This chapter is dedicated to all my readers here in MUS4 who have been patiently waiting for my updates. Sa mga laging nagv-vote at nag co-comments thank you so much po. I really appreciate it at syempre sa mga silent readers din ramdam ko kayo mga beh. At sa mga bagong bumabasa dito, welcome po! ^-^ Enjoy reading y'all!!
———————————————

Chapter 23

Colt Pov

Matapos ang pag-uusap namin nila Manang Saring ay naisipan namin na magbonfire sa tabing dagat. Mabuti at nakisabay din sa amin ang panahon. Napakaraming bituin at ang laki ng buwan sa kalawakan.

Napangiti ako habang tinatanaw ang himpapawid. Parang kailan lang nang dumating kami dito. Parang kailan lang nang dalhin ako dito ng kapalaran ko dito sa Isla Maligaya.

Maybe my fate really brought me here to see how wonderful the world is. to see the beautiful nature that the Almighty created. Maybe He brought me here to see how beautiful it is to live in this land. Maybe it is His way of showing me that there's still a life outside my cruel world, that there's still a life away from my chaotic and ruthless surroundings. Maybe it is God's way of showing me that there's still a wonderful life that awaits me. 

I shifted my eyes away from the starry night and batted my eyes to where Manang Saring and Mang Hermes is. My heart pounded. Through them, through these people, I was able to feel the parental love that I didn't experience from my biological parents. Simula nang lumayo ako sa kanila, iniisip ko nalang na wala na rin sila sa buhay ko. I even consider them dead in my mind. Yet, my heart would always look for them.

"Beibu? Are you okay?" Johannes silently asked me. His large hand roamed to look for my hand, and when it found mine, he squeezed them before filling his fingers in the gap between my fingers.

Since alam na naman nila ni Manang Saring ang relasyon namin ni Johannes, di na kami nahihiya sa mag-asawa na ipakita ang ganitong senaryo sa kanila. And it seems naman na nasanay na rin sila Manang doon. Saka alam na naman nila at tanggap nila kung ano kami.

"Yeah," I gave him a cheeky smile.

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming nagkatitigan ni Johannes. He locked his hazel pair of eyes on mine. Parang may gusto itong iparating sa akin ngunit di ko ito maintindihan.

"I love you, beibu." Bigla nitong turan sa akin habang nakatuon pa rin  sa akin ang kanyang mga mata.

"I... love you. I love you, Johannes." sagot ko dito. "Please, don't disappoint me."

Kinabig ako nito at niyakap ko naman ang kamay ko sa kanya. I'm anxious. I'm feeling anxious because of what we have right now. And I am anxious because of my feelings and emotions. Natatakot akong na baka isang araw mawala rin ito sa akin. Natatakot ako na baka isang araw masira ang lahat ng ito. Natatakot ako na baka pagsisihan ko ito. I'm afraid because I already let Johannes pull down the wall I built for years. If he disappoints me, it'll be hard for me to build my walls back. 

Naitulak namin ni Johannes ng isa't isa nang biglang kumanta si Manang Saring. Si Mang Hermes naman ay sinasabayan niya ito sa pamamagitan ng palakpak at tampal sa kahoy na kinauupuan nila. It was slow song, parang harana.

"Sige na, Johan. Isayaw mo na si Colt." tulak ni Mang Hermes kay Johannes.

Napabaling tuloy ako kay Johannes at ngumiti naman ito kay Mang Hermes saka tumayo at niluhod ang isang tuhod sa buhangin.

"May I have this dance, beibu?"

Tumingin ako sa mukha niya bago sa kanyang palad na nilahad sa akin.

"I don't dance. I don't know how to dance." saad ko dito sa muling pagtingin ko sa mga mata niya.

"It's okay." anito saka kinuha ang kamay ko at pinatayo.

Sumulyap ako sa mag-asawa at nginitian lang kami ng mga ito.

Pairap akong sumunod sa gusto ni Johannes. Kahit na kahiya-hiya ito dahil hindi naman naman ako sumasayaw ay sumunod pa rin.

Johannes put my hands on his shoulders, and then he wrapped his arms around my waist. We're too close compared to how this thing is normally done. 

Hindi ko sumasayaw at sinasabayan ko lang ang mga pakunting hakbang ni Johannes. Umiikot kami sa aming posisyon at kapwa nakatingin lang sa isa't isa. Bigla ko tuloy naalala ang unang beses na inaya niya akong sumayaw dun sa bahay niya. And it is where everything started for us. Akalain mo nga naman at tumagal kami. Nadisgrasya na kami't lahat-lahat at heto kami ngayon. Nananatili sa isa't isa. Can I really hold on for our future? Can we really be together? Sapat na ba ang mga napagdaanan namin para masabi kong kami na? Pwede ba akong humiling na kami nalang? Na pwede bang akin na 'to? Pwede bang hilingin na h'wag nang kunin ang taong ito sa akin?

