Oké zo erg ben ik toch niet? Ik zal me eens een dag emo gedragen! Kijken hoe ze dat vinden. En somber kind of een super blij kind.

Ik trek mijn zwarte joggingbroek aan en mijn zwarte trui. En ik doe mijn haar in een hoge staart. Wat uiteindelijk heel leuk staat, dat ga ik dus vaker doen.

Ik doe veel make-up op. Van m'n moeder zelf heb ik niks mee genomen van Nederland en loop naar buiten.

"Wat zie jij er uit!" Roept mijn moeder. "En bedankt." Ik probeer alle eenhoorn, koekjes, glitters en cupecake zinnen uit mijn hoofd te houden voor vandaag. "Oké dan." Zegt mijn vader. "Is dit misschien een pay back?" Vraagt Troy aan mijn moeder. "Een wat?"

Hij slaat zich op zijn voorhoofd. "Dat ze ons terug pakt met het tegenovergestelde gedrag." Legt hij uit. "Ooooh. Dat kan ja." Zegt ze.

Ik mis Justin wel.. hij zou begrijpen hoe ik me nu voel.

Ik ga aan een tafel zitten pak maar twee croissantjes. Meestal zijn dat er maar zes ofzo hoor. Is niet veel hoor..

Ik eet ze op en ga meteen weer van tafel.

"Wat is er aan de hand met je?" Troy pakt mijn arm vast. "Kun je me los laten?" Vraag ik. Hij laat me los en ik loop weg.

"Wat is er nou aan de hand?" Vraagt hij terwijl hij mij achterna loopt. "Ik ga jullie laten zien wat een emo puber is. Dus het tegenovergestelde van mijn gedrag." Zeg ik. "Waarom?"
"Aaaaahhh!! JIJ SNAPT MIJ NIET!" Roep ik boos.

*

"Wil je even een broodje aangeven?" Vraagt mijn moeder. "Pak lekker zelf." Snauw ik. "Nou zeg! Ik ben wel je moeder ja!" Roept ze boos. "En wat dan nog?"

"Wat is er met jou aan de hand!" Schreeuwt ze. Ze staat op en duwt de tafel omver.

Dat hebben we nog nooit meegemaakt.

Ga toch weg.

Ey! Je hoeft niet zo tegen mij te doen!

Oh ja. Sorry hoor.

Ik ben dit niet gewend van jou Julia. Oh wacht ik ben dit niet gewend van ons Julia!

En wat dan nog? Ik ga hun laten zien dat ik goed genoeg ben als mezelf. Ik laat me niet in een gesticht zetten.

Hopeloos..

-

We lopen richting het centrum. "Weetje ik denk dat we maar naar huis gaan als Julia niet nu verteld waarom ze zich zo stom gedraagd." Zegt mijn moeder ineens. "Wat dat kun je niet maken!" Riept Dylan boos. "Kan ik wel. Wie hebben er nou voor betaald." Zegt ze. "Uhum." Hoest mijn vader. "Ik heb er dan ook wat over te zeggen. En ik zeg dat als Julia nu niks zegt ze lekker heel de dag in het hotel kan blijven. En dan gaan wij leuke dingen doen." Stelt hij voor. "Beter plan ja." Mijn moeder kijkt me aan. "Eenhoorns! Nee!" Snel doe ik mijn handen voor mijn mond. "Oohhh. Oké..." Zucht ik.

"Ik blijf met dit gedrag doorgaan. Als jullie het gesticht niet weg laten." Zeg ik. "Oké." Zegt mijn vader.

"NEE IK STOP ER GEWO-"
"Oh je zei nee."

"Dat klopt. Je hebt laten zien dat je een halve dag zonder eenhoorns kon."

"Driekwart dag." Zeg ik.
"Driekwart dan." Hij loopt naar me toe. "Ik was niet de gene die met het gesticht kwam. Dat was Dylan en je moeder vond het wel een goed idee. Ik moet je zo wat vertellen schat." Fluistert hij. Ik knik. "Nou kunnen we nu weer normaal doen?" Vraagt mijn moeder. "Ja is goed."

*

"Wat wou je me vertellen pap?" Vraag ik.

We zijn weer terug in het hotel na een dagje shoppen, eten en praten.

"Ik ga scheiden van je moeder." Galmt er door mijn hoofd.

"Wat?!!"