Last chapter before the epilogue. Thank you for reading Mafia Underboss Series 4, the last installment of Mafia Underboss Series! <3

Chapter 37

Johannes Pov

The faint light coming through the window glass helps me see Colt's face. He was sleeping peacefully in my arms while his arms were entangled with my body. His feverish breath landed on my bare chest. I would love to wake up every morning with him in my arms. I would love to see his face first thing in the morning when I open my eyes. 
 
I lifted my free hand to caress his slightly opened mouth. His lips were dry, and I wanted to wet them with my lips. 
 
Hindi ko na mapigilan ang sarili ko at dumukwang ako para halikan siya. I was content with a smack. Then, what he said to me earlier rang in my ears like a bell. 

"Pipiliin din kita, Johannes. Hindi na ako mapapagod na piliin ka at hindi na ako magpapakahina na piliin ka."

I've always wanted to marry him. I've always wanted to be with him. And before, I proposed to him despite the fact that I was married to Ayaka. Hindi naman kasi talaga ako naging asawa ni Ayaka. I've always been her friend. In the entirety of our marriage, we have never seen each other as a couple. We're just really good friends. We're just married on paper. And now that I'm totally free from that marriage, I wanna ask Colt again. This time, I want it to be memorable and special, like what he deserves.  
 
I knew that we only get back together after a long time, but we just can't count the days and years of being away from each other. We count the days and years of being in love with each other. I don't care about how long we've known each other. I don't give a damn about the years we were apart. My desire for him doesn't wither even if we're separated. My love for him still grows even if we are miles away from one another. 

When I saw him, my heart, my mind, and my soul still knew what they wanted. I still want Colt above all. I still want him despite his negligence, failures, and mistakes. I don't need a perfect man to be happy. I don't need my titles and wealth in Japan to be happy. I just need my Beibu in order for me to be happy and able to function well every time I open my eyes. Colt is my constant, my permanent in this temporary life. 
 
I combed his hair and kissed his forehead. 
 
"I love you, Colt, and I will make you the happiest man alive. I will marry you. I will make you my husband no matter what."

Flashback

Matapos akong ipakilala ni Colt sa kanyang mga magulang ay nagkakuwentuhan pa kami ng ilang minuto kasama sila. At nang ihahatid na sana ni Colt ang mga magulang niya sa labas ay may tumawag naman dito kaya ako na ang nagboluntaryong ihatid ang mga magulang niya sa labas.

"Thank you for being with our son, Johannes." Tito Anton said after I opened the gate for them.

"It's always been my pleasure being with Colt, Tito."

"I hope we can have some time to talk, Johannes, but I know you also have some business that needs you." Tita Carlita said.

Tumango ako doon.

They're about to turn their backs on me to go into each other's cars when I call them. Both of them turned their heads toward me. 
 
Lumapit ako sa kanila. 
 
"Tito, Tita," Nagkatinginan silang mag-asawa. "I don't know if you only accept our relationship because you feel indebted to Colt. I don't know if you really like me for him. But I will ask your permission to allow me to marry your son. I don't want to be rude, Tito and Tita. I hope you understand and allow me." 
 
Colt's mother held her breath for a moment before finally taking a long inhale and exhale. I saw her eyes redden and moisten. 
 
"Don't say something like that, Johannes. It's not about our shortcomings as his parents. We accepted your relationship because we just accepted it, and I liked you. I like you for my son, Johannes. I saw you a long time ago with my son. I know you could take better care of my son. So, yes. Yes, you may. You have my blessings." Tita Carlita cried. She spread her arms and went near me before wrapping her arms around me. 

"Thank you, Tita."

She patted my back.

Kumalas ako sa pagkakayakap namin at tumingin kay Tito Anton.

"I'm old enough, Johannes. And I want to see my son walk down the aisle with his lover, whoever it is. May it be a man or woman. I will always be happy for my son. And just like Lita said, you also have my permission now. Make our son the happiest man alive, man." And Tito Anton gave me a short hug. 
 
"Thank you, Tito."
 
They both bid their goodbyes again to me. And when I came back inside the house, I saw Colt's eyebrow raised. 
 
I lazily shook my head and sauntered towards him. I encircle my arms around his torso. I can feel his hardness between us. 
 
"What's with that look, hmm?" I asked him and took a peck at his red lips. Oh, I am the reason why it's so damn red right now.  

