Thank you for reading the Mafia Underboss Series 4: The Bachelor's Desire. See you in my other stories!
__________________________

Epilogue

"Ito ang first time na sasakay ako ng plane, Lorcan." 'Di maiwasang wika ni Colt sa kaibigang si Lorcan nang bumaba sila ng sasakyan nito.

Kukunin na sana ni Colt ang mga bagahe nila ni Lorcan nang pigilan siya ng kaibigan.

"Let my men carry those." matigas na wika ni Lorcan. Nabitawan naman ni Colt ang nahawakang luggage.

"Iyong akin nalang. Ako nalang ang magdadala sa akin. Nakakahiya sa mga tauhan mo."

Lorcan just sighed at Colt's remark before nodding his head, ngo naunang maglakad.

Simpleng binigyan lang ni Colt ng isang ngiti ang mga tauhan ni Lorcan na siyang bumitbit sa mga bagahe nito. Sinundan ni Colt si Lorcan na nauuna na sa loob ng airport.

Si Colt ay 'di pa rin talaga nasasanay sa malamig na pakikitungo ni Lorcan at sa paraan nitong magsalita. Para itong laging galit at malamig. Pero nagpapasalamat pa rin si Colt na kinupkop siya ni Lorcan. Nagpapasalamat pa rin siya na dinala siya nito sa pamamahay nila at pinag-aral sa paaralang pinapasukan din nito.

Nanliliit si Colt sa kanyang sarili dahil mayayaman ang mga nag-aaral doon at mayaman din ang kaibigan ni Lorcan pero hindi naman siya hinahayaan ni Lorcan na mawala sa kanilang grupo. Tinuring siya ni Lorcan na parang kapatid at kaibigan. Kaya naman hindi nalang niya iniisip kung papaano siya nito pagsabihan at pakitunguhan.

At isa sa ipinagpapasalamat ni Colt ay ang pagtanggap ng mga grandparents ni Lorcan sa kanya. Hindi man niya ito laging nakakasalamuha sa bahay pero w-in-elcome siya nito sa mansyon ng mga ito. At bilang ganti sa kabutihan ng mga Lavoisier sa kanya. Pagbubutihan niya ang pag-aaral niya at gagawin niya lahat ng mga gusto nito.

Ito nga ngayon ay papunta silang Japan para sa training ni Lorcan. Sinama siya ni Lorcan at hindi naman siya umangal kasi gusto niya ring mapasyal doon. At gusto niyang masamahan si Lorcan sa training nito.

"Lorcan saan ba tayo sa Japan? I mean, saan ka magt-training." ang tanong ni Colt nang maka-upo sa tabi ni Lorcan. Nakasakay na sila sa private plane na pag-aari ng mga Lavoisier.

"Put your seatbelts on." saad lang ni Lorcan sa kanya, saglit siyang tiningnan bago sinandal ang ulo sa kina-uupuan at pumikit. "We're going to Hokkaido."

Inayos niya ang seatbelt gaya ng utos nito. May mga stewardess naman na nag-asikaso sa kanila. Napakindat pa si Colt sa mga ito!

"Malayo 'yan sa airport ng Japan?" Gusto nang takpan ni Colt ang bibig dahil sa daldal niya pero 'di niya kasi maiwasang hindi ma-curious sa lugar. Alam niyang konti lang din ang pasensya sa katawan ni Lorcan, kagaya ng kaibigan nitong si Raphael pero heto siya't sinusubukan ang pasensya nito. Hindi nalang siguro siya nagtataka kung mayamaya ay itatapon na siya nito palabas ng eroplano.

"Hakodate Airport is just in Hokkaido. So it just takes us an hour or minutes bago makarating sa pupuntahan natin doon."

Siguro ay nasanay na rin si Lorcan sa kadaldalan at sa kulit ni Colt kaya naman kahit tamad siyang sagutin ito ay sinasagot niya pa rin ang mga tanong nito. Iniisip din kasi ni Lorcan na first time nitong makasakay sa eroplano at baka ito lang ang paraan ni Colt para mawala ang discomfort nito sa himpapawid.

