P.O.V. Jake
Hij. Diegene die haar van me afnam. Hij kijkt me met een grijns aan en ik voel dat m'n ogen vuur spuwen.

Ik begin allerlei beledigingen zijn kant op te gooien. Hij blijft me aankijken met die walgelijke grijns. Ik moet me inhouden om hem niet te slaan. Hij knijpt zijn ogen dicht en doet dan de trigger gaan.

"June was zo goed." Ik houd het niet langer, nu kan hij het krijgen! Ik begin op hem in te slaan, terwijl de tranen blijven stromen.

Hij moet kapot. Hij verdient niet beter. Vanuit het niets komt er een politieagent mijn kant op. Hij probeert me te stoppen, maar ik ben te sterk.

"Jongeman! Hou hier nu mee op! Wat een manieren zijn dit!" roept hij me tot de orde. Ik draai me afstandelijk zijn kant op en zeg kwaad "Bemoei je niet met dingen waar je niets over weet."

"Spreek jij zo tegen-"
"Hoe zou jij het vinden wanneer jouw bloedeigen oom je tweelingzus vermoordt!?" kap ik hem af. "Zou jij rustig blijven? Ik moet al zes jaar zonder haar leven! Zes jaar te veel! Hij kwam er gewoon mee weg en de politie deed niets."

Hij kijkt me begrijpend aan en vraagt dan mijn achternaam.
"Daniels," antwoordt ik schouderophalend. Ik wrijf met mijn hand over mijn gezicht, terwijl de politieagent in z'n geheugen graaft.

Na een lange stilte begint hij met praten.
"June Daniels. Het meisje wier oom haar misbruikte. Jij was er bij toen, nou ja, je weet wel ..." Hij kijkt me meelevend aan.
"Toen ze vermoordt werd," zeg ik bibberig. Vanbinnen sta ik op instorten.

Hij knikt weemoedig.
"Je was nog zo jong, amper 11. De rechercheurs geloofden je niet echt. Je oom ging vrijuit en jij... jij moest zonder haar verder. Heb ik het juist als ik zeg dat wat je toen zei, echt waar was?" Langzaam knik ik.

Hij kijkt bedachtzaam naar Paul (dat is de oom), haalt diep adem en zegt dan "Ik geloof je." Even denk ik dat ik droom. Ik werd uitgemaakt voor gek. Iedereen, behalve mijn familie, haatte me.

En nu staat hier een onbekende agent voor me, die beweert me te geloven!? Hij komt dichterbij en neemt voorzichtig mijn schouders vast.

"Hij zal boeten, jongen. Daar zal ik voor zorgen." Hij draait zich van me af en maakt aanstalten om Paul mee te nemen.

"Waarom?" fluister ik zachtjes. Hij draait zich naar me toe en lacht als een boer met kiespijn.
"Mijn jongste dochter is..." hij haalt diep adem "omvergereden door een bromfiets. Ze liep op de stoep en omstaanders zeiden dat de bestuurder recht op haar afreed, alsof hij haar niet zag. De schoft ontkende alles, terwijl mijn kleine meisje in het ziekenhuis lag. Vechtend voor haar leven. Ik wil hetgeen doen voor jou, wat ik niet voor haar kon doen. Haar pijn verzachten."

Met die woorden draait hij zich weer om en duwt Paul in de auto.
"Bedankt voor alles," fluister ik nog. Hoewel de autodeur dicht is, knikt de agent naar me. Alsof hij me verstaan had.

Hij start de auto en rijd weg, juist op het moment dat ik hem de rug toekeer. Ik veeg de tranen, waarvan ik niet eens wist dat ze er waren, weg.

"In de steek gelaten worden is niet leuk, June," fluister ik tegen haar.

Waarom doe je Lauren dat dan aan?

Geschrokken kijk ik om me heen? June!? O god, ik word gek!

Eee vreugdevolle lach vult mijn gedachten. Je wordt niet gek broertje. Ik heb je belooft dat ik er altijd voor je zal zijn en ik ben een vrouw van mijn woord! Ik ben de oudere tweelingzus hier! Je bent niet meer alleen. Ik blijf bij je.

"Voor eeuwig..."

En altijd

Ik weet het, het is niet heel erg lang! Maar ik had weinig inspiratie. Ik denk dat ik vanaf nu eerst een paar hoofdstukken ga schrijven voor ik er een publiceer, zodat ik een voorraadje heb. Vote, comment, enzovoort , enzovoort... Bedankt voor het lezen!
P.S.: Als er iemand een boek schrijft, comment dan even de naam! Dan neem ik mss wel een kijkje😉.
Bye en tot de volgende keer <3 xxx