"Ba't ang tagal mo sa labas?" Inis lang nitong untag sa akin.

"May hiningi lang ako sa mga magulang mo."

"What? Anong hiningi mo?"

I kissed his lips. "Secret for now. You will know at the right time."

End of Flashback

Bumangon ako at pumunta sa tabi ng bintana dito sa loob ng kwarto namin ni Colt. Binuksan ko ang bintana at sumilip doon. Nakita kong bilog ang buwan at sobrang tahimik ng paligid. Siguro dahil gabi na rin kaya gan'on.

I lifted my one hand that was holding a phone and dialed Raphael Marcet's mobile number.

"Yes?"

"Hey, Rap. It's me, Johannes Dwyer-"

"Yes, I know. Your number is registered on my contact list." He cut me off.

Napailing ako at sinilid ang isang kamay ko sa bulsa ng pants ko.

"I will propose to Colt."

"Congratulations."

I cleared my throat. Why is he on a rush? Does he always do this? He seems very cold and expressionless person to be honest. 
 
"I will propose to him. Can you come here? Colt treated you as his family—all of you to be exact—so I want you and your friends to be here tomorrow if possible when I propose to him. Please?"
 
The other line went silent. 
 
"Rap?"
 
"Don't you think you're doing too fast, Johannes?"
 
"I already prefer everything here, and I always wanted this. Just your presence tomorrow will be much appreciated." 

"Okay, ako na ang bahala sa mga kaibigan ko. Good luck!"

The first thing that I do when the morning came was to go to Mirna's house. Colt was still in deep slumber when I left him. At pagkarating ko sa bahay nila Mirna ay kakabukas niya lang sa bintana nila.

"Johannes?! Jusko, ang anong ginagawa mo dito?"

Nagmamadali itong lumabas. Binuksan niya ang gate nila pero hindi na ako pumasok sa loob nang ayain niya ako. I still need to fetch Raphael and company from the porch. 
 
"I'm gonna propose to Colt this evening."
 
It took Mirna a few minutes before everything sank into her mind.
 
"P-propose?"
 
I nodded. 
 
"Yeah, so I need your little help later. Are you free-"
 
Pinutol ako nito.

"Tang ina, oo naman libre ako!" She excitedly answered.

"We will talk later when his friends arrive for everything, okay?"

Nag-thumb's up siya sa akin.

"Congratulations agad sa inyo. Ang saya ko!"

Naiiyak pa siya.

Nagpaalam din ako kay Mirna para masundo ko sila Rap. Nabasa ko ang maikli niyang text sa akin kanina na madami raw sila kaya naman pinahanda ko si Manang Saring ng isang bahay na pwedeng matuluyan nila dito. And gladly ay mayr'on naman pala sa tabi lang ng bahay nila.

Dahil maagang nagigising sina Manang Saring at Mang Hermes hindi ako nahirapang sabihin sa kanila ang plano kong pag-propose kay Colt mamaya. And just like Mirna, they are also happy for us. They felt so much enthusiasm hearing about my plans for Colt. 
 
When I arrived on the porch, I saw Raphael's huge frame and someone clinging to his arms. The small, pretty boy beside Raphael possessively clamped his arms around Raphael's arm. I think it's his boyfriend, and if I'm not mistaken, his name is Dareen Hernane. 
 
I waved my hand when Raphael's head turned in my direction. Raphael took his aviator swiftly and placed it in the pocket of his button-down polo. 
 
My eyes went wide when Raphael talked to the group of people. And I was quite amazed na halos nandidito lahat ng kaibigan ni Colt, except for my deceased friend, Lorcan. But Lorcan's partner, Clayton, is present, along with my friend's son, Daniel. 

Then, Michael Desmond is also present. He is with his boyfriend, Finnick Salvatore, the one Colt keeps talking about over and over because of his cuteness. Desmond works in a chaotic and ruthless world aside from being an engineer and an heir to billions of dollars from his family. But he was able to find a soft, cute, and pure boyfriend like Finnick. At nakakamangha kung papaano siya ka-banayad doon sa boyfriend niya. 
 
And then my eyes turned to Laszlo McGregor. He is the one Colt told me was a prince in Greece—a runaway prince of Greece. His boyfriend is with him as well, a handsome, tanned man. I think his name is Adriel. 

"Gosh! Ang ganda ng dagat dito! Pumapantay sa kagandahan ko!"

