(Zawgyi)

ေရွာင္က်န္အရမ္းစိတ္လွုပ္ရွားေနျပီျဖစ္သည္။
ဤမ်ွေလာက္မ်ားျပားလွေသာ တန္ဖိုးျကီးPhေတြ
သည္ အလြန္တရာမွ လိုခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚေနေသာ္
လည္းေျကးျမင့္သည္ကား ေရွာင္က်န္အားေသြးတိုးေစ
သည္။ ျကိဳက္တာယူဟုေျပာေနေသာ ရီေပၚကိုလည္း
အားနာလာေသာေျကာင့္လည္းေကာင္း၊
ေစ်းျကီးေသာေျကာင့္လည္္းေကာင္း အခ်ိန္ေတြသာကုန္သြားသည္ တစ္ခုမွမေရြးရေသးေပ။

"ဟို......သူေဌး က်ြန္ေတာ္...မယူေတာ့ဘူး။
သူေဌးေပးတဲ့တစ္လံုးကလည္း အဆင္ေျပေနတာပဲ"

"ဆိုင္ထဲဝင္ျပီးမွေတာ့ တစ္ခုခုဝယ္သင့္တာေပါ့.."

ေခါင္းငံု့ေနေသာ ေရွာင္က်န္က ဘာမွေျပာမလာသျဖင့္
ရီေပၚလည္း ဆက္ေမးမေနေတာ့ေပ။

"ဒီမွာ....ဒီတစ္ခု......"

"ဟုတ္ကဲ့..."

ရီေပၚသည္ ေဘးနားရွိ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးအား လွမ္းေခၚ
လိုက္ျပီး ျကည့္ေကာင္းတဲ့ Phတစ္မ်ိဳးကို လက္ညိဳးထိုးျပကာ
ယူခိူင္းလိုက္၏။
ထိုေကာင္မေလးလည္း ရီေပၚခိုင္းတဲ့အတုိုင္းအျမန္
သြားယူေလသည္။

ထို့ေနာက္ ရီေပၚတို့လည္း ဆက္ေစာင့္မေနေတာ့ပဲ
ေကာင္တာမွာသာ ပိုက္ဆံရွင္းရန္ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္
ေတာ့၏။

ေရွာင္က်န္သည္ ကေလးသဖြယ္ ေရွ့ေနာက္ေဘးပတ္
လည္စံုျကည့္ရင္းအလုပ္မ်ားေနေလ၏။

Phရျပီးေနာက္ေငြေခ်ကာ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနေသာ
ထိုဆိုင္ကို ေက်ာေပးရင္း ရီေပၚ ကုမၸဏီသို့ျပန္ရန္
ကားေမာင္းသြား၏။

-Vibrate-

တုန္ခါလာတဲ့ Phေျကာင့္ ကားေမာင္းေနရင္း
စီယာတိုင္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ က်န္တစ္ဖက္
မွ Phကိုလွမ္းယူျပီး ကိုင္လိုက္၏။

"ေဝ....မား....ဘာေျပာမလို့လဲ?.."

"သား...ရီေပၚ...အခု အိမ္ျပန္လာပါ့လား?.."

"ဘာျဖစ္လို့လဲမား?.."

"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး...ဒါေပမယ့္... လ်န္ေဟာင္ အိမ္
ေရာက္ေနတယ္....."

"သူေရာက္တာ က်ြန္ေတာ္နဲ့ဘာဆိုင္လို့လဲ?.."

ရီေပၚ၏ခပ္မာမာအသံေျကာင့္ ေဘးနားရွိေရွာင္က်န္
လည္း ခါးပတ္ျကိဳးကိုသာ တင္းတင္းကိုင္ထားရ၏။

"မား...က်ြန္ေတာ္ေျပာျပီးျပီေလ။...သူဘာသာ...

"သားရယ္...သူကမိန္းမေကာင္းေလးပါ။သားကိုလည္း
ခ်စ္ရွာတယ္.."

"အာ.....ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...ခုေတာ့ အိမ္မလာနိုင္ေသးဘူး။
သား အလုပ္မွာ...."

အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနသည္မွာ သိပ္မက်ယ္လွ
ေသာ္လည္း ေဘးကပ္ရပ္ရွိ ေရွာင္က်န္က နားမေထာင္
လည္းျကားေနရ၏။အထူးသျဖင့္ သူ့၏ idolျကီး၏
နာမည္သည္လည္း တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ပါဝင္ေနသျဖင့္။

ရီေပၚလည္း စိတ္မပါစြာ Phကိုခ်လိုက္ျပီး ကားကို
သာဆက္ေမာင္းေနေတာ့၏။မဟာမ်က္ခံုးေတာ္ကေတာ့ ေျပက်မသြားပါေလ။

အလွမ္းနည္းနည္း ေဝးလာေသာ ေနရာနွင့္အတူ
ေရွာင္က်န္လည္း မည္သည့္ေနရာမွန္းမသိပါေလ။

"အမ္......သူေဌး ဘယ္သြား....."

"ကုိယ့္ မား ဆီ..."

"အာ??.."