Lorcan helped Colt because he saw something in Colt's eye. It is something he knows he will need someday. There was something burning in his eyes, and he would help Colt no matter what. He will help Colt achieve his dreams.

Pagkarating nila sa Japan ay halos manginig na ang buong katawan ni Colt sa lamig ng temperatura doon. Kaya naman pala binilhan siya ni Lorcan ng mga makakapal na damit dahil sa lamig ng lugar na ito.

"Are you okay?" si Lorcan kay Colt nang mapansin niya ang tahimik nito sa isang sulok ng sinasakyan nilang SUV.

"Puta! A-ang lamig pala dito." Nanginginig ang boses ni Colt.

Lorcan just smirked.

"That's why I told you to wear thick clothes."

Kinuskos ni Colt ang palad niya. Napairap kay Lorcan.

"Ang init kasi sa Pinas!" Ang inis namang tugon ni Colt sa sinabi ng binatang Lorcan sa kanya.

Nang makarating sila sa lugar kung saan ang sinasabing lugar na pagt-training-an ni Lorcan ay halos lumuwa ang mata ni Colt sa lugar. Hindi niya kasi inaakala na ang inakyat nilang maliit na hagdanan kanina sa baba ay ganito pala kalaki ang lugar na bubungad sa kanila pagkarating sa taas.

Napakalawak ng lugar na purong berde ang lupang tinatapakan nila dahil sa damo. May mga malalaking puno ng kahoy at may bahay na tatlong palapag at 'di abot ng mata niya ang lawak ng bahay na iyon o mas magandang sabihin na mansyon. Sa harap noong mansyon ay mas malaking fish pond at may tulay iyon sa gitna na siyang dadaanan bago makapasok sa mala-higanteng pintuan ng mansyon. Sagana pa sa iba't-ibang kulay na isda ang fish pond.

May taong sumalubong sa kanila sa grand parlor palang ng mansyon. Yumuko ito sa kanila at saka sila walang imik na pinagbuksan ng pintuan.

At pagkatapak nila sa loob ay hindi na bago kay Colt na purong ginto ang nakikita niya sa loob kasi ganoon naman ang modernong mansyon nila Lorcan sa Pilipinas. Pero ang nakakuha sa kanya ng atensyon ay ang mga espada na nakasabit sa dingding. It's a samurai sword to be exact. At hindi niya mabilang ang dami noon.

Nang may lumabas na isang lalaki na may malaking katawan at edad na nasa 30 o 40 plus ay sinalubong ito ni Lorcan at yumuko dito. Saglit na binulungan ni Lorcan si Colt na may pag-uusapan lang ito at nang lalaking kalalabas lang.

"I will just talk to him and you behave here."

"Hmn." tugon naman ni Colt.

Sumunod si Lorcan sa lalaki at naiwan si Colt sa malaking salas. Napagod siya sa kakatingin sa loob ng mansyon kaya naman naisipan niyang lumabas. Wala naman sigurong masama roon.

Lumabas si Colt gaya ng gusto niya at tumingin sa isda sa fish pond. Tinawid ni Colt ang tulay na dinaanan nila ni Lorcan kanina at nagliwaliw sa mapupunong parte ng mansyon.

Hanggang sa mapadpad siya sa lugar na may isang hagdanan na may ilang baitang at ang lugar ay napapalibutan ng bamboo trees. Tinahak ni Colt ang lugar na iyon at nang papalapit na siya roon sa tuktok ay may naririnig siyang mga sipa at suntok.

Hindi pa tuluyang naaabot ni Colt ang tuktok ng lugar pero may nakita na siyang lalaki doon na naka-pants lang at naliligo sa sarili nitong pawis. Mag-isa lang ito at may sinisipang isang boxing stand.