My eyes went round when I felt my own tears run down to my cheeks.

"Colt? Beibu?"

"A-ahm..."

"Is there something wrong?"

Ngumiti ako dito. "I'm... just so happy. I'm so happy for your patience with me, Johannes. I'm so happy that there's someone like you who can deal with my ugly attitudes and behaviors, and even my foul mouth. I never knew that I could find someone like you. I love you, aijin."

A big, triumphant smile surfaced on his lips. He pulled me into his arms and whispered, "I love you. I love you so much, beibu. I... hope that when times get hard for us, fate will play with us. I hope you won't give up on me that easily, either. Because for me... I'm willing to go against all the odds just to be with you."

Yumakap ko nang mahigpit dito.

"Johannes."

"The first time I saw you I knew you were the one for me, beibu. I already came this far because of my feelings for you, and I will never let anyone take this away from me." Makahulugan niyang untag.

Tinulak ko siya at magtatanong na sana ako nang biglang dumating si Mirna.

"Ready na, Johannes." wika nito.

Tumaas ang kilay ko at nagpasalin-salin ang mata ko sa dalawa. Nakita kong tumayo na rin sila Mang Hermes at Manang Saring.

"Let's go, beibu."

Pinanliitan ko siya sa mata ko dahil naguguluhan ako sa sinasabi niya.

"Ano ito Mirna?" May bahid na inis kong untag kay Mirna na nakasunod lang sa amin ni Johannes.

Ngumisi lang ang babae sa akin. "Secret, Colt."

Nagpaubaya nalang ako kay Johannes. Nagpahila nalang ako sa kanya kung hanggang saan niya ako dadalhin. Hanggang sa nakarating kami sa dalampasigan. Bumaon ang paa ko sa buhangin at tumigil nang makita ko ang isang bangka na kumikinang sa mga maliliit na christmas lights.

"Johannes,"

"Beibu, I just want to make our last night here in Isla Maligaya be a memorable one for us."

Binalingan ko siya.

"Nag-utos ka pa talaga ng mga tao?"

"Mirna volunteered."

Umiling nalang ako sa kanya saka hinubad ang tsinelas na suot. Nauna na si Johannes sa bangka at naglahad ng kamay sa akin.

Mahina lang ang takbo ng bangka. Mamalaot pa yata kami ng gabi.

Tumigil lamang ang bangka sa gitna kung saan wala na kaming matanaw kundi ang walang hanggang tubig na nakapalibot sa amin. At sa harap naman ay ang buwan na malaki na parang malapit nang magtago sa dagat.

Tinabihan ako ni Johannes.

"Isn't it beautiful?"

Tiningala ko ang langit na kumikinang sa mga bituin.

"Yeah."

Namayani sa amin ang katahimikan. I cannot stop looking at the sky. The night sky has become my comfort. Naging takbuhan ko siya noon, napapanatag ako noon kapag tumitingin ko sa kalangitan.

Minsan nang sumagi sa isip ko kung papaano kaya kapag isa na ako sa kanila? Noong mag-isa nalang ako. Naisip kong papaano kung mawala ako at maging isa sa mga bituin sa langit. Hahanapin na kaya ako ng mga magulang ko? Tulad ngayon, napapaisip ako kung hinanap ba ako nila, ni Mommy. After so many years muli kaming nagkita at gusto niya akong kausapin. Ngayon na nawala na naman ako. Hinanap kaya niya ako? O, baka kinalimutan na naman ako kasi tinulak ko siya papalayo sa akin.

"Colt?" Nang maramdaman ko ang kamay ni Johannes sa kamay ko ay doon ako napatigil sa kakaisip sa nakaraan ko.

"Y-yeah?"

"You're spacing out again. May problema ba?"

Pinisil ko ang kamay niya.

"Wala. Napapatitig lang ako sa langit... ang ganda kasi."

Humarap ito ng maayos sa akin.

"Beibu, after this, after we settle everything here. Let's go to Japan."

"Japan?"

Tumango ito. "Mmn, may gusto akong ipakilala sayo."

"Magulang mo?"

Unti-unting nawala ng malapad na ngiti sa mga labi niya.

"It may take time bago kita maipakilala sa parents ko, Colt. I hope you understand..."

"I don't mind. And yeah, let's go to Japan."

---
Kinabukasan, Johannes and I decided na sa hapon na kami bumyahe. Ihahatid naman kami sa port na papunta sa Manila ni Mang Hermes using his boat kaya di iyon hassle sa amin. Kaya naman heto ako ngayon at sinamahan ko si Mang Hermes na pumalaot sa huling beses. Gusto nga ni Mang Hermes na sa bahay nalang raw ako para makapaghanda. Kaso wala naman akong dapat na ihanda kundi ang sarili ko lang dahil alam ko na sa pagbabalik ko sa Manila ay mabubugbog yata ako nila Desmond at Rap.

