အိမ္ေရွ႕စံသည္နန္းေတာ္တခုလုံးအား
အျမင္မၾကည္ကာအျပစ္ေတြေတာက္ေလၽွာက္
ျမင္ေနသည္က ရက္အေတာ္ၾကာပီ။
နန္းေတာ္ျပင္ထြက္ခဲ့ျပန္လည္း
အျပင္မွေတြ႕ဆုံရေသာသူမ်ားကို
မေက်မလည္ဆက္ဆံကာ
အရင္ကထက္ေျပာဆိုဆက္ဆံရတာ
ပိုမိုခက္ခဲေနသည္။

"ငါဒီအခ်ိန္ေက်ာင္းျပန္မွာကိုမင္းတို႔ကို
ႀကိဳမေျပာထားဘူးလား..."

"လမ္းေၾကာင္းကနည္းနည္းေလး
ရွုပ္ေနလို႔ပါ မင္းသား မိနစ္ပိုင္းေလာက္
ေစာင့္ဆိုင္းေပးရင္ေတာ့အဆင္ေျပနိုင္ပါတယ္"

"ငါကတခုခုလုပ္ဖို႔ကိုေစာင့္ေနရမဲ့သူလား"

"စိုးရြံမိပါတယ္....."

"ထြက္သြားၾက."

ကားလမ္းရွင္းရွင္း မရွင္းရွင္းသိပ္အမ်ားႀကီး
ဂ႐ုစိုက္ခဲ့ေလ့မရွိေသာမင္းသားသည္
စိတ္မၾကည္လင္စရာရွိေနတာေသခ်ာေနပါသည္။
ေတာ္ဝင္ေက်ာင္းေတာ္၏သီးသန့္ခန္းထဲတြင္
ထိုင္ေနခဲ့ၿပီး ခုရက္ပိုင္းေတြထဲအလိုလိုေနရင္း
ေဒါသထြက္ေနရေသာ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းသည္
ေစာင္ေတြေပစြန္းသြားရသည့္ကိစၥအျပင္တျခားမရွိ။
ျပန္ေတြးမိတိုင္း တကိုယ္လုံးအေငြ႕ပ်ံသြားေတာ့မလို
ရင္တုန္ေနတုန္း။

အေစာင့္ေတြအားလုံးအျပင္မွာ
ေစာင့္ေနရၿပီး ကားလမ္းရွင္းကာ
နန္းေတာ္ထဲသို႔တန္းတန္းမတ္မတ္ျပန္လို႔ရမဲ့
အခ်ိန္အားထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။

"ခဏၾကာတဲ့အထိသူတို႔ကိုဆက္ေနခိုင္းရင္
ကိုယ္ေတာ့ အသက္ရွုက်ပ္ေသေတာ့မွာပဲ...."

ေလာေလာလတ္လတ္သူ႔အေၾကာင္းေတြးေနတုန္း
ဗီရိုထဲမွအသက္လုရွုလၽွက္ထြက္လာေသာ
လူေၾကာင့္သူထိုင္ေနရာမွမတ္တပ္ထရပ္မိသည္အထိ။

"အဆင္ေျပရဲ့လား...မင္ မ်က္ႏွာေလးေခ်ာင္ေနတယ္.."

"အျပင္မွာ အင္အားအျပည့္ဘဲ
မင္းဒီေန႔ေတာ့ေျပးမလႊတ္ဘူး JeonJungkook"

"ေျပးမလြတ္မွာ ဘယ္သူလဲ ၾကည့္ရေအာင္...."

အျမဲတမ္းအလိုမက်ျဖစ္ေနတတ္ေသာ
မ်က္ႏွာလွလွေလးဟာ ဒီလူဆိုးအတြက္ေတာ့
ဘယ္အခ်ိန္ျမင္ရျမင္ရအသဲယားစရာ။
ငါဒီေန႔ေတာ့....စကားပဲေျပာမွာ..လို႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ထိန္းေက်ာင္းရင္းလာေတြ႕ခဲ့ေပမယ့္
တင္းမာေနေသာ ေတာ္ဝင္မင္းသားေလး၏
မ်က္ႏွာေတာ္ေလးသည္ စကားေျပာ႐ုံနဲ႔
ဘယ္တုန္းကမွမတင္းတိမ္နိုင္ခဲ့ဖူးပါ..။
မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ အိမ္ေရွ႕စံေလးဆီ
ေလၽွာက္လွမ္းသြားကာႏူတ္ခမ္းေတြအား
စတင္ထိေတြ႕လိုက္သည္။
ထုံးစံအတိုင္း႐ုန္းကန္မယ္ ထုရိုက္မယ္...
ဒီအဆင့္ေတြအားလုံးပီးရင္ လိမ္မာသြားမဲ့
မင္းသားေလးအေၾကာင္းသူသိခဲ့သည္။

နမ္းေနရင္းနဲ႔ပင္ခါးေသးေသးေလးအား
ခပ္တင္းတင္းခ်ဴပ္ကိုင္ကာ
အခန္းတခုထဲသို႔ဝင္သြားလိုက္သည္။
ေရခ်ိဳးခန္းက်ယ္ႀကီးသည္
အိမ္ေရွ႕မင္းသားအသုံးျပဳေနေသာ
အေဆာင္အေယာင္လို႔မေျပာရေက်ာင္းထဲအထိ
ေတာင္ခမ္းခမ္းနားနားရွိေနသည္။

နံရံတြင္ေျပးေပါက္မရွိပိတ္လိုက္ကာ
ႏူတ္ခမ္းေတြကိုခဏခြါၿပီး

"အဖမ္းခံရရင္ ေတြ႕ဆုံတိုင္းဒီလို
အမ်ားႀကီးနမ္းခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ
တစ္နိုင္ငံလုံးသိေအာင္ဖြင့္ခ်ပစ္မွာ...."

"မင္း......!"

"ကိုယ့္ကိုဖမ္းရမွာရဲအလုပ္
မင္ေလး အလုပ္မဟုတ္ဘူး
မင္ေလး အလုပ္က ကိုယ့္ကိုျပန္ခ်စ္ရမဲ့အလုပ္
အျပင္တျခားမရွိဘူး..."

"ရြံ...စ ..."

ႏူတ္ခမ္းေတြဆီတေက်ာ့ျပန္ဝင္လာေသာ
ရမ္းကားမွုသည္ပိုျပင္းထန္ေနသလို....။
Necktie အားဆြဲျဖဳတ္ကာၾကယ္သီးေတြအား
ျဖဳတ္ခ်ေတာ့မယ့္ဟန္ျပင္ေတာ့
လက္ေသးေသးေတြသည္အတင္းအက်ပ္တားသည္။

"မျဖစ္ဘူး....ငါနန္းေတာ္ျပန္ရေတာ့မွာ..."

"နန္းေတာ္မျပန္ရရင္ေတာ့ျဖစ္တယ္မလား..
ခုမွမျပန္ရေသးတာ..."

"ဒီေကာင္...!!!!"

"ခဏေလးပဲ...တစ္ခါတစ္ခါလာေတြ႕ရတာ
မလြယ္ဘူး အခန့္မသင့္ရင္ကိုယ္ေသသြားနိုင္တယ္"

"မင္းကိုဘယ္သူကစြန့္စားခိုင္းေနလို႔လဲ..."

"ခ်စ္လို႔.ေလ..."

လူဆိုးႀကီး၏ ခ်စ္လို႔ ဆိုတဲ့စကားလုံးေနာက္
သနားစရာမ်က္ႏွာအားေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
တကိုယိလုံးရွန္းျမျမျဖစ္သြားေစေသာ
အၾကည့္ေတြ...။
ဘယ္တုန္းကမွမၾကည့္ခ်င္ခဲ့ေသာမ်က္ႏွာသည္
ဒီေန႔ၾကည့္ေကာင္းေနတာလား..မေျပာတတ္။
ၾကည့္ေနရင္း အန္ခ်င္မလာေတာ့ပါ...။

"အသဲယားေအာင္ၾကည့္ေနျပန္ပီ...."

