Chapter 24

Colt Pov

Did I wish for too much? Did I assume too much? Was I asking for too much? Those questions keep running around my head.

Did I wish for too much? Kaya ba sobra ang pagkadismaya ko ngayon kasi nanghingi ako ng sobra-sobra? Kaya ba ako nasasaktan ngayon ng labis dahil mag-assume ako nang higit pa? Sobra ba ang hinihingi ko kaya nagdudusa ako ngayon?

Akala ko 'yon na. Akala ko sakto na. Akala ko 'yong mga pinagdaanan namin ay sapat na. Kaso di pa pala, e. Sinuko ko na. Sinuko ko na ang puso ko. Sinugal ko na ang puso ko.

I can't imagine how Johannes can keep that secret from me. Fuck! He is a Yakuza, a yakuza son. He is more powerful than me. At kahit na di ko pa sukatin. He is way richer than I am. He can hire someone out there. He can hire someone who is more efficient than I am. Pero ako ang pinaglaruan ng gago. Ako ang napili niyang gamitin ika nga niya.

It never crossed my mind. It never crossed my mind that he was a yakuza. Now I understand why so many people are after him. Now I know why he has so many enemies. 
 

Napakatanga ko sa parte na hindi ko man lang nalaman na magaling siyang makipaglaban. Pinagtawanan niya ba ako everytime na nakikita niya akong nakikipagpatayan para sa kaligtasan niya? Ano kaya ang nararamdaman niya kapag nakikita niya akong sinusubukan siyang iligtas?

Bakit di man lang ako nagduda nang walang kahirap-hirap niyang na-akyat ang kwarto ko? Bakit di ako nagduda nang walang kahirap-hirap niyang nasangga ang mga suntok ko sa kanya? Bakit di ako nagtaka nang maalam siya sa mga armas?

Siguro masyado yata kong nabulag sa kanya o baka dahil walang nagbibigay sa akin ng ganoong atensyon kaya di ko nakita ang mga bagay-bagay na 'to. Or maybe love really makes someone like me blind and a fool. 

Pagkarating ko kaagad sa Manila ay dumiretso ako sa MV. At natagpuan ko nalang ang sarili ko sa harap ng malaking bahay ni Desmond. Nakakapanibago. Nakakapanibago ng bumalik dito. Kung nandidito sana si Lazslo ay baka doon ako lumapit sa kanya kaso gago rin dahil umalis siya ng bansa nang di man lang nagpaalam sa amin last year.

Ilang minuto na ako dito sa labas ng gate ni Desmond kaso di ko magawang pindutin ang doorbell. Alam ko namang malalapitan ko sila kaso may pag-aalinlangan ako. Dahil kapag pumasok ako, alam kong masasabi ko sa kanya ang lahat.

And just when i decided to go away ay bigla nalang akong tinawag ni Manang Susan.

Humarap ako at ang yakap nito ng bumungad sa akin.

"Dios kong bata ka! Akala ko kung sino na ang taong nandidito kanina. Saan ka ba galing? Anong nangyari sayo? Nag-alala ang alaga ko at si Raphael sa iyo." wika nito at pinakawalan ako. Naiiyak pa.

"Mahabang kwento, Manang, e."

Tumango lang ito sa akin.

"Tamang-tama di pumasok ngayon si Desmond. Nasa sala sila."

Pinapasok ako ni Manang Susan sa loob at nang makapasok ako sa sala ay nakita ko si Desmond at si Finnick.

Si Finnick ay nasa ibabaw nito at natatawa itong sinusundot ang mukha ng kaibigan ko na nasa ilalim niya.

Desmond's hands carefully snaked around Finnick's waist, and a wide smile was plastered on his lips. He looked at Finnick like it was his world. He looked at his boyfriend like it was his greatest adoration. My friend's face shows so much emotion. The love is all over their faces.

"Hehehe! H'wag mo akong kinikiliti Desmond ko." Natatawang wika ni Finnick dahil kinikiliti ni Desmond ang baywang niya. "Mahuhulog ako Desmond ko."

"You won't fall because I'm holding you, habibi." Desmond said and stole a kiss from Finnick's lips. 

Tumalikod ako dahil ayaw kong isturbuhin sila sa kanilng ginagawa. Nakahakbang na ako ng ilang hakbang nang marinig ko ang boses ni Finnick.

"Desmond ko si Kuya Colt, oh!"

Mariin akong napapikit doon.

Bumuntong hininga ako bago humarap at ngumiti sa kanila na parang walang pinagdadaanan. Dito ako magaling. Magaling ako sa pagkukunwari. Magaling akong magtago sa totoong nararamdaman ko.