ေရွာင္က်န္ သည္အလြန္လန့္မိ၏။ သူေဌးေရွ့ေတာင္
ဒီလိုျဖစ္ေနတာ သူေဌး၏ အေမေရွ့ဆိုရင္ ဘယ္လို
ေတာင္ေနရမည္နညး္။ဒါ့အျပင္ သူစိမ္းေတြလည္းျဖစ္ေန ေသးသည္။

ရီေပၚလည္း ထိုမ်ွေလာက္ေျပာျပီး ကားကိုသာအာရံု
စိုက္ေမာင္း၏။ ရီေပၚ၏ အိမ္သည္ ကုမၸဏီနွင့္ ေတာင္
နွင့္ေျမာက္ ျဖစ္ေနတာမို့ Phဝယ္ျပီးသည္နွုွင့္ လမ္းသင့္
ေသာေျကာင့္ ေရွာင္က်န္ကိုပါ ေခၚလာခဲ့ျခင္းပင္။

မရည္ရြယ္ခဲ့ပါေလ။

ထို့ျပင္ အေျပာျဖင့္သာ ျငင္းနိုင္ေသာ္လည္း ရီေပၚအဖို့
အေမတစ္ေယာက္နွုွင့္ ညီမ တစ္ေယာက္သာ ရွိေတာ့
ေသာေျကာင့္ သဲသဲလွုွပ္ခ်စ္ေနရ၏။

အိမ္ကို ျပန္ေမာင္းရသည့္ခံစားခ်က္ေလာက္ မည္သည္
ကမွ မေႏြးေထြးနိုင္ပါေလ။ အိမ္ကိုေရာက္လ်ွင္
ေႏြးေထြးျပီး အရသာရွိတဲ့ မားရဲ့ထမင္းဟင္းေတြကိုအရသာရွိရွိစားမယ္။  အနွစ္သာရအျပည့္နဲ့ ေလာကျကီး
ကိုအျမင္သစ္နဲ့ေတြးေတာနိုင္တဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့အိမ္ေလး

"ေရာက္ျပီ။..."

စိမ္းစိုစို အိမ္ျခံဝန္းထဲ ရီေပၚ ကားရပ္လိုက္ကာ
ေရွာင္က်န္ကိုလွမ္းေျပာလိုက္၏။ေရွာင္က်န္လည္း
က်ယ္ေျပာျပီး တင့္တယ္ ေတာက္ပလွတဲ့ အေဆာက္
အအံုျကီးတစ္ခုကို မ်က္စိတစ္ဆံုးျကည့္လိုက္၏။

"သူေဌး က်ြန္ေတာ္...ေနရစ္ခဲ့မယ္။ မလိုက္ေတာ့ဘူး။"

"ဘာလို့လဲ?...မင္းကိုငါေခၚလာတာ မင္းကငါ့ဧည့္သည္
ပဲ...ငါဧည့္ခံလို့မရဘူးလား?"

"အဲ့လို...အဲ့လိုသေဘာမဟုတ္ပါဘူး...က်ြန္ေတာ္..."

ေရွာင္က်န္ ထိုမ်ွေလာက္ေျပာျပီး ခဏမ်ွ ေခါင္းငိုက္က်
ကာ တိုးတုိးသာ ဆို၏။

"က်ြန္ေတာ္ ျပသနာေတြ လုပ္မိမွာဆိုးလို့ပါ။ "

ရီေပၚသည္ ထိုစကားေျကာင့္ အျပင္ထြက္ကာ ကားတံခါး ကိုပိတ္လိုက္၏။ ျပီးေနာက္ ေရွာင္က်န္ ၏တံခါး
ဘက္သြားကာ ဖြင့္လိုက္ျပီး အားငယ္ေနေသာ ေရွာင္
က်န္ ကိုလွမ္းေခၚ၏။

"လာခဲ့...သြားမယ္ အခ်ိန္ေတာင္မေစာေတာ့ဘူး။
မင္းလည္းဘာမွမစားရေသးဘူးမဟုတ္လား?.."

ရီေပၚ၏ အသံသည္ နိမ့္ျပီးေႏြးေထြးေသာေျကာင့္
ေရွာင္က်န္ ေခါင္းေမာ့ျကည့္မိေတာ့ ရီေပၚကနွုတ္ခမ္း
တစ္ဖက္ေကာ့တက္သည္အထိျပံဳးျပျပီး

"I'm Here...and this is my home..'

။ငါေလးေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနတယ္ သိပါတယ္။

"သားေလး...လာေလ..."

ရီေပၚ၏မားျဖစ္သူက အိမ္ေပါက္ဝမွလွမ္းေအာ္တာ
ေျကာင့္ ရီေပၚလည္း လက္ျပျပီး ေရွာင္က်န့္ကို ေခၚ
ကာ အိမ္ထဲဝင္လာ၏။

"အားရိုး....ငါ့သားေလးက..အေမေျပာစကားနားေထာင္တယ္ ျကည့္စမ္း..."

မားမားသည္ ရီေပၚအားဖက္ကာ ေျပာလာ၏။
ျပီးမွေရွာင္က်န္ကိုျမင္သေယာင္ရွိကာ သူမက ျပံဳး၍
လက္ကိုကိုင္ကာ

"သားေလးက ဘယ္သူလဲကြယ္...ေခ်ာလိုက္တာ.."

"ဟုတ္...က်ြန္ေတာ္က ေရွာင္က်န္ပါ..အန္တီ...
သူေဌးရဲ့ ကုမၸဏီက ေမာ္ဒယ္ပါ.."

"ေအာ္..ေအးေအး...အဲ့တာေျကာင့္ အရမ္းျကည့္ေကာင္း ေနတာကိုး...သားကလည္း ဘာလို့ဒီကေလးကို
သူေဌး လို့ေခၚခိုင္းတာလဲ....အန္တီေျပာမယ္...
သူ့ကို ရီေပၚလို့ပဲ ေခၚ ဟုတ္ျပီလား?.."

"မား....သားဗိုက္ဆာေနျပီ.."

"ေအာ္...ဟုတ္သားပဲ..မားကစကားေပါေနတာနဲ့..
လာ..လာ..လ်န္ေဟာင္ကသားအျကိုက္ဟင္းေတြ
ျပင္ထားတယ္...ေရွာင္က်န့္ေလး လည္းစားသြားေပါ့.."

"ဟုတ္..အန္တီ.."