ေဘစင္ေပၚခ်ီတင္လိုက္ကာ
လူဆိုးႀကီး၏ႏူတ္ခမ္းပါးေတြသည္
တကိုယ္လုံးအားစတိုက္ခိုက္ေခ်ပီ...။

"တီတီတာတာစကားေတြေတာ့ေျပာခ်င္ပါတယ္
ဒါေပမယ့္ အေျခအေနေၾကာင့္ေတြ႕ရတုန္း
ကိုယ္နမ္းပဲနမ္းမိေနတာ
အိမ္ေဆာက္ေနတာလည္းၿပီးေတာ့မယ္
ၿပီးရင္...ေအးေဆးေနလို႔ရၿပီ..
အလုပ္ေတြကို ထယ္ ဆက္ဦးစီးလိမ့္မယ္..
ကိုယ္ မင္ေလး နဲ႔အသက္ေတြႀကီးတဲ့အထိ
အတူတူေနသြားေတာ့မွာ..."

နားရြက္ဖ်ားေလးအားခပ္ဖြဖြေလးကိုက္
ခ်လိုက္ေသာ္အခါ...
လက္ေမာင္းေတြအားဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္လာ
ေသာလက္ကေလးေတြ...။
လက္မခံဘဲမေနနိုင္ေအာင္ တတ္သမၽွကႀကိဳးေတာ့
အကုန္အသုံးခ်ရမွာပဲ...။

ျပင္းထန္ေသာအနမ္းေတြနဲ႔
လြန္က်ဴးတဲ့အဆင့္တခုသို႔ေရာက္လုဆဲဆဲ
အတိုင္းအတာအထိ လူဆိုးေကာင္ရဲ့
လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေတြၾကား
ေတြ႕တိုင္းက်ဆုံးခဲ့ရသည္။

အရိုင္းပန္းေလးတပြင့္မို႔ အႏုအရြေတြၾကား
ၾကာၾကာဟန္မေဆာင္နိုင္ခဲ့ပါဘူးဆိုရင္...
လူဆိုးႀကီးက ဂုဏ္ယူတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔
ျပဳံးျပဳံးႀကီးေငးစိုက္ေနအုန္းမွာ.....။

ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမႀကီးက ထိေနၿပီ...။

အဲ့ဒီေန႔ၿပီးတဲ့ေနာက္...ေနာက္ထပ္ေန႔ေတြမွာလည္း
တခါတေလ သူ႔ရဲ့နန္းေဆာင္ထဲ
တခါတေလေက်ာင္းမွာ...တခါတရံ
ပြဲေတြတက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ထိုအခမ္းအနား၏
တေနရာရာ...အရိပ္နက္တခုသည္
မရရေအာင္ ခိုးဝင္လာရင္း
ရမ္းကားသည္..။

ထပ္ခါ ထပ္ခါ ခိုးေတြ႕ခဲ့ၾကရင္း...
ခ်စ္တယိ မခ်စ္ဘူး ဆိုတာထက္
လက္မခံခ်င္ဘဲ တရက္ေလာက္အခ်ိန္ယူ
လက္ခံခဲ့ရတာက သူJeonJungkook
အထိအေတြ႕ေတြမွာ သာယာမိေနၿပီ..။

ဒါဆို႐ုန္းထြက္ရမယ္လို႔စိတ္ပိုင္းျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္
စူးစူးရဲရဲမ်က္ဝန္းတစုံနဲ႔ခ်စ္လို႔ပါ ဟု
သုံးႏူန္းလာတဲ့အခါ ငယ္ရြယ္လြန္းေသာ
မင္းသားငယ္ေလးသည္ လြတ္လမ္းမရွိခဲ့။

အရြယ္ေရာက္တယ္လို႔ဆို၍သာရေသာ
အသက္အရြယ္ေလးသည္
လူဆိုးႀကီး၏ မာယာတသိန္းၾကား
ေမွာ္ပညာလို ႏူတ္ခမ္းပါးပါးေတြၾကား
တခါတရံအၾကမ္းပတမ္းထိေတြ႕လိုက္မွုေတြၾကား
တိတ္တိတ္ကေလး ခံယူေပးခဲ့ရတာကိုပင္
ေနသားက်ေနခဲ့ၿပီ....။

နိုင္ငံျခားခရီးစဥ္ေတြဆို လူဆိုးႀကီးက
ပိုေပ်ာ္ရႊင္တတ္သည္။
ကိုယ္ပိုင္ေလယာဥ္တစ္စီးျဖင့္သြားသမၽွ
ေနာက္လိုက္ကာ  အႀကံအစည္တသိန္းျဖင့္
သူထြက္မလာရင္ မရရေအာင္ဝင္လာကာ
ရမ္းကားခဲ့သည္။

သူ႔ကိုဖမ္းရင္ ဒီကိစၥေတြအားလုံးကို
ဖြင့္ခ်မည္ျဖစ္ေၾကာင္းၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့သည္။
အစကေတာ့အရွက္ကြဲမွာစိုး၍
ေဝဝါးေနသည္ဟု ကိုယိ့ကိုကိုယ္ထင္ခဲ့ေပမယ့္
ပါးႏွစ္ဖက္အားဆြဲကိုင္ကာ ခ်စ္စရာေလး ဟု
အသဲယားျပေတာ့ အရွက္ကြဲမွာစိုး၍မဟုတ္
သူဒီလူကို မဖမ္းခ်င္ေတာ့တာ...။

ေတာက္ေလၽွာက္အေသရရအရွင္ရရ
JeonJungkook ကိုဖမ္းမိဖို႔တခုထဲ
ေခါင္းထဲရွိခဲ့ေသာ္လည္း
ကေဝလို အယုအယေတြၾကား
ဇာတ္လမ္း စာအုပ္ေတြထဲကအတိုင္း
သူေတာ့ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲ...။

ခက္ခဲလိုက္တာ.....။
ကိုယ္တိုင္နိုင္ငံေတာ္ကိုသစၥာေဖာက္ၿပီး
ကိုယ္တိုင္ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ေနတာပဲ...။

"ဆာကူရာေတြထပ္ပိုလွတဲ့ ေကာင္ေလး..."

ဂ်ပန္နိုင္ငံ၏ဆာကူရာပန္းပြဲေတာ္သို႔
သူခ်စ္ၾကည္ေရးလာရေသာခရီးစဥ္တြင္
လည္း အရိပ္ႀကီး ပါလာခဲ့သည္။

"ငါ့ကိုေကာင္ေလးလို႔ မသုံးႏူန္းနဲ႔..."

"မွားသြားပါတယ္ အိမ္ေရွ႕စံ..ေသသင့္ပါတယ္..."

ပန္းႏုေရာင္ပန္းေတြအေပၚဒူးေထာက္ကာ
ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္အမွားဝန္ခံေနေသာ
ထိုလူသည္ အျမဲပိုပိုကဲကဲသ႐ုပ္ေဆာင္တတ္သည္။

"လူေတြနဲ႔ရိပ္မိကုန္မယ္..ထစမ္း..."

"ဟုတ္ကဲ့ အိမ္ေရွ႕စံ..."

ဆာကူရာပန္းပြင့္ေလးေတြသည္တျဖဳတ္ျဖဳတ္
ေႂကြေနကာ ေရႊဝါေရာင္ဆံပင္ေတြေပၚ
အလုအယက္ေနရာယူေနၾကသည္။
သေဘာက်ေနေသာ္လည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့
ပုံမေပၚေအာင္တင္းတင္းေစ့ထားေသာ
ႏူတ္ခမ္းေတြသည္ ျပဳံးသင့္သည္မဟုတ္လား။

အိမ္ေရွ႕စံျပဳံးရီတာမ်ိဳးတခါမွမေတြ႕ဖူးခဲ့....။
သူ႔လ္ုပဲတနိုင္ငံလုံးလည္းမေတြ႕ဖူးခဲ့ၾကပါ။
သူသည္တမူထူးစြာ ရွားပါးအခြင့္အေရးကိုရရမည္။
တကိုယ္လုံးေတာင္စိတ္ႀကိဳက္ထိေတြ႕နိုင္ခဲ့တာ
ျပဳံးေတာင္မျပခဲ့ဖူးဘူးဆိုတာေတာ့ သဘာဝမက်။

"မင္ေလး....."