Biglang napaahon si Desmond sa kanyang pagkakahiga at kahit na nasa ibabaw niya si Finnick ay walang kahirap-hirap siyang umahon at di niya rin pinapakawalan ang baywang ni Finnick.

"F*ck! Tama nga ako hindi madaling mamatay ang masamang damo. You're still alive!"

Umalis si Finnick sa kandungan ni Desmond. May binulong ito kay Desmond at tumango naman ang kaibigan ko. Kita ko kung papaano umakyat si Finnick sa hagdanan na hawak-hawak ang baywang nito.

Lumapit si Desmond sa akin at binigyan ako ng isang mahigpit na yakap.

"D*mn you! Akala namin di ka na babalik."

"Nandito na nga ako pero minumura mo naman." biro ko dito kaso di ito natawa.

"Sa kitchen tayo. You need to tell me kung ano ang nangyari sayo. You made us all worried."

Kumuha siya nang alak at baso na may lamang ice cubes at nilapag iyon sa harapan ko. Siya na rin ang nagsalin ng alak para sa aming dalawa bago umupo sa katapat ng inuupuan ko.

"Your tanned skin suits you. It makes you look like a strong man; you have matured."  Komento nito na kinailing ko.

Hindi ako nagsalita at inisang lagok ko ang alak bago nagsalin at saka inisang lagok ulit. Nagsalin na naman ako at iinom na naman sana nang pigilan na ako ni Desmond.

"Malalasing ka ng walang nakukwento sa akin."

"Anong gusto mong malaman?"

Sumeryoso ito.

"Nawala na si Lorcan, umalis si Laszlo, at muntik ka ng mawala Colt. Nag-alala kami ni Rap. Kami na naiwan mo. Tapos babalik kang ganito? What really happened?"

Naiwas ko ang tingin ko kay Desmond.

"I was--"

"Motherf*cker!" Napaayos ako sa pagkakaupo ko nang marinig ko ng malamig na boses ni Rap.

"Rap?" si Desmond pero di tinapunan ng tingin ni Rap si Desmond.

"Long time no see?" sarkastiko nitong turan at umupo sa tabi ko.

"Papaano mo nalaman na nandidito na ako?" ang tanong ko dito.

"Tsk! I owned this village. I will f*cking know who steps in and out of this village."

Tumango ako. Yumuko.

"Salamat sa pag-aalala ninyo."

"Hinanap ka namin. Di ka namin nahanap. Tumigil kami pero kampante kaming buhay ka pa at umasa kaming babalik ka. Kaya sabihin mo. Anong nangyari? Where have you been during those months of being MIA?" Minsan lang magsalita ng mahaba si Rap at natatakot ako dito. Mas mabibiro ko pa si Lorcan noon kaysa dito, e.

"Alam niyo namang... naging bodyguard ako ni J-Johannes, diba?" Panimula ko at tiningnan silang dalawa. Wala itong naging imik at naghihintay lang sa susunod kong sasabihin. "Alam n'yo rin... kung ilang beses na kaming na ambush at noong ihahatid ko na siya sa airport dahil uuwi na siya sa Japan, may nang-ambush ulit sa amin. It was the worst of all accidents that I've been through sa pagiging bodyguard ko kay Johannes. We got cornered in the middle of the woods hanggang sa nakarating kami sa bangin sa kakatakbo namin. Wala na kaming mapuntahan. It's now or never for us." Habang nagkukwento ako sa kanila ay para akong nanonood sa mga nangyari sa amin ni Johannes nang gabing iyon. Everything is still clear in my mind. I can still remember every little detail of what happened that night. 
 
"You are really devoted to Mr. Shinubo?" Desmond finally said after I told them the whole story except for the relationship I had with Johannes. 

"I... I am."

"Are you sure that you're only playing as his bodyguard?" He paused for a while. "Because from my perspective, it looks like it's more than that." Raphael said it like it was a matter of fact. F*ck! 

May malisya akong tiningnan ni Desmond.

"F*ck!" Si Desmond na mukhang makakuha ng sagot sa mukha ko.

Bumuntong hininga ako wala yata talaga akong maise-sektreto sa mga 'to.

"When did everything started?" Rap asked.

Masama ko itong tiningnan pero dahil siya si Raphael Marcet wala itong epekto sa kanya. Nanatili siyang nakatitig sa akin at parang pinagmamasdan ang kahit anong emosyon na ipakita ng mukha ko.

"When you let that bastard climb on my walls." I answered. 
 
