Chapter 17

Colt Pov

"Tell me, Colt. What really are we? Who are you to me, Colt? Who am I to you? Please!"

Pagod kong siyang tiningnan. Namumungay na ang mga mata niya. Bagsak na ang kanyang balikat at parang pagod na pagod na ang katawan niya.

I didn't move from where he pinned me just now. I'm just looking at him, and I'm still figuring out what to do. The tears that were lurking around his hazel eyes didn't take time to fall on his cheeks. His hand ran after them. Dammit! 

"I... I'm... I..." I tried to tell him. I tried telling him the truth, but my tongue—my mouth won't cooperate with me. My mind and heart were not working synchronously.

Lumapit ako sa kanya. Ang kaninang nag-aalburuto kong damdamin sa galit ay unti-unting humupa. Dapat...intindihan ko siya.

I hold his broad shoulders and bend a bit.

"You're... just drunk." I said. "Kukunan lang kita ng kape sa labas."

I was about to pull my hand from his shoulder when he put his hand across mine and held it firmly. 

Tumaas-baba ang kamay ko kasabay nang bawat pakawala niya nang malalalim na hininga.

He looked up and found my eyes.

"This is so fucking familiar. I don't know. I don't know, Colt, but I feel like I used to own this—you."

Malimit ko siyang binigyan ng ngiti. It didn't reached my eyes.

Binawi ko ang kamay ko at tumayo nang maayos sa kanyang harapan.

"You were."

His eyes stretched.

"Really?"

"Of course, I am your bodyguard. It is given."

He looked at me with his sorrowful eyes and bent his head, as much as I want to tell him the truth. But there is something inside me holding me back. Hindi ko pa kasi alam kung ano na ang estado ng utak niya. Hindi ko alam kung kakayanin ng utak niya ang mga sasabihin ko kung sakali man.

Pagod na rin kasi ako. Pagod na akong maghintay. Mula noon hanggang ngayon parang ako lagi 'yong naghihintay. Parang ako iyong nakikilimos ng atensyon, ng pagmamahal, ng oras. Gusto kong sabihin na rin ito sa kanya kasi ayaw ko na itong kimkimin sa sarili ko. Gusto ko nang makahinga ng maluwag.

Nasa kanya na iyon kung maniniwala siya sa akin o hindi. Maybe tomorrow or on the next day... sasabihin ko na sa kanya ang lahat. Ngayon h'wag muna kasi pakiramdam ko lasing siya. Baka dala lang sa alak itong ginagawa niya ngayon sa akin.

"Gagawan lang kita ng kape sa la--"

Naputol ako nang bigla niya akong hilahin ng malakas at sabay bagsak sa akin sa higaan. Kumalampag ang katawan ko sa kuwayan na higaan at impit na napa-ugol dahil masama ang pagkakabagsak ko.

Putanginang, Amerikanong-hapon! Ang sakit ng likod at pang-upo ko!

At akmang babangon na sana ako nang mabilis itong pumaibabaw sa akin at hiwakan ang dalawa kong kamay at pinid iyon sa ibabaw ng ulo ko.

Natatabunan na ako ng anino niya dito sa ilalim. Matunog siyang nagpapakawala ng hininga habang ang mga mata ay nakatutok lang sa akin. Tinititigan niya ako ng husto at parang pinag-aaralan niya ang pagmumukha ko. Iyong mga titig niya ay para bang may makukuha siyang impormasyon doon sa talim ng mga titig niya sa akin.

"Tangina! Bitawan mo ako at umalis ka sa ibabaw ko!"

Fùck! I just hope that Manang Saring and Mang Hermes are asleep by now. Nakakahiya na baka di sila makatulog dahil sa aming dalawa ni Johan dito. O baka ay nagising na sila sa ingay namin dito.

Imbes na umalis siya sa ibabaw ko ay mas lalo niya pang diniin ang katawan niya sa akin.

Napapikit nalang ako at huminga ng malalim. Damn this beast!

"You're so handsome, Colt."

Pumanting ang tainga ko doon sa sinabi niya. Gusto ko tuloy'ng supilin ang puso ko na malakas na sumipa sa dibdib ko dahil sa simpleng sinabi ng bobo at gago na nasa ibabaw ko ngayon. Para namang first time kong masabihan ng gwapo. Tsk! Para kaalaman ng lahat, di ko na mabilang kung ilan na ang nagsabi sa akin n'on.

"Umalis ka." Nagtitimpi kong sambit sa kanya.

Hindi ako nagpa-apekto sa lapit at sa init ng katawan niya. Hinding-hindi niya ako matutukso sa ganito. Hindi sa paraang ganito!

"I will not unless you'll tell me everything!" Diniinan niya ang pagkakasabi niya doon sa huling salita.

"Your brain may not take it. I'm not an expert. I don't know what really happened in your brain and I won't risk it again, Johan."

"Then, when will you tell me? Naiinip na ako, Colt."

Huminto ako sa kakapiglas ko doon sa kamay niya at napangiti ng mapait.