"မင္ေလး...."

"အိမ္ေရွ႕စံ.."

"ေျပာ....."

"ကိုယ့္ကို ျပဳံးျပပါလား..."

ဖ်က္ခနဲၾကည့္လာေသာမ်က္လုံးလွလွေလး
ေတြ ဆာကူရာပန္းပြင့္ေတြၾကား
အ႐ူးအမူးပဲ...။
တြန့္ခ်ိဳးသြားေသာမ်က္ခုံးတန္းေတြသည္
ျပဳံးျပပါဆိုမွ...ပိုမိုတင္းမာသြားသလို..။

"ဘာလို႔မင္းကိုျပဳံးျပရမွာလဲ...."

"ျမင္ခ်င္လို႔ေပါ့..."

"ျပဳံးတယ္ဆိုတာသေဘာက်စရာရွိမွေလ
ငါဘာမွေပ်ာ္စရာမရွိဘူး..."

"ပန္းပြင့္လွလွေလးေတြၾကား
ကိုယ္နဲ႔အတူတူရွိေနရတာ မေပ်ာ္ေနဘူးလား.."

"မင္းကဘာမလို႔လဲ..."

"အိမ္ေရွ႕စံရဲ့ ၾကင္ယာေတာ္ေလ...."

"ငါ့ၾကင္ယာေတာ္ေလာင္း  က နန္းေတာ္ထဲမွာ..."

"နန္းေတာ္ထဲက ၾကင္ယာေတာ္ကို
ျမင္ျဖင့္မျမင္ဖူးဘဲ...ခုေလာေလာဆယ္
ဒီၾကင္ယာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕ေနတာကို...."

"ရမ္းကားလိုက္တာ...!!!"

"ခ်စ္လို႔ပါ....."

လက္ဖ်ားေလးအားဆြဲယူကာႏူတ္ခမ္းပါးေတြနဲ႔
ဖြဖြေလးနမ္းလိုက္ေသာသူသည္
အစြမ္းကုန္ျပဳံးျပေနသည္။
မျပဳံးမရီတာဘယ္ေလာက္မ်ားေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။
ေလွာင္ပိတ္ေနေသာဘဝ လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြ
နဲ႔သိပ္ရွုပ္ယွက္ခတ္လွေသာ ဘဝတြင္
အဆင္ေျပတယ္ဟု ေန႔တိုင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္လိမ္လည္
ရင္းလူအမ်ားႀကီး၏မ်က္လုံးေတြေအာက္
သန္မာစြာအသက္ရွင္ခဲ့တာ..။
ျပဳံးဖို႔ ေမ့သည္အထိပင္.....။

သူ႔ရဲ့အျပဳံးေတြကိုၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္မိေသာ
အခါ ေလာကႀကီးတခုလုံးသည္ေပါ့ပါးလာသလို။
အျပဳံးေတြကကူးစက္တတ္သလားဆိုတာ
ေသခ်ာမသိေပမယ့္...
သူ႔ကိုျမင္တိုင္း တနိုင္ငံလုံးကျပဳံးျပႏူတ္ဆက္
ခဲ့ၾကတာပဲ...တခါမွျပန္ျပဳံးျပခ်င္စိတ္မရွိ။
လူဆိုးႀကီး၏ႏူတ္ခမ္းပါးေတြဆီကအျပဳံးေတြသည္
သိပ္ၾကည့္ေကာင္းခဲ့ပါသည္....။
လက္ေတြကိုနမ္းထားသည္ကိုလည္းမလႊတ္ေသး။
လက္ဖ်ားဆီမွေႏြးေထြးေသာ ခံစားမွုေလးကလည္း
ဆာကူရာ ေတြနဲ႔ လိုက္ဖက္လြန္းခဲ့သည္။
ႏူတ္ခမ္းေတြေကြးညႊတ္သြားမိသည္...။
ျပဳံးျပဖို႔အေရးကို ပိုပိုကဲကဲေတာင္းဆိုေနေသာ
လူဆိုးႀကီးပုံစံကရီစရာေကာင္းေနခဲ့ေသာေၾကာင့္...။

မ်က္ဝန္းေလးေတြေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေတာ့
Jeonက မ်က္ႏွာတဝက္အထိဖုံးအုပ္ထားေသာ
Maskအားျဖဳတ္လိုက္သည္။

မင္းသားေလး သည္ ႏူတ္ခမ္းေလးေတြေကြးညႊတ္
ကာေသေသခ်ာခ်ာျပဳံးျပေနခဲ့တာ။
စီစီရီရီသြားတန္းျဖဴျဖဴေလးေတြ
မာန္မာနမဲ့ေနေသာမ်က္ႏွာလွလွေလးကို
ပထမဆုံးျမင္ဖူးရတာမို႔ ေငးၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ကို
မတင္းတိမ္နိုင္ခဲ့ပါ...။

ခ်စ္လိုက္တာ ခ်စ္လိုက္တာ...
႐ူးမတတ္လိုခ်င္လိုက္တာလို႔ အသံတိတ္ေအာ္ဟစ္
ေနၿပီး ဆာကူရာ ပန္းပင္ေတြေအာက္က
အ႐ုပ္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ဝဲလာရသည္အထိ။

"ငါျပဳံးျပတာ ငိုစရာပါလို႔လား..."

"ခ်စ္လြန္းလို႔ ျမတ္နိုးလြန္းလို႔ကိုယ္အပိုင္မ်ား
မရရင္ ဘယ္လိုမ်ားေတာင္ျဖစ္မလဲဆိုတာ
ေတြးၿပီး ငိုခ်င္ေနတာ...ကိုယ္ငိုရင္
မင္ မေလွာင္ဘူးမလား..."

ဝမ္းသာမ်က္ရည္ဆိုတာဒါမ်ိဳးကိုေျပာတာ...
ႀကိဳက္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္ဆိုတာ
စကားပဲမဟုတ္..။
လက္ေတြ႕ၾကဳံရတဲ့အခါ လူဆိုးႀကီးသည္
ထိန္းမနိုင္သိမ္းမနိုင္....။

ျပဳံးလိုက္တာေၾကာင့္မို႔တက္သြားေသာ
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို
ဖိကပ္နမ္းခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း...
လူအမ်ားႏွင့္ေနရာမလို႔အမ်ားႀကီးထိန္းသိမ္းခဲ့ရသည္။

အိမ္ေရွ႕စံဟာ...သူျပဳံးျပ႐ုံနဲ႔ငိုခဲ့ေသာ
အလြန္အၾကဴးေခါင္းေဆာင္အား
နားမလည္သလိုၾကည့္ကာ Maskကိုျပန္တပ္လိုက္သည္။

ဘဝတြင္ ပထမဆုံး စိတ္ပါလက္ပါျပဳံးျပခဲ့ဖူးတဲ့သူ...။
သူ႔အျပဳံးေတြအား လိုအပ္တာထက္ပိုကဲစြာ
ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေပးခဲ့တဲ့သူ...
ဒုတိယတႀကိမ္Maskေအာက္ကခိုးျပဳံးခဲ့တာကို
ေတာ့လူဆိုးႀကီးမသိေတာ့...။

ရွက္ျပဳံးလား.....။
မျဖစ္နိုင္လိုက္တာ...ငါလိုလူကရွက္ျပဳံးျပဳံးမဲ့သူလား။

"Jeonက ဂ်ပန္ကျပန္လာေတာ့
ပါတီႀကီးႀကီးတခုေပးခဲ့တယ္...
သူအရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ဆိုတာေမးစရာမလိုဘဲ
က်ေတာ္တို႔အားလုံးအလိုလိုနားလည္အထိ
လန္းဆန္းေနခဲ့တာ...
တညထဲနဲ႔ပိုက္ဆံေတြကို သန္းနဲ႔ခ်ီသုံးခဲ့ၿပီး
Jeonအႀကီးအက်ယ္လြင့္ခဲ့တာေပါ့..."

"သူတို႔ခ်စ္သြားၾကတာလား...."

