Chapter 33

Colt Pov

"I'm sorry, Colt but I will not waste years again away from you."

Tears instantly clouded my vision before I felt the hot liquid seep on my cheeks.

My heart aches with happiness and sadness. I'm over the moon knowing that he's still here and hasn't given up, no matter what I said to him the last time we saw each other. I've already ended us. I've already made it clear to him. I explicitly and mercilessly ended what we vaguely had. I'm being selfish toward him. I chose to turn my back on him. I chose to be greedy because I thought that was right at the moment. I choose to close my ears and heart to him. 
 
Yet part of me is sad knowing that I have already hurt him so much. I've already inflicted too much pain on him. All the harsh and grievous words I threw at him poured through me, and it made me realize that I was so heartless to him. 

Sa labis na pag-iisip ko sa sarili kong kapakanan at para sa sarili ko. Nasasaktan ko na ang taong mahal ko. Nasaktan ko na ang taong naging saya at lakas ko. Sa sobrang pag-iisip ko sa sarili ko naging makasarili na ako.

My selfish decisions brought us here. Through my selfish decisions, I ended up hurting both of us. 
 
I don't want to justify my pain or my mistakes, but can you blame me? Can you blame me for doing such thing after learning that I was actually Johannes' mistress? I'm not blaming Johannes. I'm not invalidating Johannes' pain or whatever, but all those things I've done are just my reaction after the boom of truth exploded right in front of me. 

Oo, hindi ko pinakinggan ang mga paliwanag ni Johannes at di ko siyang binigyan ng pagkakataon na magpaliwanag kasi sarado ang utak ko sa mga panahon na iyon, galit ako, at nandidiri sa sarili ko.

It was my fault for not giving him a chance to speak for himself. I'm partly at fault for why I'm in pain right now, and I admit that. 
 
"Beibu," his voice is like embracing me, comforting me from all the pain. His raspy voice fondled the mad beating of my heart.  
 
How can he still call me Beibu after what I did to him? How can he be so gentle after I dumped him and his feelings? Is he guilty too? Is he blaming himself too?  
 
It feels like my tongue has forgotten how to function well. It's too overwhelming. Hindi ko na alam kung saan ako magsisimula.

All I could do in front of him was cry silently. It's just that my tears continue pouring like gentle rain in the midst of a thundering heart and clouded with thoughts of wanting to be exonerated. 
 
Bit by bit, I try to haul my feet in my position towards where Johannes cemented his feet. I only halted when we were inches away from each other. 
 
It took all my courage to lift my head and find his hazel eyes. Our eyes lock. His eyes scream blissfulness, but they still show a faint hint of loneliness. 
 
"I missed you." I smiled, but my tears poured like a bucket of water. I almost choked because of my tears.  
 
I know I drank a few glasses of liquor earlier. But I definitely know that I wasn't driven by alcohol at the moment. I knew that my mind wasn't playing with me. 

Hindi ako umiyak ng ganito kalala. Kung hindi ako umabot ng ganito katanda hindi ako umiyak ng ganito.

Walang pasabi akong niyakap ni Johannes at tinulak ang ulo ko sa dibdib niya. Kumapit naman ang kamay ko sa tela ng suot nita at umiyak ako. I cried like a baby on his chest and I can hear the beating of his heart.

"I'm..." I sobbed. "I'm so sorry, Johannes."

"Sshh." Hinaplos niya ang likod ko at umiyak lang ako.

"It's cold. Can we get inside first?" bulong niya sa akin at tumango naman ko.

Muntik na ako mapamura nang bigla nalang ako nitong buhatin.

I brushed my tears away and was about to protest, but Johannes was already sauntering towards the gate. 
 
"You don't have to carry me." 
 
"But I love doing this," came his always shameless reply, so I just let him do what he wanted. 
 
He gently put me on the sofa in my living area. Tsk! He is treating me as if I'm the most vulnerable glass he's ever handled. 
 
"I'll just get some water for-" 
 
He halted when I grabbed his wrist. 
 
I lifted my head a bit.  

"Sit." Utos ko sa kanya na kanya namang sinunod mayamaya. Sa center table pa talaga umupo kahit na ang dami namang upuan dito sa sala at may bakante pa nga sa tabi ko.

He held my hands together.

"We cannot continue what we have before Johannes." I started.

Yumuko lang siya at humigpit ang pagkakahawak sa kamay ko.

"I don't want to continue what we have before because I want us to start anew. Let's close the chapter of what we have before and open a new chapter for us right now." I said in low voice. Sa lapit naming dalawa imposible namang 'di niya ako narinig kahit na mahina ang boses ko.

Pinagmasdan ko siya at napatanga lang siya sa akin. Nang 'di siya magsalita ay sinundan ko ang sinabi ko.