I heard Raphael's boyfriend exclaim. Raphael whispered some inaudibles to his boyfriend, but his boyfriend just giggled.

"Oo, ang sarap maligo dito, Teacher Dareen! Parang sa Bora lang!" Finnick enthusiastically said it and even jumped a little. 
 
Teacher? 
 
I just shrugged off that thought and welcomed them all. 

"Welcome to Isla Maligaya!" bati ko sa kanila.

Nagkabatain kaming lahat at nagpakilala rin ako sa mga boyfriend nila. But what caught my attention was Desmond's boyfriend, who was looking at me with so much awe. What a cute boy indeed!

"Teacher Dareen siya ang boyfriend ni Kuya Colt!"

"Tama student!" Nakataas-noong sagot naman ni Dareen.

Laszlo's boyfriend and Clayton shook their head.

"Sisisirin-"

Desmond's hand was fast in covering Finnick's mouth.

"Sshh, habibi." Desmond stopped Finnick, and the latter just pouted.

"Gosh! Excited na akong sumisid!" Dareen exaggerated.

Saglit muna kaming tumigil sa isang kainan dahil nagutom si Daniel. Kumain nalang din sila dahil 'di sila maayos na nakakain dahil biglaan ito at 'di sila nakapaghanda.

"Thank you, everyone. Salamat dahil kahit biglaan itong ginawa ko ay nandidito pa rin kayo." saad ko sa kanila habang kumakain sila.

Kahit na sa turo-turo lang kami kumain ay walang arte naman silang kumain. Parang sanay na sanay naman sila.

"Minsan lang naman 'to saka para sa inyo ito, eh. 'Di namin ito papalampasin!" Ady said, and I saw Laszlo wipe something on Ady's chin. 
 
Laszlo then turned to me. 
 
"I've been away for how many years, and Colt is my great friend and adviser; that's why I put everything on halt just for him." 
 
I smiled because of Laszlo's remarks.
 
"So can you tell us the details of your plan?" Desmond asked. 

Tumikhim ako bago siya sinagot. Sinabi ko sa kanila ang lahat ng plano kong pag-propose kay Colt mamaya. Sinabi ko na ito kay Ayaka, Yaya Ayen, and even Hiro ang plano kong pag-propose kay Colt kahit pa noong nasa city pa kami. Si Hiro pa nga mismo ang nagpa-deliver sa akin ng singsing. I told my Dad about my plan but he cannot come here. Hindi ko alam kung tutol pa siya sa gusto ko o hindi. Wala na rin naman siyang magagawa sa gusto ko.

And when the night came, everyone was clearly enjoying themselves, while I, on the other hand, was nervous as fuck! Hindi ko alam kung bakit. Siguro kinakabahan pa rin ako sa kung anuman ang magiging sagot sa akin ni Colt. Everything that was happening around the bonfire was just part of the plan.

Nang umalis si Colt para kumuha ng ice cubes sa bahay nila Manang Saring ay hinanda kaagad namin ang lugar. Hindi ko alam kung saan tinago nila Dareen at Finnick ang rose petals pero agad nila iyong kinuha at gumawa ng heart- shaped doon sa buhangin. Sina Desmond at Raphael naman ang naglatag sa mga scented candles na nakalagay sa isang baso sa buhangin and Laszlo was lighting them.

Nag-thumb's up ako kay Mirna, senyalis na susundan na niya si Colt sa loob ng bahay nila Manang Saring.

Ngumiti si Mirna sa akin at sinundan si Colt. Ako naman ay napahinga ng malalim at tiningnan ang aming set-up. The scented candles were around the heart shaped rose petals.

"Good luck!" Clayton said to me after handling me the bouquet of flowers. Sana naman tanggapin ito ni Colt.

Ilang minuto ang lumipas at hindi pa rin bumalik si Mirna. All of a sudden, a waves of thud sprouted inside my chest.

"Ba't ang tagal ni girl Mirna?" tanong ni Dareen sa isang tabi.

"Susundan ko nalang si Mirna." Clayton volunteered.

"Sasamahan ko nalang ang ganda mo, Clay."

Tumango naman si Clayton sa sinabi ni Dareen.

Sinundan ko ng tingin ang papalayong si Clayton at Dareen hanggang sa unti-unti ko na silang 'di makita. At akmang tatalikod na ako nang bigla kaming na-alarma sa sigaw ni Dareen.