"မင္းသားက သူ႔ကိုျပဳံးျပလို႔တဲ့...
မင္းသား သူ႔ကိုျပဳံးျပတာဟာ
ခ်စ္တာထက္ ပိုတန္ဖိုးရွိေၾကာင္း
က်ေတာ့္ကိုအၾကာႀကီးအရက္ေသာက္ရင္း
ရွင္းျပတယ္...နားေတြညီးလိုက္တာအဲ့ညက..."

"ကိုယ္ၾကားဖူးတာေတာ့အိမ္ေရွ႕စံက
မျပဳံးမရီတာ ၾကာခဲ့ပီဆို..."

"ျပဳံးတာက ဘယ္ေလာက္ခက္လို႔လဲ
Hyung ရာ သူကိုယ္တိုင္က
သိပ္အပူအပင္ေတြမ်ားခဲ့လို႔
ဘဝင္ေတြစြတ္ျမင့္ခဲ့လို႔မ်က္ႏွာေၾကာကို
မေလၽွာ့နိုင္တာ...က်ေတာ္သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုေလ...."

Kimဟာ အိမ္ေရွ႕စံအေပၚဘယ္ေလာက္
မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့ေၾကာင္းတခါတရံ
ဟန္ေဆာင္ေနရင္းမွ ႐ုန္း႐ုန္းထြက္လာတတ္သည္။
Hoseok သည္ကေလးတေယာက္လိုလက္ဟန္ေျခဟန္
ေတြပါ ပါလာသည္အထိ အားပါလာကာေျပာေနေသာ
ေကာင္ေလးအားျပဳံးၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကိုယ္ရွိန္သပ္လိုက္ကာရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္...။

"အိမ္ေရွ႕စံကိုၾကည့္္မရခဲ့ဘူးလား..."

"က်ေတာ္သူ႔အေပၚ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းမရွိပါဘူး..."

"JEonကရက္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့
မင္းသားေနာက္ခက္ခက္ခဲခဲလိုက္
ေနခဲ့ၿပီး ေျပးရင္းလႊားရင္း သဲထိပ္ရင္ဖိုေတြနဲ႔ပဲ
ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာ..မၾကာပါဘူး တစ္ရက္ေတာ့
JEon ဒုကၡေရာက္ျပန္တာပဲ....."

.............

"အိမ္ေရွ႕စံ....က်ေတာ္ဘာကိုေျပာခ်င္သလဲ
ဆိုတာသိမွာပါ..."

"သိတယ္..."

"သူ႔ကို မိဖို႔ အခြင့္အေရးေတြအထပ္ထပ္ရေနရက္
နဲ႔ဘာလို႔ႏူတ္ဆိတ္ေနခဲ့တာလဲ..."

"ငါ့ကိုတရားခံစစ္သလိုလာစစ္မေနနဲ႔Namjoon.."

"မင္းသားကိုယ္တိုင္တရားခံျဖစ္ေနပီဆိုတာ
ကိုသိရဲ့လား..."

"သူက ဖမ္းမိဖို႔မလြယ္ဘူး..."

"မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာမရွိပါဘူး...
မင္းသားဆီ သူေရာက္လာရင္သာ
က်ေတာ္တို႔ကို အသိေပးရင္ရပီေလ..."

လြယ္လြယ္ေလးပါ..။Namjoon ေျပာတာ
သိပ္သဘာဝက်ၿပီးမွန္ကန္နည္းက်ေသာ္လည္း
သူကမ်က္ႏွာလႊဲထားကာ မေထာက္ခံနိုင္ခဲ့။

"အိမ္ေရွ႕စံဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ
သူကက်ေတာ္တို႔အလိုအပ္ဆုံး
နံပါတ္တစ္ တရားခံေလ..."

"............"

"အိမ္ေရွ႕စံ...."

"ဖမ္းေလ...ဖမ္းခ်င္ရင္...ငါတားေနလို႔လား..."

"က်ေတာ္တို႔ေရာ မင္းသားအတြက္ပါ
နိုင္ငံေတာ္က အေရးႀကီးဆုံးပါ
က်ေတာ္တို႔ ေဝဝါးေနလို႔မရဘူး
နိုင္ငံကို ႏွလုံးသားထဲ ထည့္ထားေပးပါ.."

"ငါ့ကိုလာ ဆရာလုပ္ေနတာလား
ငါဒီနိုင္ငံရဲ့ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသား
ငါ့နိုင္ငံ အတြက္ ငါလုပ္ရမဲ့အလုပ္ကိုငါသိတယ္..."

"အိမ္ေရွ႕စံ ခုတေလာေမ့ေနပါတယ္..."

"KimNamJoon..!!!!!

အေရွ႕နန္းေဆာင္ထဲတြင္ေအာ္ဟစ္ဆူညံ
သံမ်ားႏွင့္ ရဲမွူးJoonသည္
ေျပာစရာရွိေသာစကားမ်ားျပတ္ျပတ္သားသား
ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ထုံးစံအတိုင္းျပန္သြားခဲ့သည္။

အိမ္ေရွ႕စံသည္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ထိုင္ရင္း
အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာထိုင္စဥ္းစားေနခဲ့သည္။
သူရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေပ်ာက္ရွၿပီး
လက္ရွိဘဝကိုေပ်ာက္ေနခဲ့တာၾကာခဲ့ၿပီ။

JeonJungkook ကိုႏွင္မထုတ္ခ်င္...
JeonJungkook ဘယ္ေနရာမွာဘယ္လ္ုပုံစံ
နဲ႔လာေတြ႕ေတြ႕ လက္ခံတယ္လည္းမဟုတ္
ျငင္းလည္းမျငင္းမိဘဲ ရင္ခုန္မွုခဏေလးကို
သူေပ်ာ္ေမြ႕ေနခဲ့တာ....။
ခ်စ္တာ မုန္းတာထက္ ထိုေယာက်္ားက
ဘဝမွာ ပထမဆုံး ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ
သူစိမ္းမို႔ အေတြ႕အၾကဳံမ်ားသည္
အထူးအဆန္းေတြႀကီး...။

အသက္အရြယ္ကြာဟမွု
အေတြ႕အၾကဳံေပါင္းမ်ားစြာ
ဘဝေတြမတူညီမွုမွာJeonJungkook
ဘာေလးကိုပဲေျပာလိုက္ေျပာလိုက္
ဘယ္လိုပဲျပဳမူလိုက္ျပဳမူလိုက္
မ်က္လုံးထဲတြင္ဆန္းၾကယ္ခဲ့သည္.....။

နန္းေတာ္ထဲကပုံစံခြက္ဘဝႏွင့္
ႀကိဳက္သလိုရြက္လြင့္နိုင္ကာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္
ပိုင္နိုင္ၿပီးထင္ရာၾကဲနိုင္ေသာ
မိုက္တိမိုက္ကန္းဘဝသည္
အစအဆုံးတူညီမွုမရွိခဲ့...။

သာယာမွုေတြရပ္ၿပီး
အမွားေတြလုပ္ေနတာကိုရပ္ၿပီး
Namjoon ေျပာသလို န္ုင္ငံေတာ္ကလိုအပ္
ေနေသာ တရားခံအျဖစ္ JeonJungkook
ကိုျပန္ခံစားေပးရန္လိုအပ္သည္။

အေရးႀကီးဆုံးသည္ နိုင္ငံေတာ္အျပင္တျခားမရွိ။
သာမာန္လူထက္ သူကပို၍ပင္
သိတတ္သစၥာရွိရမည္...။

႐ုန္းမထြက္နိုင္မွုမ်ားသည္...
ေခတၱအိမ္မက္တခုလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလႊတ္ပစ္
လိုက္လည္းရတယ္မလား...။
ဒါေတြသည္အဓိကမဟုတ္...။
သူလုံေလာက္ေအာင္မွားခဲ့ၿပီးေနၿပီ...။

နန္းေဆာင္အလည္တြင္ၿငိမ္သက္စြာ
ထိုင္ေနရင္း ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုခ်ရန္မလြယ္ကူခဲ့ပါ...။

ဖမ္းမိသြားတဲ့အခါ သူလုပ္ခဲ့ေသာျပစ္မွုမ်ားနဲ႔
ႀကီးေလေသာျပစ္ဒဏ္ကိုေသခ်ာေပါက္ခံစား
ရမည္....။
ရင္ဘက္သည္စူးခနဲနာသည္။
လူမိုက္တစ္ေယာက္ ဒုစရိုက္သမား
တေယာက္ ဖမ္းမိလို႔ ျပစ္ဒဏ္က်တာ
ထူးဆန္းေသာကိစၥမဟုတ္....။

KimNamJoon၏စကားေတြကလည္း
ဓားသြားေတြလို ထက္လြန္းသည္။
အေတာ္ကိုေလးစားသမွုနဲ႔
သူ႔ကိုသတိေပးအကူအညီေတာင္းေနျခင္း...။

တကယ္ပါပဲ...ဘာလုပ္ရမလဲ....။

..............။

"ျမစ္ေဘးမွာလမ္းမေလၽွာက္ဖူးဘူးလား မင္..."