Namangha si Colt nang makita niyang umikot ito ng ilang beses sa ere bago pinatid ang boxing stand na kalaban. Nabasag iyon at kumalat sa mala-arena'ng entablado ang laman n'on.

Hindi mawari ni Colt kung bakit 'di niya matanggal ang mata sa lalaking iyon. Kung titingnan niya ay parang sing-tanda lang ito ng kaibigan niyang si Lorcan pero likas na malaki at batak na batak ang masels nito.

Tumalsik ang pawis nito nang guluhin nito ang buhok. Nakayukong humarap sa gawi niya ang lalaki at tinanggal ang hand wraps sa kamay.

Siguro'y naramdaman nito na may ibang tao sa paligid kaya naman napatingin ito sa gawi ni Colt. Si Colt naman ay muntik nang mahulog sa kinatatayuang baitang nang pumukol sa kanya ang mata nito. The eyes of the man mirrored the green surrounding.

"Dare desu ka?"

Si Colt ay parang doon lang nakahinga at kinabahan sa tono ng pananalita nito.

"I... I-"

"Who are you?"

"I'm... I'm Colt."

Tumigil ito sa pagtanggal ng hand wraps sa kamay nito at humakbang tungo kay Colt. Gustuhin man kumaripas ng takbo ni Colt pabalik doon sa mansyon ay 'di niya naman magawang ihakbang ang paa na parang dumikit na sa kinatatayuan niya.

Napasinghap si Colt nang unti-unti nitong kinain ang distansya nila sa isa't isa at nalanghap ang amoy nito. Mabango ito kahit na pawisan.

"Colt?"

"Kasama ako ni Lorcan." wika ni Colt bigla.

Kumunot lang ang noo sa lalaking nasa harapan niya.

"What?"

"Ahm, I'm with Lorcan..." Na-kagat ni Colt ang ibabang labi dahil sa labis na kaba. "I'm Lorcan's friend."

Sinalungat ni Colt ang tingin nito at ganoon nalang ang pagkawindang niya nang nakatitig pala ito sa kanya.

"Lorcan's friend." usal lang ng lalaki.

"Johannes, let's go!" Ang sigaw ng isang babae na mula sa likuran ni Colt ang umagaw sa kanyang atensyon.

Napalingon si Colt doon at saka niya nakita ang isang maliit na babae. Kumunot ang noo ng babae na nakatingin sa kanya. Kaya naman lumingon ulit siya sa harap kung saan iyong lalaki pero nahintakutan si Colt nang paglingon niya ay ang mukha ng lalaki ang sumalubong sa kanya.

The guy was already wearing a playful grin on his face. His eyes were full of bliss.

"I'll mark you mine someday." anito at saka walang alinlangang pinatakan ng isang halik ang gilid ng labi ni Colt.

Dahil sa pagkabigla ay hindi iyon napigilan o naharang ni Colt. Saka lang siya nakabawi sa pagkagulat na wala na ang lalaki sa harap niya.

At nang makabalik siya sa mansyon ay sumalubong sa kanya ang naiinis na pagmumukha ni Lorcan. Hinahanap pala siya nito. At dahil sa ginawang iyon ni Colt ay hindi na siya muli pang sinama ni Lorcan sa Japan. Ayaw na nga siya nitong patapakin sa bansang iyon.

Colt Pov

Upon opening my heavy eyelids, my eyesight was fuzzy. It took me a while before my vision finally cleared. Hindi na ako nagtaka na na nandidito na ako ngayon sa hospital. I still remember the last moment after I lost consciousness. I still remember what happened. And I'm just glad that I'm still alive after the three shots of gun buried in my body.

Pagkatingin ko sa paligid ko ay nakita ko kaagad si Johannes sa tabi ko. Nakahukdong siya at hawak ang isang kamay ko. Mukhang natutulog siya.

"J-johan." My voice cracked because my throat felt so dry.

Agad na nagising doon si Johannes. Akala ko ay matutuwa siya na gising na ako kaso nakita ko ang pagmula ng mata niya.