"Baby!" Raphael shouted and was the first one to run.

Sumunod ang mga kaibigan niya sa kanya at ako naman ay natapon ang kumpol ng bulaklak na hawak at tumakbo na rin tungo sa kanila.

Hinawi ko sila dahil may pinalilibutan sila at bigla akong pinagpawisan ng malamig nang makita ko si Mirna na walang malay sa buhangin.

Dinaluhan ko si Mirna.

"Mirna, hey! Mirna, where the heck is Colt?"

"Dalhin muna natin siya sa loob."

Hindi ko na alam kung sino iyong nagsalita dahil iniisip ko ang walang malay na si Mirna at si Colt na wala sa paligid!

Nang mabuksan si Laszlo ang pintuan sa bahay nila ni Manang Saring ay nag-panic si Clayton nang wala na doon sina Daniel at sila Mang Hermes.

Nilapag ko sa sofa si Mirna while everyone was now panicking and agitated!

Binuksan ko ang kwarto namin ni Colt pero wala namang tao doon. Sunod akong kumatok sa pintuan ng kwarto nila ni Manang Saring at may narinig akong munting mga boses doon kaya binuksan ko iyon at doon bumungad sa akin sina Manang Saring, Mang Hermes, at Daniel na nakatali at may scatch tape ang bibig.

Humagulhol na nilapitan ni Clayton ang anak na may takot sa mga mata pero 'di man lang naiyak. Kinalas ni Laszlo ang mga tali sa kanila dahil natuod ako sa aking kinatatayuan.

Si Colt. Nasaan si Colt? Nasaan ang boyfriend ko?

"Desmond ko, bakit wala dito si Kuya Colt?"

"Dammit! Si Colt!" Desmond cussed.

Ady who was taking care of Mirna in the living area was also alarm. Manang Saring is crying and Mang Hermes who was also nervous was trying to calm Manang down. Hindi makapagsalita ang mga matatanda matapos nang nangyari.

"W-we need to find Colt baka nasa paligid lang siya." wika ko.

Tumango sila Desmond sa akin. Sumama sa akin sa paghahanap sina Raphael, Desmond, at Laszlo. Ayaw kong magkagulo ang ibang tao dito sa isla kaya minabuti na naming ililim ito sa kanila. Hindi ko nga rin pinaalam sa parents ni Mirna na nawalan ito ng malay dahil baka mag-alala pa sila. And God knows kung ano ba talaga ang nangyari.

Naghiwa-hiwalay kami para mas mabilis na mahanap si Colt pero halos baliktarin na namin ang isla ay wala kaming mahanap na Colt. Masama na anag kutob at ayaw kong isipin iyon. Ayaw kong isipin na may nangyari nang masama kay Colt!

Pero hanggang sa magkita-kita kaming apat ay wala ni isa sa amin ang nakahanap kay Colt. Tahimik kaming bumalik sa bahay nila ni Manang Saring dahil baka ngayon ay kaya na nilang sabihin sa amin kung ano ang nangyari sa kanila.

"Hindi namin sila kilala. Hindi ko rin alam kong ano ba ang pinagsasabi nila kasi wala naman kaming maintindihan. Nagulat nalang kami nang bigla silang pumasok dito at tinali kami at nilagyan ng tape sa bibig. Gustuhin man naming sumigaw kaso may dala silang baril. Naawa nga ako kay Daniel pero mabuti nalang at wala silang ginagawang masama sa bata." Naiiyak na kwento ni Manang Saring sa amin. Kaming lahat ay tahimik lang at nakikinig.

Gusto ko lang namang mag-propose but look at what happened right now.

I frustratedly messed up my hair and cupped my head. 
 
"Who the hell would fucking do this?" Desmond's thundering voice echoed all over the house. 

"Desmond ko."

I heard Desmond clicked his tongue.

"They're speaking in nihongo, Uncle Johan." Napatingin kaming lahat kay Daniel. "I'm not sure of what they're talking about, but I am certain that they're speaking nihongo."

My phone rings.

Agad kong kinapa ang telepono ko. Ayaka is calling.

"Ayaka?"

"J-johan? Are you okay? Are you in isla Maligaya right now?" Ayaka was panicking on the other end of the line.

"I'm fine, Ayaka, but Colt was... I d-don't know-"

"Johan, your father was on his way there."

