“May problema ba, 'nak?” malumanay na tanong ng aking ina. Kasalukuyan kaming kumakain.

I shook my head. “Wala po.”

“Sure? Kanina ka pa tulala. Nilalangaw na pagkain mo.”

I sighed. “I'm fine, Ma.”

Hindi ko na tinapos ang pagkain ko. Nagtungo na lang ako sa kwarto ko at nahiga. I'm happy Yuhan is chatting me now. He even asked if I'm fine.

Me: I don't know...

Yuhan: Hmm... May problema ba?

Me: Wala to... there are just lot of things na bumabagabag sa akin...

Yuhan: */hugs you; Ilabas mo yang mga nararamdaman mo

Me: I don't know exactly what I'm feeling... I don't know how to express it... huhu

Yuhan: Wag ka nga umiyak

Me: My eyes are not crying, but deep inside... I am... Ang gulo... Ang gulo ko... napakagulo.

Yuhan: It's really hard to express yourself if you still don't know you.

Me: Yeah... parang mas kilala pa nga ako ng ibang tao eh... I do write things about me and kahit balikbalikan ko, naguguluhan pa rin ako...

Yuhan: Ang hirap niyan.... siguro mahahanap mo rin sarili mo soon...

Me: Yeah, maybe I'll just keep on going. Napapagod na ako sa ginagawa ko... nawawalan na ako ng pag-asa.

Yuhan: People say you are happy and fine because you keep on smiling but deep inside, you are not...

Me: It's too dark. I may look happy but I'm dying on the inside.

Yuhan: It's hard to fight depression.

Me: Tama ka... kaya kinakaibigan ko na lang... Nais mang sumuko pero di pwede. Nawawalan ng rason para lumaban pero humahanap na lang ng dahilan. May rason pa para lumaban...

Yuhan: Pilit kinukumbinsi ang sarili na wala kang problema... na okay lang ang lahat.

Me: Sinusubukang magpahinga kahit pagod na pagod na...

Yuhan: Yakap ang unan tuwing gabi at hinahayaang tumulo ang luha hanggang sa makatulog...

Me: Pero paggising mo, randam pa rin ang pagod...

Yuhan: Ang pagod ay pilit na itinatago at ang boses ay pinapasigla upang di sila makahalata...

Me: Kasi kapag nakahalata sila, mag-aalala sila... Kapag nakita mo silang nag-aalala, mas nahihirapan ka.

Yuhan: Pag napansin naman nila, sasabihing puyat lang yan... di nila alam na dahil sa pag-iyak kung bakit ka nagkakaganyan...

Me: Tama. Hindi nila alam ang nangyayari sa'yo. Di nila alam ang tunay na nangyayari. Wala silang kaalam-alam kasi wala naman silang pakialam.

Yuhan: Kapag naman sinabi mo ang totoo, sasabihing nag-iinarte ka lang...

Me: Kaya pinipiling manahimik na lang at maging masaya sa harap nila...
Me: Teka, tumutula na ata tayo. HAHAHAHAHA

Yuhan: Oo nga ata.

Me: HAHAHAHAHAH Makata us for tonight!

Yuhan: Yeah... tulog na tayo...

Me: Mabuti pa nga. Good night, Yuhan. Thank you...

Yuhan: Good night too... Thank you for this night, Ida. Sleep well...

The next day, nagkausap na naman kami. Patulog na sana ako kanina e pero nag-chat siya.

Me: Hindi ako magaling sa math... as in

Yuhan: Weh? Balita ko nga na magaling ka raw eh...

Me: HAHAHAH Hindi pero you know what... I love you so maths

Yuhan: Ehem. Ninanakaw mo pick up line ko... sinabi ko yan noon eh

Me: HAHAHAHAH Hindi lang naman yan ang ninakaw ko eh... I mean hiniram ko lang... pero you know what, magnanakaw talaga ako. I steal your heart and replace it with mine.

Yuhan: Ehem... ikaw talaga.

Me: Hehehe

Yuhan: Alam mo ba?

Me: Hindi pa

Yuhan: Left handed ako

Me: Totoo?

Yuhan: But I can treat you right😉

Me: Aba naman... ikaw ha

Yuhan: I can write both left and right... hehe

Me: Wow! Sana all... tapos wow ha, bumabanat ka na.

Yuhan: Oo naman... di pwedeng ikaw lang. HAHHAHAH Yieee namumula ka.

Me: Heh!

Yuhan: Cute mo kiligin... kainlove tuloy

Me: Wahhh

Yuhan: */hugs you; I love you

Me: Wahh grabe ka na

Yuhan: Miss kita eh

Me: HAHAHAHAHA same

Yuhan: Sleep na tayo...

Me: Good night... I love you too.

Ilang araw na namang hindi kami nag-usap. Nasa school na ako and break time na namin.

“Can I talk to you?” tanong ni Anthony sa akin.

“Sure.”

“Tayo lang naman natira dito sa classroom.”

“Yeah.”

“Wala ba talaga akong pag-asa?”

“Wala.”

“But still, can you give me a chance?”