"B-beibu." And his tears fall! Damn!

"Buhay ako Johannes. Huwag kang umiyak dahil buhay ako. Susuntukin kita, sige ka." banta ko dito. At imbes na tumigil siya ay tumayo ito at maingat akong niyakap.

Mahina akong napailing dito. Nang pakawalan niya ako ay dadamba na naman sana siya ng halik sa akin kaso tinakpan ko na ang bibig ko.

"Ilang araw akong tulog?" tanong ko sa kanya habang napatakip pa rin ang kamay sa bibig.

"Two days, Beibu." sagot niya at 'di man lang nag-abalang ilayo ang mukha niya sa akin.

"Mamaya mo na ako halikan kapag nakapag toothbrush na ako." wika ko sa kanya.

Kumunot lang ang noo niya.

"I don't really care if wala ka pang toothbrush, Beibu."

"But I care."

Sa huli ay sa noo niya lang ako hinalikan bago bumalik sa kinauupuan niya.

"Nasa Manila na tayo? Sila Mommy? Alam ba nila na nandidito ako?"

Huminga siya ng malalim at tumango.

"Mmm, nasa Manila na tayo. Pagkatapos patila-in ng mga doctor sa isla ang mga sugat mo ay lumuwas na tayo dito. And yes, alam nila Tita at Tito na na-ospital ka. I told them what happened at humingi ako ng tawad dahil kung hindi dahil sa akin hindi ka magkakaganito Colt. It's all my fault." Pagsisisi nito sa sarili niya.

Kinapa ko ang kamay niya at humawak doon.

"Hindi mo kasalanan, Johannes. Please, don't blame yourself."

"But..."

"Aijin, walang may gusto sa nangyari except sa brother mo. At siya lang ang dapat sisihin sa lahat ng ito." pagpapa-intindi ko sa kanya. Ayaw na ayaw kong sinisisi niya ang sarili niya dahil sa nangyari sa akin. I don't like him taking the blame na hindi niya naman talaga kasalanan.

Yumuko siya.

"I just want to propose to you, Beibu. I just want a little surprise for you, but an unfortunate thing happened. I just want to make you happy and make that night special to you yet-"

"Nasaan ang singsing?" Pinutol ko siya kaya naman napa-angat niya ng tingin sa akin. Nagtataka. "Nasaan na?" suna ko.

"Oh," aniya lang at may kinuha sa bulsa niya. "Here."

Pinakita niya sa akin ang isang maliit na box na kulay berde. Tatak palang noon ay alam ko nang milyones na. Tsk! Hindi naman kailangan ng ganito ka-mahal. Okay lang naman sa akin kahit nga singsing na binili niya lang sa divisoria o sa tabi-tabi lang.

Kahit na nakahiga lang ako ay kinuha ko iyong box sa kamay niya at binuksan iyon. Kuminang kaagad iyong malaking bato sa singsing. Kinuha ko ang singsing doon at sinuot sa daliri. Kasyang-kasya iyon sa ring finger ko.

"Beibu-"

"Oo, yes. Papakasalan kita." Nakangisi kong untag dito. Naluluha na naman siya. Ano ba 'yan!? Ang iyakin naman nito!

Tiningnan ko ang daliri ko na may singsing bago binalingan si Johannes na walang kurap-kurap na nakatingin sa akin na may pagkamangha doon.

"Before, I really wanted to be rich. I want money kasi iyon 'yong dahilan kung bakit naghiwalay ang mga magulang ko. I thought that if you have money, you can have love. You have your family back. But no. Kasi yumaman naman ako pero kulang pa rin ang pagkatao ko. May pera ako pero 'di naman ako tunay na masaya. Nakukuha ko ang gusto kasi may pera ako pero iyong puso ko—ang puwang sa puso ko kailanman 'di napupunan noong kayamanan ko, Johannes. Ikaw. Ikaw ang pumuno sa pagkukulang sa akin. Ikaw ang muling bumuo sa buhay ko. Ikaw ang nagpasaya sa akin." Naluluha ako habang sinasabi iyon sa kanya.

