rudy weten het wel al. Een jongen én een meisje! Geweldig toch! Ja dus. De roedel is ook aan het popelen om de kinderen te zien. Maar goed, ik zit dus nu onder een deken met chocomelk tv te kijken wanneer ik ineens een steek in mijn buik voel. 'AAARGGH!' Roep ik uit van de pijn. Nog een steek. Ineens voel ik iets nats naast mijn been naar beneden lopen. 'Shit... Shit! SHIT! JACK! BRENG ME NAAR HET ZIEKENHUIS IK GA BEVALLEN!' Jack komt vrijwel meteen naar beneden lopen en ik zie zijn ogen glazig worden terwijl hij me optilt. Wat betekend dat hij aan het linken is. Nog een steek. 'AUUWW!'

POV Jack
'AUUWW!' Hoor ik Alex weer roepen. Ik heb net het ziekenhuis gelinkt om te zeggen dat de opvolger of opvolgster onderweg is. Ik weet het nog steeds niet. Ondertussen ren ik met Alex naar de auto toe. Ik leg haar er in en rij aan.

Als we even later bij het ziekenhuis aankomen staan er al mensen met er brancard klaar. Ze leggen Alex erop die schreeuwt van de pijn. 'DOE NIET ZO ONVOORZICHTIG MET MIJ! IK BEN BABY'S AAN HET KRIJGEN JA?!' Schreeuwt ze in Luna-stem. De dokters krimpen een beetje ineen, maar besteden er geen aandacht aan.

Ik loop met ze mee naar binnen, maar een verpleegster houd me tegen. 'Sorry, Alpha, maar u moet hier wachten.' Ik knik en ga op een stoel zitten. De verpleegster trekt de deur dicht en ik hoor geschreeuw. Ik haal mijn handen door mijn haar, terwijl ik tegelijkertijd de ouders van Alex, mijn ouders (die ze ondertussen al ontmoet hebben) en haar broers en schoonzussen link dat Alex aan het bevallen is. Een minuut later staan ze allemaal voor mij. Ik schrik op uit mijn gedachten. Hoe kunnen ze zo snel hier zijn?! 'Waar is ze?!' Piept haar moeder enthousiast. 'We mogen niet naar binnen, sorry.' Grom ik. Dan komt er een verpleegster de kamer uit. Ik sta vrijwel meteen op. 'Alpha, de Luna wil niet bevallen zonder u. Komt u mee?' Vroeg ze. Ik knikte hevig en liep gelijk de kamer binnen. Daar zag ik een krijsende Alex liggen. Ik pakt haar hand vast. 'Geen zorgen lieverd, ik ben er nu.' Fluisterde ik naar haar.

POV Alexandria
Gelukkig. Jack is er. Nu kan het gebeuren. 'Luna, u kunt nu gaan persen. Kom op, u kan het!' Riep de verpleegster. Ik nikte en perste. Ik hoorde botten kraken en keek op. Ik zag Jack met een pijnlijk gezicht naar zijn hand kijken. Net wanneer ik sorry wou zeggen, komt er weer een wee. Ik pers en pers, en uiteindelijk ligt er een kindje in de handen van de verpleegsters. 'Het is een jongen! Alpha, wilt u de navelstreng doo-' ze word onderbroken door een gil van mij. Het was nu toch over? Ik had toch al een kind op de wereld gezet?! Nou ja, ik ging gewoon persen. 'Er komt er nog een! Alpha, knip door, ik moet verder gaan!' Ze overhandigt Jack een schaartje en hij knipt de navelstreng van de eerste baby door.

Naar een minuut of vijf, is eindelijk de tweede baby eruit. Ik voel nog een steek. 'Nog een?! Persen, Luna, persen!' Ik doe wat de verpleegster zegt en blijf persen.

Er liggen nu drie baby's op het bed. Ik voel weer een steek. 'Wonderbaarlijk... Luna, nog één keer persen, u bent er bijna!' 'Oke' piep ik. Ik pers en pers, en uiteindelijk heb ik vier baby's op de wereld gebracht.

'Gefeliciteerd! U bent de trotse moeder van een vierling! Het eerste kind is een jongen, de tweede een meisje, derde weer een jongen en vierde wet een meisje!' Ik zet een trotse glimlach op, terwijl ik een meisje en jongen vasthoud die in schattige roze en blauwe dekentjes gewikkeld zijn. 'Hebben jullie al namen?' Vroeg ze. Ik keek Jack aan. Hij knikte. 'Ja, namelijk...'