"Here? In isla Maligaya?"

"Hmm, yes. Takara is on the run, Johan. Please be careful."

At hindi na hindi natapos ang tawagan namin ni Ayaka nang may kumatok sa pintuan. Mang Hermes was the one who opened the door and my father, Yoshi Matsumoto Shinubo, came in with his men tailing behind him.

Napatayo ako.

"O-oyassan... Dad."

"Your lunatic brother is on the run, Johannes." bungad kaagad ni Daddy sa akin.

"H-how?"

Napatingin si Daddy sa paligid na napuno ng mga tao. Walang bakas ng kung anong emosyon ang mukha niya pero sumisigaw sa panganib ang boses niya. My dad was just standing there, but his dominance was occupying every space in the house. 
 
"M-mas mabuti sigurong doon muna tayo sa kabilang bahay." Clayton said, and everyone nodded their heads in agreement. Umalis sila at kinarga ni Laszlo si Mirna na wala pa ring malay.

Naiwan kami ni Daddy at ng ilang mga tauhan dito sa loob. Naupo si Daddy sa iniwang sofa ni Mirna at ako naman ay sa harap niya.

""How does Takara get out of his cell, Dad?"
 
Daddy's prominent jaw clenched. The veins on his arms protruded more than ever.
 
"We were fooled by Hiro."
 
Si Hiro ang isa sa humatid kay Takara sa lugar kung saan ito ikukulong. We trusted him because he was one of my sources before. He was one of my allies. Kaya nga nahuli ko ang mga ginagawa ni Takara dahil sa kanya. Don't tell me...
 
"H-Hiro?" 
 
"Hiro worked with your brother from the very beginning, Johannes. And now the two of them were gone, and my men were finding them."

"But why here?" takang tanong ko. Ayaw ko pa ring tanggapin na pinagkanulo kami—ako ni Hiro.

"Because I know that once Takara gets out of his cell. He will come after you for revenge." 
 
"Dad..."
 
"Takara will not stop until he sees you in a cold body, Johannes. I should have killed him-"
 
"Dad!!! Takara is my brother!" I argued.
 
"And he tried to kill you numerous times already, Johannes-" 
 
"Because he wants your throne, Dad! I told you to just give it to him. I don't want it!"
 
Daddy slapped both of his hands on the center table. Bumitak ang babasaging center. Halos mamutok na ang ugat sa kamay ni Daddy.

"How? How can I give him such title when he has such an ill brain, Johannes? I have considered him. I have considered giving him the title that he wanted, but he always disappoints me. And when you were little, he had already tried to kill you. I thought he was just an immature kid, but I was wrong! Because until now, he wanted you dead! And as your father, I will not allow it. I will not allow him to kill you. I've already lost your mother, Johannes. And this time, I won't lose you. And if I have to kill your half-brother, I will." Daddy stresses. 
 
"I will not think of Takara for now, Dad. My boyfriend is missing. I will look for him first." saad ko dito.
 
Daddy's broad chest waved.
 
"I think your brother got him."
 
"What"
 
"It's just my intuition, but I think Takara and his men took your man. He will use your boyfriend to lure you, and I am here to stop you from doing stupid things."
 
"Daddy!" 
 
"My men were now tracking and looking for them, so trust me on this, Johannes. I will not put your life on the line." Dad said it with finality.

Napasandal ako sa aking kinauupuan. Bigong pinupukol ng tingin ang ama ko. And just when I was about to speak again, Desmond interrupted me.

"Mirna's awake, and she wants to talk to you." ani Desmond at mabilis akong tumayo para sundan siya. Basta ko nalang iniwan si Daddy pero sumunod naman siya sa akin.

Pagpasok ko sa bahay na tinuluyan nila ay nakita ko si Mirna na pinapainom ni Ady ng tubig. At nang makita ako ni Mirna ay agad siyang tumayo at lumapit sa akin. Nasapo ko ang kamay niya nang lumuhod siya sa harapan ko at humagulhol.

"Sorry. Sorry, Johan. Sorry!"

"Mirna..."

"Hindi ko napigilan iyong mga kumuha kay Colt, Johan. Sobrang bilis ng pangyayari."

Pinantayan ko si Mirna na nakaluhod at hinawakan ang balikat nito.

"Tell me. Tell me what happened, Mirna." Pagsusumamo ko dito.