"Colt."

"So Johannes, I don't need luxury. I don't need surprises from you. I just want you to ask me to marry you. Dahil kung hindi ako na mismo ang magtatanong sayo." Dinaan ko iyon sa biro.

Muli siyang tumayo at niyakap ako kahit nakahilata lang ako sa kama. Niyakap ko naman siya pabalik.

"I love you. I love you so much, Beibu."

"I love you too, Johannes."

At kahit na ayaw kong magpahalik sa kanya dahil wala pa akong toothbrush. Sa puntong iyon ay magpapahalik na sana ako sa kanya dahil sa saya pero bigla nalang bumukas ang pintuan at niluwa noon ang lalaking kamukha ng lalaking yakap ko ngayon. Mas matanda lang ito at mas seryoso kumpara kay Johannes.

"Dad."

"He is awake." saad lang ng lalaking tinawag na 'Dad' ni Johannes.

Dammit! Meeting the parent pala ito pero nandidito pa ako sa ospital.

"Dad, this is my boyfriend—my fiance, Colton." Proud na pagpapakilala ni Johannes sa akin.

Bumaling siya sa akin na may ngiti sa labi.

"Beibu, this is my father Yoshi Matsumoto Shinubo."

I tried to sit and thanks to Johannes fast reflexes dahil tinulungan niya ako. Bumulong pa sa akin kung kaya ko ba.

"S-sir..."

Napalunok tuloy ako nang walang pinagbago ang ekspresyon ng mukha niya. Tang ina! Huwag niyang sasabihin na ayaw niya sa akin para kay Johannes?! Puta! Kutang-kuta na ako sa mga nangyari sa buhay ko.

"I'm sorry, Colton. I'm sorry for what my son, Takara, did to you. Don't worry he can't harm you anymore." Napatingin ako kay Johannes dahil sa sinabi nito. Si Johannes naman ay kumuyom lang ang panga.

"Don't be afraid that I might meddle in your relationship with my son, Colton, because I will never do that. It may take me time to accept all of this, but you're my son's happiness. This is the path that he takes, and I would rather be there for him than lose him." wika nito na kinahinga ko ng maluwag.

Ang ama ni Johannes ay tumingin sa kanya.

""I will be going home already. Bring him to our home sometime. He should meet your mother." 
 
For what I know, Johannes' mother was already dead. But the way Mr. Yoshi talks about her, parang buhay pa ito at mahal na mahal niya.

"Yes, Dad."

Umalis ang ama ni Johannes pero hindi naman kami natahimik dalawa dahil biglang nagdagsaan ang mga kaibigan ko sa hospital. Na-ikwento nila sa akin ang nangyari doon sa isla kung saan ako dinala ni Takara. Ang inaakala ko isa sa mga kaibigan ko ang nakapatay kay Takara pero ang ama pala ni Johannes ang bumaril doon. Hindi masyadong nagsasalita si Johannes doon. At naiintindihan ko siya. Kapatid niya iyon at siguro kahit sa kabila ng ginawa nito ay mahal niya ito.

Naiinis ako na natutuwa sa ingay nila Dareen at Ady na nagbabangayan. Si Clayton naman at Finnick ay nakatingin lang sa dalawa na ang iingay ng mga bibig. Ang mga kaibigan ko naman ay napapailing nalang sa mga partner nila nang matapos kaming mag-usap-usap.

Johannes and I celebrated Christmas in the hospital pero naging masaya naman dahil binisita ako nila Ayaka at ng anak niya si Haru. Sila Mommy at Daddy ay pumunta rin bago ang christmas eve. Ang mga half-brother at sister ko naman ay pinuntahan din ako.

"You shouldn't have come here, Ayaka. You can stay in Johannes' house." sabi ko kay Ayaka habang nilalabas niya ang mga niluto niyang pang-christmas eve raw namin.