လူခ်မ္းသာတို့၏ ေန့စဥ္ဘဝကို ေရွာင္က်န္ ေတြးမိရင္း
ေႏြးေထြးလာမိ၏။ ေရွာင္က်န္တို့ဆိုရင္ မိသားစုေတြ့
ခ်ိန္မွာ အရမ္းနည္းပါး၏။ ေရွာင္က်န္ကလည္း အလုပ္
ကိုေန့တိုင္းအခ်ိန္တိုင္း လုပ္ေနရသလို။ ေရွာင္မားမား
ကလည္း သု့နိုင္ရာနိုင္ရာ အလုပ္ကို လုပ္၏။
ပါးကေတာ့ အေစာျကီးေသဆံုးသြားတာမို့။
ေရွာင္က်န္ကမိသားစုရဲ့ ဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္ပင္။

"ရီေပၚ...လာျပီလား?..လာ...မမ ခ်က္ထားတာ..
စားျကည့္ပါ့လား?.."

လ်န္ေဟာင္က ေသသပ္လွပေသာ ပြဲဟင္းမ်ားကို
ရီေပၚ၏ေရွ့ခ်ေပးျပီး ျပံဳးျပံဳးျဖင့္ေျပာ၏။ ရီေပၚကေတာ့
လက္ထဲက Ph ကိုနွိုက္မပ်က္။

"အန္တီ...က်ြန္ေတာ္..ဘာကူညီေပးရမလဲ?.."

"အာ...မဟုတ္တာ...သားကဧည့္သည္ေလ...
အန္တီတို့က လူပ္ေပးရမွာေပါ့..လ်န္ေဟာင္ သမီး
နားေတာ့မားမား လုပ္လိုက္မယ္..."

"ဟုတ္ မား..."

သားအမိနွစ္ေယာက္ အတိုင္အေပါက္ညီစြာ ေျပာေန
ျကသေလာက္ ရီေပၚကေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္။

"ရီေပၚ...ဒီဟင္းရည္ေလးေသာက္ျကည့္...မမ လုပ္
ထားတာ မင္းျကိုက္တယ္လို့ မားမားကေျပာလို့္.."

လ်န္ေဟာင္ ကဟင္းရည္ကိုဇြန္းျဖင့္ ခပ္ကာ ေသခ်ာ
မွုတ္ျပီးမွ ရီေပၚ၏ ပါးစပ္ေရွ့သို့ ေတ့ေပး၏။
ရီေပၚလည္း ကုိယ့္၏ကုိယ္ပိုင္အခ်ိန္ကိုလာေနွာက္
ယွက္သျဖင့္ မေသာက္ရန္ ျငင္းလိုက္၏။
သို့ေသာ္ သူမကေသာက္ရန္ အတင္းေျပာလာ၏။
ထို့ေျကာင့္ ရီေပၚကဇြန္းကို လက္ျဖင့္ဖယ္လိုက္
ေသာ္လည္း အားပါသြားသည္ထင္၏။ သူမ၏လက္
ေပၚသို့ ဟင္းရည္အခ်ိဳ့ ဖိတ္စင္သြားျပီး လက္ဖမိုး
နားသည္ အနည္းငယ္ နီရဲသြား၏။

"ရီေပၚ...သား...မင္းဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ?...
သမီးအဆင္ေျပရဲ့လား?..."

"ဟုတ္...သမီးရပါတယ္...နည္းနည္းအပူေလာင္သြား
တာပါ.."

"ဒီမယ္ျကည့္ပါဦး နီရဲသြားတာပဲ..ဘယ္ကအဆင္ေျပ
ရမွာလဲ?...သား...ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္ေလ.."

"သားကဘာလို့ေတာင္းပန္ရမွာလဲ...က်ြန္ေတာ္
မေသာက္ဘူးဆိုတာကို..သူ့ဘာသာ အတင္းလာ
တိုက္တာေလ...သားကကေလး မဟုတ္ဘူး...
လက္ပါတယ္..."

"ဒီကေလးေတာ့...လ်န္ေဟာင္က မင္းကိုေစသနာနဲ့

"ေတာ္ပါေတာ့မားရဲ့...သမီးအျပစ္ေတြပါ။..ရီေပၚကို
မဆူပါနဲ့.."

"ဒီကေလးက အလိုလိုက္ထားတယ္ဆိုျပီး.."

"ဘယ္သူ က ကေလးလဲက်ြန္ေတာ္က ကုမၸဏီကို
ေတာင္ဦးစီးေနျပီ....အဲ့တာကေလးလား?.."

"ဒီကေလးေတာ့...ေျပာေလကဲေလ..လာသမီး မား
ေဆးထည့္ေပးမယ္..လိုက္ခဲ့..."

သုိ့ေပမယ့္ လ်န္ေဟာင္က ရီေပၚ၏နားမွတစ္ဖဝါးမွ
မခြာခ်င္တာမို့ ဆင္ေျခတစ္ခုကို ရွာျကံေပး၏။

"သမီးအဆင္ေျပပါတယ္။..သမီး ရီေပၚအတြက္..
ခရမ္းသီး ခ်က္ေပးရဦးမွာ မားရဲ့..."

"ဒီလက္နဲ့ဘယ္လိုခ်က္မွာလဲ..လာပါသမီးရယ္..
အနာကေလထိရင္မေကာင္းဘူး။..က်ဴ လီ ကိုလုပ္ခိုင္း
လိုက္မယ္...သမီးေရ!...သမီးေလး က်ဴ လီ...
ဒီမယ္ မားကို  ခရမ္းသီးေလးခ်က္ေပးပါဦး...."

မားက ရီေပၚ၏ ညီမကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့..
အေပၚထပ္မွ ျမန္ဆန္စြာ ဆင္းလာတဲ့ က်ဴလီ ဆိုေသာ
ေကာင္မေလးသည္ အထက္တန္းေလာက္ပင္ ရွိဦး
မည္။

"မားကလည္း...သမီးမွ မလုပ္တတ္တာ...အေမရဲ့
ေခ်ြးမေလာင္းကိုလုပ္ခိုင္းေလ..."