Muli kong hinuli ang mga mata niya at nagkasukatan kami ng titigan.

"Naiinip?Johan to tell you honestly. Hindi lang ikaw ang naiinip sa sitwasyon natin. Kung ikaw naiinip kakahintay sa kakatotohanan. Papaano naman ako? Papaano naman ako na umaasa araw-araw na sana bumalik na ang alaala mo? Papaano naman ako na simula palang noon ay nakikilimos na sa oras ng mga taong mahal ko? Papaano naman ako na lagi nalang naiiwan? Nakakalimutan, binabalewala. Pagod na rin ako, Johannes. Pagod na pagod na pagod na ako sa buhay kong ito!"

Hindi ako nagpapakita ng kahinaan. Hindi ako umiiyak sa mga ganitong bagay. Hindi ako madaling bumigay sa ganitong sitwasyon. Pero kusa nang tumutulo ang luha ko.

Bigla ko tuloy'ng naalala sina Mommy at Daddy. Nagmakaawa na ako sa kanila noon. Akala ko dahil meron silang ako, anak, ay di sila maghihiwalay. Akala ko dahil nandidito ako ay di mawawasak ang pamilya namin kaso mali ako, e. Kailanman di ako naging sapat. Kailanman di ako naging mahalaga. Kailanman di ako naging priyoridad. I feel worthless.

"Colt."

"Gusto mong malaman lahat?"

Pinakawalan niya ang kamay ko at pinunasan ang luha ko pero tinampal ko lang ang kamay niya at ako na ang kusang tumuyo sa mga luha ko.

"Colt," hindi pa rin talaga siya umaalis sa ibabaw ko. Kung kanina ay halos pigain na niya ako para sumagot. Ngayon ay gusto na niya naman akong pigilan. Siguro nawala na ang kalasingan nito.

"I..." Halos wala ng boses na lumabas sa bibig ko. Para akong nabubulunan. Talaga bang ang lalim na ng nararamdaman ko dito sa gago at bobong ito para masaktan ako ng ganito? "I'm your partner." There. Finally, I finally said it.

"P-partner?" Naguguluhan niyang turan. Of course, talagang maguguluhan siya. Papaanong ang tulad niyang lalaki ay lalaki rin ang partner?

"I'm your boyfriend. We were boyfriends."

Hindi siya makagalaw sa ibabaw ko at nakatitig lang sa akin. Ilang minuto rin akong natahimik at hinihintay ang kanyang reaksyon nang bigla niyang binagsak ang ulo sa dibdib ko. He hid his face on my chest.

Unconsciously, my heart pumped inside my chest erratically. I can't even move beneath him. Hindi naman siya mabigat kasi sinusuportahan niya naman ang sarili niya.

"Dammit!"

"Johannes."

"I'm sorry. I'm so sorry for forgetting you, Colt. It must have been so hard for you."

Napangiti ako at tinapik ang likod niya. Hindi ko inaakala na ganito ang magiging reaksyon niya. Akala ko di niya ako paniniwalaan. O baka tawanan niya lang ako. I feel relieved.

"I...understand." Like I always does.

Muli niyang tinungkod ang kamay at hinaplos ang mukha ko gamit ang likod ng kamay niya. It's so warmth that I want those warm to lingers on my cold face. I want to hold his hand.

"I don't remember you, but I will try. I will try to remember the things we've been before."

I smiled.

"Don't force yourself."

Bumuntong hininga siya.

"But I want to."

"Sapat na... sapat na naman sa akin na... naniwala ka at tinanggap mo ang sinabi kong boyfriend kita, na boyfriend mo ako."

I suddenly felt a surge of insecurity when he fixed his eyes on my face and started studying me well again. Altimo pagtitig sa mga mata niya ay ako na ang umiwas doon dahil sa tindi ng mga titig niya. Parang binubutasan niya ako sa mga titig niya. Parang nakikita na niya ang kaluluwa ko sa paraan ng mga titig niya.

I put my palms on his chest and applied some force to push him aside, but the man before me was so strong, so sturdy that I couldn't even move him an inch. 

I sighed and was about to pull my hands away from his chest when he grabbed them and brought them back to his chest . 

Napatingin tuloy ulit ako sa mga mata niya nang maramdaman ko ang lakas din nang kabog ng puso niya.

"I want to remember us."

"Johannes."

Narinig ko ang paggit-git ng ngipin niya.

"You're a big liar, Colt."

"Johan--"

"You don't understand. You just tried to understand things to fool yourself that you're alright, when in fact you are not." He pointed out.

Umawang ang labi ko. Di ko siya magawang sagutin doon.

"One week lang kitang nakakasama dito sa bahay. And in that one week, I have noticed many things about you. You were distracting yourself with the kids here and the work with Mang Hermes, but your eyes were empty. Yeah, you smiled, but it was platonic. Simula noong dumating ako dito, I don't see you smile through your eyes. You keep going... with Mirna to avoid me. You always go out when I'm around. You don't feel right when I'm around you."