"Nah! Johannes' house was so lonely that is why we would rather celebrate Christmas here in hospital with you." saad lang niyang balik sa akin.

"How about Haru?" ako saka tiningnan si Haru na naka-kandong kay Johannes.

"He is fine wherever I go, Colt. No need to get worried about him, okay?"

Well, itong private room naman na inu-ukupa ko ay malaki at parang nasa hotel lang. Kompleto pa nga ito sa gamit.

"Papa Colt," nabigla ako sa pagtawag sa akin ni Haru.

I didn't see it coming.

Tiningnan ko si Ayaka na nakangisi lang sa akin.

"Since Johannes is his Daddy, I told him to call you like that. Is that... okay?"

Ngumiti ako. "Of course."

"Papa Colt when are you going to go home?"

Binuhat ni Johannes su Haru para maupo sa hospital bed ko.

"Soon."

"Are you going to live with us, Papa?"

"I... I have my own house, Haru."

"To where my Daddy Johannes live too?"

Ngumiwi ako. "Hmm, sometimes."

Ngumuso lang si Johannes sa tabi ni Haru. Kung ano-ano nalang talaga ang pinagsasabi nitong lalaking ito kay Haru!

Nang mag-alas dose ay binuksan ni Johannes ang isang sliding window para makita namin ang mga fireworks sa labas. Ako naman ay binuhat ni Johannes para maupo doon sa wheel chair para makalapit doon sa bintana.

"Merry Christmas!!!" Masayang sigaw ni Ayaka habang nakatanaw kaming apat sa harap kung saan nagpuputakan ang mga fireworks. Humalik siya sa anak niya.

"Merry Christmas, Mommy, Daddy Johan and Papa Colt!"

"Merry Christmas, Haru!" sabay naming saad ni Johannes.

Yumuko si Johannes sa akin at bumulong sa tainga ko.

"Merry Christmas."

Ngumiti ako dito at humalik sa labi niya. Hindi ko naman inaasahan na papailaliman niya ang halik namin.

"Stop with your kaharutan, please there's a kid with us."

Doon tumigil si Johannes sa kakasipsip sa dila ko at dumistansya.

"Saan mo natutunan 'yan?"

"Where did you learn that?"

Sabay naming tanong ni Johannes kay Ayaka.

She grinned. "From Mr. Hernane."

Urg! Bakit ko nga ba nakalimutan na naging close pala sila dahil sa pagdalaw nila dito sa ospital.

Thankfully hindi na kami nag-celebrate ng New Year sa ospital. Nang ma-discharge ako ay naging OA naman itong si Johannes at hindi ako pinapagalaw. Inutusan niya talaga ang kapatid kong si Joe na samahan ako sa bahay. Actually, si Mommy at si Joe ay sa bahay ko na tumutuloy simula noong ma-discharge ako. Kaso itong si Johannes naman ay ginagawa nalang bakuran itong bahay ko at ang bahay niya. Minsan sinasama pa si Haru. At minsan nga rin ay sa bahay ko nalang siya pinapatulog kasi byahe nang byahe.

"We're engaged now, Beibu so maybe we could live together na?" he said while kissing my naked shoulder. Nasa kama pa kami ngayon at kapwa mga walang saplot. Nakasandal ko sa kanyang ngayon.

"Utot mo Johannes." Biro ko dito. Kada punta niya dito sa bahay ay 'yan talaga ang lagi niyang sulsol sa akin. Ang maglive-in kami. Konti nalang talaga at mapapayag na niya ako doon sa live-in-live-in na 'yan. Lintek!

Naging mabilis ang paglipas ng panahon hanggang sa dumating ang isang araw na lumitaw nalang sa harapan namin si Lorcan. Akala ko clone lang. Akala ko may kambal lang siguro ang kaibigan ko pero alam naman naming lahat iyon na isa lang ang Lorcan Lavoisier. At kung kaming lahat ay nawindang sa biglaang paglitaw ni Lorcan matapos ang limang taon. Si Clayton yata ang mas nagulat sa aming lahat. Syempre naman, halos magpakamatay na siya noon nang mamatay si Lorcan tapos buhay pa pala.