“Anong chance?”

“To officially na ano... na ligawan ka.”

“Ilang beses ko na sinabi sa'yo na 'di kita gusto. Pero patuloy ka pa ring nagpapapansin. Ayaw kong makanakit lalo, Anthony.”

“Please... give me a chance.”

“Okay.”

Tila nagliwanag naman ang mukha niya. “Really?”

“Pero 'wag kang umasa. Don't expect, Anthony. Don't expect too much.”

“I will. In the first place, ako naman ang may gusto nito. Kung masaktan man ako, hindi kita sisisihin. Bakit ba pala ayaw mo? May nagugustuhan ka bang iba?"

“Let's talk about that some other time.”

“I see. Okay.”

Umalis na siya sa harapan ko at lumabas ng aming silid-aralan.

Mayamaya pa ay bumalik siya.

“Sandwich?” sambit niya at may iniaabot sa akin.

Tinanggap ko naman. “Thanks.”

* * *

“Anong balita?”

“What do you mean, Janine?”

“Kayo na ba ni Anthony?”

“Hindi magiging kami.”

“Ouch! I feel sorry for him.”

“Siya naman ang nagpupumilit sa sarili niya. I'm sure mawawala rin pagkagusto niya sa akin.”

She sighed. “Good luck. Hindi ka lang niya basta gusto, Zen. Mahal ka na rin niya. May isang week na siyang nanliligaw, wala ka ba talagang naramdaman na kakaiba?”

“Since then, wala. Si Yuhan pa rin talaga. I know madali akong ma-attract pero pagdating kay Anthony, wala.”

“Hanggang kailan ka kakapit sa taong malayo sa'yo?”

“Hanggang may hininga ako.”

“Grabe, Zen. Tinamaan ka na nga talaga. Si Yuhan na ata mismo ang pumana sa iyo.”

“Baka nga.”

Tumawa siya. “Yie. Sana all. Tara sa Sabado, mag-Archery.”

“Sige. Free ako that day.”

“Nice! Tara na. Hatid na kita sa inyo.”

Hinatid nga ako ni Janine.

Few hours later, nag-uusap na naman kami ni Yuhan. Alam niya rin pala mag-Archery.

Yuhan: Galing ko nga pumana eh...

Me: Ako rin

Yuhan: Napana ko puso mo.

Me: Napana ko puso mo.

Sabay kami nag-send.

Yuhan: HAHAHAHAH Sabay

Me: Oo nga. Napana nga natin ang isa't isa. Kaya naman patay na patay ako sa iyo...

Yuhan: Ehem. Nagsulat pala ako ng poem...

Me: Pabasa! Ako rin nagsulat eh... kanina lang

Yuhan: Kanina lang din ako nagsulat. Sino unang magpapabasa sa atin?

Me: Ikaw na

Yuhan: Sure... wait lang.

Mayamaya pa ay may senend na siya.

What is this all about kaya?

Yuhan: Worst to Best

Heavy heart, tired soul, I'm hurting.
I don't know what to do.
I battle with myself all the time.
But I need to keep going.
So tired and losing my way.

Slowly losing interest in everything.
The things that makes me happy
no longer excites me that well.
Mentally and physically tired,
I always want to lay and take a rest.

Regrets keep coming to me.
I have disappointments in myself.
I'm drowning deeply into these.
I'm asking for someone's help
to save me from drowning.

I've lost my way, I am the worst.
I'm losing my sanity.
I can't decide properly.
I'm drowning in sadness,
longing for true happiness.

You came to my life
and I was saved by you.
You give me strength to continue.
You make me smile all the time.
You showed me care I didn't expect.

All I ever want is peace
and you came to calm me.
Everytime I talk to you,
I feel happy and at ease.
My days are great because of you.

My life doesn't seem to have meaning
but you came and give meaning to it.
You inspire and encourage me.
I want you in my life forever
'cause everyday with you is the best.

Me: Woah ang galing!

Yuhan: That's for you

Me: Woah... hala... thank you! Very much appreciated!

Yuhan: */smiles
Yuhan: Yung tula mo naman, pabasa hehe.

Me: Ito...

Again

I'm not gone,
I was just hiding.
I distance myself again,
but I'm still connected.
The line is too long and strong,
I couldn't cut it.
I'm still alive,
just feeling dead inside.
Thanks to someone's presence,
I feel really alive again.

Yuhan: Nice one... please keep being alive.

Me: Ikaw din...

Yuhan: Oum

Me: Yuhan...

Yuhan: Hmm?

Me: I love you

Yuhan: Mahal din kita
Yuhan: Zenaida...

Me: Emmm

Yuhan: Daming may gusto sayo

Me: Sa'yo kaya ang marami!

Yuhan: Wala man ako pake sa kanila.

Me: Saka... di mo naman sure kung maraming nagkakagusto sa akin.

Yuhan: I'm sure! Di lang nila pinapahalata.

Me: Idi oo na pero sa'yo pa rin naman ako. And you're mine... ONLY MINE.

Yuhan: I'm all yours cutie😉

Labis na naman ang kilig na aking nararamdaman.