"အင္း..."

"မအံ့ဩေတာ့ပါဘူး...မင္ေလး ပထမဆုံး
ေတာင္းဆိုတဲ့အရာမလို႔သာလိုက္ေပးရတာ
ကိုယ္ကေတာ့ေလေတြအရမ္းတိုက္လို႔မႀကိဳက္ဘူး
ကိုယ္ေအးတာကိုအရမ္းမုန္းတယ္..."

"ငါကႀကိဳက္တယ္..."

"ရပါတယ္ ကိုယ္ကအေအးေၾကာက္ေတာ့
အေအးႀကိဳက္တဲ့ မင္က ဖက္ထားေပးေပါ့..."

"ေပါက္ကရေတြမေျပာစမ္းနဲ႔..."

"စံအိမ္ေလးေဆာက္ေနတာလက္စသတ္ေနၿပီ
ကိုယ္နဲ႔အၿပီးလိုက္ခဲ့မယ္မလား..."

"......"

"မင္ေလး...ကိုယ့္ကိုမခ်စ္ေသးဘူးလား
ေစာင့္ေနရတာအရမ္းၾကာေနၿပီ...
ကိုယ္ကအရမ္းစိတ္ရွည္တဲ့ေကာင္မဟုတ္ေပမယ့္
ခ်စ္မိတဲ့သူက အိမ္ေရွ႕စံေလးမို႔
စိတ္ရွည္ေပးေနတာ..."

"ငါမင္းကိုမခ်စ္ဘူး....
ေယာက်္ားခ်င္း ငါဘယ္လိုခ်စ္ရမလဲ
မင္းအထိအေတြ႕ေတြက ငါ့ဘဝမွာလုံးဝအသစ္အဆန္း
မလို႔ငါသာယာမိခဲ့႐ုံ...
ခုမင္းလာထိလည္း ငါခံစားမိေနအုန္းမွာပဲ
ငါငယ္ေသးေပမယ့္ အဲ့တာခ်စ္ျခင္းတရား
တခုမဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့သိတယ္..."

"ကိုယ္က ခ်စ္တယ္ပဲ ထင္ေနတာ....."

"ငါမင္းကိုမခ်စ္ဘူး...ေသခ်ာတယ္...."

Jeonကျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးအားမ်က္ႏွာ
လႊဲလိုက္ကာ

"ကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာျမတ္နိုးေၾကာင္း
မျပဘဲ အတင္းအက်ပ္ေတြထိေတြ႕မိတာ
ေနာင္တရလိုက္တာ...
ခ်စ္ျခင္းတရားလို႔မျမင္ဘဲသာယာမွုလို႔
ျမင္သြားေအာင္အထိ ကိုယ္အရမ္းဆိုးခဲ့တာပဲ....
ကိုယ္အမ်ားႀကီးေနာက္ဆိုဆင္ျခင္ပါ့မယ္..."

လမ္းအတူတူေလၽွာက္ေနရင္း
ျမစ္ျပင္ကေလတခ်က္ျဖတ္တိုက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္
အိမ္ေရွ႕စံသည္ေျခလွမ္းေတြအားရပ္လိုက္ကာ
Jeonမ်က္လုံးေတြအားေငးစိုက္ရင္းဆိုခဲ့သည္။

"ငါနဲ႔မင္းေနာက္ထပ္ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
သာယာမွုအေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ထပ္ေတြ႕စရာလည္းမရွိေတာ့ပါဘူး..."

"ဘာလို႔လဲ...ကိုယ္..."

စကားဆက္ေျပာ၍မရေအာင္မ်က္ႏွာတည့္တည့္
သို႔ထိုးစိုက္လာေသာစလိုက္မီးမ်ား...။
မမွားဘူးဆို သူ႔နားပတ္ပတ္လည္မွာ
အႏၲရာယ္ေတြရွိေနၿပီ။
ဟန္ျမစ္ေဘးလမ္းေလၽွာက္ခ်င္တယ္ဟု
ပထမဆုံးေတာင္းဆိုမွုေလးလည္းျဖစ္
ယုံၾကည္တယ္ရယ္လို႔မဟုတ္​ေတာင္
မလုပ္ေလာက္ဘူးဟုထင္ခဲ့ေပမယ့္
အံ့အံ့ဩဩမ်က္ႏွာလွလွေလးအား
ၾကည့္မိတဲ့အခါ ေအးစက္ေနသည္။

ဒီမ်က္ႏွာေလးေဇာနဲ႔ပတ္ဝန္းက်င္ကို
ဂ႐ုမထားမိတာ...။
သူဟာ ေပါ့ေလၽွာ့တတ္သူမဟုတ္ေပမယ့္
ParkJimin ေလးဆိုတာနဲ႔တင္
အာ႐ုံေတြေထြျပားခဲ့သည္။

အေႏွးနဲ႔အျမန္ေျပးလာေသာေျခသံေတြ
တြက္ဆမွုအရ သူ႔ကိုဝိုင္းထားၿပီးၿပီ။

"မင္းဘာလုပ္တာလဲ..."

"ေအးေအးေဆးေဆးအဖမ္းခံလိုက္ပါ
ဒါအေကာင္းဆုံးျဖစ္မွာပါ..."

"ဘာ....."

"ငါ....."

သတိတခ်က္အလြတ္မွာ
ထြန္မႊန္ေနမွုတခုမွာ အိမ္ေရွ႕စံက
အကြက္တကြက္ကိုလွလွေလးျပသြားခဲ့ၿပီ။

"မင္း...ငါ့ကိုတကယ္မခ်စ္ဘူးဆိုတာ
ငါလုံးဝယုံသြားၿပီ ParkJimin.."

႐ုတ္တရက္ေျပာင္းလဲသြားေသာပတ္ဝန္းက်င္
ေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ျပသနာတက္ပီ
ဆိုတာသိလိုက္သည္။
ကားေပၚမွဆင္းကာေသနတ္အဆင္သင့္ျပင္
လၽွက္ပုန္းရင္းကြယ္ရင္းေျပးလိုက္လာေသာ္အခါ
ေသနတ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ခ်ိန္တြယ္ခံထားရေသာ
ေခါင္းေဆာင္သည္ရဲမ်ားအလည္တြင္....။

ပထမဆုံးအႀကိမ္အၾကည့္ခံရေသာ
နာနာက်င္က်င္မ်က္လုံးမ်ားေၾကာင့္
အားေတြကုန္ခမ္းလာသလို...။
လူဆိုးႀကီးအားမိနိုင္ခဲ့လို႔ ဂုဏ္ယူရမဲ့အခ်ိန္
နာမည္အရင္းပင္တပ္ေခၚကာ
တလုံးခ်င္းေသခ်ာေျပာခဲ့ေသာ
ထိုစကားသည္ဘာေၾကာင့္မ်ား
ရင္ကိုဆူးနဲ႔စြသလို အထိမခံနိုင္ျဖစ္ေနရမွန္းမသိ။
စေတြ႕ထဲက ဓားနဲ႔ထိုးခဲ့တဲ့တိုင္ေအာင္
အၿငိဳးတႀကီးရိုက္ႏွက္ခဲ့တဲ့တိုင္ေအာင္
စကားလုံးေတြနဲ႔သူလိုေခါင္းေဆာင္ကို
ႏွိမ္ခ်ခဲ့တဲ့တိုင္ေအာင္
အျပဳံးမွမပ်က္ခဲ့တာ....။

"ငါအတန္တန္ေျပာတယ္...
ဒါမ်ိဳးကိုမလုပ္ပါနဲ႔လို႔..."

