~Pov Ariel~
Stella ging terug naar heer bed en ik zuchtte van opluchting. Als het iemand anders was geweest zou ik een andere slaapkamer opeisen, maar ik ken Stella; zij zou niemand iets aandoen. Op dat moment hoorde ik de deur met een klap dichtgaan. Uit reflex stond ik op en keek rond. Waarschijnlijk Stella. Ik ging weer liggen op mijn bed en viel langzaam in slaap.

~Pov Stella~
Ik moest iets verzinnen om Ariel uit de weg te schuiven. Ik wist over Glory dus wilde ik haar om hulp vragen. Of misschien kon ik haar helpen. Ik liep nu door de donkere gangen van Zweinstein die belicht waren met een paar fakkels hier en daar.

Na een tijdje lopen merkte ik dat ik verdwaald was. Ik begon bang te worden in het donker. Het was misschien toch niet zo'n goed idee om midden in de nacht door een groot, magisch kasteel rond te lopen. Opeens hoorde ik een raar geluid en, als een echt Griffoendor, volgde ik het geluid.

Ik keek om het hoekje en zag een meisje en een jongen, de jongen leek me best bekend maar ik zag zijn gezicht niet goed omdat ze... uhh... aan het zoenen waren. Ik zette een vies gezicht op; het leek wel alsof ze elkaar opaten. Gatver.

Ik liep nog even rond; trap op, trap af. Ik liep en liep maar bereikte niks. Uiteindelijk werd ik erg moe en slaperig dus ging op de grond zitten om uit te rusten. Ik was helaas zo moe dat ik in slaap viel op de grond...

~Pov Ariel~
"Heb je het al gehoord over Stella?" Alex kwam aanlopen en zette zijn handen op mijn heupen. Ik glimlacht even toen ik hem zag, maar mijn lach veranderde al snel in een frons. "Wat gehoord?" vroeg ik. "Kom we gaan even naar de Grote Zaal." zei hij en pakte mijn hand vast.

We waren in de Grote Zaal en professor Perkamentus begon weer aan een of andere speech. "Wat wilde je nou zeggen?" fluisterde ik. Alex keek me aan en deed een vinger op mijn mond: "Ssshh". Sinds wanneer luistert hij naar professors? Sinds wanneer luistert hij überhaupt?

"Zoals velen misschien al weten zijn er kinderen betrapt op de verboden gang." begon Perkamentus. "Deze kinderen zijn natuurlijk gestraft met het helpen van meneer Vilder". Nu ik mijn hersens gebruikt, wat zelden gebeurt (ben nou eenmaal geen Ravenklauw), kwam ik er achter dat Stella waarschijnlijk naar de verboden gang was gegaan, maar wat deed ze daar?

"Meneer Vilder zou het fijn vinden als jullie je aan de regels houden en er niemand meer naar de verboden gang zal gaan." Perkamentus ratelde maar door maar ik was al in hedachten verzonken.

Ik had namelijk gehoord dat de verboden gang "verboden" was doordat er een of andere drie-koppig beest ergens daar zat. Wat er nu verborgen zit weet niemand. De vorige keer was het hetzelfde totdat Potter weer stoer moest doen. Ja, misschien heeft hij de toverwereld gered en MISSCHIEN is hij de reden dat Zweinstein nog bestaat, maar toch heb ik een hekel aan hem.

"Hallo?" ik keek op en zag Alex voor mijn gezicht zwaaien. "W-wat?" zei ik en keek om me heen. Gelukkig, ik zit nog in de Grote Zaal. Je kunt nu wel denken dat ik gek ben, maar als je in films je ogen maar een paar seconden dicht doet teleporteer je van Nederland naar het topje van de Mount Everest!

"Was je weer in dromenland?" vroeg Alex lachend. Ik haalde mijn schouders op en vroeg: "Dat ging over Stella, of niet soms?". Alex knikte. "Wat deed ze daar?" vroeg hij. "Ik heb geen idee." antwoordde ik en hij keek me verbaasd aan. "Je bent haar kamergenoot! Heb je haar niet weg horen lopen ofzo?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.

"Hey, eten!" riep ik en wees naar de tafel. Ik keek om me heen, niet wetend wat ik zou moeten eten. Ik hoorde Alex lachen en draaide me om. "Wat?" vroeg ik en hij begon harder te lachen en wees naar mijn shirt. Ik zag dat er nattigheid op zat. "Je hebt zitten kwijlen, gek." lachte Alex weer. "Ha-ha." zei ik sarcastisch en richtte mijn blik weer op het eten. Food is life, remember that.

Na het eten liep ik naar Eric toe, ik heb hem nog helemaal niet gesproken vandaag. Ik kon hem niet vinden dus liep ik toch maar naar de les; de volgende les was toch met Ravenklauw.

Eenmaal aangekomen in het lokaal ging ik gelijk naast Eric zitten. "Hey Smurf!" ik wreef over zijn rommelige, blauwe haren. Hij grinnikte en zei toen: "Je verpest mijn haar!". Ik keek hem met een are you Sirius? blik aan. "Wat nou?" vroeg hij verontwaardigd. "Niks, niks." antwoordde ik met een zucht. Eric haalde zijn schouders op. Ugh, jongens...

Na de lessen liepen ik en Eric door de gangen van Zweinstein en praatten over alles en nog wat. We kregen, zoals altijd, weer gekke opmerkingen naar onze hoofden geslingerd. Zoals "awww" en "jullie zijn echt schattig samen!". Niemand, nou ja, bijna niemand weet dat Alex en ik wat hebben. "Eric." ik kijk om naar Eric en hij naar mij. "Ja?" mompelt hij. "Wanneer gaan we mensen, of in ieder geval Alex, vertellen dat we familie zijn?" vroeg ik voorzichtig. Ik hoorde hem slikken en hij stopte even met lopen om me goed aan te kijken. "Alexander mag het nu wel weten, maar de andere..." ik knikte als teken dat ik wist wat hij wilde zeggen. "Mag het dan tijdens het avondmaal, of ervoor?!" vroeg ik enthousiast. Eric knikte lachend en ik klapte met mijn handen en gaf hem een knuffel.

~Na het avondmaal~

"Hey... Alex." ik heb net voor de zekerheid nog aan Eric gevraagd of het echt mag en toen hij ja zei heb ik besloten om het nu te zeggen. Ik stond nu voor hem, bang voor wat hij straks zou doen. "Ja." hij draaide zich naar me om en keek me aan. "Ik koet je wat vertellen." ik keek even naar mijn voeten. Alex fronste even en deed zijn handen in zijn zakken. "Eric is mijn broer." zei ik in een adem en kneep mijn ogen dicht. Wat zou hij zeggen?

A/N
Lang geen hoofdstuk en het spijt me echt. Eerst was mijn telefoon afgepakt en daarna werd ik erg ziek. En dan is het ook een lang maar saai hoofdstuk... Volgende hoofdstuk word een mededeling achtig iets. Ik wil jullie namelijk wat vragen. Al benieuwd?😏