Sa sumunod na araw, naging masaya ang buong maghapon ko. Pauwi na ako ngayon nang sabayan ako ni Anthony.

“Ang galing mo kanina ah.”

“Thanks.”

“Kaya lalo kitang nagustuhan.”

“Thanks.”

“Welcome.”

Nakarating na kami sa school gate. “Bye. Take care!” pagpapaalam niya.

“Take care too,” sabi ko naman.

Nang makauwi sa bahay ay nagpalit na ako ng damit pambahay. Nandito pala sina kuya Zelo at ate Rosalia.

“Ba't ka nakasando, kuya Zelo? Hindi ka ba nilalamig? Tuwing nandito ka sa bahay, lagi kang nakasando. Hindi naman mainit dito.”

“I feel hot kasi, bunso.”

“Sus.”

Natatawa na lang si ate Rosalia. Nakabuo na kaya sila? Excited ulit akong magkaroon ng pamangkin.

“Ate, may laman na 'yan?” sabi ko sabay pasimpleng turo sa tiyan niya.

Napahawak naman siya sa tiyan niya saka napangiti. “Meron. Sana kambal.”

Napahilamos sa mukha si kuya nang marinig ang tugon ni ate. “Kambal? Mahirap nga mag-alaga ng sanggol, dalawa pa kaya?”

“Huwag ka nga magreklamo. Hindi naman ikaw ang laging magbabantay.”

Natawa na lang ako. “Ang cute n'yo tignan. Sana ganiyan din ako kapag nag-asawa na.”

Napalingon sila sa akin na para bang gulat.

“Wala ka pa sa 18, asawa na iniisip mo,” sabi ni kuya.

“Ito naman, nag-imagine lang e.”

“Hay naku kang bata ka. Baka kung ano pa ma-imagine mo e. Magluto ka na nga.”

I chuckled. “Kuya naman. Nakaluto na si nanay e.”

“Mga anak! Halina kayo, kain na.”

Nagtungo na nga kaming tatlo sa kusina. Kararating lang din naman ni papa galing sa greenhouse.

Kumain na nga kami at as usual, ako ang naghugas ng mga pinagkainan namin. Nang natapos na ako sa ginagawa ko ay nagtungo na ako sa kwarto ko.

Dinampot ko ang aking phone na nakalapag sa mesa malapit sa kama ko. Nang buksan ko ito ay nakita kong may mensahe si Yuhan. 10 minutes ago lang. Sana kapag nag-reply ako ay mabasa niya agad. Sadly, after 15 minutes saka siya nakapag-reply.

Me: Good eve too

Yuhan: Slr, may ginawa lang. How are you?

Me: It's okay. I'm fine naman. Ikaw?

Yuhan: I'm fine too. Gwapo pa rin

Me: Ako naman maganda HAHAHAHA pero huhu pumapangit ako.

Yuhan: Sshhh... I love you just the way you are.

Me: Wahhh Thank youuu kaya mahal na mahal kita e. Gwapo mo rin po kasi.

Yuhan: What else?

Me: Before naman makita ko ang face mo ay alam kong gwapo ka... dahil na rin sa pinapakita mo. Basta ayon mahal kita.

Yuhan: Hmm... Ano ba mga nagustuhan mo sa akin?

Me: Kailangan ba marami? Naman eh! Basta you are caring, ang understanding mo... you are a listener and know how to comfort... your voice, it's like music to my hears...

Yuhan: Kinikilig kasi ako eh... gusto ko lang naman malaman. Hehehe it makes me worthy.

Me: Yieee

Yuhan: Ehem. Matulog na tayo.

Me: Eh?

Yuhan: Yuhan wants to sleep

Me: Sino ba yan? Maaari ba siyang i-mine?

Yuhan: Yes

Me: Akin na siya ah

Yuhan: Sure

Me: Wala bang aangal?

Yuhan: Wala

Me: I'm so lucky pala... pero nararapat ba ako sa kanya?

Yuhan: Yes. Eh siya, nararapat ba siya sayo?

Me: Yes na yes

Yuhan: Why?

Me: I love him. He is my happiness. He is my medicine. He makes me feel loved and valued. He give me reason to live.

Yuhan: He hurt you...

Me: I know... He become my pain but he is also the cure. He hurt me but also heals me. Mas matimbang yong pagmamahal ko kaysa sa sakit na naranasan ko.

Yuhan: */hugs you; I love you

Me: Until when will you say you love me? We decided to split up but here we are... did we really break up? I wonder if that was just a dream which I wish it was.

Yuhan: Ida...

Me: I do love you too. I want you to be with me forever but if we will stay this way for now, I'm okay with it.

Yuhan: I'm hurting you...

Me: You give me strength to endure it by just recognizing you did hurt me.

Yuhan: Ida... I'm sorry... I love you. Please keep holding on... for I will too.

Paano Yuhan kung hindi ko na kaya? Hindi na natin kaya? Papakawalan na ba nating tuluyan ang isa't isa? Masakit pero ikaw pa rin ang hanap ko sa bawat segundo ng buhay ko.