"Mam?" daar stond ze dan, de vrouw die al jaren tegen me loog over mijn bestaan. De vrouw die ik mijn moeder noemde.

"Ariel, schatje." ik kon aan haar gezicht zien dat ze bang en bezorgd was. Ze wilde me in een knuffel trekken maar ik stapte achteruit. "Raak me niet aan!" riep ik. Ik was boos en verdrietig tegelijk. Boos door wat ze me aan heeft gedaan. Verdrietig omdat ik dit moet doen, dat dit is gebeurt.

Ze stapte achteruit met tranen in haar ogen. "Ariel.... A-alsjeblieft. I-ik kan het uitleggen." snikte ze met een trillende stem. Ik kreeg nu ook tranen in mijn ogen. "Leg het dan uit! Doe het dan!" riep ik. Ze zei niks. "Ga weg." zei ik zacht terwijl ik aan mijn hoofd krabde.

Ze bleef staan. "Ga. Weg." zei ik deze keer iets luider. Ze bleef weer staan. "GA WEG ZEI IK, WEG!" riep ik deze keer en ik voelde mezelf al rood worden. "Ariel alsjeblieft." de vrouw die ik mijn moeder noemde begon kei en keihard te huilen. "A-alsjeblieft." snikte ze weer.

"Nee." zei ik simpelweg en liep de kamer uit en zag een paar kinderen voor de deur. Ze deinsden achteruit toen ze me zagen. Ik liep de Griffoendor leerlingenkamer uit en rende naar de Ravenklauw leerlingenkamer. Ik klopte een paar keer met de adelaar op de deur en zijn snavel opende.

"Wat heeft wortels die niemand ziet, hoger dan bomen, rijst op in het verschiet, zonder hoger te komen." kraste de adelaar. Wat kon het zijn? Ik ben niet de slimste en vandaar geen Ravenklauw. "Wortels die niemand ziet, hoger dan bomen..." mompelde ik in mijzelf. " Bergen!" riep ik na een tijdje. "Ik zal u erdoor laten maar toch vind ik het onacceptabel dat er een Griffoendor in de Ravenklauw leerlingenkamer komt." snauwde hij. "Jaja. Zeg je elke keer." ik was er al een beetje aan gewend.

Ik stapte in de ruime kamer. Mijn ogen gleden naar de sierlijk gebogen ramen met een spectaculair uitzicht op de omringende bergen, het Grote meer, het Verboden bos en meer. Geen een van de andere kamers kennen zo'n mooi uitzicht. Het plafond was gewelfd en beschilderd met sterren, die ook terugkeerden in de nachtblauwe vloerbedekking. Er stonden tafels, stoelen en boekenkasten met glazen deuren. Tegenover de deur stond er een wit, marmeren beeld van Rowena Ravenklauw met haar prachtig glinsterende diadeem op haar hoofd. In het diadeem waren woorden in gegraveerd: "Wijsheid zonder grens, is ieders liefste wens".

Ik liep naar het beeld en wilde hem aanraken. "Stop!" hoorde ik en ik draaide mijn hoofd. Mathilda Malfidus en Isabella Geminox. Mathilda had lange, witachtige haren met oceaan blauwe ogen. Ze was mooi moest ik toegeven, maar ze was kwaadaardig. Ze heeft commentaar op alles wat je doet, maar dan bedoel ik ook echt alles.

Isabella Geminox daarentegen was zachtaardig, lief en behulpzaam. Ze was wel een beetje verlegen. Ze had grote, licht bruine krullen met smaragdgroene ogen. Ik heb nooit begrepen waarom Isabella en Mathilda vrienden zijn. De enige overeenkomst is dat ze beide een crush hebben op Eric. Ja Eric, de smurf, mijn broer en beste vriend. Eerlijk gezegd zou ik het niet erg vinden als hij iets zou krijgen met Isabella.

"Wat wilde jij doen?" snauwde Mathilda. "N-niks." ze deed haar armen over elkaar en keek me aan met gespleten ogen. "En wat in Merlijns baard heb je aan?" ik zei het toch. "Een schooluniform. Jij hebt hetzelfde aan." snauwde ik terug. "Nou die van mij heeft een Ravenklauw logo en is blauw!" riep ze. "Ik ga naar Scorpius!" zei ze daarna en stormde toen de ruimte uit.