"ဒီကေလးမကေတာ့...လ်န္ေဟာင္ ကိုေဆးလူးေပး
မလို့ နင့္ကိုခိုင္းတာေပါ့...ခုေခတ္ကေလးေတြ ဘာမွ
ကိုခိုင္းမရဘူး"

ရီေပၚကနားကို တက်ိက်ိျဖင့္ လုပ္ေနသေလာက္
ေရွာင္က်န္မွာေတာ့ ထိုင္ခံုနဲ့ဖင္နဲ့ကိုမကပ္ခ်င္ေတာ့ေပ။
ထို့ေျကာင့္ ဝမ္မားမားကို ခြင့္ေတာင္းကာ သူပဲခ်က္ရန္
ခြင့္ေတာင္း၏။ အစကေတာ့ ဝမ္မားမားကျငင္းေပမယ့္
ေရွာင္က်န္ကအတင္းေတာင္းဆိုတာေျကာင့္ ခြင့္ျပဳေပး
လိုက္၏။

မခ်က္တတ္ပါဘူးလို့ျငင္းေနတဲ့ က် ဴ လီက ေရွာင္က်န္
ကိုျမင္သည္နွင့္ နတ္သားေလးအိမ္ေရာက္လာသည့္အလား ထိန္းမနိုင္သိမ္းမနိုင္ျဖင့္ ေရွာင္က်န္ အနားက
ပင္မခြာေတာ့ေပ။

သိျကားမင္းခိုင္းေတာင္ လုပ္မေပးတဲ့ က်ဴ လီက ခုေတာ့
ေရွာင္က်န္နွစ္ခါ မခိုင္းေစရပဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ေပး
၏။ ေရွာင္က်န္က သူမ၏ေခါင္းကို ပြတ္ေပးရင္ျဖင့္
ျပံဳးျဖီးေနတာပဲ....

ရီေပၚလည္း အဟီးထေနေသာ သူတို့နွစ္ေယာက္နား
ေလ်ွာက္သြားျပီး ဘာေတြေျပာေနသလဲ နားေထာင္
ျကည့္ေတာ့ သူ့ညီမကပဲ တတြတ္တြတ္ေျပာျပီး တဟီးဟီး ရယ္ေနတာ လူျပက္ျမင္းမ က်လို့ပဲ။

"က်ဴ လီ..နင္ကဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ?..ေရွာင္က်န္
ကိုနားညီးေအာင္လုပ္ေနတာလား?.."

သူ့အကို၏အသံသည္ က်ဴ လီ၏နားတြင္ေတာ့
ငွက္ဆိုးထိုးသံအလားရယ္မို့ မ်က္ေစာင္းပစ္ေက်ြးလိုက္
၏။

"အကို ကဘာလာလုပ္တာလဲ?..ခါတိုင္းမီးဖိုေခ်ာင္
ေတာင္ေျခလွမ္းမလွမ္းတာ.။"

"ဒါကလားညီမ...အကိုကို အဲ့လိုျပန္ေျပာရလား...ဟမ္.."

ရီေပၚလည္း ေရွာင္က်န္ေရွ့တြင္ ဤသို့အေျပာခံ
ရသည္မို့ သည္ညီမကို ထုေထာင္းပစ္ခ်င္မိ၏။

ေရွာင္က်န္ကေတာ့ ဟင္းခ်က္ရင္း ျပံဳးျပံဳးျဖင့္သာ
နားေထာင္ေန၏။

"ေရွာင္က်န္...မင္းမလုပ္နဲ့ သူ့ကိုလုပ္ခိုင္း...မိန္းကေလး
လို့သာေျပာတယ္.။ဟင္းတစ္မယ္ေတာင္မခ်က္တတ္ဘူး.."

"ရပါတယ္..သူေဌးကလည္း..ဒီေလာက္ကေတာ့
လုပ္တတ္ပါတယ္..."

"ျမင္လား..သူကေယာက်္ားေလး..သူေတာင္
ခ်က္နိုင္တယ္..နင္ကမိန္းကေလး ျဖစ္ျပီး ဟင္းေတာင္
မခ်က္နိုင္ဘူး...နင့္ယူမယ့္ ေယာက်္ားအစား ငါရင္ေလး
တယ္.."

"အံ့ပါ ..အကိုရယ္..ညီမယူရင္ ဟင္းခ်က္တတ္တဲ့
အကိုေရွာင္က်န့္လိုမ်ိဳး ေယာက်္ားကိုယူမွာေပါ့။...
အဲ့လိုေယာက်ာ္းမရွိရင္လည္း မိန္းမယူျပစ္မွာေပါ့.
ဘာျဖစ္လဲ?.."

ပြင့္လင္းျပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ က်ဴ လီက ေရွာင္ေကာေကာ ကိုစေကာင္းေနေလသည္။

"ဒီေကာင္မေလးေတာ့....ငါလုပ္လိုက္ရ....ေရွာင္က်န္
မလုပ္နဲ့ေတာ့..ထားခဲ့ေတာ့..."

"ဘာလို့လဲ!...အကိုေနာ္...အနိုင္မက်င့္နဲ့ အကိုေရွာင္က်န့္က ..အကို့ ေယာက်္ားမို့  အဲ့ေလာက္ေတာင္ ဂရုစိုက္
ေနတာလား?.."

