Chapter 3

Magtatago sa likod ng mga damuhan, may maririnig akong mga ungol ng nanggagaling sa mga living dead. Sinusubukan ko ring magtago sa mga puno pero pakiramdam ko sa bawat kaluskos at ungol na naririnig ko ay hindi ako mapakali. Hindi rin ako mapirmi sa isang lugar dahil hinahanap ko ang mga kasamahan ko. I was left out and I have no fucking idea where to find them. Baka tumakbo na silang lahat pabalik sa bunker o kaya naman nagtago sila sa mga kabahayan. Hindi na ako sigurado!

Of course, everyone is afraid of them. They eat the living and it's freaking us out. We can't be called human if we're not afraid of them. Though they were once human, time changed so they're dangerous.

Good thing, before Dan and I got separated, I got to defend myself so quickly but one thing I remembered was that corpse who looked like the hot guy I had a crush on back in high school. And he's far from being charming now. 

When I finally got a chance to hide in an abandoned house, I immediately looked around for something that can help me. I've lost the oxygen tanks when Dan jumped on me. Bitbit ko lang ay ang bag kung saan naglalaman ng ilang essential items.

Tumungo ako sa kusina at hinalughog kung meron bang naiwang mga pagkain o kaya naman mga essential items. Inisa-isa ko ang mga cupboards, malinis ang mga iyon at halos wala nang pagkaing natira. But I can stay here for as long as I'm safe. Makakabalik din naman kaagad ako sa bunker. Hindi ko kilala kung sinong nakatira sa bahay na 'to but I know my way back home. I just need to let them everybody knows that I got lost to the rest of the crew.

Ako pa ang sisisihin niyan. I should be the leader pero ako pa ang nawala.

Inalis ko ang bag ko sa pagkakabibit ko sa likuran ko at hinalughog ang radyo mula roon. Nakahinga ako ng maluwag ng makita ko iyon. Everyone of us who went out ay merong dalawang radyo in case something happened, just like me on my situation.

I instantly called everyone. "Everyone, this is Kate, does anyone copy?"

Walang sumasagot sa akin. Garalgal na tunog lamang ng signal ang bumabalik sa akin. Hangga't sa may nagsalita. Hindi kaliwanan pero sapat na para maintindihan ang sinasabi nito.

"Kate! This is Dan, I copied you," response nito.

"Good, copy. Nasaan ka ngayon?"

"I'm looking for you but I'm stuck in an old alley. Hindi pa ako makalabas dahil may mga nakaaban sa labas. Ikaw nasaan ka?"

"I'm in house right now. Hindi ko alam kung kanino, wait, I'll try to look for landmarks outside." Naglakad naman ako papunta sa living room at saka ako lumapit sa bintana. Hinawi ko naman ang bintana pero natigilan ako ng biglang isang corpse pala ang bumungad sa akin. Dahan dahan din itong natigilan at iniharap ang ulo niya sa direksyon at kinalampag ang salamin ng bintana. Agad kong binaba ang kurtina at bumalik sa kusina. "Dan, hindi 'ko sure kung nasaan ako ngayon. Pero sigurado akong hindi naman ako malayo sa pinanggalingan natin kanina."

"Copy, Kate. Susubukan kitang hanapin, okay?"

"Sige, maghihintay ako."

Pinatay ko ang radyo at nagsimulang mag-isip ng ibang bagay na pagkakaalabahan ko. There's still a lot of things to consider in this household. I'm holding a very effective weapon to kill them but a gun wouldn't do any of its work, pwede ring maubos ang bala ko at wala na akong ibang pangdepensa kung sakali. 

Kumuha ako ng mop at tinanggal ang dulong parte nito. Kinuha ko naman ang kutsilyo at itinape ko iyon sa dulo ng map. It is wide arms long kaya posible na rin itong maging depensa kung sakali. Sana lang matibay ang pagkakagawa ko rito.

While waiting for the help Dan initiated, inayos ko na rin ang mga nakuha kong items mula sa grocery. Inabot din ako ng isang oras sa pag-aayos at laking panghihinayang ko na lang talaga dahil nawala pa ang oxygen tank na isa sa mga importante bagay na kailangan namin.

Mayamaya lamang ay nakarinig ako ng magkakasunod na katok mula sa pinto. Kinuha ko ang baril mula sa bag at tahimik akong naglakad patungo sa pinto.

"Dan, ikaw na ba 'yan?" pagtawag ko pero walang sumagot. "Dan? Sumagot ka. Oo o hindi lang. Kumpleto pa naman ang dila mo so kaya mo 'yan. I just need to confirm it bago ko buksan ang pinto."

Pero hindi ito sumagot at napansin kong iniikot nito ng sapilitan ang door knob.

"Dan?"

Nang sinubukan kong buksan ay isang corpse ang bumungad sa akin. Agad ko rin namang tinulak ang pinto pero lumalaban din ang isang 'to kaya buong katawan ko na ang ginamit para tuluyan kong maisara iyon. Ang bobo ko ro'n para hayaang buksan ng gano'n ang pinto. Tinulak ko ang upuan at iniharang ko iyon sa tapat ng pinto para kung sino man ang magbalak na pumasok ay hindi makakalusot. Hopefully.