Fuck! Beibu.

"P-palabas na kami ni Colt sa bahay nila Manang Saring. Nakalabas na kami a-actually. Tinakpan ko na ang mata ni Colt at nakailang hakbang na kami pero bigla nalang may humampas sa likod ko. Hindi ako makapagsalita o makapanlaban dahil sa sakit na nararamdaman ko. Hanggang sa hinampas din nila ang batok ni Colt nang tutulungan na sana ako ni Colt."

Humagulhol si Mirna.

"Johannes gusto kong tulungan si Colt. Gusto kong humingi ng tulong sa inyo kaso nawalan din ako nang malay. Sorry. Sorry, Johannes."

"Tang ina! So kinidnap nila si Colt? Putang ina!" Ang mura ni Desmond at napasuntok sa dingding na malapit dito. Desmond is losing his poise.

"Nakita mo ba ang mukha nila Mirna?" tanong ni Laszlo kay Mirna.

"Hindi m-masyado. Pero may malaking piklat ang pisngi niya at s-singkit ang mata."

Nabitawan ko si Mirna nang mapagtanto ko kung sino ang tinutukoy niya. It was Takara. Ako ang may gawa sa piklat na nasa pisngi niya nang minsan kaming maglaban noon.

"I am right. Takara took your boyfriend, Johannes."

"Takara?" si Laszlo.

"H-he is my half-brother." sagot ko.

"Tsk," napatingin ako kay Raphael. "Nagkamali ng kinalaban ang kapatid mo, Johannes. Pag may nangyaring masama sa kaibigan namin. Ngayon palang pasensya na. Hindi namin maipapangako ang buhay ng kapatid mo."

"We know that we shouldn't interfere in your family's problems, as well as those of your organization, because we're not part of them and it's against the rules. Pero kaibigan na namin ang pinag-uusapan dito, Johannes. I'm sorry, but I will support Raphael." wika ni Laszlo.

Colt Pov

As soon as I opened my eyes, the heat radiating from burning dry wood radiated on my face. Feeling dizzy and in pain, I tried to move, but I failed to do so when I felt my hands and feet being tied by something. Patagilid ang paningin ko dahil nakahiga ako sa buhangin at sa 'di kalayuan ay ang malakas na apoy na siyang sisilbing ilaw lang dito. I roamed my eyes around, but I couldn't see any people. Other than darkness, the sounds of waves from the ocean and the sound of firewood leisurely eaten by fire wala na kong ibang naririnig at nakikita.

Where the hell am I? Sinong nagdala sa akin dito? Si Mirna?

Sinubukan kong gumalaw ulit kaso hindi ko talaga kaya dahil sa pagkakatali ko.

Ilang sandali pa ay naubo ako nang may biglang sumipa sa likod ko. Naibaon ko sa buhangin ang kabilang pisngi ko dahil sa lakas nang tama noong sipa sa akin. Napaungol ako sa sakit.

"Finally awake?"

Despite my aching back, I exerted an effort to open my eyelids to see who the hell was speaking. My forehead furrowed. Sinong ang putang inang lalaking ito?

He squated in front of me, resting his arms on his knees.

I examine his unwelcoming face. He is handsome. Pero wala akong pakialam doon. Maputi, may malaking piklat sa pisngi pero hindi naman kabawasan sa mukha niya iyon. He even looks more dangerous and brutal because of it. Somehow his face reminds of someone lalo na ang berde niyang mata! Tang ina! Kapareho n'ong kay Johannes!

"Oh, poor boy-

Pinutol ko siya 'di dahil pangit siya magsalita ng English at ang accent niya sa lengguwahe. 'Di rin dahil naiirita ako sa boses niya. Pinutol ko siya sa sinasabi niya dahil sinabi niyang mahirap ako, eh matagal na naman akong yumaman. It hurts my ego na ang mga pinaghirapan ko ay hindi niya  na-credits.

"I'm fucking rich for you more information." sagot ko dito kahit hirap na hirap na ako sa posisyon ko ngayon.

Tumawa siya nang malakas, umalingawngaw iyon sa buong isla! Siya lang ang natawa dahil ako pagod ko siyang pinupukol ng tingin.

"Hmm, I almost forgot that you belong to an organization. Mafia? Mafia Underboss?"

I smirked. Mabuti't alam mo!

"Who the fuck are you, by the way?"