My fingers raked through my hair. This fùcking man. How the hell did he fùcking notice everything? No one has ever seen this. Nobody has ever seen me so transparent. 

"You're just imagining things." suway ko sa kanya.

"You're lying, again. You know that what I said was true."

Umismid ako. "Anong ibig mong sabihin na plastic ako sa mga tao dito?"

"That's not what i mean--"

"But it looks like you're--"

"You're relieved. You may be happy, but your heart isn't, Colt. You laugh. Yes. I heard it many times when you were with Mirna. Pero ang puso mo, Colt. Masaya ba? Alam kong nasasaktan ka. Hindi ko alam kung ano-ano ang dahilan pero nararamdaman ko. Nararamdaman ko ang bigat ng dinadala mo... mag-isa. Kaya gusto kong alalahanin ka. Kaya gusto kong maalala ang dati para alam ko kung saan ako magsisimula. Para alam ko kung saan kita mapapasaya. Kasi Colt, kahit di kita maalala handa kitang alalayan. I just want to be careful with you. Kaya nga rin di ako umalis dito. At ayaw ko rin naman talaga doon sa Isla Mabini."

Muntik na akong mapa-ismid dahil sa huling sinabi niya.

Hindi ko inaasahan ang mga pagtulo ng luha ko. Hindi naman ako ganito kahina noon, e. Hindi naman ganito kababaw ang luha ko noon, e.

Biglang pumasok sa isip ko ang mga pinaggagawa ko sa kanya dati. Hindi naman ako naging mabuting nobyo sa kanya. Inaalila ko nga siya noon, laging sinusuway, laging binabara, laging nabubugbog, at laging nasisigawan. Bilang boyfriend niya di talaga ako naging maayos sa kanya dati. Hirap akong mag-adjust noon. Hirap akong ipakita sa kanya noon ang nararamdaman ko. Natatakot din kasi ako.

"Paano kung maalala mo ang dati pero di naman ako naging mabuti sayo noon?"

"I doubt that." suway niya.

"Nasasabi mo 'yan kasi wala ka pang naalala."

"I felt in love with you before. And even now that I don't remember you, my heart is in daze, so in love with you. And I'm sure hindi kita magiging boyfriend kung wala akong minahal sayo."

Iba rin talaga ng determinasyon ng gagong ito. At talagang kung ano ang gusto niyang sabihin ay sinasabi niya.

Kinabukasan, nang magising ako ay wala na si Johannes sa tabi ko. Nakatupi na ang kumot niya sa tabi ko at nakapating iyon sa kanyang unan. Nagtanda na ang bobo. Noong unang gabi niya kasi dito ay nasigawan ko siya kinabukasan noon kasi di niya tinupi ang kanyang pinaghigaan.

Habang nanalamin ako ay biglang naalala ko ang pinag-usapan at ang ipinagtapat ko kay Johannes kagabi. Akala ko panaginip lang iyon kaso nang makita ko ang dalawang putok sa labi ko at ang mga pulang marka ng leeg ko ay napangiti nalang ako. Hindi niya ako maalala pero—tssk! Nevermind.

Lumabas ako at sinabayan ko si Manang Saring sa almusal. Medyo nahiya ako nang patingin-tingin sa leeg ko si Manang Saring. I'm wearing Johannes kiss marks all over my neck and obviously Manang Saring noticed it.

Pagkatapos kong kumain ay pumunta ako sa aplaya dahil sabi ni Manang Saring maaga daw'ng pumalaot si Mang Hermes at Johannes. Parang di nalasing. Siguro ay sanay na.

Ayaw ko naman sanang pumunta dito dahil baka akalain ni Johannes na hinihintay ko siya dito o sinasalubong. Kaso may lalakarin kasi si Manang Saring at walang tutulong kina Johannes at Mang Hermes pagdating dito sa dalampasigan.

Tipid akong ngumingiti sa mga ibang tao na nandidito. May ilan na kubrador ng mga isda.

Nang makita ko ang papalapit na kulay asul na bangka ni Mang Hermes ay gusto ko tuloy magtago. Mataas na ang araw kaya naman kitang-kita ko si Johannes na naka-topless at naka-shorts lang at ang t-shirt niya ay nakasampay sa kanyang balikat. Nagbubuhat o baka inaayos niya doon ang banyera kaya naman bumabakat at umiigting ang mga masels niya. Tsk! Nagpapabilib ang gago!

Na-isturbo ang pagtanaw ko kay Johannes na swabeng bumaba sa bangka nang marinig ko ang mga di kaaya-ayang mga tili ng ilang babae. Tsk!

Tinawag ko si Johannes kaso napatigil ako nang may boses ng babae ang sumapaw sa akin na siyang kinataas ng dugo ko sa aking ulo. 

"Johan--"

"Simone!"

Bulls-fucking-shit?!

***
Thank you for reading, Engels!😍❤️

꧁A | E꧂