Her eyes slowly opened when she heard some birds chirping outside.  Napabukas-sarado pa ang mga mata niya habang ginigising niya ang kaniyang diwa.

Agad naman niyang nalanghap ang pamilyar na halimuyak na hinding-hindi niya makakalimutan.

Celso...

Agad siyang napalingon sa katabing pwesto niya at nakitang bakante iyon ngunit makikita pa rin na gusot pa ang bahagi ng kamang iyon na nagpapatunay na may natulog doon. Nag-aalangan man ay nilapat niya ang mga kamay doon.

Heat.

Mainit pa ang pwestong iyon na para bang nagsasabi na hindi pa katagalan ang pagbangon ng lalakeng katabi niya kanina. 

She sat up while examining the room she's in. Nilibot niya ang paningin at nakita ang mga pamilyar na gamit sa kwartong iyon.

The wooden drawer situated at the left side of the room is still there. Nasa bandang gilid ng kama ay ang lamesang pinagpapatungan ng iilang papel, isang feather pen at ang pamilyar na wooden sculpture ng mukha niya.

This room is oddly familiar...

It's their old house.

Napakunot ang kaniyang noo habang tinatandaan ang mga pangyayari kagabi.

Sidapa lulled her to sleep and promised that she would see Celso again.

Am I dead?

Napababa ang kaniyang tingin sa kaniyang mga kamay at doon na niya nakita ang isang pamilyar na wedding ring sa kaniyang daliri.

Inikot-ikot niya ang kanang kamay at manghang napanganga.

She doesn't looked that pale anymore. In fact, she's back to having a sun-kissed skin just like how she's used to when she's still happily married to Celso.

Matapos kasi niyang bumalik sa hinaharap ay pumuti siya ngunit kataka-takang kayumanggi nang muli ang kaniyang balat ngayon.

Dahan-dahan siyang bumaba mula sa kama at tumayo. She already had a hunch on what's happening but she's afraid that she may be wrong. Ayaw niyang umasa sa wala.

It cannot be...

Nanginginig siyang lumapit sa pintuan ng bahay na bato at unti-unti iyong binuksan.

What greeted her is not Celso's modern-looking house rather it's their same old house. Her right hand immediately covered her agape mouth.

This is definitely a dream. Imposibleng mangyari ito.

Her heart was pounding so loud while she's circling the house.

Walang glass tunnel na kumokonekta sa main house at sa bahay na bato nila ni Celso.

Wala ng tennis court at swimming pool sa labas.

Ang malaking rose garden ay bumalik sa simpleng hardin niya.

Napapaluha siyang napangiti habang sinisigurado na tama ang hinala niya.

Oh God... She's back in the past.

"Binibining Isabel?", rinig niyang tawag ng isang lalake sa kaniya kaya naman kaagad siyang napalingon dito.

Jose was standing behind her with a confused look as if he's wondering why she's looking at the house like she haven't saw it for how many years.

Napalunok siya habang tinitingnan ang mukha ng binata na ang tagal na niyang hindi nakita.

Oh my God...

Napakunot lamang si Jose dahil sa mukha niyang parang papaiyak na.

Is this a dream?

"Binibining Isabel... maayos lang po ba ang pakiramdam niyo?", nag-aalangang tanong nito sa kaniya na agad naman niyang sinagot ng sunod-sunod na tango.

I'm back... I can't believe it but I'm finally back.

She cleared her throat in attempt to hide her cries but that made Jose worry about her more.

"Nasaan si Maria?", agad niyang tanong pabalik dito para mawala ang atensyon nito sa kaniya.

Mukhang hindi naman nakatulong ang sinabi niya sa pagtanggal ng pagtataka nito dahil mas naguluhan ito sa tanong niya.

"Sino po bang Maria ang ibig niyo pong sabihin, Binibining Isabel?", he asked, confusion written all over his face.

He doesn't know Maria?

"Si... Si Maria Isabel... Iyong babaeng tinulungan ni Celso.", pilit niyang pagpapatanda dito pero talagang naguguluhan ang binata sa pinagsasasabi niya.

"Wala po akong kilalang Maria Isabel.", inosente nitong sagot sa kaniya na talagang ikinagulat niya.

Maria isn't here...

Palihim siyang napangiti bago muling tinanong si Jose.

"Si Celso... Nasaan siya?", kinakabahan niyang saad.

If she's back in the past then that means he's still alive.

