Did you enjoy the first special chapter? Yes? Really?! Thank you so much and I hope you'l hope you'll love this one too! #ALDUB1stAnniversary

Special Chapter II

This chapter is in the timeline of I Was Maiden for Loving You!

Maine's POV

The Doctor said if I force myself to remember all the things I forget about Alden, sasakit lang daw ang ulo ko at makakasama pa ito sa akin or worse, it wouldn't come back. Sinabi nga nila na hayaan na lang ang panahon dahil babalik din naman daw ang mga alaala ko. I did remember some of the things but all about Alden wasn't.

May nabasa ako sa isang article all about my condition, Lacunar Amnesia it is about losing one's memory for specific events and that specific one was Alden. Ano nga ba siya noon sa akin?

He said, he's the last person I saw before I was hit by a motorcycle. And I lost Alden's memories in me.

I did what they said, hindi ko pinilit ang sarili ko alalahanin ang lahat. Medyo hindi lang ako sanay kapag nandiyan si Alden. Natatakot akong isipin kung ano nga ba talaga ako sa kanya noon? Kaya ba ganito siya kalapit sa akin dahil sobrang lalim ba ng pinagsamahan namin? Meron nga ba?

Minsan naiiyak na lang ako kapag naiisip ko 'yon.

Bakit kasi sa akin pa nangyari 'yon? Bakit kasi ang tanga-tanga ko?

Alden brought to some place na for sure ay makapapagpaalala daw sa akin. Sinama pa namin ang mga kaibigan ko na sina Klass at Des. For sure ito daw ang best way to retrieve some of my memories kahit papaano. Hindi ko lang kinukwento sa kanila but in some instances, when I sleep due to stress, I dreamt of something unusual that I feel it was happen but I knew they were not. That feeling is all over. Kaya natutulala na lang ako kapag nagigising na ako.

I saw blurred faces and when I tried to sleep again and remember those dreams, hindi na nauulit. There something in my memories wanting to come back pero nawawala ulit. Siguro nga sintomas 'yon ng amnesia ko.

Ginising na lang ako ni Klass pagkadating namin sa sinasabi nilang lugar na 'yon. I tried to look out the places we have had been. Bumungad naman sa akin ang isang paaralan. It's a weekday so maraming estudyante. Some of them approach us at nagsilapitan sa direksyon namin. Alden blocked their way to me.

"Hindi ko inaasahan na isang Richard Howerdson ang gagawa sayo nito, Meng!" kilig pa ni Klass.

Napangiwi na lang din naman ako.

Mabuti na lang din naman ay may dumating na guards at binigyan naman kami ng way papasok sa loob ng paaralan. We reach the guidance office, nakakapanibago. Kwento ng kwento sina Klass at Des sa akin na dito kami nag-aral noon, pinapatigil ko sila sa kwento nila dahil naalala ko naman 'yon.

"Good to see you Maine Alvarez," bati sa akin ng guidance councelor at bumaling naman ito sa dalawa kong kaibigan at nginitian at lumipat kay Alden ang atensyon niya. "Glad you had a visit here, Mr. Henderson."

"Ako rin po!" galak naman na tugon ni Alden.

Nanatili naman akong tahimik, ang mga kamay kong nasa lap at nililibing ang sarili sa loob ng guidance office.

"Maine," tumingin naman ako kay Ma'am Guidance. "I'm sorry for what happened to you." Aniya.

Napangiti na lang din naman ako, "it's okay, I'm on the treatment naman po."

She nodded, "so what did you came here guys?" she asked.

"She needs to remember." Ani Alden.

"Oh, I see." Tango pa ni Ma'am. "Wait, may kukunin lang ako at ipapakita ko sa inyo." Aniya at may kinuha siya sa isang desk do'n na puro papers bumalik din naman itong inayos sa kanyang desk ang mga folders na 'yon. "Nandiyan ang batch yearbook niyo Maine and Alden, may mga albums din diyan ng mga pictures from every organizations na ginawa dito. Tingnan niyo."

Tiningnan ko lang 'yon at hinihintay nilang kumuha ako doon.

Inabot na lang din naman ni Alden ang isang album doon at kung ano anong klaseng picture lang din naman ang nandoon. Wala rin namang effect, wala naman akong maaalala.

"Ito Maine oh, yearbook ko." aniya.

Nagpalit naman kami ng hawak at siya na mismo ang naglipat ng pages no'n pero hindi pa man din niya nahahanap ay nakaramdaman ako ng sakit sa ulo. Pumipintig ito sa sakit.