Madilim pa nang umalis kami ng bahay ni Mang Hermes at nang dumaong kami sa pang-pang ay may araw na pero alam ko namang maaga pa.

"Sige na, hijo. Umalis ka na. Baka hinahanap ka na ni Johannes."

Lihim akong napaismid doon.

Binuhat ko ang isang banyerang isda.

"Tsk, hindi po iyon Mang Hermes. Alam naman ni Manang Saring na sumama ako sa inyo. Kaya di iyon magwawala." May biro kong sagot kay Mang Hermes.

Natawa ito.

"Ikaw talagang bata ka."

Nang mailapag ko ng huling banyera nang isda ay napahawak ako sa baywang ko.

"Salamat sa pagtulong mo, hijo."

Binigyan ng tipid na ngiti si Mang Hermes.

"This is really a small thing compared to what you gave to me— to us, Mang Hermes. You helped me a lot. Hindi n'yo po alam kung ano ang naidulot ninyo ni Manang Saring sa akin."

Lumapit si Mang Hermes sa akin at tinapik ang balikat ko.

"Ikaw Colt, ikaw iyong tipong gusto kong maging anak na lalaki. Maliban sa pogi at mabait, matapang at matatag din. Kaya kung anuman ang haharapin mo sa buhay... magpakatatag ka anak."

Sasagutin ko na naman sana si Mang Hermes nang dumating si Manang Saring na humahangos at malalaki ang pawis na tumatagaktak sa kanyang noo.

"Manang..."

She pointed in the direction of their house using her finger and wasn't able to speak for a while because of her unnatural breathing. 

Biglang kumabog nang malakas ang puso ko. Iba na ang kutob ko dito. Parang nangyari na ito dati.

"Saring, anong nangyayari?"

Hinawakan ni Mang Hermes ang magkabilang balikat ni Manang Saring.

"Hermes, C-coltt, may... m-may mga taong dumating sa bahay natin. May mga dala silang armas at--"

Di ko na pinatapos pa si Manang Saring at sumingit na ako. "Mang Hermes, Manang dito lang po kayo pupuntahan ko po si Johannes."

"Anak, Colt." Nag-aalalang wika ni Manang Saring.

"I can handle myself, Manang." Paniniguro ko dito.

"Mag-iingat ka, anak." ani Manang Saring.

Nagbilin ako kay Manang Saring at Mang Hermes na huwag silang umuwi o pumunta sa bahay kapag di pa ako nakakabalik. Hindi ko alam kung sino ang sumugod sa bahay kaya dapat na mag-ingat ako. Ayaw kong ipahamak ang sino mang tao dito sa isla.

Nagtaka ako nang makita ko na ang bahay nila Mang Hermes dahil nakasara lang ang pinto nito at tahimik lang. Parang wala namang nangyayari. Iba sa inaasahan ko.

Dahan-dahan akong naglakad tungo doon sa likod ng bahay at doon ko naisipang pumasok. Nakahanda na akong buksan ang pintuan ng kusina nang marinig ko ang boses ni Johannes. Parang galit siya pero pinipigilan niyang huwag lumaki ang boses.

"Why the fuck did you bring guns here?" May diin nitong wika.

Nanliit ang mata ko.

"Young Master, Oyabun was looking all over Asia because we could not find you. Our intel cannot track you down, even if this is against the will of Oyabun. He sent us here in the Philippines to locate you and bring you to our shima."

"So, my father knows that I'm here in the Philippines?" May pag-aalinlangang wika ni Johannes.

"Hai,"

"Fuck!"

Napabitaw ako sa busol ng pintuan at napayuko. So, Johannes' men finally found him. Dadalhin na ba nila ito sa Japan?

"Ayaka went to Oyabun, Young master, and confessed everything she knew."

Ayaka?

"D-did father..."

"Oyabun didn't harm her since she confessed everything. She's just worried about you because the last time you contacted her was just months ago. She thought that something might have happened to you, which is true."

"I will go home on my own. Now, you go away before--"

May pumutol kay Johannes na lalaki.

Hindi na ako nakapagtimpi pa at maingat akong pumasok. Nagtago muna at sumilip sa sala. Para sa isang maliit na sala parang napuno ito sa maga lalaking nakaitim. Mga singkit din ang mga mata ng mga ito. Ang kumakusap lang kay Johannes ang nakaupo at nakaharap dito.

"Young Master, you must go home with us. That's an order coming from Oyabun."

