The ceremony was short and simple.

Hindi nga niya maintindihan ang lahat ng pinagsasasabi ng pari dahil sa wikang Espanyol ang gamit nito. Nagpatangay na nga lang siya sa agos ng seremonya hanggang sa dumating na ang oras kung saan dapat na silang dalawa ni Celsong sumagot

The priest glanced at Celso before speaking something in Spanish.

"Celso Montallana, ¿quieres recibir a Beatrice Isabel Ramirez, como esposa, y prometes serle fiel en las alegrías y en las penas, en la salud y en la enfermedad, y así, amarla y respetarla todos los días de tu vida?", the priest said to Celso that made her looked at his direction.

Nabigla siya ng nakatingin na pala ito sa kaniya.

"Sí, quiero.", he said while looking at her. Admiration and love reflected on his eyes.

Somehow, she realized what those two words that he told her earlier means.

'I do.'

That's what it meant.

Napalingon naman siya kaagad sa pari nang bigla nitong bigkasin ang pangalan niya.

"Beatrice Isabel Ramirez, ¿quieres recibir a Celso Montallana, como esposo, y prometes serle fiel en las alegrías y en las penas, en la salud y en la enfermedad, y así, amarlo y respetarlo todos los días de tu vida?", malakas na wika nito.

Hindi niya man naiintindihan kung ano ang ibig sabihin ng mga salitang iyon pero alam niya sa puso niya na tinatanong siya ng pari kung tatanggapin niya ba si Celso bilang asawa.

She glanced back at Celso and smiled before saying, "Sí, quiero."

After that, everything became a blur.

The priest said something again and then she just found herself being kissed by Celso.

It felt like a dream.

Hinihintay niya na may gumising sa kaniya pero nakapagpasalamat at nakapagkwentuhan na si Celso sa pari hanggang sa makalabas na sila sa simbahan ay wala pa ring paggising na nangyari sa kaniya.

Lutang na lutang siya sa lahat ng nangyari.

Kasal na siya...

Oh Gosh! Kasal na siya!

That realization hit her like a strong wave kaya naman habang naglalakad sila ni Celso papunta sa kalesang sinakyan nila kanina ay bigla siyang napatigil.

Tali na siya.

It's indeed true.

Ang layo-layo sa na-imagine niya noon ang naging kasal niya ngayon. There was no grandeur designs, nor hundred guests or paparazzi lingering around.

Just her and Celso in front of the Lord, saying their vows and promising each other forever.

Hindi siya engrande yet it feels magical and perfect.

She glanced at her husband and saw him watching her intently. Para bang inaasahan nitong iiyak siya dahil ayaw niyang maging asawa ito at nagsisisi na siya sa desisyon niya.

Husband...

She has a husband now.

"Nagsisisi ka na ba?", tila malungkot na tanong ni Celso sa kaniya.

Dahil sa nakikitang kalungkutan sa mukha nito ay agad siyang lumapit dito at pinatakan ang labi nito ng halik.

Nang nakalayo na ang mukha niya dito ay agad siyang nagsalita.

"Hindi... pero huwag mong hahayaan na pagsisihan ko ito.", saad niya na may halong pagbabanta.

Subukan lang ni Celso na lokohin siya at talagang makikita nito ang lahat ng kaya niyang gawin.

Napangiti naman ang lalake dahil sa sinabi niya bago siya niyakap palapit at hinalikan ang kaniyang noo.

"Hinding-hindi.", confident nitong sabi.

°°°′°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°′°°°°°°°°°°

"Saan pala tayo papunta? Hindi naman ito ang daan pauwi.", nagtataka niyang ani habang nililingon ang asawa.

Celso kissed her hand that he was holding before glancing at her briefly and answering her question.

"Sa lugar kung saan ko napupulot ang mga rosas na binibigay ko sa iyo.", nakangiti nitong saad sa kaniya habang tinutuon ang atensyong muli sa daan.

What?

Buong biyahe nila ay nakakunot lamang ang noo niya dahil sa curiosity at kung ano-ano na ang naiisip niyang ideya kung saan siya dadalhin ni Celso. Lalong-lalo pa at lumihis si Celso sa main road at biglang pumasok sa isang tila magubat na daan.

After awhile, she spotted some rose bushes and then of gladiolus, asters, sampaguitas, chrysanthemums, anthuriums, heliconias and different kinds of orchids.

The place was full of them.

It looked like a flower garden fit for a garden wedding or for a debut venue.

Nang mas makalapit pa sila ay doon na niya namataan ang isang simpleng bahay na gawa sa kawayan. Kita rin niya ang isang binatilyo na kumakaway-kaway pa sa direksyon ng kalesa nila na parang inaasahan na nitong dadating sila.

When they arrived, Celso immediately disembarked from the kalesa and circled towards her side before helping her step down from it.

Nakangiti namang lumapit ang binatilyo sa kanila bago pasenyas na nagtanong kay Celso. Mukhang may alam ito tungkol sa kaniya.

Narinig naman niya ang mahinang pagtawa ng asawa bago sumagot ng, "Oo. Siya ang naikwekwento ko sa inyo ni Nanay."

Excited naman siyang tiningnan ng binata na nasa harapan niya na may putik pa sa mukha at may dala-dalang sako. Mukhang kakagaling pa lamang sa palayan na nakita niya kanina habang papunta sila dito.

"Pagpasyensyahan niyo na po, Binibining Isabel at marumi po ang aking kamay pero ikinagagalak ko pong makilala kayo sa wakas.", magalang nitong sabi habang nakangiti ng pagkalaki-laki sa kaniya.