A small glimpse of hope blossomed deep inside her.

"Si Kuya po?", tanong nito sa kaniya na agad naman niyang tinanguan. "Nasa kusina po. Niluluto ang agahan niyo.", dagdag nitong ani habang minumuwestra pa ang kusina kung saan kitang-kita niya ang usok na nagpapatunay na may nagluluto doon.

Ni hindi na niya narinig ng maayos ang pagpapaalam ni Jose na magpapakain pa daw ito ng mga baboy dahil ang atensyon niya ay nakatutok lamang sa kusina kung nasaan si Celso.

He's there.

Celso is there.

Kinakabahan siyang naglakad papalapit sa kusina at napatigil nang makita na nakaawang iyon.

Kahit pa man hindi pa siya nakakapasok ay kitang-kita niya ang nakatalikod na porma ng asawa niya. Kita niya ang pagsasalin nito sa isang plato ng sinangag na niluto nito.

A small whimper came out of her mouth and she just found herself crying.

He's alive.

He's here.

Buhay ang lalakeng mahal na mahal niya.

Walang makakapantay sa kasiyahan niya habang pinoproseso pa ng utak niya ang nangyayari ngayon.

Mukhang narinig ni Celso ang mga iyak niya dahil agad na napalingon ito sa pintuan ng kusina at namataan siya sa labas. Nang mapansin nitong umiiyak siya ay agad itong naglakad papunta sa kaniya at nag-aalalang nilukob ang kaniyang mukha sa mga palad nito.

Oh gosh...

Ang init na nanggagaling sa pagkakahawak nito sa kaniya ay ang init na paulit-ulit niyang hinahanap noong namatay ito.

"Mahal?", tila hindi magka-unggagang tanong ni Celso sa kaniya habang pilit na pinupunasan ang mga luhang patuloy na tumutulo sa kaniyang mga mata.

Oh my God....

She missed his loving voice.

She missed his comforting heat.

She missed his unending love.

Agad niyang niyakap ang lalake at kinulong ang sarili niya sa mga bisig nito.

Is this a dream?

Or is she dead?

She doesn't know and she doesn't care. Ang importante ay nandito ang lalake. Buhay at humihinga. Bahala na kung panaginip lang ito o isang hallucinations.

"Mahal... anong problema?", alala pa rin nitong tanong sa kaniya at pilit na pinapatingin siya dito.

Nang sa wakas ay matanggal na nito ang pagkakabaon ng kaniyang luhaang mukha sa dibdib nito ay agad naman siyang umiling-iling.

"Wala.", she whispered. "Walang problema. Mahal na mahal lang kita.", ngumiti siya ng pagkalaki-laki para mawala ang pag-aalala ng lalake sa kaniya.

Wala na siyang pakialam sa kung ano ba ang nangyayari basta nandito si Celso.

Wala na siyang pakialam kung balik na naman siya sa simpleng buhay nila ng asawa.

Wala na siyang pakialam kung magkandasugat-sugat na naman ang kaniyang mga kamay sa paglalaba.

Wala na siyang pakialam sa karangyaang iniwan niya.

Ang importante ay nandito na ang lalakeng minamahal niya. 

"Bakit bumangon ka na? Hindi pa ako tapos sa pagluluto ng agahan.", he asked while guiding her towards the kitchen.

Agad siya nitong pinaupo sa upuan at nilapit sa kaniya ang isang baso ng gatas.

"Hindi pa ako nakakapagluto ng ulam. Gutom ka na ba?", alala pa rin nitong tanong sa kaniya habang inaayos ang mga kubyertos sa harapan niya.

She can't help but smile widely while watching him dote on her. Hindi siya nito pinapatayo bagkus ay ito pa ang nag-aasikaso ng agahan niya.

Just like before...

Noong wala pang Mariang dumating sa buhay nila.

"Mahal.", tawag ni Celso sa kaniya habang niluluto nito ang itlog na magiging agahan nila.

"Bakit?", tanong niya dito ngunit nakangiti lamang itong umiling na parang nagsasabing kalimutan na lang niya ang sasabihin sana nito.

She still can't believe what's happening right now.

Nakakausap niya ang lalake na para bang isa lang itong normal na araw.

Na para bang walang problemang dumaan sa buhay nilang dalawa.

Na para bang hindi sila napuntang dalawa sa hinaharap.

Na para bang hindi ito namatay.