But then Lorcan explains everything that happened to him. He explained why he suddenly gone for those years. Dati noong nalaman kong sinabi pala ni Lorcan ang totoong pagkatao niya Clayton, alam kong may kabayaran iyon. Pero hindi ko lang alam na iyon pala ang naging kapalit noon. At noong bumalik si Lorcan ay dumalas ang pagtitipon namin at syempre sumasama si Johannes dahil dati pa man ay magkaibigan na sila.

"Beibu?"

Pikit mata akong napaungol nang bumulong sa akin si Johannes. Tangina! Parang kakapikit lang ng mga mata ko, eh! Pagurin ba naman ako magdamag! Puta! Parang 'di ko naman pinagod ang isang 'to!

"Ano?!" Inis kong untag!

"Don't you remember? Ngayon ang byahe natin sa isle ni Lorcan?"

Napamulat ako doon. Oo nga pala! Parang celebration kasi ito dahil syempre nagkabalikan na sila ni Clayton at engaged na sa wakas kagaya namin.

Nakailang balik na rin ako sa tahanan ni Johannes sa Japan. Ang gladly mabait sa akin ang ama niya. Siguro natanggap na niya na sa akin talaga babagsak ang nag-iisa niya nalang na anak. At syempre bumalik kami doon sa Isla Maligaya na engaged na kami ni Johannes at noong bumalik kami doon ay may dala na akong regalo sa inaanak kong si Dylan!

Si Johannes na ang naghanda sa mga dadalhin naming gamit doon sa isle na nabili raw ni Lorcan. Pagkarating namin kina Clayton ay nandun na sila Rap at sila Laszlo. Tsk! Doon pa kasi ako natulog sa bahay ni Johannes.

Si Johannes ang pilot namin at nang makarating kami doon sa isle ni Lorcan ay si Johannes na rin ang bumitbit sa mga bagahe namin. Gusto niya, eh.

Indeed the place was so cool! Para siyang maliit na isla at secluded. Private na private!

Kinagabihan noon ay nagkasayahan kaming lahat kahit na muntik nang malintikan sila Dareen at Ady sa mga partners nila! Pati rin pala ako ay nalintikan.

"Don't you dare entertainment guys or woman, Colt." Johannes said into my ears and thrust his length inside me roughly!

Nakuyom ko ang kobre ng kama.

"I—ahh, fuck! Sinabi k-ko na sayo Johannes. Wala akong paki sa mga taong iyon!" Tukoy ko doon sa mga biglaang bisita na dumating kanina.

"Nah! I saw that there's a guy watching you, Beibu, and I hate it. I hate it so much!" litanya niya at walang tigil sa kakalabas-pasok sa akin.

"I am yours! And we're fúcking engaged, okay?"

"Ohh... ahh! You're so tight, Beibu!"

---

At kina-umagahan hindi naging maganda ang gising ko kaya naman nang magtayo ng net ay si Johan nalang ang tumulong. Galit-galit-an ako sa kanya ngayon!

Napansin kong nag-uusap ang mga magpartner except sa amin ni Johannes. Nagtalo pa kasi kami kagabi! Aba'y ipinagpipilitan ba naman na may nagkagusto raw sa akin, eh wala naman.

Ngayon ay bigla akong nilapitan ni Johannes habang nagf-flex ako ng braso ko. Nag-warm up ako dahil malapit na magsimula ang laro namin, beach volleyball. Tsk! Hindi ako nakapalag nang bigla akong hatakin ni Johannes palayo doon sa volleyball court na ginawa nila kanina.

Naningkit ang mata ko. Galit-galit-an pa rin ako dahil sa nangyari kagabi.