He knew me already?

Hindi niya alam ang gagawin o sasabihin na mukhang nahalata ni Celso dahil agad itong sumabat.

"Pedro, nasaan si Nanay?", agad nitong tanong na nagpalihis ng atensyon ng binata mula sa kaniya.

Agad naman itong sumagot habang nakaturo sa loob. "Nasa loob, Kuya Celso. Halina kayo at pumasok. Malapit na ring magtanghalian at sigurado akong magugustuhan ni Binibining Isabel ang timpla ng luto ni Nanay."

After hearing what he said, Celso then placed his arms around her and guided her to walk towards the house.

Nanay? Diba full Spanish blood si Celso?

Hindi man alam kung ano ang dapat asahan ay pumasok pa rin siya sa bahay. Iniwan nila ni Celso ang mga sapin nila sa paa doon sa labas.

Yup. For the first time ay hindi ito nagpaa. Mukhang exception ang araw na ito dahil kasal nila ngayon.

Nilibot niya kaagad ang paningin nang makapasok sila sa loob ng bahay.

It's simple yet beautiful and very homey. Maraming mga vases na may lamang iba't-ibang bulaklak sa halos kada sulok ng bahay. Mostly ay kawayan ang mga gamit doon at napansin niya ang mga magagandang sculptures na naka-display. Mostly sa mga iyon ay mga bulaklak rin. Halatang si Celso ang gumawa.

Her head whirled around suddenly when she heard a woman's voice coming out of another room, which she assumed as the kitchen since her nose can pick up the smell of caldereta from there.

"Pedro, naandiyan ba ang kuya mo? Narinig kong may dumating na kalesa.", rinig niyang saad ng isang ginang habang naglalakad papunta sa kanila.

Nakita niya ang paghawi ng kamay nito sa kurtinang naghihiwalay sa sala at sa kusina.

Nang makita nito si Celso ay biglang lumiwanag ang mukha nito ngunit mas lumiwanag iyon nang dumako naman ang mga mata nito sa direksyon niya.

"Siya na ba, anak?", tila masayang tanong nito kay Celso habang nilalapitan siya. She placed her hands on her upper arm and watched her lovingly.

"Opo, Nanay Soledad.", rinig niyang sagot ni Celso mula sa likod niya.

Oh gosh! Nasa bahay kami ng nanay-nanayan ni Celso!

She glanced at Pedro that was now standing at the left side of Celso and realized something.

Si Pedro ang bunga ng pagkakahalay sa nanay-nanayan ni Celso.

How can she not noticed that?! Halatang may halong Kastila si Pedro ngunit kulay kayumanggi na ito dahil siguro sa palagiang nabibilad sa araw tuwing nagsasaka.

She looked back at Nanay Soledad and noticed something odd about her. She would repeatedly blink her eyes, shrug her shoulders every now and then and blurt out unusual noises that sounded like a clicking sound.

She has a tourette syndrome...

That's when she remembered that people deemed Nanay Soledad as someone who has a mental illness.

As far as she knew, tourette syndrome isn't a mental illness. It's neurological.

People can be judgemental most of the times. Hindi nila alam na hindi kayang pigilan ng mga may tourette syndrome ang mga bagay na nangyayari sa katawan nila.

Agad siyang nakaramdam ng awa sa ginang na nasa harapan niya.

Para na ata siyang maiiyak at mukhang halata iyon sa mukha niya dahil biglang nag-alala si Nanay Soledad sa kaniya at inakay paupo sa isa sa mga upuan doon.

"Masama ba pakiramdam mo, Isabel?", nag-aalala nitong tanong sa kaniya habang hinahaplos ang kaniyang likod.

Hindi na niya kinuwestyon kung bakit kilala siya nito dahil mukhang naikwento na siya ni Celso sa mga ito.

"Hi-Hindi po.", pilit niyang lunok sa hikbing gusto sanang lumabas sa kaniyang bibig.

"Nagugutom ka na ba? Nagluto ako ng caldereta. Pagpasyensyahan mo na at hindi ko alam na dadating pala kayo ngayong araw. Sinigang sana ang nailuto ko dahil kwento sa akin ng anak ko na mahilig ka raw niyon.", Nanay Soledad said while fussing all over her.

Hindi ito mapakali habang hinihila siya sa kusina at pinapaupo sa isa sa mga upuan doon. Agad itong kumuha ng plato, kutsara at tinidor at nilagay sa mesang nasa harapan niya. Hindi na nga nito binigyang pansin sina Celso at Pedro kaya naman ang dalawa na lang ang kumuha ng plato para sa mga ito.

Nanay Soledad then went to the 'dapugan' to scoop some caldereta from a clay pot while ordering Pedro to get some rice for her.

Napalingon siya kay Celso at sheepish na ngumiti.

VIP ata siya dito.

°°°°°°°°°°′°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Tourette (too-RET) syndrome is a disorder that involves repetitive movements or unwanted sounds (tics) that can't be easily controlled. For instance, you might repeatedly blink your eyes, shrug your shoulders or blurt out unusual sounds or offensive words.

Tics typically show up between ages 2 and 15, with the average being around 6 years of age. Males are about three to four times more likely than females to develop Tourette syndrome.

A/N: I just wanna use this opportunity to give awareness for this syndrome. Please if ever may ma-encounter kayong nakakaranas ng tourette syndrome ay huwag niyong i-judge. They are going through so much and having judgemental people around them makes it even unbearable for them.