Mukhang walang natatandaan ang lalake pero wala na siyang pakialam doon.

Maayos lang sa kaniya kung siya lang ang nakaka-alala ng lahat ng masasakit na kanilang pinagdaanan.

Kung mangyari mang maulit muli ang mga nangyari noon ay sisiguraduhin niyang hindi siya magpapatalo.

Lalaban siya and this time ay sisiguraduhin niyang siya ang mananalo.

Her attention came back to Celso when he placed a fried egg on her plate and put some rice next to it.

Nakangiti itong tumabi sa kaniya at mukhang papanoorin siyang kumain.

His smile is the best thing that she ever saw in her life.

"Ba-Bakit?", nauutal niyang tanong dito.

Ngumiti ng pagkatamis-tamis ang kaniyang asawa na para bang may sikreto itong alam na hindi niya nalalaman. She suspiciously squinted her eyes at him that made him chuckle.

"Do you want some coffee too?", agad nitong saad matapos tumawa na nagpanganga naman sa kaniya.

Wait... Did he just speak in English?

Hindi pa man siya nakakabawi sa pagkagulat ay may iba na namang biglaang nagsalita sa may bandang gilid niya kaya naman napalingon siya doon.

Bumungad sa kaniya si Direct Percy na nakaupo sa katabi niyang upuan. Wala naman ito kanina doon kaya naman talagang nagulat talaga siya sa biglaang pagsulpot nito. 

"Surprise!", nakangiti nitong wika na para bang bata siyang sinusopresa para sa kaniyang birthday.

Surprise?

Naguguluhan siyang napatingin muli kay Celso ngunit nahagip ng kaniyang paningin si Sidapa na nakasandal sa pader ng maliit nilang kusina. Kumaway pa ito sa kaniya na para bang casual meeting lang ang nangyayari ngayon.

What the hell?! Plano ba ito ng tatlo?!

"The hell's happening here?!", biglaan niyang sigaw sabay tayo.

Naramdaman pa niya ang paghawak ni Celso sa kamay niya na para bang pinapakalma siya nito.

Sinamaan niya ito ng tingin dahil sa inis na nararamdaman ngunit ngumiti lang ito ng pagkalaki-laki na para bang nagpapa-cute sa kaniya.

Sidapa then cleared his throat before explaining her everything.

"Sa totoo niyan Beatrice... Planado namin ang pagkakamatay ni Celso.", pag-amin nito sa kaniya na nagpaliyab ng inis sa kaloob-looban niya.

"What?!", she furiously questioned.

Biglaan namang nagsalita si Direct Percy kaya natanggal ang kaniyang atensyon kay Sidapa at lumipat iyon sa matandang direktor.

"It's complicated and risky Betty but we killed Celso to save someone.", pagpapaliwanag nito ngunit mas gumulo lamang ang utak niya sa sinaad nito.

Mukhang napansin ng direktor ang kalituhan na nangyayari sa kaniya ngayon dahil tipid lang nitong tinuro ang kaniyang tiyan na para bang nagsasabing iyon ang sagot sa mga katanungan niya.

Agad naman siyang napatingin sa tiyan niya at doon na niya napagtanto ang kakaibang pakiramdam na nararamdaman niya ngayon.

Oh my God... I'm pregnant again.

Napatakip siya sa kaniyang bibig nang mapagtanto na ang nalaglag niyang anak ay nasa sinapupunan niyang muli.

Nanginginig ang kaniyang kamay habang pinapatong ang kanang palad sa tiyan. She carefully caressed her tummy and even though it's still small, she can still feel that their baby is inside her.

She immediately cried and upon hearing her sobs, Celso then instantly scooped her on his arms and comforted her. Binaon nito ang mukha niya sa dibdib nito at doon na siya napahagulhol ng malakas.

"Shh... Don't cry. Maayos na ang lahat, mahal.", Celso whispered while kissing the top of her head.

Humigpit ang pagkakayakap niya dito at mas lumakas ang mga iyak niya nang mapagtanto na hindi lamang si Celso ang naibalik sa kaniya kundi pati na rin ang namatay niyang anak.

She lost everything but it came back to her again.

Ang lahat-lahat ng mga bagay na akala niyang wala ng pag-asang maibalik sa kaniya ay nasa kaniya nang muli.

Her husband kept on saying 'i love you' to her while caressing her back to comfort her.