"But--"

"May I just remind you, Young Master, that you're just here in the Philippines to hide and trick the organization's threat. You were just forced to come here, and now you are required to go home. Oyabun has been looking for you for months now. Your intention of coming here is done."

Alam ko na naman ang threat na 'yan since may marami talagang gustong patayin si Johannes. Pero ang intention? And he was forced to went here? At organisasyon? What the fuck?

"We're glad that you're able to hide your identity here, Young Master. And thanks to your bodyguard, who protected you. You used him well." The man added.

Tangina?!

"Shut--"

Hindi na iyon natuloy ni Johannes nang tuluyan na akong labas sa pinagtataguan ko at mabilis kong naagawan ng pistol ang isa sa mga panauhin ni Johannes. Nakatayo pa ito matapos ko siyang balian sa isang binti at susugod na sana sa akin nang barilin ko ang isa nitong paa kaya naman bumagsak ito sahig at namilipit sa sakit.

Namumuo ang luha sa bawat sulok ng mata ko. Hindi ko alam kung dahil ba ito sa galit ko kay Johannes o sa pagkadismaya ko sa kanya.

Matapos kong barilin ang lalaki, hawak ng kanan kong kamay ay tinuon ko ang baril kay Johannes na parang di pa nagpaprocess sa kanya ang nangyayari sa harapan niya ngayon.

Isa-isang magsibunutan ng mga baril nila ang tauhan ni Johannes at lahat ng iyon ay nakatutok sa ulo ko. But that thing didn't scare me even a bit. Walang panginginig at tuwid pa rin ang kamay kong may hawak na baril na nakatutok kay Johannes.

Sanay na ako sa ganitong sitwasyon. Hindi na mabilang sa daliri ng kamay ko kung ilang beses na kong natutukan ng baril. Magkamatayan man kami dito ay di ako natatakot. Simula noong pinasok ako ni Lorcan sa underground society, alam kong kalahati ng katawan ko ay nakahukay na sa lupa.

"Fuck you... young master!" Natatawa kong wika pero wala iyong kabuhay-buhay.

"Shit! Put your fucking guns down!" Napatayo doon si Johannes kaso di natinag ang mga tauhan niya at nanatiling nakatuon sa utak ko ang mga baril nito.

"What the fuck are you, Johannes Dwyer? Who the fuck are you?!" Nagtatagis ang bagang kong wika dito at saka kinalabit ang gatilyo ng hawak na baril gamit ang hinlalaki ko.

"Beib--"

"Answer me!"

Nagsikilabit din sila sa kanilang baril at may isang sumagot sa tanong ko.

My eyeballs roll in the direction where the man is.

"You're pointing your gun at our young master; you're pointing your gun at our next Yakuza leader."

Umigting ang pang ko sa narinig ko. Y-yakuza?

Naging alerto ang mga tauhan niya sa ginawa ko at handa na rin silang pasabugin ang ulo ko anumang oras.

"Shit! Anata no jū wo shita ni ire te!"

"Young Mas--"

"Put your guns down or I shall end your life here?!"

Nagdadalawang isip man ay binaba ng mga tauhan niya ang mga baril nito.

"Yakuza? Yakuza leader?"

"Colt, I can explain--"

"So you must know how to fight? So you must know how to manipulate guns? Were you fooling me, Johannes? How foolish of me."

Nagkukumahog ito sa pag-iling sa akin.

"N-no, beibu. Hindi ko 'yan magagawa sayo, Colt."

Pagak ko siyang tinawanan at nang humakbang siya nang isang beses papalapit sa akin ay walang pag-aatubili kong binaril ang paanan niya.

He didn't faze like he knew that I was going to pull the trigger. He is just standing there, unwavering.  

"One step, and the next bullet will pierce your brain." ani ko dito.

Umiling ito.

"I'm disappointed." 'Yon lang ang sinabi ko at parang nawalan ng dugo ang buong mukha ni Johannes.

"Bei--"

"Answer me. Do you use me?"

"Colton..." Lalapit pa sana siya nang iputok ko ang baril sa gilid niya. Dumaplis iyon sa balikat niya.

Muling naitaas ng mga tauhan niya ang mga baril nito sa akin.

"I repeat. Do you use me, Johannes!?"

Dismayado itong napailing at tumango sa akin.

Tiningala ko ang ulo ko at pilit kong nilalabanan ang luhang papatulo na.

"I... I used you, but not your feelings."

Humakbang siya sa akin at nakalabit ko ang trigger ng baril. Nabaril ko siya sa dibdib niya.

***
Thank you for reading, Engels!😍❤️

꧁A | E꧂

Let's be mutuals!
2nd Wattpad account: showerofserotonin
Facebook: Amorevolous Encres
Tiktok: amorevolousencres
IG: amorevolous.encres
Twitter: AEncres