P.O.V. Lauren

Meteen gooi ik de deur weer dicht, maar de ongewenste gast steekt snel zijn voet tussen de deur. Ik kreun zacht en probeer tevergeefs de deur dicht te duwen.

"Lauren? Wie is er aan de deur?"
"Niemand!" Snel probeer ik uit alle macht de deur dicht te gooien, maar als dat weer niet gaat vloek ik.
"Nathaniël, ga weg!" roep ik zachtjes. Wanneer de voet even verschuift probeer ik opnieuw de deur dicht te slaan, maar dat is zonder Jake gerekend, die de deur net opentrekt.

"En wie hebben we hier?" Zijn ogen versmallen zich en zijn arm glipt beschermend om me heen als hij de donker-roste, 19 jarige bink voor ons ziet.

"Mijn naam is Nate, en ik heb een appeltje te schillen met Lauren." Nathaniël's grijns is nog even gluiperig en vuil als vroeger, en ik krijg nu heel hard zin om me in m'n kamer te verstoppen, maar aangezien dat momenteel niet kan kruip ik maar zo dicht mogelijk tegen Jake aan.

Hij moet de verandering in mijn gedrag hebben opgemerkt, want hij duwt me achter hem en gaat met zijn armen gekruist in de deuropening staan.
"Ze wil je niet zien." De gevaarlijke toon is Jake's stem is me niet ontglipt, en even krijg ik een blik op de Jake die ik niet ken.

"Dat wil die vieze slet wel." Nate's griezelige blik geeft me rillingen, dus opnieuw probeer ik de deur hard dicht te gooien. Deze keer geeft Jake de deur een extra zwiep, waardoor die in het slot valt. Een bonk op de deur vult de ruimte en ik deins geschrokken achteruit.

"Ik kom je halen, slet! Wees er zeker van!" Nate bonkt nog één keer hard op de deur voordat het geluid van zijn voetstappen verdwijnt en ik ineen zak op de vloer. Tranen stromen over mijn wangen, maar er komt geen geluid. Enkel de zin: "Jake, ik ben bang."

Even snel als ik op mijn knieën viel, neemt Jake me in zijn handen en zet hij me op de bank.
"Blijf even zitten," zegt hij zachtjes. Na een tijdje komt hij terug met een kop warme melk, chocolade, een dekentje en mijn favoriete Disney-film. (Dit is echt hoe je mij opvrolijkt, no kidding xp.)

Even wordt ik vrolijker en neem een slokje melk, maar dan wordt ik weer een zombie en staar ik naar de tv, waar Mulan zich net optut. (Als je die film niet hebt gezien: KIJKEN MENSEN!!)

"Princess...? Wil je me alsjeblieft vertellen waar hij het over had..?" Ik kijk naar de tas melk in mijn handen en zucht.

Zachtjes fluister ik: "Ik was acht en hij elf, en we zaten bij elkaar op school. Hij stal elke dag mijn lunch, waardoor ik uitgehongerd was en at voor twee toen ik thuis kwam. Op ouderdag waren mijn ouders mee naar school, en toen ik snel even naar de wc ging... Hij stopte me in de gang en sloeg me in m'n buik, waardoor ik al mijn eten eruit kotste. M'n moeder vond me tien minuten later, mijn gezicht bedekt in tranen en mijn eigen kots." Jake's ogen blijven doorheen het hele verhaal gefixeerd op mijn gezicht, terwijl hij kalmerende cirkeltjes tekent op mijn rug met zijn duim.

"Zo ging het elke dag, tot een jaar geleden." Ik slik even en verzamel de moed om de rest te vertellen. "Een jaar geleden- Nee, 10 maand, 2 weken en 15 dagen geleden, om precies te zijn. Hoe dan ook, hij hield me staande in de gang en hield me met mijn rug tegen mijn kluisje gedrukt. Ik probeerde hem van me af te krijgen, maar hij bewoog zelfs geen halve centimeter. Zijn adem sloeg op mijn gezicht en ik weet nog precies hoe hij mijn wangen vasthad en me hard kuste. Ik wilde niet- ik wilde- ik-" Ik begin te hyperventileren en laat bijna de nu halfvolle kop melk vallen.

"Lauren. Lauren, kijk me aan." Jake draait mijn hoofd zijn richting uit en veegt een verdwaalde traan weg. "Kalmeer. Ik ben er nu om je te beschermen, en ik beloof dat niemand je ooit nog op die manier aan zal raken." Ik kalmeer door zijn stem en blijf gebiologeerd in zijn ogen staren.

"Ik hou van je." Mijn stem is amper een fluistering, maar ik weet wat ik zeg. "Ik wil dat je weet hoeveel ik van je hou. Meer dan er sterren aan de hemel staan, meer dan er planeten zijn in het hele heelal." Zijn ogen glinsteren zachtjes, en ik leunde mijn voorhoofd tegen het zijne.

"Mijn hart is voor altijd van jou, hoe ver we ook van elkaar verwijderd zijn. Hoe lang ik er ook voor moet slijmen bij je ouders, ooit zal ik tegenover jou staan aan het altaar en dan zul jij voor altijd van mij zijn en ik voor altijd van jou." Mijn hart ontploft bijna door zijn woorden, en ik trek hem dan ook naar me toe voor een langzame kus, gevuld met alle liefde die ik maar kan missen.

"Beloof je dat?" Hij glimlacht en streelt mijn arm.
"Dat beloof ik."

(Edit: dit stuk was dus verdwenen maar doordat Di had gespammed hierop heb ik het kunnen kopiëren uit mijn e-mail inbox 😂 Nog bedankt Di)

Ik weet het, ik weet het. Super klef, maar wel schattig 😻! Hoe dan ook, ik vraag een vriendin om te publiceren want mijn 4G is slecht, dus Diethe2002 : Thank youuu lyyy!! (Note from Di: love you to haha 💕) Hoe dan ook, LAKE IS ENDGAME Y'ALL! En dat komt van de schrijfster 😂. Sorry dat ik zo lang niet publiceerde, maar ik probeer beter te doen nu, beloofd! Dank jullie dat jullie er nog steeds zijn, love y'all 💁🏼‍♀️💓