"Maine, ayos ka lang ba?" pag-aalala naman ni Alden.

Pumikit ako at hinilot ko ang magkabilang sentido ko.

"Punta lang akong CR." Sabi ko sa kanila. Sinamahan na rin naman ako ng dalawa at tumungo kami papunta sa CR. 'Yong ibang nakakasalubong naming estudyante ay nababato sa kanilang kinatatayuan at sinusundan na lang din nila ako ng tingin.

Did I want this attention?

Pagdating namin sa CR ay binasa ko ang mukha ko para mahimasmasan na rin. Hindi rin naman nagtagal ay lumabas na kami doon. May ilang estudyanteng nag-aabang sa amin.

"Ate! Diba ikaw po 'yong video sa fb?" nagliliwanag ang mata nitong tanong sa akin.

Tumango naman ako, hindi ko magawang ngumiti kaya pilit lang ang lumalabas sa akin.

"Pwede pong pa-picture."

"Dalian niyo lang mga bebe!" sabi naman Klass at mabilisan naman silang nakipagpicture sa akin.

Pabalik na kami ng guidance office ng lumiko kami ng daanan. Ang sabi ng dalawa ay madalas daw ay doon kami tumatambay noong elementary pa kami. Pagdating namin doon ay nadisappoint sila dahil 'yong inaasahan nilang tambayan namin doon ay wala na.

"Gahd, bakit nila inalis 'yon?" irap pa ni Klass.

"'Yong memories natin." Kunyaring umiiyak na sabi ni Desiree.

Naglakad naman ako doon, yes, I do remember. Kapag gusto namin ng tahimik at malamig at dito kami madalas magliwaliw at sag awing kanan sa dulo ay natigil ang aking atensyon. Parang... parang...

"Maine, ano tinitingnan mo 'don?" tanong ni Des saka nilingon din nila 'yong direksyon na tinitingnan ko.

"Wala." Iling ko pa.

"Tara na baka naghihintay na si Alden doon." Sabi naman ni Klass.

Bumalik kami sa guidance, napagpasyahan na rin naman naming umalis doon. Hindi rin naman nagtagal ay nakabalik na kami ng manila.

"Gusto mo samahan kita bukas sa treatment mo?" tanong pa ni Alden.

Ngumiti naman ako sabay iling, "no, magpapasama na lang ako kay Anja."

Tumango naman siya, "okay, call me if you need something. Okay?"

"Okay."

"Maine!" muling tawag nito sa akin.

Lumingon naman muli ako sa kanya. "Miss na kita."

Kinabukasan nga ay pumunta kami ni Anja sa doctor ko for the treatment. Sa huli ay tinanong niya ako kung ano nang lagay ko, sinabi ko namang ayos lang at sinabi ko rin 'yong nangyari kahapon na sumakit bigla ang ulo ko tapos 'yong mga pangyayaring pagnanaginip ako ay may mga blurred faces akong nakikita.

And it was a good result ng sinabi niya 'yon maliban 'don sa part na sumakit ang ulo ko, kailangan ko daw magpahinga at iwasan ang pagiging stress sa trabaho.

Kapag gano'n daw kasi, may posibilidad daw na bumabalik na 'yong mga alaala mo o di kaya ay dahil sa treatment ko kaya nagkakaroon na nang process ang ginagawa namin. For me, ayoko namang madalian ang lahat. Gusto ko maging smooth ang lahat para in the end, walang mangyayaring problema.

Pero sa tuwing makikita ko si Alden at 'yong mga ngiti niya, gustong gusto ko na alalahanin 'yong mga nawala akong memorya pagdating sa kanya. Kasi ako 'yong nahihirapan para sa kanya, ginagawa niya ang lahat para sa akin tapos hindi ko man lang ma-appreciate lahat ng ginagawa niya sa akin.

Nasasaktan ko ba si Alden?

11 years I had to him were lost until I drown myself into darkness.

Akala ko the end na nang lovestory ko, it's just started.

When my family entered the room, I search him and found him entering this white room.

"Naalala na kita, Alden..." my voice trembled. "11 years."

I thought that was the end of everything pero hindi ko inakala na sa pangyayaring 'yon, babalik ang lahat.

Sa ngayon, masaya ako sa piling niya. Wala pa man kami sa puntong in a relationship pero naniniwala akong ako ay para sa kanya at siya ay para sa akin.