ရီေပၚလည္း က် ဴ လီ၏မဆီမဆိုင္စကားေတြေျကာင့္
ဆြဲေခၚမလို့ျကံေနတဲ့ ေရွာင္က်န့္၏လက္ကို လြွတ္လိုက္
ရွက္ရွက္ျဖင့္သာ ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ျပန္ထိုင္၏။

ေရွာင္က်န္ကေတာ့ ကေလးေတြမို့ စည္းမေစာင့္
ပဲ စ သည္ဟု ယူဆလိုက္ေသာ္လည္း ရီေပၚမွာေတာ့
တစ္ေယာက္တည္း အိုးမလံု အံုပြင့္ျပီးရွက္ေနေလသည္။

~~~~~~~~~~'TBC~~~~~~~~~~~

Hello ဒီကအေခ်ာေလးကမေသေသးပါဘူး
ေတာ္ျကာ "MyBoy "ကိုေရးတဲ့ သာသာက
ေသသြားျပီလား လို့ေျပာေနမဆိုးလို့🤣🤣
ဒီကအေခ်ာေလး ခလုတ္မတိုက္ခ်င္ေသးပု🙄

(Unicode)

ရှောင်ကျန်အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီဖြစ်သည်။
ဤမျှလောက်များပြားလှသော တန်ဖိုးကြီးPhတွေ
သည် အလွန်တရာမှ လိုချင်စိတ်ဖြစ်ပေါ်နေသော်
လည်းကြေးမြင့်သည်ကား ရှောင်ကျန်အားသွေးတိုးစေ
သည်။ ကြိုက်တာယူဟုပြောနေသော ရီပေါ်ကိုလည်း
အားနာလာသောကြောင့်လည်းကောင်း၊
ဈေးကြီးသောကြောင့်လည်းကောင်း အချိန်တွေသာကုန်သွားသည် တစ်ခုမှမရွေးရသေးပေ။

"ဟို......သူဌေး ကျွန်တော်...မယူတော့ဘူး။
သူဌေးပေးတဲ့တစ်လုံးကလည်း အဆင်ပြေနေတာပဲ"

"ဆိုင်ထဲဝင်ပြီးမှတော့ တစ်ခုခုဝယ်သင့်တာပေါ့.."

ခေါင်းငုံ့နေသော ရှောင်ကျန်က ဘာမှပြောမလာသဖြင့်
ရီပေါ်လည်း ဆက်မေးမနေတော့ပေ။

"ဒီမှာ....ဒီတစ်ခု......"

"ဟုတ်ကဲ့..."

ရီပေါ်သည် ဘေးနားရှိ ဝန်ထမ်းတစ်ဦးအား လှမ်းခေါ်
လိုက်ပြီး ကြည့်ကောင်းတဲ့ Phတစ်မျိုးကို လက်ညိုးထိုးပြကာ
ယူခိူင်းလိုက်၏။
ထိုကောင်မလေးလည်း ရီပေါ်ခိုင်းတဲ့အတိုင်းအမြန်
သွားယူလေသည်။

ထို့နောက် ရီပေါ်တို့လည်း ဆက်စောင့်မနေတော့ပဲ
ကောင်တာမှာသာ ပိုက်ဆံရှင်းရန် ရပ်စောင့်နေလိုက်
တော့၏။

ရှောင်ကျန်သည် ကလေးသဖွယ် ရှေ့နောက်ဘေးပတ်
လည်စုံကြည့်ရင်းအလုပ်များနေလေ၏။

Phရပြီးနောက်ငွေချေကာ ဖိတ်ဖိတ်တောက်နေသော
ထိုဆိုင်ကို ကျောပေးရင်း ရီပေါ် ကုမ္ပဏီသို့ပြန်ရန်
ကားမောင်းသွား၏။

-Vibrate-

တုန်ခါလာတဲ့ Phကြောင့် ကားမောင်းနေရင်း
စီယာတိုင်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ကျန်တစ်ဖက်
မှ Phကိုလှမ်းယူပြီး ကိုင်လိုက်၏။

"ဝေ....မား....ဘာပြောမလို့လဲ?.."

"သား...ရီပေါ်...အခု အိမ်ပြန်လာပါ့လား?.."

"ဘာဖြစ်လို့လဲမား?.."

"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး...ဒါပေမယ့်... လျန်ဟောင် အိမ်
ရောက်နေတယ်....."

"သူရောက်တာ ကျွန်တော်နဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ?.."

ရီပေါ်၏ခပ်မာမာအသံကြောင့် ဘေးနားရှိရှောင်ကျန်
လည်း ခါးပတ်ကြိုးကိုသာ တင်းတင်းကိုင်ထားရ၏။

"မား...ကျွန်တော်ပြောပြီးပြီလေ။...သူဘာသာ...

"သားရယ်...သူကမိန်းမကောင်းလေးပါ။သားကိုလည်း
ချစ်ရှာတယ်.."

"အာ.....ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်...ခုတော့ အိမ်မလာနိုင်သေးဘူး။
သား အလုပ်မှာ...."

အချင်းချင်း စကားပြောနေသည်မှာ သိပ်မကျယ်လှ
သော်လည်း ဘေးကပ်ရပ်ရှိ ရှောင်ကျန်က နားမထောင်
လည်းကြားနေရ၏။အထူးသဖြင့် သူ့၏ idolကြီး၏
နာမည်သည်လည်း တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ပါဝင်နေသဖြင့်။