I can wait here before sunset. I'm hoping they would find me or I'll be damned to stay here alone. But if these corpses wanted to eat me alive, I can't give them that. They can't have me. Never will.

***

The sun has set and no one came for me.

Hindi naman ako lubusang nababahala. I can leave this house and run straight to the bunker but I can't risk that if they're going to follow me there. Mas mabuti na 'yong naninigurado akong magiging ligtas ang kondisyon ko at hindi padalos-dalos. My parents would understand it but I know they will hate me for doing staying in this crap.

And it took me a little while to decide whether to risk it or not. In the end, I have to choose the riskier path.

I prepared everything I needed. Kahit napupuno ng kaba ang dibdib ko, I still need to go back to the bunker. I can sway these corpses around bago ako bumalik sa bunker. I just need to be back and bring what I've got for them. Alam kong delikado ito pero mas delikado kung mag-iisa lang ako rito sa bahay na 'to.

There's a back door, it's in the kitchen pero naka-lock iyon. If I'm going to break it, it will gonna attract some noises at lilipat sila from the front door to the back door. Pero ito lang ang mabisang paraan imbis na salubungin ko silang lahat sa front door. I squinted my eyes and prepared the gun to shoot at the padlock and fired it. Halos nabingi pa ako sa pagputok nito. Agad na rin naman akong lumabas ng pinto at tuluyang tumakbo kung saan ako dalhin ng mga paa ko.

It is dark. There are no street lights. Sobrang tahimik pa ng paligid. The protective suit somehow helps me get away from shivering. Kinuha ko ang flashlight at bahagyang inilawan ang dinaraanan ko. Pero sa pagtama ko ng flashlight sa isang direksyon, tumama iyon sa isang corpse na nakatayo lamang sa kanyang posisyon.

He's not attacking me. He's not doing anything. He's just watching me.

Ininahanda ko naman ang napakahaba kong armas kung saan nakatutok sa kanya ang kutsilyo.

Then the corpse groaned. What they are speaking is out of this world. It's out of our understanding.

"If you're not going to move away, tutusukin ko 'yang ulo mo," pagbabanta ko sa kanya.

But then when I put the flashlight on his face, umiwas ito ng tingin na para bang nabalidbaran. Doon ko lang din nakilala kung sino 'yon. I stepped back knowing that it is him once again. Hindi ko pa rin naman binababa ang hawak kong armas. Mahirap na kung bigla rin ako nitong atakihin.

Why do I feel like he's following me? He's also not attacking me or anything. Hindi siya katulad ng ibang corpse na bigla bigla na lamang tatakbo papunta sa direksyon ko. But he's different from them. Maybe he's a special kind of corpse?

But then he started to move his feet slowly towards me. He's drooling but his face wasn't burned or, doesn't looked disgusted at all. Maybe he's just transitioning? I don't know. He's still a corpse that could kill me so I don't have to pity his situation kahit crush na crush ko pa siya no'ng highschool.

I tried to walk away in the opposite direction and he's still following me. Wala siyang ibang ginagawa kung hindi ang susundan lang ako. He's groaning and I feel like he's hungry and I'm his dinner for tonight.

"Don't follow me," I warned, keeping my weapons held tight. But he's listening to me. He's just following where I will be going. 

Tumigil ako sa paglayo sa kanya at hinayaan ko siyang lumapit sa akin hangga't sa tumusok sa kanya ang dulo ng kutsilyo at isang dipa na lamang ang layo naming sa isa't isa. He doesn't smell bad at all. But he looks creepy in my eyes.

He lifts his hand and tries to reach for me. Hindi ko pa rin inaalis ang armas ko para sa distansya naming dalawa. 

"I-I'll help you..." he spoke, clearly, understandable, and fucking creepy. Akala ko nagdedeliryo na ang utak ko pero siya mismo ang nagsalita at hindi ibang tao. He slowly stepped back from my weapon. Naalis ang pagkakatusok ng kutsilyo sa kanyang braso at hinawi niya iyon para tuluyang makalapit sa akin. Hindi ako gumalaw but then he started sniffing on me and what makes me feel sick, nang dinalaan niya ang pisngi at leeg ko at ang laway niya ay tumutulo sa braso ko."

"You're not going to eat me, aren't you?" I asked, frightened.

But he didn't respond to me anymore until I heard a hoard of corpse coming in our direction. Hindi ako gumalaw at tila nakabantay lamang ang corpse na ito sa harapan ko. It almost feels like it was a whole night of disturbance when the corpses move passed by us. Nakahinga ako ng maluwag doon pero hindi ko maipaliwanag kung anong nangyayari.

I was about to go run away when the corpse is trying to say something to and then he turned his back on me. Nang hindi ko siya sinundan, huminto siya at nilingon niya at saka na lang din ako sumunod sa kanya. At this moment, hindi ko alam kung anong gagawin ngayon but I feel like I'm talking with a human--not a dead one.

I followed him wherever he leads me into. I'm just worried about people back in the bunker. I hope the people I came out with earlier went back home safely. And I'm going to make sure that I'll be heading back home alive.