Rap cleared his throat. "Why didn't you let us know? Your relationship with Johannes and everything. Why didn't you tell us?" 

Kinuha ko ang baso ko na nilagyan ko kanina ng alak at uminom. Binigyan ko sila ng isang sulyap bago sinagot.

"Ayaw ko kayong isturbuhin. You're now happy with your family and your lover. I don't want to be a..."

"Burden." Desmond finished for line for me.

I nodded.

Napaigtad naman ako sa biglaang paghampas ni Rap sa kamay niya sa island counter. His veins protruded.

"Anong sibi ng pagkakaibigang ito? Anong tingin mo sa amin, Colt?"

"Naiintindihan kita Rap. Pero ayaw ko nga na maging--"

"Pabigat sa amin?" Pinutol niya ako. "Noong kailangan kita—namin. Noong kailangan ka namin, Colt. Hindi kami nagdadalawang-isip na lumapit sayo. Noong kailangan naming may makausap. We shamelessly crashed in your bar and in your house and even bombarded you with messages and calls. Because we thought that this friendship was for through thick and thin."

"I'm sorry."

"You're not comfortable us, yes?" Desmond probed.

Tumango ako.

"Why? Is it because of your gender identity?"

"N-no. It's not about that. It's... it is about my family too."

"Our family is not perfect as well, Colt." Desmond said.

I smiled at them.

"I keep my relationship with Johannes with you because I felt ashamed after slashing all of you with my words, yet I cannot even apply the things I said to you to my own situation. And I keep the things about my family because, as you know, I grew up with Lorcan. Wala akong magulang na tulad ninyo."

Desmond scoffed. "My family isn't what you think it is, Colt. They also have their own lapses and lackings." 

"Mmn. And about your relationship with Johannes, kagaya ng sinabi mo noon sa amin. Wala kaming paki kung sino at ano man ang mahalin mo. Sabi mo nga, hindi napipigilan kapag puso na ang tumibok." ani Raphael.

Hindi ko aaklain na dadating ang panahon na ganitong bagay ang pag-uusapan namin.

My smile didn't reach my eyes. "Hindi nga napipigilan ang puso kaya muntik ko nang mapatay si Johannes."

Natahimik kami pagkatapos ko iyong sabihin sa kanila. I guess all of us really do have struggles in life that we cannot tell anyone about, even if they're our friends. But when times get hard and complicated malalapitan at malalapitan mo pa rin talaga sila.

I'm so glad to have met this kind of person. I'm so glad Lorcan took me in. Because of him, I met great people who turned out to be my greatest allies. 
 
"What the fuck, dude? What did you do?" After the long silence, Raphael finally spoke. 
 
"Things didn't turn out well the day we decided to go home."

"Why?" Desmond injected.

"Nalaman kong... ginagamit lang pala ako ni Johannes. And that man..." I grittedy teeth. "He is a yakuza."

Wala akong ibang pagpipilian kung di ang sabihin sa kanil ang lahat nangyari sa araw na umalis kami sa Isla Maligaya.

"That's given, and that is why I cannot infiltrate his identity. Malakas din pala talaga siya." wika ni Raphael.

"Ginamit ka lang ni Johannes? In what way?"

Umiling ako at sumandal sa kinauupuan.

"Hindi ko alam."

"He didn't explain?" suna ni Desmond.

"He didn't get a chance to explain himself dahil dinala na siya ng mga tauhan niya. At ako naman ay umuwi dito."

"You should at least listen to his explanation, Colt. I know sometimes we make decisions and take actions impulsively, but for the sake of your sanity, you should hear him out." wika ni Raphael.

Raphael talk so much right now. Hindi ko alam kung ano nangyari sa kanya sa mga buwan na wala ako dito.

"Pareho lang naman sila. Iiwan din ako. Papasayahin lang ako pero pansamantala lang."

"Colt--"

"That's what my parents did along time ago. Matagal na panahon na iyon kaso... hanggang ngayon pasan ko pa rin ang sakit at bangungot ng nakaraan ko. And what Johannes did... makes me realize that maybe I should be fine alone. Maybe, when I'm alone, I can get myself together and build myself again.  Dinurog na nila ako, e."

Desmond came near me and tapped my shoulder. On my other shoulder, Raphael gave me a squeeze. 
 
"The best thing to do, Colt, is to heal yourself first. Freed yourself. Cut the cords of your past. Talk to your parents if need be. Tell them all the things you want. Don't hold yourself. Unleash the beast that they build inside you. They need to accept that because that's what they nurture." Desmond said. 

***
Thank you for reading, Engels!😍❤️

꧁A | E꧂