"မင္းက လူဆိုးေလ...ထိုက္တန္တဲ့
အျပစ္ေတာခံယူရမွာေပါ့..."

"အဲ့ေလာက္လြယ္မယ္လို႔မင္းထင္လား..."

Jeonသည္အက်ီအတြင္းအိတ္ထဲမွေသနတ္အား
ထုတ္လိုက္ကာအိမ္ေရွ႕စံအားဆြဲေခၚၿပီးေနာက္
နားထင္တည့္တည့္သို႔ခ်ိန္တြယ္လိုက္သည္။

"ေျခတလွမ္းေရြ႕လာတာနဲ႔ မင္းတို႔အဖိုးတန္
မင္းသား ဘဝကူးၿပီပဲ..ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္
ေရြ႕လာၾကည့္လိုက္..."

"မင္းငါ့ကိုလႊတ္စမ္း..!!!!"

"ငါစိတ္တိုေနတယ္ေနာ္ ငါပစ္လိုက္ဖို႔
လည္းဝန္ေလးေနမွာမဟုတ္ဘူး..."

Jeonသည္ အိမ္ေရွ႕စံအားေသနတ္ႏွင့္ေတ့ထားကာ
တေရြ႕ေရြ႕ေနာက္သို႔ဆုတ္သည္။
ရဲမ်ားသည္လည္းအိမ္ေရွ႕စံပါဝင္ေန၍
အထူးသတိထားကာလွုပ္ရွားေနရသည္။
ေနသန္အားေတြ႕လိုက္ရေသာ္အခါ
မ်က္လုံးေတြလက္ခနဲျဖစ္လၽွက္
ထြက္ေပါက္တခုအားအျမန္ဆုံးရွာရမည္။

"သူအိမ္ေရွ႕စံကို ဘယ္ေတာ့မွပစ္မွာမဟုတ္ဘူး
တက္...!!!!!"

KimNamJoonသည္မေသခ်ာေပမယ့္လည္း
စိတ္ထဲတြင္ေခါင္းေဆာင္Jeonမ်က္လုံးထဲက
အိမ္ေရွ႕စံေလးအေပၚထားရွိေသာ
အရိပ္ေတြကို နားလည္သင့္သေလာက္
နားလည္ေနတာမို႔ စြန့္စားလိုက္သည္။
ဒီလိုအခြင့္အေရးသည္ထပ္မရနိုင္ေတာ့..။

အားလုံးေျပးဝင္လာတဲ့အခါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ေရွ႕သို႔ဝင္ကာကာ ပစ္ေပးေနတဲ့သူက
ေနသန္....။

"ေျပးေတာ့...ေခါင္းေဆာင္....ကားေရွ႕နားမွာ
ရပ္ထားတယ္...."

JEonသည္လက္ေတြကိုတင္းက်ပ္စြာ
ဆုပ္ကိုင္ထားလၽွက္ ေတာက္ေလ်ာက္ျပန္ပစ္
ေနခဲ့သည္။ထိုလက္ေတြကိုလႊတ္ခ်ကာ
တဖက္သို႔ျပန္ေျပးရမွာသိေနေပမယ့္
အ႐ူးလို သူေျပးတဲ့ေျခလွမ္းေတြအတိုင္း
လိုက္ပါမိခဲ့သည္။

က်ည္ဆံေတြသည္သူပါေနတာေၾကာင့္
သိပ္သတိထားကာပစ္ေနရလို႔လား
ကံပဲေကာင္းေန၍လားမေျပာတတ္
ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ျဖင့္ Jeonအနီးအနားဝဲပ်ံေနသည္။
ကားကိုျမင္လိုက္ရေသာ္အခါ သူကပိုအရွိန္တင္
ေျပးေတာ့သည္။
ေနသန္သည္ အင္အားဘယ္ေလာက္ကြာဟပါေစ
တံတိုင္းႀကီးလို ကာကြယ္ပစ္ေပးေနတုန္း...။
ကားတံခါးဆြဲဖြင့္ကာ အိမ္ေရွ႕စံအားေဒါသတႀကီး
ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး Jeonကားေပၚတက္မည့္
ဆဲဆဲတြင္...ေနသန္သည္ ေျခေထာက္ကိုအရင္ထိမွန္
ခဲ့ကာဟန္ခ်က္ပ်က္သြားခဲ့သည္။

"ေနသန္!!!!"

JEonရဲ့စိုးရိမ္တႀကီးေခၚသံတခ်က္ႏွင့္အတူ
မေျပးနိုင္ေတာ့ေသာေနသန္သည္
ေနာက္ထပ္က်ည္ဆန္မ်ားကို ခႏၶာကိုယ္ေနရာ
အႏွံ့အဆမတန္လက္ခံခဲ့ရသည္။

သူေလ့က်င့္ေပးခဲ့ေသာဘယ္လက္႐ုံးပီပီ
သူ႔ေနာက္ေတာက္ေလၽွာက္လိုက္ကာ
သူ႔ကိုအလိုလိုက္ဆုံး တပည့္ေကာင္းပီပီ
သန္မာလွေသာေနသန္သည္ ကားေပၚရွိသမၽွ
အားျဖင့္ကုတ္ကတ္တက္ကာေမာင္းေတာ့ရန္
အသိေပးခဲ့သည္။

စိတ္လွုပ္ရွားေန၍မရ...
ေနသန္အဆင္သင့္စက္ႏွိုးေပးထားခဲ့ေသာ
ကားအားမိုင္ကုန္တင္ကာေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။
လိုက္လာေသာရဲကားေတြ..။
ဘယ္ႏွစီးဘာညာသူမတြက္ဆမိေတာ့...
တုန္ရီေနေသာလက္ေတြႏွင့္ေနသန္အသက္ရွင္
ေရးကိုသာ အိမ္ကိုျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္
ေမာင္းခဲ့သည္။

လမ္းခ်ိဳးလမ္းေကြ႕ေတြကို
ေကြ႕ဝွိက္ေမာင္းႏွင္းခဲ့ၿပီး
အားလုံးကိုမ်က္ေခ်ျဖတ္နိုင္ခဲ့ၿပီးေနာက္
Jeon ဟာေတာအုပ္ထဲသို႔ေၾကာက္စရာေကာင္း
ေသာအရွိန္ျဖင့္ေမာင္းခ်သြားခဲ့သည္။

"ေနသန္ တခုခုျဖစ္ရင္ မင္းနန္းေတာ္ကို
ငါျပာခ်ပစ္မယ္!!!"

ေသြးစက္လက္ျဖင့္ေသနတ္ဒဏ္ရာေတြအား
ၾကည့္ကာအိမ္ေရွ႕စံသည္ေသြးပ်က္လြန္း၍
မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားခဲ့ကာဘာစကားမွျပန္မေျပာရဲခဲ့။
JeonJungkook၏ဖုံးကြယ္ထားေသာ
သ႐ုပ္အမွန္ေပၚလာခဲ့သည္ဟုသူယုံၾကည္ခဲ့သည္။

"ေနသန္!!!"

အသက္မဲ့ေနေသာခႏၶာကိုယ္တခုအား
ၾကည့္ကာမ်က္ရည္က်ေနေသာKimTaeHyung
သည္ JeonJungkook ကိုလည္းစိတ္မဝင္စားခဲ့သလို
သူ႔ကိုလည္းတခ်က္မွမၾကည့္ခဲ့...။

"ထယ္...ကိုယ္..."

ေျဖာင္း....။

သူဘယ္ေလာက္အဲ့ဒီမ်က္ႏွာကိုရိုက္ခဲ့ရိုက္ခဲ့
မဲ့ပင္မသြားခဲ့ေသာ ထိုလူသည္
KimTaeHyung ၏အားသိပ္မပါနိုင္ေသာ
ရိုက္သံတခ်က္ေၾကာင့္ သိသိသာသာ
ၿပိဳလဲသြားေသာမ်က္ႏွာအမူအယာသည္
နာ၍မဟုတ္ပါ....။

"မင္း....အရမ္း အရမ္း ဆိုးဝါးလြန္းတယ္ Jeon...
ငါ..အျမဲတမ္း..ေျပာတယ္
သူ...သူက သိပ္အႏၲရာယ္မ်ားပါတယ္လို႔..."

