*RAIN'S

Kanina pa ako ikot ng ikot sa kama. Hindi ako makatulog. Nakakabwisit! May trabaho pa ako bukas at maaga ako pupunta sa mag-iina ko para magkapag handa ng agahan.. I want to eat breakfast with them.

I really want to.

*CLAUD'S

Bumangon ako sa higaan at saka tinignan ang orasan. It says eleven thirty seven na ng gabi. Pag ganitong mga oras ay tulog na ako. Bumaba ako sa kama at pumunta sa kwarto ng mga bata. Kanina may sinat si Rhyne pero nawala rin.

Pag pasok ko ay agad ako napa takbo sa anak ko. Si Calleb, halatang natataranta na kay Rhyne.

"Anong nangyari?" tarantang tanong ko.

"M-Mommy si.. Si Rhyne po, na nginginig na sya! Ang init-init nya, Mommy!!" natataranta pa sya kesa sakin.

Kinarga ko agad si Rhyne. Diyos ko, inaapoy sya ng lagnat. Nag mamadali akong lumabas dala sya, pero wala naman taxi na dumadaan. Natataranta na ako, tumitirik na rin ang mata nya.

"Diyos ko! Rhyne!" sigaw ko. Tinignan ko si Calleb, may kausap sya sa cellphone. "C-Calleb, go get my wallet, we will bring your brother to the hospital." utos ko.

Tumango lang sya at saka tumakbo. Tinignan ko si Rhyne, kulay pula na sya sa sobrang init. Niyakap ko sya ng mahigpit at naluluhang hinalikan.

Panginoon, wala sanang mangyaring masama sa anak ko.

Napansin kong natatagalan na si Calleb, kaya tinawag ko sya. Pag tingin ko may dala na syang bag at saka yung wallet ko, dala nya. Binalot nya rin kay Rhyne yung sweater nya at natatarantang hinatak ako palabas ng gate.

Walang pumapasok sa utak ko sa mga oras na iyon hanggang sa may humintong kotse sa harapan namin. Nag labasan din ang ibang kapitbahay namin.

"Ineng anong nangyari kay Rhyne?" sabi ni Aling Tina

"N-Nay, kinukumbulsyon po sya." tarantang sabi ko. Ngayon lang nangyari sa isa sa mga anak ko ang ganito kaya hindi ko alam ang gagawin.

"Diyos ko!" at nauna pa mahimatay sakin yung matanda.

Niyakap ko ng mahigpit ang ana ko kasabay ng pag kuha nito sakin. Nagugulahang tinignan ko iyon at halos mag pasalamat ako sa langit ng makita si Rain.

"Get inside." utos nya. Tumango agad ako.

Mabilis lang nadala si Rhyne ospital. Nang lalamig ang mga kamay ko habang hinihintay na lumabas ang doctor. Na nginginig ang kamay na hinawakan ko si Calleb. Naka tingin lang sya sa sahig habang hawak yung tsinelas ng kapatid.

"Mommy, magiging o-okay sya di'ba?" Calleb. Hinalikan ko sya sa pisngi at saka tumango.

Napunta ang atensyon ko kay Rain na kanina pa palakad-lakad. Hanggang ngayon, hindi ko alam kung paano nya nalaman ang nangyayari kanina. Agad nya akong nilapitan saka hinawakan sa mag kabilang pisngi.

"He'll be alright, okay?" pag papagaan nya ng loob sakin. Naiiyak akong tumango.

Pareho kaming tumngin sa doctor ng makita namin iyon.

"Who are with the patient?" lumapit kaming dalawa. "I'll be straight, kung di nyo agad nadala ang bata.. Minuto nalang ang bibilangin natin." napasinghap ako sa sinabin ng doctor.

"Thank God, natakbo natin sya." bulong sakin ni Rain.

"But you don't have to worry. The patient is now in stable. You mays  see him, if you'll excuse me." umalis na ang doctor.

Agad kong pinuntahan ang anak ko. Naka higa sya at may dextrose at natutulog. Niyakap ko agad sya at hinalikan sa noo. Maiinit parin sya at namumula. Naramdaman kong may humagod sa likod ko. Hindi ko na napigilan at niyakap sya.

Naiiyak na niyakap ko sya ng mahigpit.

"I won't forgive myself if ever something happened to our son." ako.

"Shh.. He'll be alright, hon.. He'll be alright." pag aalo nya sakin.

---

Duon kami nag palipas ng gabi. Kinabukasan gising narin si Rhyne. Naka private room sya dahil narin sa gusto ni Rain. Naiilang daw sya dahil nung nasa wards kami ay marami daw ang tingin ng tingin sakin. Pati narin daw ang mga nurses na lalake.