"Can't you recognize me?"

Pinanliitan ko siya sa mata ko.

"Aba'y sino ka ba? Who the hell are-"

"Takara. Takara Shinubo."

My eyes almost bulges out! Takara? Johannes' half-fucking-brother? Akala ko ba kinulong na ang baliw na 'to? Si Johannes, alam niya ba na nandidito itong baliw niyang kapatid?

Kaya pala familiar ang mukha niya. Kapatid pala siya ng boyfriend ko. Pero walang duda naman na mas lamang ng sampung milyong ligo si Johannes kaysa dito.

"Tang ina mo. Ano bang kailangan mo? Pera?"

Ngayon ay ang noo na niya naman ang kumunot dahil sa sinabi ko.

"Are you cursing at me?"

"Inamo, oo! Minumura kita! Putangina mo!"

Anong akala niya sa akin? Santo? Minumura ko nga ang kapatid niya na mahal ko. Siya pa kaya na kapatid lang at para pang baliw?

Sa hindi inaasahan ay sinuntok niya ang mukha ko at halos pumanting ang tainga ko sa lakas ng pagkakasuntok niya sa akin. Nalasahan ko ang sariling dugo sa bibig kaya dinura ko iyon.

Tumawa siya at tumayo.

"W-what do you want? Are you going to use me? For what?" tanong ko kahit nahihirapan na ako dito sa posisyon ko at masakit na ang katawan.

Lumingon siya at ngumisi. Sayang talaga ang mukha nito.

"Hmm, is it fun to use you?"

"Tang ina mo. Ikaw lang ang sasaya sa gagawin mo!" Wala akong paki kung hindi niya ako maintindihan. Hindi ko na problema iyan.

Nag-squat na naman siya sa harapan ko at hinawakan ang kuwelyo ng suot ko. Akala ko ay tatama na naman sa akin ang kamao niya nang pa-upuin niya ako sa pamamagitan ng paghawak sa kuwelyo ko.

Napatingala ako sa mga bituin sa langit at bumuga ng malakas na hangin mula sa bibig. Tang ina!

"Do you know that I haven't seen that man cry no matter how much I do with him? I've never seen his tears. He never shed tears."

Tiningnan ko siya sa mata niyang singkit kung nagbibiro lang ba siya sa akin o hindi pero bakas ang puot at pagkaseryoso doon sa mga mata niya. Hindi pa niya nakikita na umiyak si Johannes?

Pumasok sa isip ko ang panahon na umiyak ito sa akin. Bigla akong nakaramdam ng matinding paninikip sa puso ko. Johannes...

"You know what? I want to watch him cry because of you. Do you think he would react if he saw you full of bruises, wounds, and blood? Or maybe I can kill you?" anito at saka tumawa nang malakas.

Napalunok ako doon. Hindi ko nakaramdam ng kaba para sa sarili ko. Bagkus ay iniisip ko pa si Johannes.

Binitawan niya ako at nagtaka ako kung ano ang kinuha niya doon sa likuran niya. Lihim akong napalunok nang binunot niya mula sa kanyang likod ang isang kutsilyo.

"What are you going to—ahhh!!!" Umalingawngaw ang boses ko nang bigla niyang itusok iyon sa hita ko!

Napapikit ako. Iniwan niyang nakabuon ang buong kutsilyo sa hita ko.

"Takara!!!"

My furious eyes casted away from Takara. Tumingin ako sa bagong boses na dumating. And I was shock when I recognized this man. Hiro. What the hell?

"Oh, you're-"

"What did you do to him?!" May inis sa boses nito. At nagmartsa tungo kay Takara na nasa harapan ko.

Iling-iling naman na tumayo si Takara at humarap kay Hiro.

"I'm just leaving him a few wounds-"

"Baka! I told you not to touch him! Do you know that he is a mafia member? If we touch him, his allies are going to catch us! It's clear that we will only use him to lure Johannes here, Takara." Pagkatapos iyong sabihin ni Hiro ay binalingan niya ako pero sinamaan ko lang siya ng tingin. Traydor!

Lalapitan na sana ako ni Hiro at akmang bubunitin ang kutsilyo sa hita ko nang hatakin siya ni Takara at sipain. Gumulong siya sa buhangin.

"What the fuck, Takara?" bulyaw ni Hiro at naubo.

Mga bobo!