နံရံထဲေပါက္ထြက္မတတ္ကပ္ေနေသာ
အိမ္ေရွ႕စံအားလက္ညိဳးထိုးကာ
ေျပာေနေသာ Kimသည္
နာနာက်င္က်င္။

"ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကိုယ့္ေၾကာင့္ပါ..."

"အစထဲက...အစထဲက ငါေျပာခဲ့တာ
အပိုေတြလို႔ မင္းထင္ခဲ့တာမလား
ေနသန္ပီးရင္ ငါေသျပမွ ယုံမွာလား...."

"မဟုတ္တာ...ထယ္ရာ...
မင္းကဘာကိစၥေသရမွာလဲ.."

ငိုေနေသာ ထယ္ အား ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ
တဖြဖြေတာင္းပန္ရင္းအၾကာႀကီး
ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ရသည္။

"အၾကာႀကီးပဲ...သူက်ေတာ့္ကိုေခ်ာ့ခဲ့တာ...
အနည္းဆုံးေတာ့ Jeonဆီမွာ
က်ေတာ့္ကိုဝမ္းမနည္းေစခ်င္တဲ့စိတ္ကေလး
တခုေတာ့ရွိခဲ့လိမ့္မယ္....
က်ေတာ္Jeonဖက္ထားခဲ့တာကို
ဘဝတေလၽွာက္လုံးအဲ့ဒီတခါပဲရခဲ့တာ...
တိတိက်က် အဲ့ဒီတခါပါပဲ..."

အသံတုန္လာေသာKimသည္
ေနသန္ကိုသတိရသြား၍လား
ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္သိမ့္မွုေလးကိုျပန္တမ္းတ
ခဲ့မိလို႔လား....။
မ်က္ဆံေလးေတြသည္ဟိုဟိုဒီဒီ
ေရႊ႕လ်ားအားသူ႔အားေရွာင္တိမ္းေနသည္။

"ျပသနာေတြစတက္ခဲ့ၾကတယ္...
ဒါေပမယ့္...Jeonကေလ
သူ႔မင္းသားေလးကို သိပ္ကိုခ်စ္ခဲ့မွန္း
ေထြေထြထူးထူးေျပာျပေနဖို႔ကိုမလိုခဲ့ဘူး....
ဥပမာ က်ေတာ္HoseokHyung
ကိုခ်စ္သလိုေပါ့..."

ဥပမာ...က်ေတာ္Jeonကိုခ်စ္သလိုမ်ိဳးဟု
သုံးႏူန္းခဲ့ရင္ပိုထင္သာျမင္သာရွိမွာ
ေသခ်ာေပမယ့္ Kimဟာ သူေခါင္းေဆာင္Jeon
ကိုခ်စ္ခဲ့မွန္း သူ႔ကိုယ္သူေတာင္သိခဲ့မဲ့ပုံမေပၚ။
ဘယ္သူဘယ္ေလာက္သနားစရာေကာင္းတယ္ဆိုဆို
ဒီဇာတ္လမ္းမွာက်ေတာ့္Kimကသာ
သနားစရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ခဲ့တာပါ....။

.................

အိမ္ေရွ႕စံအားအခန္းထဲသို႔တရြတ္တိုက္ဆြဲလာကာ
အိပ္ယာေပၚသို႔ပစ္တင္လိုက္ေသာJeonသည္
နီရဲေနေသာမ်က္လုံးေတြတုန္ရီေနေသာ
လက္ေခ်ာင္းေတြျဖင့္....။

"ရိုက္ေလ....ကန္ေလ...မ႐ုန္းဘူးလား
မင္းကလည္း ငါ့ကိုနာက်င္ေအာင္
လုပ္ေသးတယ္ မင္းကပဲ
ဦးေအာင္တုန္ လွုပ္ျပမေနနဲ႔ ..."

"ငါသူ႔ကို..မေသေစခ်င္ပါဘူး..."

ထူးဆန္းလိုက္တာ....
အိမ္ေရွ႕စံေလးက ယုန္ကေလးတေကာင္လို
တုန္ရီေနတာ....။

"မင္းေကာင္ေသတာငါနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ
ငါသတ္တာမဟုတ္ဘူး...."

လို႔အေၾကာတင္းရမွာကိုဘာေတြကထိခိုက္နာက်င္
သြားေစလို႔ဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ေနတာလဲ။
ရဲေခၚဖမ္းခိုင္းတာ သူပါ...။
မသိရင္ သူ႔က ဖမ္းထားခံလိုက္ရသလို
ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔.....။

"မင္းမေသေစခ်င္ဘဲ
အဲ့ဒီအလုပ္ကိုလုပ္မလား...
ငါဘယ္ေတာ့မွအဖမ္းခံမွာမဟုတ္ဘူး မင္...
အဲ့တာထက္ေသခ်ာတာဘာမွမရွိေတာ့ဘူး...
ဒီတေခါက္ မင္းကိုယုံလို႔ငါခံရတာ
ေပးဆပ္မွုက ငါအားကိုးရတဲ့
ငါ့လူျဖစ္ေနတယ္ ငါမင္းကိုခြင့္မလႊတ္ဘူး..."

"ငါေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ အဲ့လိုမလုပ္ေတာ့ပါဘူး.."

"ထယ္က ငါ့ကို  တင္းတင္းမာမာေတာင္
ၾကည့္ခဲ့ဖူးတာမဟုတ္ဘူး....
သူငါ့ကိုရိုက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ...
ေတာ္ေတာ္နာက်င္ရလို႔ဆိုတာမင္းသိလား
မင္းအားလုံးကိုဒုကၡေပးခဲ့တာ..."

အိမ္ေရွ႕စံေလးသည္ ေတာင္းပန္သလိုမ်က္လုံး
ေတြမွ အေရာင္ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားသည္။

"KimTaeHyung ကမင္းကိုရိုက္လို႔
နာေနတာလား...
ေနသန္ဆုံးသြားလို႔ နာေနတာလား...
ငါ့ကိုနာက်င္မွုကိုရွင္းရွင္းျပ
မင္းတို႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
မထိရက္ မကိုင္ရက္ ခ်စ္ျပေနတဲ့
Drama အေပၚေတာ့ ငါခံစားေပးမွာမဟုတ္ဘူး.."

"ဘာ...."

"ငါမင္းမ်က္ႏွာကို တရက္ကိုႏွစ္ခ်က္ထက္
မနည္းရိုက္ခဲ့တာပဲ တစ္ခါမွဒီလိုနာတာမ်ိဳး
မေတြ႕ဘူးေလ..
ခ်စ္တာက ငါ့ကိုဆို ငါရိုက္ရင္နာက်င္ျပရမွာေပါ့
မင္းခ်စ္တာက ဘယ္သူလဲ...
ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ေမးလိုက္အုန္း"

"မင္းဒီညေတာ္ေတာ္ေလးကိုလြန္ေနၿပီ
အိမ္ေရွ႕စံ...."

"ထယ္က ငါ့အတြက္ တန္ဖိုးအထားရဆုံး
ေသြးသားအရင္းေလးလိုပဲ..
ငါဘာမွျပန္ေမးေနစရာမလိုဘူး...
ငါထယ့္အေပၚ လုံးဝအျဖဴထည္..."

"ေအာ္....."

"ေအး...အျဖဴထည္မဟုတ္တာေရာ
မင္းသိခ်င္ေသးလား...
ငါ့စိတ္ေတြေရာ ခံစားခ်က္ေတြေရာ
အရာခပ္သိမ္းကို ထိန္းသိမ္းခဲ့တာမင္းကို
ငဲ့ကြက္ေနလို႔..ခုေတာ့မလိုေတာ့ဘူးထင္တာပဲ

စကားဆုံးသည္ႏွင့္ဆြဲေမွာက္ခံလိုက္ရေသာ
ခႏၶာကိုယ္သည္ကူရာကယ္ရာမဲ့။
အတင္း႐ုန္းကန္ထြက္ကာ
အိပ္ယာေပၚမွေျပးဆင္းခဲ့ေပမယ့္မေအာင္ျမင္။
တမိနစ္အတြင္းခႏၶာကိုယ္မွာ
အဝတ္အစားေတြတခုမွမရွိေတာ့....။

"ဟင့္အင္း....!!!"