"B-but... only if you wanted to. I'm a self-centered man, Johannes, egotistic, but this time I will try to be a better man."

Napaubo ako nang bigla ako nitong dambahin ng yakap. Sa pagkabigla ko sa yakap niya ay natumba kaming pareho sa sofa.

"J-johannes." 'Di makahingang wika ko dahil sa higpit ng yakap niya.

"Fuck! You don't know how long I've waited for this, Beibu. Fuck! Of course! Of course, I'll gladly want to start a new beginning with you. Fuck! You don't know how fucking nervous I was earlier. I prayed to heaven that you'd not push me again, and I guess heaven knows what I really want." 

Humiwalay siya ng yakap sa akin at sinimulang paulanan ng halik ang mukha ko! Tang ina! Para naman itong aso na ngayon lang nakita ang amo niya!

Nahihirapan man pero nahuli ko pa rin ang nguso nito.

"Tigil! Tigil muna! Putangina kailangan mo pang sabihin sa akin ang tungkol kay Ayaka at papaano na ito ngayon na hiwalay na kayo." ani ko dito at napatigil naman ito.

Napahinga ako ng maluwag nang kumalma ito pero naalarma naman ako nang bigla nalang ako nito pinahiga sa sofa at mabilis na pumaibabaw sa akin.

"Johannes!"

"Ayaka and I were already separated, Beibu. We're divorce-"

"Tang ina! Mag-usap tayo ng 'di ganito ang posisyon, Johannes Dwyer!"

Masunurin naman itong umalis sa ibabaw ko at tinulungan pa ako sa pagbangon.

Ngayon naman ay para na naman siyang isang tuta na nagpapa-awa at nagpapakyut sa kanyang amo.

"Beibu," he whispered.

Kita ko ang paghinga niya nang malalim at humarap sa akin.

"Ayaka told me that she went here." Tumango ako. "And she told you about our divorce. It has been granted, right." isang tango na naman ang binigay ko dito. "Actually... I told Ayaka what happened last week and I didn't meant to breakdown on her. Si Ayaka lang kasi ang nasasabihan ko sa lahat ng mga nararamdaman ko maliban kay Yaya Ayen, my Filipina nanny. But promise Colt. Hindi ko talaga alam na pupunta dito si Ayaka at Haru. Hindi ko alam na dala na may dala siya ng copy sa divorce paper namin. Nalaman ko lang ang lahat nang tinawagan ako ni Ayaka na galing daw siya dito. After ka niyang kausapin pumunta siya sa bahay ko dahil gusto rin akong makita ni Haru at 'di ko nalang din sila pinaghotel pa. They're actually in my house right now."

"Papaano ngayon 'yan? Divorce na kayo ni Ayaka. Papaano ang ama n'on?"

"If her father disown Ayaka may negosyo na namang naiwan si Akira para sa kanila ng anak nila. Ang Yagami Corp. ay pag-aari ni Akira, nang kaibigan ko. Hindi pa kaya ni Ayaka noon na maghandle ng isang malaking negosyo kaya ako muna ang nag-manage nito saka sa mga oras na iyon buntis pa si Ayaka at maselan ang pagbubuntis niya. At ngayon tingin ko kaya na naman niya kaya pwede na siyang bumukod o 'di na bumalik pa sa Japan. They can live here without any worry, even about their security," he explained.  

"How about the child? Si H-haru."

Ayaw kong maapektuhan ang bata dahil sa nangyaring ito. As much as possible ayaw kong masaktan ang puso niya.

"Haru already knew. Haru knows that I'm only his godfather. Haru is a smart kid like his father;, it doesn't take a lot of explanation and time for him to understand what we have with his mother."

Napatango ako doon.

"Does he also know that his father was..."

"Hmm, he knows. I'm his father figure, but his heart knows who his biological father is."  

Natahimik ako pagkatapos n'on.

"I know it's hard to process everything, Beibu." sabi niya.

"Bakit 'di mo sinabi sa akin 'to dati?"

Mapait siyang ngumiti.

"Kasi kung sinabi ko alam kong 'di mo ako hahayaang lapitan ka at landiin ka. Alam kong 'di ka magiging akin kapag nalaman mong kasal ako." sagot niya naman.

Seryoso ko siyang pinukol ng tingin.

"Kaya ginawa mo akong kabit?"

Kumagat siya sa kanyang labi.

"But within me, Beibu, you are not a mistress. You will never be my mistress.." Giit nito.

Tumango ako. Bumuntong hininga.

