Chapter 8

He could still be looking good if he's still the same Zane Carlingford. Even though the burns and scars on his face may look so disgusting, I can still picture the same old Zane. I might be weird for thinking it. But I don't feel the same way he's attracting me though.

I repeat, the apocalypse is a bitch.

Kahit hawak-hawak niya ang kamay ko, ako ang humihila sa kanya papunta sa lake kung saan ko sila madalas makita. Zane and his good-looking friends usually hang out at this lake after their football practices.

And sometimes, I caught them all naked. Hindi ko naman sinasadya 'yon. They are skinning dipping so I guess I might take the chance na rin to see what's going on down there.

When we're finally in the lake, good thing that there wasn't  any corpses lurking around us. Sobrang payapa rin ng lawa at tila nakakatakot manatili kung may pangambang nakabantay sa amin. 

Nakatayo lang kaming dalawa ni Zane. We're just looking somewhere along the lake. Gusto ko lang manatili rito kasi hindi para alalahanin iyong mga nangyari noon. I'm just looking for a way to escape from him. But he's not letting go of me so I might pull my arms from his. Matatanggal din kaya ang kamay niya?

I know it's easy to leave him alone. He's just a living dead. I'm more capable of doing something. If he can run, would he follow me o hahayaan niya lang ako? I have no idea how what's running on his mind. Might be nothing or it could be feasting me. Who knows, right?

Mayamaya lamang ay bigla akong nangamba ng may marinig kaming ingay sa paligid. Mostly, mga sanga ng puno at malulutong na dahon na nagkalat sa paligid. Napapaligiran din naman ng puno ang lawa kaya medyo mahirap hanapin kung saan nanggagaling ang mga kaluskos na 'yon.

But Zane seems okay. I was the only one who was mortified.

Nagpalipas kami ng ilang minuto para alamin kung may mga corpses ngang nakapaligid sa amin. Pero makalipas ang ilang segundo, there was no one and I was in a total relief when that happens.

"Zane..." tawag ko sa kanya. Pero hindi niya ako nililingon. "Do you want to swim in the lake? And I think you need... you smelled so bad e."

Zane furiously shakes his head and steps back from the lake. At that moment, alam kong hindi ko siya mapipilit. May mangyayari rin kayang masama kung pilitin ko siyang maligo? Would it make a difference in his smell? Malulunod kaya siya?

Even I wanted to take a swim, I can't take off my protective suit. The lake could be dangerous too.

While we're still doing nothing, umiikot na ang mata ko sa paligid. Naghahanap na ako ng paraan na matakasan ko siya. At hindi ko alam kung anong mangyayari sa kanya kapag iniwan ko siya. It looks like he'll be looking for me. Pero bakit ako? Ano namang gagawin niya sa akin? He can't keep me forever though.

If he's still the same old Zane, I would love to stay with him pero iba na ang takbo ng buhay ngayon, he could be Zane but not really.

"Zane..."

He groaned before I could finish my word.

"Kate!" mabilis na tumapon ang tingin ko sa nagsalita, umikot ang ulo ko at nakita ko ang ilang taong may hawak ng iba't ibang armas. Agad ko rin namang nakilala kung sino ang mga iyon. It's Dan who called me, then my father and then someone who I went out with the last time.

"Katrina? Are you okay? Please step away from that living dead," utos ni Dad sa akin pero hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. 

Zane also slowly turned his head in their direction. He shows no expression but based on his groaning, he could be mad.

"Leave her alone!" sigaw ni Dan. Hindi ko sure kung nagmamatapang-tapangan lang siya o iba.

"We've been looking for you, Kate, it's time to go home na," sabi ni Dad sa akin.

"I wanted to..." mahinahong sagot ko. "But he's keeping me."

"Then we gotta kill him," suhestyon ni Dan.

"Right," pagsang-ayon ni Dad. "Kate, move an inch away from him... I'm going to shoot him."

Bago pa man ako makapagbigay ng sagot ko, nagulat na lang ako dahil biglang may pumutok na baril at ang sunod na nangyari ay bumagsak si Zane sa tubig. Mabilis akong pinuntahan ni Dan para kunin ang kamay at higitin palayo sa kanila. Tulala naman ako at hindi ko alam ang gagawin ko.

Habang papalayo ako ay pansin ko ang pagpapagaspas ni Zane sa tubig. Wala akong nagawa kung hindi ang panoorin siyang malunod doon.

They also couldn't believe that I was still alive. Hindi ko naman masagot ang mga tanong nila hangga't sa makabalik kami sa bunker. The place I belonged to.

When we got inside, lahat ay nagulat ng makita ako. Dahil hindi ako sumasagot sa mga tanong nila at halatang gulat pa ako, inakala nilang corpse ako. Nang alisin nila ang suot kong protective suit ay hinanapan nila ako ng kagat o kung ano man na magdadala sa akin sa pagiging isang corpse. Wala silang nakita dahil hindi naman ako isang corpse.

Tulala lamang ako. Hindi pa rin makapaniwala.

"Tao pa ba si Kate?" takang tanong ng isa sa kasamahan namin sa bunker. Hindi ko alam kung sino. Wala akong interes para alamin pa.

But then Dan immediately aims a gun in my head. Nakatitig lang ako sa kanya.

A moment later, biglang tumakbo sa akin si Mommy at niyakap niya ako. When they thought that it seems fine, nakahinga sila ng maluwag. Kinuha ni Dad ang baril kay Dan at inilagay na niya iyon sa armory set-up sa bunker.

Ilang minuto ang itinagal ng pagkakayakap ni Mommy sa akin. Nang kumawala siya sa akin ay hinawakan niya ang magkabilang pisngi.

"Okay ka lang ba, Kate?" nag-aalalang tanong nito.

Tumango ako. "Opo..."

"Mabuti naman," nakahinga muli siya ng maluwag. "Saan ka ba nagpunta? Ilang araw ka nilang hinahanap? Sobra kaming nag-aalala sa 'yo... akala ko..." Hindi na niya naituloy ang kanyang sasabihin. Alam ko na naman kung anong karugtong no'n.

"Kate... where have you been staying for these past few days?" tanong naman ni Dad.

"I know you wouldn't believe this," panimula ko. "But I stayed with a living dead who saved me many times. And if you're asking who it is... it's Zane Carlingford."

"Zane?" takang tanong ni Dan. Of course, he knew him. Palagi silang nagkakabangayan noon.

"Yes..." paghugot ko ng malalim na hininga. "And there's one thing I needed to tell... and please, don't freak out..."

And I hope they are ready to hear it. I hope they're ready to accept that they've lost their son.