ရီပေါ်လည်း စိတ်မပါစွာ Phကိုချလိုက်ပြီး ကားကို
သာဆက်မောင်းနေတော့၏။မဟာမျက်ခုံးတော်ကတော့ ပြေကျမသွားပါလေ။

အလှမ်းနည်းနည်း ဝေးလာသော နေရာနှင့်အတူ
ရှောင်ကျန်လည်း မည်သည့်နေရာမှန်းမသိပါလေ။

"အမ်......သူဌေး ဘယ်သွား....."

"ကိုယ့် မား ဆီ..."

"အာ??.."

ရှောင်ကျန် သည်အလွန်လန့်မိ၏။ သူဌေးရှေ့တောင်
ဒီလိုဖြစ်နေတာ သူဌေး၏ အမေရှေ့ဆိုရင် ဘယ်လို
တောင်နေရမည်နည်း။ဒါ့အပြင် သူစိမ်းတွေလည်းဖြစ်နေ သေးသည်။

ရီပေါ်လည်း ထိုမျှလောက်ပြောပြီး ကားကိုသာအာရုံ
စိုက်မောင်း၏။ ရီပေါ်၏ အိမ်သည် ကုမ္ပဏီနှင့် တောင်
နှင့်မြောက် ဖြစ်နေတာမို့ Phဝယ်ပြီးသည်နှုှင့် လမ်းသင့်
သောကြောင့် ရှောင်ကျန်ကိုပါ ခေါ်လာခဲ့ခြင်းပင်။

မရည်ရွယ်ခဲ့ပါလေ။

ထို့ပြင် အပြောဖြင့်သာ ငြင်းနိုင်သော်လည်း ရီပေါ်အဖို့
အမေတစ်ယောက်နှုှင့် ညီမ တစ်ယောက်သာ ရှိတော့
သောကြောင့် သဲသဲလှုှပ်ချစ်နေရ၏။

အိမ်ကို ပြန်မောင်းရသည့်ခံစားချက်လောက် မည်သည်
ကမှ မနွေးထွေးနိုင်ပါလေ။ အိမ်ကိုရောက်လျှင်
နွေးထွေးပြီး အရသာရှိတဲ့ မားရဲ့ထမင်းဟင်းတွေကိုအရသာရှိရှိစားမယ်။  အနှစ်သာရအပြည့်နဲ့ လောကကြီး
ကိုအမြင်သစ်နဲ့တွေးတောနိုင်တဲ့ နွေးထွေးတဲ့အိမ်လေး

"ရောက်ပြီ။..."

စိမ်းစိုစို အိမ်ခြံဝန်းထဲ ရီပေါ် ကားရပ်လိုက်ကာ
ရှောင်ကျန်ကိုလှမ်းပြောလိုက်၏။ရှောင်ကျန်လည်း
ကျယ်ပြောပြီး တင့်တယ် တောက်ပလှတဲ့ အဆောက်
အအုံကြီးတစ်ခုကို မျက်စိတစ်ဆုံးကြည့်လိုက်၏။

"သူဌေး ကျွန်တော်...နေရစ်ခဲ့မယ်။ မလိုက်တော့ဘူး။"

"ဘာလို့လဲ?...မင်းကိုငါခေါ်လာတာ မင်းကငါ့ဧည့်သည်
ပဲ...ငါဧည့်ခံလို့မရဘူးလား?"

"အဲ့လို...အဲ့လိုသဘောမဟုတ်ပါဘူး...ကျွန်တော်..."

ရှောင်ကျန် ထိုမျှလောက်ပြောပြီး ခဏမျှ ခေါင်းငိုက်ကျ
ကာ တိုးတိုးသာ ဆို၏။

"ကျွန်တော် ပြသနာတွေ လုပ်မိမှာဆိုးလို့ပါ။ "

ရီပေါ်သည် ထိုစကားကြောင့် အပြင်ထွက်ကာ ကားတံခါး ကိုပိတ်လိုက်၏။ ပြီးနောက် ရှောင်ကျန် ၏တံခါး
ဘက်သွားကာ ဖွင့်လိုက်ပြီး အားငယ်နေသော ရှောင်
ကျန် ကိုလှမ်းခေါ်၏။

"လာခဲ့...သွားမယ် အချိန်တောင်မစောတော့ဘူး။
မင်းလည်းဘာမှမစားရသေးဘူးမဟုတ်လား?.."

ရီပေါ်၏ အသံသည် နိမ့်ပြီးနွေးထွေးသောကြောင့်
ရှောင်ကျန် ခေါင်းမော့ကြည့်မိတော့ ရီပေါ်ကနှုတ်ခမ်း
တစ်ဖက်ကော့တက်သည်အထိပြုံးပြပြီး

"I'm here..and this is my home.'

။ငါလေးတော်တော်ဖြစ်နေတယ် သိပါတယ်။

"သားလေး...လာလေ..."

ရီပေါ်၏မားဖြစ်သူက အိမ်ပေါက်ဝမှလှမ်းအော်တာ
ကြောင့် ရီပေါ်လည်း လက်ပြပြီး ရှောင်ကျန့်ကို ခေါ်
ကာ အိမ်ထဲဝင်လာ၏။

"အားရိုး....ငါ့သားလေးက..အမေပြောစကားနားထောင်တယ် ကြည့်စမ်း..."

မားမားသည် ရီပေါ်အားဖက်ကာ ပြောလာ၏။
ပြီးမှရှောင်ကျန်ကိုမြင်သယောင်ရှိကာ သူမက ပြုံး၍
လက်ကိုကိုင်ကာ

"သားလေးက ဘယ်သူလဲကွယ်...ချောလိုက်တာ.."

"ဟုတ်...ကျွန်တော်က ရှောင်ကျန်ပါ..အန်တီ...
သူဌေးရဲ့ ကုမ္ပဏီက မော်ဒယ်ပါ.."

"အော်..အေးအေး...အဲ့တာကြောင့် အရမ်းကြည့်ကောင်း နေတာကိုး...သားကလည်း ဘာလို့ဒီကလေးကို
သူဌေး လို့ခေါ်ခိုင်းတာလဲ....အန်တီပြောမယ်...
သူ့ကို ရီပေါ်လို့ပဲ ခေါ် ဟုတ်ပြီလား?.."

"မား....သားဗိုက်ဆာနေပြီ.."

"အော်...ဟုတ်သားပဲ..မားကစကားပေါနေတာနဲ့..