"Don't interfere with my-"

Pinutol ni Hiro si Takara sa pagmamagitan ng isang sarkastikong tawa.

"Interfere? We're in this together, Takara. We do this to take revenge, am I right? We only need Johannes to come here. So let's keep our hands on ourselves while waiting for-"

"Don't command me, Hiro. I will do what I want to do with this man!" Tinuro pa ako ni Takara.

Umiling si Hiro sa kanya at agad lumapit sa akin. Muli akong napasigaw nang bunutin niya ang kutsilyo sa hita ko pero nabitawan ni Hiro ang kutsilyong napuno sa dugo ko sa tabi dahil natapon na ang katawan niya nang sipain siya ni Takara.

Bumunot nang baril si Takara at walang alinlangang binaril si Hiro pero sa tagiliran niya lang ito tinamaan.

Nagsisigawan sila sa lengguwaheng Hapon at habang ang mga bobo ay nagsisigawan. Nagkaroon ako ng pagkakataong abutin ang kutsilyo gamit ang kamay ko na nakagapos sa likuran ko.

Napapikit ako nang sinubukan kong putulin ang lubid gamit ang kutsilyo dahil dumaplis iyon sa kamay ko at nahiwa ang palad ko. Pero desidido na akong makawala dito habang nag-aaway pa silang dalawa. Mga bobo talaga!

"You shouldn't have meddled with me, Hiro!" sigaw ni Takara at sakto namang naputol ko ang lubid na nakagapos sa kamay ko.

Wala na akong paki kung ang kamay ko ay naghuhugas na sa sarili kong dugo. At puputulin ko na sana ang lubid sa paa ko nang malingon ako ni Takara.

My eyes widen.

Ang baliw na kapatid ni Johannes ay tinuon sa akin ang baril. Pumutok ang baril at sa buhangin iyon tumama nang dambahin siya ni Hiro mula sa likod.

Dali-dali kong pinutol ang lubid at tumayo. Sumuray pa ako dahil umikot bigla ang paningin ko. Paika-ika akong tumakbo sa malapit na speed boat. Kung kaya lang ng katawan ko ang lumaban ay labanan ko si Takara kaso alam kong dehado ako. And I still want to see, Johannes. Pero 'di pa ako nakalapit doon ay may pumutok na namang baril.

Paglingon ko ay nakita ko ang katawan ni Hiro na bumagsak sa lupa. Nakita ako ni Takara kaya naman hinabol niya ako. Hindi ako tumigil sa kaka-ika ng paa ko tungo sa speed boat pero kusang tumigil ang paa ko nang tinamaan ng baril ang likod ko nang dalawa beses. At natumba ako sa dalampasigan nang tinamaan ako ni Takara sa paa ko. Kahit na sa sobrang panghihina ay nagawa ko pang itihaya ang katawan ko. Umaabot sa akin ang konting hampas ng alon sa dagat. Binabasa nito ang ulo at likod.

Sa sunod na pagbukas ko sa mata ko ay nasa harapan ko na si Takara at nakatutok sa akin ang baril niyang hawak. Gustuhin ko man siyang labanan kaso wala nang lakas na natitira sa katawan ko.

Tumingin ako sa mga bituin sa langit bago pinikit ang mata ko at unti-unting tinanggap ang katotohanang hanggang dito nalang siguro ako. Subalit sa panghihina ng aking katawan, narinig ko pa rin ang sunod-sunod na putok ng baril.

Nanlalabo na ang paningin ko nang minulat ko ang mga mata ko pero nakita ko pa rin kung papaano bumaha ang dugo sa bibig ni Takara.

I smiled when his body dropped close to me.

"Beibu!!!"

Sunod-sunod na ang mga yabag ng paa na narinig ko pero nanghihina na talaga ang katawan ko at 'di ko na magalaw. Ultimo pag-angat ng kamay o diliri ko ay hindi ko na magawa.

Umangat ng konti ang katawan at sa amoy palang noong nagmamay-ari ng taong lumapit sa akin ay kilala ko na siya.

"Beibu? Colt?"

I want to open my eyes so bad. I want to look at Johannes, but my body can't. My body isn't cooperating with my mind right now. My tears only escaped from my eyes.
 
"Beibu? Beibu, don't leave me. Please, Colt, have mercy on me. Don't leave me."  
 
I heard Johannes cry before my mind and body shut down.