He told me that it was Calleb who called him last night. Mabuti nalang daw hindi pa sya natutulog dahil kabado din sya.

"I'll gouge your eyes if you keep on staring at my wife." napa lingon ako kay Rain at pati duon sa nurse na namumutla.

"S-Sorry Sir.." bulong nito. At saka umalis.

"D-Di-di.." naiiyak na tawag ni Rhyne sa kanya. Nagulat din ako dahil umiiyak si Rhyne. Natatarantang nilapitan nya si Rhyne.

"Yes, baby? May gusto ka ba kainin? Do you want daddy to buy you, foods? Toys? How about a grand piano na ipapa import pa ni daddy from Italy? Okay, wait, tatawagan ko lang yun, baby ha?" sabay kuha nya ng cellphone nya.

"What are ou doing?" ako

"I'm buying piano." he said as if saying a matter of fact. Nang laki ang mga mata ko.

"Stop what you're doing." mahinang sabi ko. His eyes are looking at me. I feel so uncomfortable with it.

Tumanyo na ako at saka lumabas ng kwarto ni Rhyne. Nakita ko duon si Calleb na naka upo at halatang hinihintay ako. Nginitian nya ako ng malungkot saka yumakap sakin.

"How is Rhyne Mommy?"

"You should go inside. Mamaya hanapin ka na nya. He's awake na." ako. Hindi pa sya pumapasok sa loob simula ng hindi umalis si Rain sa tabi nung isa.

"Maybe later." sagot nya. Tinitigan ko sya. He look away but he's blushing. "I want to talk to daddy, l-later.. I'll say thanks kasi.. Nakaratinga gad sya. Alam mo na.." natawa ako.

"Go ahead. Habang hindi busy ang daddy mo." tumango nalang sya at pumasok na.

Nag paturo ako sa kung saan ang mini church ng ospital. Duon ako umupo at tahimik na nag dasal. Nag pasalamat ako sa hindi nya agad pag bawi sa bunso ko.

God, why do you have to do this? Matagal ko pong iningatan ang sarili ko na mag pakatatag sa harapan nya. Bakit? Bakit sa ginawa nya kagabi, nawala lahat iyon? Gusto ko sya pahirapan dahil sa ginawa nya samin, pero hindi kaya ng puso at isip ko? Tell me, may mali po ba sakin at hindi ko magawang mag tanim ng galit para sa kapaanan ko?

Ayaw ko man po aminin. Yung pag mamahal. Yung pag mamahal sa puso ko, hindikayang takpan ng galit. That's so unfair. Too unfair.

I felt someone sit beside me but I keep my eyes closed but not until it touched my hand and squeeze it.

"You're here. I know.. You don't want to see me, pero sana.. Hanggat may sakit yung anak natin.. Hayaan mong alagaan ko sya. Gusto ko sila makasamang dalawa.." pag susumamo nya. I took my hand away at kita ko ang sakit sa mata nya sa ginawa ko.

My heart is still pounding. God, is this right? Gumawa sya ng kasalanan. AT hindi iyon basta-basta lamang. Our children saw him!

"Why are still doing this, Rain? Why can't you just give up?" mahinang tanong ko.

"Because I love you. Hindi pa ba sapat iyon? Mahal ko kayo. Mahal na mahal, and I feel like I'm going crazy kung lilipas pa yung mga araw na hindi ko kayo makaksama.." he look away the moment his tear pours out.

"Bigyan mo ako ng isa pang chance. I did a very big mistake.. Isang pag kakamali lang ang nagawa ko, pero napabago non lahat-lahat.. Gusto ko bumawi, gustong gusto ko pero paano ko magagawa yun kung.. Kung pinag tatabuyan mo ako?"

"You don't have to do that." mahinang sabi ko.

"Bakit hindi? Gusto ko kayo mabawi. Paano pag bumalik yung Dave na'yon? Paano ako? Yung pamilya natin? Gusto ko makasama kay--"

Hindi ko sya pinatapos. I grab his collar and kiss him. I pull away ng maramdaman kong tutugunin nya iyon. He look at me with his eyes wide open.

"J-Just.. Don't do that thing again.. At pag nagka ayos kayo ni Calleb--"

"We talked awhile ago. And we're okay now." naka ngising sabi nya. My brow arche.

"And--"

"Mommy! Mommy, si Tito Dave tumatawag pero iba yung nasa phone nya! It says nasa St. Jude Hospital sya.. D-Di'ba St. Jude itong hospital na ito!?" sulpot ni Calleb mula sa pintuan ng mini church.

Oh God, what happened to Dave!?