လာ..လာ..လျန်ဟောင်ကသားအကြိုက်ဟင်းတွေ
ပြင်ထားတယ်...ရှောင်ကျန့်လေး လည်းစားသွားပေါ့.."

"ဟုတ်..အန်တီ.."

လူချမ်းသာတို့၏ နေ့စဉ်ဘဝကို ရှောင်ကျန် တွေးမိရင်း
နွေးထွေးလာမိ၏။ ရှောင်ကျန်တို့ဆိုရင် မိသားစုတွေ့
ချိန်မှာ အရမ်းနည်းပါး၏။ ရှောင်ကျန်ကလည်း အလုပ်
ကိုနေ့တိုင်းအချိန်တိုင်း လုပ်နေရသလို။ ရှောင်မားမား
ကလည်း သု့နိုင်ရာနိုင်ရာ အလုပ်ကို လုပ်၏။
ပါးကတော့ အစောကြီးသေဆုံးသွားတာမို့။
ရှောင်ကျန်ကမိသားစုရဲ့ ဦးဆောင်သူတစ်ယောက်ပင်။

"ရီပေါ်...လာပြီလား?..လာ...မမ ချက်ထားတာ..
စားကြည့်ပါ့လား?.."

လျန်ဟောင်က သေသပ်လှပသော ပွဲဟင်းများကို
ရီပေါ်၏ရှေ့ချပေးပြီး ပြုံးပြုံးဖြင့်ပြော၏။ ရီပေါ်ကတော့
လက်ထဲက Ph ကိုနှိုက်မပျက်။

"အန်တီ...ကျွန်တော်..ဘာကူညီပေးရမလဲ?.."

"အာ...မဟုတ်တာ...သားကဧည့်သည်လေ...
အန်တီတို့က လူပ်ပေးရမှာပေါ့..လျန်ဟောင် သမီး
နားတော့မားမား လုပ်လိုက်မယ်..."

"ဟုတ် မား..."

သားအမိနှစ်ယောက် အတိုင်အပေါက်ညီစွာ ပြောနေ
ကြသလောက် ရီပေါ်ကတော့ ခပ်ပေါ့ပေါ့ပင်။

"ရီပေါ်...ဒီဟင်းရည်လေးသောက်ကြည့်...မမ လုပ်
ထားတာ မင်းကြိုက်တယ်လို့ မားမားကပြောလို့်.."

လျန်ဟောင် ကဟင်းရည်ကိုဇွန်းဖြင့် ခပ်ကာ သေချာ
မှုတ်ပြီးမှ ရီပေါ်၏ ပါးစပ်ရှေ့သို့ တေ့ပေး၏။
ရီပေါ်လည်း ကိုယ့်၏ကိုယ်ပိုင်အချိန်ကိုလာနှောက်
ယှက်သဖြင့် မသောက်ရန် ငြင်းလိုက်၏။
သို့သော် သူမကသောက်ရန် အတင်းပြောလာ၏။
ထို့ကြောင့် ရီပေါ်ကဇွန်းကို လက်ဖြင့်ဖယ်လိုက်
သော်လည်း အားပါသွားသည်ထင်၏။ သူမ၏လက်
ပေါ်သို့ ဟင်းရည်အချို့ ဖိတ်စင်သွားပြီး လက်ဖမိုး
နားသည် အနည်းငယ် နီရဲသွား၏။

"ရီပေါ်...သား...မင်းဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ?...
သမီးအဆင်ပြေရဲ့လား?..."

"ဟုတ်...သမီးရပါတယ်...နည်းနည်းအပူလောင်သွား
တာပါ.."

"ဒီမယ်ကြည့်ပါဦး နီရဲသွားတာပဲ..ဘယ်ကအဆင်ပြေ
ရမှာလဲ?...သား...ပြန်တောင်းပန်လိုက်လေ.."

"သားကဘာလို့တောင်းပန်ရမှာလဲ...ကျွန်တော်
မသောက်ဘူးဆိုတာကို..သူ့ဘာသာ အတင်းလာ
တိုက်တာလေ...သားကကလေး မဟုတ်ဘူး...
လက်ပါတယ်..."

"ဒီကလေးတော့...လျန်ဟောင်က မင်းကိုစေသနာနဲ့

"တော်ပါတော့မားရဲ့...သမီးအပြစ်တွေပါ။..ရီပေါ်ကို
မဆူပါနဲ့.."

"ဒီကလေးက အလိုလိုက်ထားတယ်ဆိုပြီး.."

"ဘယ်သူ က ကလေးလဲကျွန်တော်က ကုမ္ပဏီကို
တောင်ဦးစီးနေပြီ....အဲ့တာကလေးလား?.."

"ဒီကလေးတော့...ပြောလေကဲလေ..လာသမီး မား
ဆေးထည့်ပေးမယ်..လိုက်ခဲ့..."

သို့ပေမယ့် လျန်ဟောင်က ရီပေါ်၏နားမှတစ်ဖဝါးမှ
မခွာချင်တာမို့ ဆင်ခြေတစ်ခုကို ရှာကြံပေး၏။

"သမီးအဆင်ပြေပါတယ်။..သမီး ရီပေါ်အတွက်..
ခရမ်းသီး ချက်ပေးရဦးမှာ မားရဲ့..."

"ဒီလက်နဲ့ဘယ်လိုချက်မှာလဲ..လာပါသမီးရယ်..
အနာကလေထိရင်မကောင်းဘူး။..ကျူ လီ ကိုလုပ်ခိုင်း
လိုက်မယ်...သမီးရေ!...သမီးလေး ကျူ လီ...
ဒီမယ် မားကို  ခရမ်းသီးလေးချက်ပေးပါဦး...."

မားက ရီပေါ်၏ ညီမကို လှမ်းခေါ်လိုက်တော့..
အပေါ်ထပ်မှ မြန်ဆန်စွာ ဆင်းလာတဲ့ ကျူလီ ဆိုသော
ကောင်မလေးသည် အထက်တန်းလောက်ပင် ရှိဦး
မည်။

"မားကလည်း...သမီးမှ မလုပ်တတ်တာ...အမေရဲ့
ချွေးမလောင်းကိုလုပ်ခိုင်းလေ..."