"Nakakainis kayong tatlo!", iyak niyang hagulhol. "Pinagtutulungan niyo ako!", dagdag niyang reklamo habang sinusuntok ang dibdib ni Celso. Her husband just let her punch him, not minding if it's hurting him already. Mukhang gusto nitong mapalabas niya ang sakit na naramdaman na nakaimbak sa puso niya ngayon.

Ni hindi man siya binigyan ng mga ito ng warning at talagang pinaiyak siya ng mga ito.

Kalaunan ay siya na mismo ang tumigil sa pagsuntok sa lalake at bumalik na lamang sa pagyakap dito ng mahigpit. Her cries became sobs and Celso might thought it's the right time to talk to her now.

Maingat na pinalingon siya ni Celso dito at kahit ilang ulit niyang iniiwas ang ulo ay talagang pursigido si Celso na mapatingin siya dito.  When he was finally able to make her look at him directly, he then smiled lovingly to her and kissed her forehead.

"I'm sorry, mahal. Pasensya na kung nasaktan ka pero gusto ko lang na matandaan mo na mahal na mahal kita.", he whispered. "I love you more than my whole life.", dagdag nito sabay lapit sa mukha nito sa kaniya at hinalikan siya.

His lips immediately met hers and the amount of love that she can feel from his kisses made her feel how lucky she is to have this guy that love her so much.

Isang lalakeng tanggap siya sa kung ano siya.

Isang lalakeng hindi siya pinandidirian kahit pa man ang dumi-dumi niya.

Isang lalakeng kayang gawin ang lahat para lamang sa kaniya.

Isang lalakeng hindi siya sinukuan kahit pa man siya mismo ay sinukuan ang sarili.

Mahal na mahal siya nito at ganoon rin siya dito.

She may not be lucky with the parents that she got but God blessed her with a guy that loves her more than his own life.

Natigil ang kanilang paghahalikan ng biglang tumikhim si Direct Percy sa may likuran niya.

Agad namang tinigil ni Celso ang paghalik sa kaniya ngunit hindi nito hinayaang makalayo siya dito bagkus ay yumakap ito sa kaniya mula sa kaniyang likod at pinatong ang ilong sa may leegan niya na para bang inaamoy siya doon.

Kahit pa man nakikiliti sa ginagawa ni Celso ay pinilit niyang isawalang-bahala iyon at tinuon ang atensyon kay Direct Percy.

"What really happened?", mahinahon niyang tanong dito.

All she knew is that Celso and their baby are now alive and that was the plan of these two gods from the very start.

"Well... You sacrificed your life for Celso and your baby sacrificed her life for you... Napag-isip-isip namin ni Sidapa na... why not let Celso sacrifice his life for your baby.", pagpapaliwanag nito na nagpakunot ng kaniyang noo.

Mukhang napansin naman kaagad ng matandang direktor ang kaniyang pagkalito dahil nagsalita itong muli para magpaliwanag.

"I know. I know. It's complicated but we were able to pull it off. It's like a never-ending cycle kaya naman nagawan namin ng paraan. Ang importante ay buhay na kayong tatlo.", he explained. "Huwag kang mag-alala. Wala ng Maria na dadating. Mabubuhay na kayo ni Celso ng masaya at ang mas maganda pa diyan ay makakasama niyo ang anak niyong dapat ay patay na.", dagdag nitong ani na nagpasaya sa kaniya ng todo-todo.

Matapos sabihin iyon ay ngumiti lamang ang direktor bago nagwika, "Beatrice... Welcome to your own happy ending... and this time it's the real ending."

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Oh Gosh tapos na! 😭 Salamat sa lahat ng sumuporta sa storya nina Celso at Betty! Thank you so much for being here with me despite my lapses as an author. 😭 I may not be the best author out there but you guys made me feel like my stories are special. ❤️

Maraming-maraming salamat sa pagsuporta sa series na ito. Thank you so much for loving HoraGani, WarLyn and CelBet! (Credits to Ate DhenDhelsDawai for making the names for this couple. 😂) Hindi ko naisipang gawan ng pangalan ang mga pairing ng series na ito pero ikaw nagawan mo na. 😂

Sa mga nag-add sa akin sa FB at hindi ko pa po naa-accept. Don't hesitate to message me para maaccept ko po kayo. ❤️

There would still be Special Chapters pero uunahin ko muna iyong mga teasers for my upcoming series.

Thank you po talaga! 😭 If I can personally hug all of you one by one then I would do it. 😭