"Fuck! Ba't ka nanghihila Johan!" Iritado kong saad saka winaksi ang kamay niya.

Napatigil kaming dalawa.

Ngumisi naman siya sa akin na parang wala kaming naging pagtatalo kagabi! Ako ang unag tatanda sa aming dalawa!

"Won't you say something to me?" Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.

"Ano naman ang sasabihin ko?" Nanliit ang mata ko dito.

"Hmm, something like... encouraging words or maybe you can give me a good luck kiss."

"Asa ka!" Galit pa ako sayo.

"My teammates already gave their good luck to your allies, so I wanna wish you luck as well." aniya.

"Pshh!" Napangisi ako at tumalikod. Good luck lang pala ang hinihingi.

"Let's make a deal Colt." Biglaan saad ni Johannes nang tumalikod ako dito.

Humarap ako dito.

"What deal?"

"If your team wins, you will be at the top forever. And if my team wins, of course you'll be a bottom forever. "

Taimtim kong tiningnan si Johannes at napaisip sa sinabi niya.

"Look. My teammates are tired." Tinuro niya pa ang mga kasamahan niyang pagod nga. "And then, si Ady lang ang malaki na kasama ko except me. While your team is the opposite."

Nagduda ako sa pinaparating ng lalaking ito.

"Kung alam mong matatalo na kayo. Bakit ginawa mo pa ang deal na ito?"

He shrugged walked towards me. Yumakap siya sa baywang ko.

"Of course, to make the game challenging."

Tumaas ang kilay ko dito bago sinagot. "Tsk! Okay deal. Be ready to be a fucking bottom forever, Johan."

Wala naman sigurong mawawala kung sumubok diba?

At nang magsimula na ang laro ay nainis ako dahil halatang binibigay na nila Rap ang laro na ito sa mga partner nila. Ako lang yata ang lumalaban sa grupo namin.

"Mga ugok! Ayusin ninyo ang laro ninyo! Puta nakasalalay dito ang kinabukasan ko!" Galit kong sigaw sa mga kasama ko! Binalaan ko na sila na kinabukasan ko na ang nakasalalay sa larong ito. Kaso na dismaya ako.

Sa huli natalo talaga kami.

"Mga traydor!" Tinuro ko ang mga kasamahan ko na walang mga paki at pinatid ko ang bola papalayo! Tang ina! Ang lakas pa naman ng loob kong makipag-deal kay Johannes!

Nang makarating ako sa cabin namin ni Johannes ay dumiretso ako sa shower room at naligo kahit na may damit pa. Nagpupuyos ako sa damdaming nagpailalim sa shower. Ilang minuto ay may pumasok na sa shower room at si Johannes iyon na nakahubo't hubad. Kitang-kita ko tuloy ang pagkalalaki niya na parang palaging galit at handa. Blessed, eh!

"Beibu," nanlalambing niyang untag at hinubad ang suot ko. Nagpatianod naman ako dito. Hinayaan ko siyang hinubad ang suot kong damit hanggang sa wala na akong suot. Tinapon niya lang ang mga damit ko sa tiles.

Kinabig niya ako papalapit sa kanya.

"You're still mad?" anito at humalik sa leeg ko at dibdib. Sumipsip diya doon sa dibdib ko at lumakbay ang kamay sa likod ko. Pinisil niya ang pwetan ko.

"Let's just forget our deal. I'm  just kidding you-"

"No." Putol ko sa kanya at tinulak siya ng bahagya.

Niyakap ko ang braso ko sa leeg niya.

"Beibu-"

Actually, I don't care about that position-position thing. Bottom or top. Wala akong paki d'yan as long as it's Johannes.

"You really want to be the one screwing me?"

He bit his lips. "Yes."

"Then fine. I'll be the receiving end starting at this point and onward." I said while plastering my beautiful smile. 

"R-really?"

Tumawa ako.

"Yeah. Really." ang naging sagot ko at tinawid ang konting distanya namin para maabot ang labi niya.