Het regende. De straat glansde in het licht van de straatlantaarns. Donkere blikken volgden me vanuit de steegjes. Met mijn handen in mijn zakken gestoken slenterde ik voort over de stoep. Niemand lette op mij; het meisje met het aardig doorweekte zwarte vest en de bluetooth koptelefoon.

Mijn smartphone voelde zwaar in mijn broekzak en leek er langzaam steeds verder in weg te zakken. De nieuwste release van Bastille galmde door mijn hoofd. Ik bewoog mijn mond mee met de tekst terwijl een eenzame traan over mijn natte wangen gleed.

'So this is where we are / It's not where we had wanted to be.'

Een man keek me raar aan zodra ik het waagde hardop met het nummer mee te zingen. Ik sloeg gauw mijn ogen neer en trok me terug naar mijn gedachten. Mijn voeten sjokten voort door de druipende stad, maar mijn gedachten koppelden zich los van mijn lichaam.

Ik stak een hand uit naar de regendruppels. Samen met de tonen van mijn muziek steeg ik op, werd één met de regen. Voor even ontsnapte ik aan de verstikkende sleur van het dagelijks leven.

'When it feels like the world's gone mad / And there's nothing you can do about it / No there's nothing you can do about it.'

Mijn stem werd krachtiger bij ieder woord. Hoe verder het nummer vorderde, hoe hoger ik kwam. Ik steeg uit boven flats en wolkenkrabbers. Drijvend op de tonen van mijn muziek liet ik me naar Central Park leiden.

Ik landde naast het grote meer. Zwijgend gaapte ik het rimpelende wateroppervlak aan. Ik kon tussen de sluier van regendruppels door nog net een stukje van de volle maan ontwaren. Haar glans brak dapper tussen de samengepakte wolken door, haar betoverende licht verlichtte de miljoenen druppeltjes die als trouwe soldaatjes op de aarde neerstorten.

'So tell me what's the news / And what is it you want me to see / We're lying to ourselves / And dancing by the light of the screen.'

Ik stapte het water in. Statig waadde ik richting het midden van de grote plas. Na een aantal meter haalde ik diep adem en dook onder.

Vol verwondering liet ik mijn blik over een voorbij zwemmende vis glijden. Het was bijna alsof ik zijn schubben kon aanraken. Ik zwom samen met de lage tonen van mijn muziek naar het donkere hart van het meer. Duisternis sloot me van alle kanten in en water drukte uitdagend tegen mijn gesloten mond. 'Doe dan,' fluisterde het met een stem die van een andere wereld leek te komen. 'Ik weet dat je het wilt.'

Andere vergane stemmen voegden zich bij de eerste. 'Voel je die drang niet?'

'Waarom geef je je niet gewoon over, meisje?'

'Toe maar. Het water is heerlijk.'

Ik schudde mijn hoofd. Energiek trappelde ik mijn lichaam steeds verder de diepte in, de demonen buitensluitend. Het duister werd beklemmender dan ooit te voren. De stemmen kwamen van alle kanten. Ik meende zelfs handen naar me te zien reiken.

'When it feels,' ging de tekst van mijn muziek onverstoorbaar verder, 'like the world's gone mad.'

'Kan je niet uitkijken?' Iemand stootte tegen me aan.

Ik struikelde verschrikt opzij. Onder mijn voeten lagen harde stoeptegels. Ze schramden mijn huid wanneer ik viel. Versuft keek ik de man na die me omver had geduwd.

Ik krabbelde langzaam op. 'And there's nothing you can do about it / No there's nothing you can do about it.'

Er klonk een hard geluid. Een claxon oversteeg de tekst. Ik draaide me nog net op tijd om zodat ik de twee bleke koplampen van een auto kon zien. Iemand schreeuwde wat naar me, maar ik kon geen woorden uit de brei onderscheiden.

'No there's nothing you can do about it.'