Yine başlamıştık. Her zamanki gibi bir kavga daha. Sürekli kavgalar edilirdi bu evde zaten  bu yüzden normalde alışkındım. Ama bu seferki farklıydı bu seferki içimde bir şeyleri kopartıyordu. Çok fazla konu üst üste gelmişti bugün. Çok şey değişmişti. Ben bugün çok şey yaşamıştım. Ben bugün ölmüştüm sanki.

Herkes kötü bir gün geçirebilirdi bu olağan bir şeydi. Ama geçirdiği kötü güne rağmen aklının bir köşesinde akşam eve gidip huzurla dinleneceği vardır. Benim her günüm kötüydü ve bir kez bile akşam eve gidince huzuru bulamayacağımı biliyordum. Çünkü eve gidince çok daha kötülerini yaşıyordum. Her gün hemde. Her gün ayrı bir işkence...

Bugün ise biraz daha farklıydı. Sabahın köründe felaketler birbirini çekmeye başlamıştı. Ama hiç aklıma gelmezdi bugünün böyle olacağı... Dolu bir kafayla çıkmıştım evden, sabahın körü olmasına rağmen. Yine yıkılmış bir şekilde eve geri gelmiştim. Sanki bir daha hiç toparlanamayakcamış gibi.

Eve geldiğim an hesaba katmadığım şeyler olacağını bilmiyordum. Saçlarımdan tutup sürüklenişim. Duyduğum o kelimeler her zamankinden farklıydı, cidden ne oluyordu anlamıyordum.

Üzerimde kurulan  fiziksel temas kesildiğinde, her zamanki gibi çenemi dikleştirdim. Asi bakışlarımı diktim hepsinin üzerine tek tek baktım hepsine bugün değişik bakıyorlardı bana. Sonra babam bağırmaya başladı, hoş bağırmayarak konuşmazdı zaten özellikle de benimle konuşurken. Anneme baktım o anda bir şeyler söyler umuduyla. Ama ondan da umudu çoktan kesmiştim zaten, sadece merak ettim gözlerinde bana dair bir acıma duygusu var mı diye ama bakmak bile hataydı.

İsmimi işitmem ile dikkatimi tekrar babama çevirdim. İşte o an çıktı azından zehirli kelimeleri. Bu seferki zehiri içimde hissediyordum hem de gerçek anlamda. Duyduklarıma bir anlam veremiyordum. Beynim uyuşmuştu sanki. Normalde asla ağlamazdım onların yanında geçtmiştim o evreleri. Şu an buradaki bulunan ve beni tanıyan neredeyse herkes bilirdi bunu. Kimse benim ağladığımı göremezdi. Ama o an işte o an sol gözümden bir damla yaş düştü. Kontrol edemiyordum duygularımı, normalde en iyi yaptığım şeyi şu an yapamıyordum. Neler oluyordu bana sorgulamıyordum bile her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüp hesap yapan ben şu an hiçbir şeyi düşünmüyordum. Ve ilk defa bu umrumda bile değildi.

Çığlıklarım salonu doldurmaya başladığında kulaklarımda kendi sesim yankılanıyordu. Bir melodi misali. Herkes şaşkın suratlarla bana bakmaya başlamıştı ama benim durmak gibi bir niyetim yoktu. Aksine bağırdıkça, ağladıkça ve dağıttıkça daha iyi hissediyordum. İçimde bu yaşıma kadar birikmiş bir öfke vardı.  Sonunda baş gösteriyordu ve bir daha durmak gibi bir niyeti de yoktu.

Yıllarca ben hep kendimi savundum, savunmaya çalıştım ama hepsi buraya kadardı. Ne içimde yaşadıklarımı ne hayattan çektiklerimi ne de neler hissettiğimi kısacası hiçbir şeyi kimseye anlatmadım. Anlatamadım... Hep içimde yaşadım mutluluğumu, mutsuzluğumu, öfkemi, hayallerimi... Ama yetmişti kimsenin umrunda değildim ben. Bunu bugün çok daha iyi anlamıştım.

Gözlerim kararıyordu ama durmak gibi bir niyetim yoktu. Dağıtıyordum, vuruyordum, kırıyordum bağıra bağıra ağlıyordum ve hiç kimseyi görmüyordum sadece ben ve birikmişliklerim vardı. Yavaş yavaş içimdeki öfkenin yerini hissizliğe bıraktığını ve beynimin uyuştuğunu hissettmeye başladım. Burnumdan bir sıvı aktı, elime gelen şey kandı. Sonra yer ayağımın altından kaydı, yere düştüm gözlerim ilk defa rahatlamış bir şekilde kapandı.

Sonrasında gözlerimi hastanede araladım başımda bir sürü kişi ileride annemin sesi. Biliyordum gerçekten benim için endişelenmiyordu sadece insanların içindeki rolünü oynuyordu bir kez daha. Muhtemelen babamda mükemmel baba karakteri ile aynı şekilde rolünü yapıyordu. Sonra gözlerim tekrar kapandı kendiliğinden ama bu sefer gözüm kapalı olsa da her şeyi duyuyordum.

Bilmiyordum bu hastanede uzun zaman kalacağımı,ve çıktığımda hiç bir şeyin eskisi gibi olmayacağını. Bir daha eski ben olmadan, değişerek burdan çıkacağımı bilmiyordum. Hayatımın değişeceğini bilmiyordum eğer bilseydim çok daha önceden yaşardım bu patlamayı, çekeceğim birçok acı için değil sonunda değişecek hayatım için isterdim. Sonunda değişecek yeni bir ben için isterdim...

Beni okuyan o güzel gözlerin sahibi, okuduğun için teşekkür ederim. ♾