"ဘာေတြကိုလာျငင္းေနတာလဲ...."

"ငါ့ကို လႊတ္ေပးပါ...ငါ...မျဖစ္ဘူး..."

"ျဖစ္တယ္...ကိုယ္ကျဖစ္တယ္..."

"Jeon...!"

"ငါ့ကိုမ်ားဖမ္းခ်င္လို႔ အကြက္ဆင္သတဲ့...
ေျပာေလ ခုမိလား...
မိတာ မင္းပဲမဟုတ္လား..."

ေဒါသေတြကို Jeonဆိုတဲ့ေခၚသံတိုးတိုး
ေလးနဲ႔ အလွေလးကအရည္ေဖ်ာ္ေနေပမယ့္
ရမၼက္တခ်ိဳ႕..ထည့္ေပါင္းလာမွန္း
သူေလးမသိတာလား....။
ငိုေစခ်င္တာ....နာနာက်င္က်င္ကိုငိုေစခ်င္ေနတာ
အသဲႏွလုံးျပဳတ္မတတ္ခ်စ္ရတဲ့
လူသားေလးမို႔ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္
ႏွိပ္စက္ပစ္ဖို႔မေတြးရဲခဲ့ေပမယ့္
ဝမ္းပန္းသနည္းကိုလက္ရွိတြင္ငိုေစခ်င္ေနတာ။

အ.....!

နာက်င္လြန္း၍ရွုံ႔မဲ့သြားေသာမ်က္ႏွာေလးက
လွသည္...။တြန္းကန္ထားေသာလက္ေခ်ာင္း
ေတြကိုပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့
အသစ္အဆန္းၾကားဒီကေလးမလြန့္သာမလူးသာ။

ေဒါသေတြနဲ႔မေက်နပ္ခ်က္ေတြအားလုံးကို
ႏုဖက္လြန္းလွတဲ့ခႏၶာကိုယ္ငယ္အေပၚ
လိုတာထက္ပိုပုံခ်မိေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနီရဲလာကာ
ငိုသံတိုးတိုးေလးကိုၾကားရသည္။
ပထမဆုံးမို႔ ေၾကာက္လန့္ကာ
ကုတ္ျခစ္လာေသာလက္ကေလးေတြ....။
ညႇာတာရမွန္းသိေပမယ့္ မညႇာတာခ်င္....။
တိုးတိုးေလးငိုေနရာမွ
ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးလာေစခ်င္ပါသည္။

ျဖန္း.....။

"နာတယ္...ေတာ္ပါေတာ့...!!!"

တားေနေသာႏူတ္ခမ္းေတြအားအၾကမ္းပတမ္း
နမ္းကာကိုက္ခ်လိုက္တဲ့အခါေသြးစေတြသည္
လၽွာဖ်ားေတြၾကားေရာေႏွာခဲ့သည္။
လည္တိုင္ေတြရင္ဘက္ေတြ ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္
ေတြအထိ သက္ညႇာမွုမရွိလြန္ၾကဴးခဲ့ေသာ
အနီေရာင္အမွတိအသားမ်ားသည္
တခ်ိဳ႕ဆိုျပင္းထန္လြန္း၍ခရမ္းေရာင္ဘက္သို႔
ေရာက္လုနီးပါး....၊။

ဆံပင္ေတြအားဆြဲလိုက္တဲ့အခါက်ိန္းစပ္
သြားေသာနာက်င္မွုသည္နာက်င္ေပမယ့္
မေအာ္မိခဲ့...။
မယုံနိုင္စြာေအာ္ၿငီးမိသည္အထိ။
တကိုယ္လုံးနာလာကာ ထိုလူဆိုး၏
လွုပ္ရွားမွုကလည္းမရပ္တန့္ခဲ့....
စိတ္နဲ႔ကိုယ္ကြာလာသည္အထိ နာက်င္မွုဒဏ္ကို
ျပင္းထန္စြာခံစားခဲ့ရသည္။

"မရေတာ့ဘူး...ေသေတာ့မယ္...."

ေလသံတိုးတိုးေလးႏွင့္မ်က္လုံးေတြမွိတ္က်
သြားေတာ့မည့္အဖိုးတန္ေလးကို
သတိလစ္သည္အထိေတာ့ မႏွိပ္စက္ခ်င္ပါ...။
ညႇင္သာတဲ့ဘက္သိူ႔တျဖည္းျဖည္းျပန္ဆြဲယူ
ၿပီး အၿပီးသတ္လိုက္တဲ့အခါ ဖရိုဖရဲေလးသည္
ၿငိမ္သက္သြားသည္။
မ်က္ရည္ေတြကေတာ့က်ေနတာမရပ္ေသး...။
ေစာင္အားျမန္ျမန္ဆြဲယူကာတကိုယ္လုံးအား
လုံျခဳံစြာပတ္လိုက္ရင္းထပ္ငိုေနသည္။

"မင္...."

"ငါ့ကိုမထိနဲ႔....!!!!ေက်နပ္တယ္မလား
ေက်နပ္သြားပီမလား....
မေက်နပ္ေသးရင္ မင္းႀကိဳက္တာထပ္လုပ္လို႔ရတယ္.."

"ရေသးတာလား...."

မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ေစာင္ပုံထဲကၾကည့္လာပုံ
ေလးသည္ သိပ္ၿပီးသနားစရာမေကာင္းေသး...။

အားးးးးးး!!!!!

ခါးစပ္တြင္Jeon..Jungkook ဆိုေသာ
နာမည္အား ခ်ဴပ္ကာတက္တူးစက္ျဖင့္
ကိုယ္တိုင္ထိုးေပးခဲ့သည္။
ၾကားခ်င္ခဲ့ေသာေအာ္သံသည္ခုမွေသခ်ာ
ၾကားခဲ့ရသည္...။
အစိမ္းသက္သက္အသားေတြထဲအပ္ကထိုးစိုက္
ေနတာအံႀကိတ္ထားလို႔လည္းမရသည့္ပုံ...။

"ရပ္ပါ....ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကတက္တူးထိုးခြင့္မရွိဘူး..."

"နာတယ္......"

"JeonJungkook.!!!!!!!"

"မျဖစ္ဘူး....ေတာ္ပါေတာ့..နာတယ္...."

"Jeon...!!..."

"အဲ့လိုတကယ္လုပ္လို႔မရဘူး...."

"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္......"

အသံတခ်က္အက်ယ္ဆုံးၾကားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္
တကိုယ္လုံးတုန္ခိုက္စြာၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။
နာက်င္မွုတခုၿပီးတခုကို တင္းမထားနိုင္ခဲ့ေတာ့ပါ။
J e o n တလုံးသာပီးခဲ့ေပမယ့္ သူဆက္မလုပ္ရက္ေတာ့။
မင္းသားေလးသည္ ေခၽြးေတြနစ္ေနကာ
တစစီဖ်က္ဆီးထားအ႐ုပ္ကေလးႏွင့္တူေနသည္။

ပါးျပင္ေလးအားငုံ႔နမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္
တက္တူးကေသြးစေတြအားသုတ္ကာ
အနားေပးဖို႔လိုအပ္ေနၿပီ။

အိပ္လို႔လည္းရမွာမဟုတ္တဲ့ညမွာ
ဝါသနာပါခဲ့ေသာတက္တူးထိုးျခင္းကိုသာ
လုပ္ခ်င္ေနသည္...။
လက္ေခ်ာင္းေတြအားျဖန့္ၾကည့္လိုက္ကာ
JEonသည္ J Mဆိုေသာ စာလုံးေလးႏွစ္လုံးအား
လက္သူႂကြယ္တေနရာတြင္ထိုးေနလိုက္သည္။
ထူးထူးဆန္းဆန္းတစက္ကေလးမွမနာက်င္ခဲ့။