"Nasaktan ako, Johannes. Masakit. Noong nakita kita sa Japan para sana makita ka kasi miss na miss na kita at gusto ko muling kunin kung ano ang akin... tapos 'yon yung aabutan ko? Iyong inaakala ko palang akin ay may legal palang nagmamay-ari noon. Hiyang-hiya ako sa sarili ko. Naghalo ang sakit, hiya, at galit sa loob ko at umabot pa na hindi ko kayang lumabas ng bahay." wika ko habang nakatingin sa sahig.

Tumingin ako sa kanya at nakita ko ang lungkot sa mga mata niya.

"Pero alam mo ba kung ano ang masakit? Iyong mahal pa rin kita sa kabila ng lahat pero iniisip ko na may masasakatan akong mga damdamin. Lalo na't may bata. At nang pumunta ka dito. Hindi mo alam ang nararamdaman ko Johannes. May saya doon kahit nasasaktan ako. Hindi kita pinakinggan noon kasi pakiramdam ko masasaktan lang ako lalo. At malulugmok ako ng tuluyan. Madudurog na naman ako. Natatakot ako. Sobra. Hindi ako takot makipagbarilan at makipaglaban pero takot akong masaktan ng taong mahal ko kasi... iba ang trauma na dala noon sa akin."

Ngumiti ako dito.

"You will never understand me. You all will never understand me because you were never in my foot-"

I was caught in mid-sentence when Johannes hugged me.

"I'm so sorry, Beibu. I'm so sorry for causing you too much pain."

Tumango ako kasi naiintindihan ko na naman ang lahat. May mga bagay nga siguro na kailangan pang mangyari bago mo mari-realized ang lahat. May mga bagay nga siguro na hindi mo mapipigilan at mako-kontrol at hahayaan mo nalang na mangyari nalang ang mangyari.

I wrapped my arms around his huge frame as well.

"I'm sorry too. I'm so sorry, Johannes." Siya ang unang kumalas sa aming pagyayakapan.

"Nasaktan din kita Johannes. Alam ko na nasaktan din kita ng todo sa mga sinabi at nagawa ko sayo. I've never been a good partner..."

"...Beibu-"

"It's true. I've never tried to understand you. I've never tried to listen to you because of my ego. I've never tried to be strong for you. Nasaktan kita dahil sa kahinaan ko Johannes. Nasaktan kita dahil sa mga makasarili kong
desisyon." Kinuha ko ang kamay niya. "Ngayon Johannes, sabihin mo sa akin lahat ng nararamdaman mo. Huwag kang maglihim sa akin. Sabihin mo kung nasasaktan ka na. Sabihin mo kung nasasakal ka na sa akin. Because I will try to be a worthy man of your love, Johannes. I will try my best, hmm?"

Iyong kamay ko na nakahawak sa kanya ay dinala niya iyon sa kanyang labi at hinalik-halikan saka iyon binaba sa hita niya at hinimas.

"Beibu nasaktan ako. Oo nasaktan ako ng sobra dahil sa mga sinabi mo sa akin noon at last week. Tingin ko kasi ang dali mo akong bitawan samantalang ako handa kitang pakamatayan."

"Johannes..."

"I'm being honest here, Beibu. Nasaktan mo ako ng paulit-ulit pero alam mo kung ano ang nakakatawa Colt?" Kumunot ang noo ko. "Na hindi ako kailanman nagalit sayo. Nasaktan mo ako pero hindi ko kayang magalit sayo, Beibu. It's sounds ridiculous, right? But it's true. Hindi talaga ako nagalit. Hindi kita kailaman kinamuhian sa mga nagawa mo."

"But I've been so heartless and bad to you."

"I love you, Colt. I love you so much, and I understand you. I understand your past. I understand your pain. I understand your fear. I fully understand where your fear and hatred came from. That is why my heart and mind can't loathe you. Besides, I have made mistakes. Nagpadala ako sa takot ko noon at naglihim sayo. Hindi ako makapaghintay na maging tayo kaya nagmukha kang mistress ko which is not within me."

Namayani ang katahimikan sa amin. Ilang saglit pa ay nagsalita si Johannes.

"But I miss you, Beibu. I miss you so much. Ibang-iba talaga kapag nandito ako sayo. Ang saya ko."

I smiled.

"Me too. I'm so damn happy too, Johannes."

Umusog siya sa akin at saka humawak sa panga ko bago inanggulo ang mukha ko para mahalikan.

"I missed doing this for years, Beibu. Hindi sapat na sa isip lang kita nahahalikan sa mga taong magkahiwalay tayo." Bulong niya at kapwa kami hiningal mula sa mahabang halik.

Muli niya hinalikan hanggang sa napahiga na naman ako sa sofa at siya naman ay nasa ibabaw at bumabawi sa mga taong walang halik.

Nang maghiwalay ang labi namin ay hinarang ko ang palad ko sa dibdib niya. Naramdaman ng mga palad ko ang lakas ng pintig ng puso niya.