"ဒီကလေးမကတော့...လျန်ဟောင် ကိုဆေးလူးပေး
မလို့ နင့်ကိုခိုင်းတာပေါ့...ခုခေတ်ကလေးတွေ ဘာမှ
ကိုခိုင်းမရဘူး"

ရီပေါ်ကနားကို တကျိကျိဖြင့် လုပ်နေသလောက်
ရှောင်ကျန်မှာတော့ ထိုင်ခုံနဲ့ဖင်နဲ့ကိုမကပ်ချင်တော့ပေ။
ထို့ကြောင့် ဝမ်မားမားကို ခွင့်တောင်းကာ သူပဲချက်ရန်
ခွင့်တောင်း၏။ အစကတော့ ဝမ်မားမားကငြင်းပေမယ့်
ရှောင်ကျန်ကအတင်းတောင်းဆိုတာကြောင့် ခွင့်ပြုပေး
လိုက်၏။

မချက်တတ်ပါဘူးလို့ငြင်းနေတဲ့ ကျ ူ လီက ရှောင်ကျန်
ကိုမြင်သည်နှင့် နတ်သားလေးအိမ်ရောက်လာသည့်အလား ထိန်းမနိုင်သိမ်းမနိုင်ဖြင့် ရှောင်ကျန် အနားက
ပင်မခွာတော့ပေ။

သိကြားမင်းခိုင်းတောင် လုပ်မပေးတဲ့ ကျူ လီက ခုတော့
ရှောင်ကျန်နှစ်ခါ မခိုင်းစေရပဲ မြန်မြန်ဆန်ဆန် လုပ်ပေး
၏။ ရှောင်ကျန်က သူမ၏ခေါင်းကို ပွတ်ပေးရင်ဖြင့်
ပြုံးဖြီးနေတာပဲ....

ရီပေါ်လည်း အဟီးထနေသော သူတို့နှစ်ယောက်နား
လျှောက်သွားပြီး ဘာတွေပြောနေသလဲ နားထောင်
ကြည့်တော့ သူ့ညီမကပဲ တတွတ်တွတ်ပြောပြီး တဟီးဟီး ရယ်နေတာ လူပြက်မြင်းမ ကျလို့ပဲ။

"ကျူ လီ..နင်ကဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ?..ရှောင်ကျန်
ကိုနားညီးအောင်လုပ်နေတာလား?.."

သူ့အကို၏အသံသည် ကျူ လီ၏နားတွင်တော့
ငှက်ဆိုးထိုးသံအလားရယ်မို့ မျက်စောင်းပစ်ကျွေးလိုက်
၏။

"အကို ကဘာလာလုပ်တာလဲ?..ခါတိုင်းမီးဖိုချောင်
တောင်ခြေလှမ်းမလှမ်းတာ.။"

"ဒါလားညီမ...အကိုကို အဲ့လိုပြန်ပြောရလား...ဟမ်.."

ရီပေါ်လည်း ရှောင်ကျန်ရှေ့တွင် ဤသို့အပြောခံ
ရသည်မို့ သည်ညီမကို ထုထောင်းပစ်ချင်မိ၏။

ရှောင်ကျန်ကတော့ ဟင်းချက်ရင်း ပြုံးပြုံးဖြင့်သာ
နားထောင်နေ၏။

"ရှောင်ကျန်...မင်းမလုပ်နဲ့ သူ့ကိုလုပ်ခိုင်း...မိန်းကလေး
လို့သာပြောတယ်.။ဟင်းတစ်မယ်တောင်မချက်တတ်ဘူး.."

"ရပါတယ်..သူဌေးကလည်း..ဒီလောက်ကတော့
လုပ်တတ်ပါတယ်..."

"မြင်လား..သူကယောကျ်ားလေး..သူတောင်
ချက်နိုင်တယ်..နင်ကမိန်းကလေး ဖြစ်ပြီး ဟင်းတောင်
မချက်နိုင်ဘူး...နင့်ယူမယ့် ယောကျ်ားအစား ငါရင်လေး
တယ်.."

"အံ့ပါ ..အကိုရယ်..ညီမယူရင် ဟင်းချက်တတ်တဲ့
အကိုရှောင်ကျန့်လိုမျိုး ယောကျ်ားကိုယူမှာပေါ့။...
အဲ့လိုယောကျာ်းမရှိရင်လည်း မိန်းမယူပြစ်မှာပေါ့.
ဘာဖြစ်လဲ?.."

ပွင့်လင်းပြီးပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့ ကျူ လီက ရှောင်ကောကော ကိုစကောင်းနေလေသည်။

"ဒီကောင်မလေးတော့....ငါလုပ်လိုက်ရ....ရှောင်ကျန်
မလုပ်နဲ့တော့..ထားခဲ့တော့..."

"ဘာလို့လဲ!...အကိုနော်...အနိုင်မကျင့်နဲ့ အကိုရှောင်ကျန့်က ..အကို့ ယောကျ်ားမို့  အဲ့လောက်တောင် ဂရုစိုက်
နေတာလား?.."

ရီပေါ်လည်း ကျ ူ လီ၏မဆီမဆိုင်စကားတွေကြောင့်
ဆွဲခေါ်မလို့ကြံနေတဲ့ ရှောင်ကျန့်၏လက်ကို လွှတ်လိုက်
ရှက်ရှက်ဖြင့်သာ ကိုယ့်နေရာကိုယ်ပြန်ထိုင်၏။

ရှောင်ကျန်ကတော့ ကလေးတွေမို့ စည်းမစောင့်
ပဲ စ သည်ဟု ယူဆလိုက်သော်လည်း ရီပေါ်မှာတော့
တစ်ယောက်တည်း အိုးမလုံ အုံပွင့်ပြီးရှက်နေလေသည်။

~~~~~~~~~~'TBC~~~~~~~~~~~

Hello ဒီကအချောလေးကမသေသေးပါဘူး
တော်ကြာ "MyBoy "ကိုရေးတဲ့ သာသာက
သေသွားပြီလား လို့ပြောနေမဆိုးလို့🤣🤣
ဒီကအချောလေး ခလုတ်မတိုက်ချင်သေးပု🙄