MFALC Chapter 33: Living without him
Chapter 33
AMARA's POV:
"Naynay, look ohh!" rinig kong magiliw na saad ni Tyarra kaya't mabilis akong napabaling dito.
I quickly turned around and I saw my youngest son Tyrus is beginning to stand up by himself. I smiled and quickly knelt on the floor for somehow to keep even with my child.
"Come to Naynay, Tyrus." I said charmingly to invited my baby bunso with open arms.
He walked towards me, as I saw he continued to balance himself by his own. After a few steps that he made, I immediately hugged Tyrus and said,
"Yehey! Very good naman ng baby bunso ko." I said, then kissed him all over his face while embracing Tyrus tightly.
While we were in that position, I suddenly felt that my daughter, Tyarra, had suddenly embraced me and her brother, "Hey, baby doll." saad ko bago ko hinagkan ang dalawa kong anak sa aking mga braso.
"Yabyu, Naynay." malambing na turan sa akin ni Tyarra bago ako hinalikan nito sa pisngi.
"Love you too, my baby doll," nakangiti kong saad bago tumayo sa aking pagkakaupo. "Let's go take a shower first, then we will fetch your Ate Reese and Kuya Tyler at school, alright?"
"Yehey!" masiglang saad ni Tyarra habang ang bunso ko naman ay nakikipalakpak sa kagalakan ng Ate niya.
*****
Play the song (I'll be there for you) Before reading the next scenes, so you can feel Amara's loneliness.
Masaya kaming nag-iikot ng mga bata, kasama si Mia rito sa mall. We did everything what my children wanted, shopping, eating and accompany my children to play in the arcade.
While Tyler and Tyarra ride the mini roller coaster, I suddenly saw Tyreese who quietly reads her book, I noticed that her attention was focused on the absence, because she didn't mind to stop his brother Tyrus for shredding up her book.
"Are you okay my princess?" I asked her, but she didn't reply. It is clear to me that she is indeed in her deepest thoughts.
I quickly sat before her and I saw sadness in her eyes. I slowly touched Tyreese's right hand, which causes her to return to her own sanity.
"Naynay..." aniya bago ako binigyan ng isang alanganing ngiti, na hindi man lang umabot sa kanyang magagandang mata.
"Hey princess.." nakangiti kong saad dito. "Are you okay?" I told her before caressing her right cheek.
"Y-yes po Naynay, why did you ask po?"
Nginitian ko lang ang aking panganay sabay sabing, "Princess, I'm your Mother and your best friend at the same time. I know when you have a problem, so you can tell me everything." malambing kong turan kay Tyreese bago ipinatong sa aking kanlungan ang bunso kong anak na si Tyrus.
After I said those things, I suddenly saw her eyes was surfaced with tears. I know she has a problem at natatakot ako dahil parang alam ko na ang bagay na bumabagabag sa aking anak na si Reese ngayon.
I was shocked when she quickly embraced me and said, "Naynay, miss na miss ko na po si Daddy. Bakit po hindi pa siya nagpapakita't umuuwi sa atin hanggang ngayon?"
After Reese's told me those words, my whole body and its system suddenly shrank, such as the fall from the cliff. Mahulog sa bangin, na mas nanaisin ko pang 'wag nang mabuhay pa. Dahil sa araw-araw na maiisip kong iniwan kami ni Tyron nang walang paalam, ay para na rin akong namatay ng walang kamalay-malay.
I wanted to see him, kamustahin siya dahil simula noong araw na iniwan niya kami, ay para na akong mababaliw kakaisip sa kanya. Iniisip kung buhay pa ba siya, nasa maayos ba siyang kalagayan o hindi naman kaya'y simpleng katanungan kung bakit niya kami iniwan.
Ang simpleng bakit, na siyang tanong na matagal ko nang dinadala sa loob ng isa't kalahating taon. Isa't kalahating taon na hindi ko kapiling si Tyron, that really broke and left my heart shattered into pieces.
Gusto ko siyang tanungin kung anong mali sa amin, partikular sa akin. Gusto kong malaman kung anong rason, dahilan, katwiran at kung anu-ano pang pwedeng itawag sa bakit na matagal kong nang hinihingian ng kasagutan.
Gustong-gusto ko nang sumuko but NO! Hindi ako pwedeng panghinaan ng loob. I need to be tough, I should be tough and emphatically strong for my children. Ako na lang ang meron sila, at hindi ko hahayaan ang sino man na saktan ang mga anak ko.
"Shhhh... Hush now princess, I don't know what really happened to your Dad. Ipagdasal na lang natin, na nasa maayos siyang kalagayan." pagpapatahan ko kay Reese habang hinahaplos ang kanyang buhok.
Mabilis kong pinunasan ang mga luhang tumakas sa aking mga mata, saka pumikit para ipagdasal ang kaligtasan ng aking pamilya.
"Lord, I know it's just a trial and eventually my children will be able to survive this test. I begged you to give me strength, to conquer this cruel world and to be strong for my family, Amen." taimtim kong panalangin sa pagitan ng aking mga hikbi.
*****
Gabi na nang makauwi kami ng mga bata galing sa Mall. Nandito ako ngayon sa kwarto, nag-iisa. I fondle the bed where Tyron was sleeping, hinahaplos na parang kasama't katabi ko lang siya.
My tears just began to fall down on my cheeks, because I started to remember him again. Tyron's memories that made me happy, and makes my heart miserably lonely at the same time.
"B-babeeee..." I outcry and at this point I am saddened by a great deal of pain and sorrow, pangungulila't kalumbayan kay Tyron and how I would accept the fact that he is no longer in my life, our children's lives.
I quickly took his pillow, at inalala ang huling gabing hinigaan niya ito. I was not able to cleaned it, because I want to stay this how he left it. I embraced his pillow with so much love like he always did, as if it was just like yesterday.
Ang kahapon na masaya ako sa piling ni Tyron, na akala ko'y wala nang hangganan pa. Ngunit nagbago ang lahat sa isang iglap, sa panahon na hindi ko inaakala't inaasahan, sa panahon na ako'y mahina at kailanman hindi mabubuo kung hindi ko siya kasama.
"Babeee!" humahagulgol kong saad habang yakap-yakap ang kanyang unan.
Nasa ganoong sitwasyon ako, nang bigla ko na lang naramdaman na may labing humalik sa aking pisngi. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata at nakita ko si Tyron na nakangiti sa aking harapan.
"Babe!" sigaw ko bago ko siya niyakap ng sobrang higpit. He hugged me back but suddenly I felt something's not right. Mabilis akong humiwalay kay Tyron at nakita ko na umiiyak ito.
"B-babe, bakit ka umiiyak?" His words are not clear but I know there's a problem, and I am sure that he needs me.
Sandali kong pinunasan ang aking mga luha at pagtingin ko ay wala na siya sa aking harapan. Mabilis kong nilibot ang buong kwarto sa pagbabaka-sakaling makita ko ulit ang kanyang pigura.
Ngunit agad namang nanikip ang aking dibdib, nang makitang umaga na pala at walang Tyron akong naabutan. Isa na namang araw na kailangan kong harapin, na hindi ko siya kasama.
*****
Awww-- 😢
Ang sakit ng dibdib ko habang sinusulat ko 'to, promise! 😭😭😭
*****
Don't forget to tap the star ⭐️ button to vote.
Vote | Comment | Share
Facebook Page: Everjoy Condes #anaknikikodora
Facebook Group: THELABSSQUADWP
Facebook Official: Everjoy Condes
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top