Ik draaide me om en zag Isabella staan. Haar ogen waren rood en daardoor zag je haar blauwe ogen veel beter. Het zag er best indrukwekkend uit. "Wat is er gebeurt?" zei ik terwijl ik dichterbij haar kwam. Ze knijpte in haar ogen en er rolden een paar tranen naar beneden. "E-eric h-heeft iets m-met een ander meisje." zei ze stotterend en barstte in huilen uit. "Niet huilen. Wacht... Eric heeft een vriendin!" riep ik iets te hard. Isabella knikte zacht.

"I-ik moet gaan." zei ik met een verstijfd gezicht. Waarom heeft hij het me niet verteld en waar is hij nu? Ik begreep er niks meer van.

~Alexander~
"Dus... je gaat het vandaag doen?" zei Scorpius Malfidus, een van mijn goede vrienden. Ik knikte. "Like, right now? Gewoon zo in een keer?" hij knipte met zijn vingers toen hij 'zo in een keer' zei. "Jaahaa!" fluisterde ik. "Succes. Want daar komt ze!" hij wees de kant van de deur op. We waren buiten aan het zitten en Scorpius rende weg.

Ik ga Ariel dus vragen of ze mijn vriendin wilt zijn. Ik strijkte mijn kleren en haar glad met mijn handen. "Hey Ariel!" zei ik iets te hard. "Hoi." ze zette een nep-glimlach op. Ze zag er erg somber uit. Ze ging op een bankje zitten en verstopte haar gezicht in haar handen. Ik ging naast haar zitten. "Mag ik vragen waarom je zo somber bent?" vroeg ik na een tijdje. Ze keek me aan en ik zag dat haar ogen rood waren en haar gezicht nat en betraand. "Lang verhaal kort gemaakt," begon ze: "Eric en ik zijn broer en zus en mijn moeder is niet mijn moeder en hetzelfde bij hem. En nu is mijn "moeder" op school." ik keek haar met open mond aan.

Ik trok haar in een knuffel zonder wat te zeggen en ze huilde uit op mijn schouder. "Ik ga." zei ze en ze stond op, ze veegde haar tranen weg en liep naar binnen. Ze stopte even en keek naar mij. "Bedankt Alex." glimlachte ze, en deze keer was het een echte. Ik glimlachte terug en ze liep deze keer wel naar binnen. Ik had mijn kans en miste hem...

~Ariel~
Ik liep naar binnen, ik moest Eric zoeken. Ik liep naar de Grote Zaal, we moesten toch bijna eten. Ik ging aan de Griffoendor tafel zitten en tikte nerveus op de tafel terwijl ik de hele tijd om me heen keek.

"Kun je daar alsjeblieft mee stoppen?" ik draaide me om en zag dat er een jongen naast me was gaan zitten. "Oh...Uhm ja." antwoordde ik verlegen. Daar! Eric kwam net binnenlopen. Ik rende naar hem toe. "Hey Eric!" riep ik zwaaiend. Ik kwam steeds dichter en dichter en zag dat er een meisje naast hem liep. Ik kon niet goed zien wie...

~~~

"Mathilda?!" riep ik verbaasd. "Ja, leuk hé!" riep Eric terug terwijl hij nog steeds naar Malfidus keek. Mathilda en Eric waren vriend en vriendin. "Eric je weet hoe erg ik haar haat!" zei ik maar hij keek alleen naar Malfidus. Hij duwde me opzij en liep naar Mathilda toe en... oh nee. Dit hoeven mijn ogen niet te zien, hier zijn ze niet klaar voor.

Ik deed mijn handen voor mijn ogen toen Eric Mathilda kuste. "Ieuw, ieuw, ieuw, ieuw!" ik rende naar de Griffoendor tafel.

"Hey liefje!" Alex zat opeens naast me. "Oh hey Alex!" ik en Alex waren erg naar elkaar toegegroeid de laatste tijd. "Hoe gaat het?" vroeg hij met een grote glimlach. "Kan beter. Maar jij ziet er wel heel blij uit." we lachten. "K-kun je even meekomen." hij stotterde een beetje. "Tuurlijk!" we stonden op en liepen naar buiten.

"Nou, wat wilde je zeggen?" vroeg ik na een tijdje. "Ik... ehh." stotterde Alex. Ik gaf hem een vragende blik. Hij pakte mijn handen vast en keek me diep in mijn ogen aan. Hij slikte. "W-wil je mijn vriendin zijn?"

A/N
Ja ik leef nog, voor als jullie je dat afvroegen. Ik heb besloten om een hoofdstuk te plaatsen. Hij is best lang dus ik hoop dat jullie hem leuk vinden. En wat denken jullie dat Ariel gaat zeggen? Laat het me weten in de reacties! Doei💕