"Beibu, did my emails reached to you? Did you read them?" tanong niya na kinalaki ng mata ko. Kahit na gusto kong itago ang gulat ko sa tanong niya ay 'di ko pa rin iyon natago mula sa mapanuring mga titig ni Johannes.

Tinungkod niya ang dalawang kamay sa gilid ng ulo ko at mariin akong tinitigan. Tinanggal ko naman ang kamay ko mula sa dibdib niya at inunan ko ang isa kong braso.

His huge shadow covered me and my vision yet his eyes still glow. His hair falls down.

"N-no."

"Don't lie to me, Beibu."

Umismid ako at iniwas ang mata sa kanya.

"Fuck. Yeah. I read them all, and Raphael tracks your location through those emails." sagot ko dito.

"Don't you wanna punch me because of the silliness of my emails, Beibu?"

Bumuntong hininga ako.

"Tsk! I want to fuck you to be honest." I said, kidding him pero hindi niya naman nakuha ang biro ko. Siguro dahil... tigang na talaga ang lalaking ito.

"Then let fuck-"

"But I wanna know kung ano ang nangyari sa mga imbestigasyon mo doon."

Dahil sa sinabi ko unti-unting sumeryoso ang mukha niya.

Huminga siya nang malalim at umalis sa ibabaw ko. Ako naman ay nanatili sa posisyon ko pero 'di ko nilalayo ang mata ko kay Johannes.

"It went well." saad niya pero iba ang pinapakita niyang ekspresyon. He look sad.

"Johannes."

"I knew right from the very beginning that the culprit of all the unfortunate things that happened to me here in the Philippines was... actually someone around me, and I was so disappointed knowing that it was my brother's doing."

Napaahon ako doon.

"Y-your brother? What were his intentions in doing all those things? "

"I have an older brother, Colt, my half-brother, to be exact. With the help of Hiro, the one who brought me here, I was able to uncover all of my brother's immodesty.  Hindi namin alam na lihim na palang gumagawa ng sarili niyang grupo ang Kuya ko. Hindi nga rin ito alam ng Dad ko and if I was disappointed, my father was way more disappointed than I am. My brother, Takara, wants to kill me because he wants to become Oyassan's heiress. Bumuo siya ng grupo para patayin ako at para siya na ang maging tagapagmana ng lahat ng kapangyarihan na meron ang pamilya namin." he narrated.

"W-where is he right now?"

"Supposedly, he was sentenced to death for threatening my life and for betraying our organization, pero dahil napakiusapan ko ang ama namin pinadala lang siya sa malayo at kinulong. Away from us at tinanggalan siya lahat ng maaari niyang makuha sa amin."

"In short, tinakwil siya?"

"Yes."

Nakwento ni Johannes na dahil pala sa inggit ng half-brother niya kaya nito nagawa ang mga bagay na iyon. Hindi raw kasi pinili ng ama niya na maging Yakuza boss ang kapatid niyang si Takara kaya nagawa nitong magtraydor sa kanila. Sabi ni Johannes na mas may kaya at mas fit pa ang kapatid niya na maging Yakuza Boss pero dahil anak lang ito sa pagkakamali ng ama niya kaya siya ang napili ng ama nila na maging Yakuza Boss. Naawa siya sa kapatid niya kaya nakiusap nalang siya sa ama niya na huwag nalang patayin ang kapatid. That was so kind of him. Matapos manganib ang buhay niya ng ilang beses dahil dito pero 'di niya pa rin ito gustong ipapatay.

Kaya pala kahit anong aral at imbestiga ko noon ay wala akong makuhang impormasyon. Now everything seems clear to me. 
 
"By the way, Beibu, are you serious about us living together?"  

Napaismid ako.

"I said we start anew. Hindi ang maglive-in Johannes." klaro ko.

Napamaang siya. Parang ngayon lang niya nakukuha ang sinabi ko kanina.

"So hindi tayo magli-live-in?"

Napatawa ako.

"Hindi tayo kasal at kaka-ayos lang natin, okay? H'wag ka ngang atat."

Tsk! Live-in daw!

"H'wag mo akong hamunin ng kasal, Colt. Kayang-kaya kitang pakasalan ngayon din."

"Tsk!" Inilingan ko nalang ito.

"But... can we make love, Beibu?"

Muli akong natawa at bumaba ang mata ko sa bagay na nasa pagitan ng hita niya. He is fucking turned on!

***
Thank you for reading, Engels!😍❤️

꧁A | E꧂

-comment your thoughts / opinions /feedbacks via Facebook or Twitter (kahit di ako marunong nito). kapag may post kayo or ano about my story u can tag or mention me. i would love to read em. thank you!