Dedicated to: kobikoko
______________________

Chapter 11

Dareen Pov

"Dareen." Wika niya sa pangalan ko gamit ang parang nanglalambing niyang boses. Damn!

I feel my heart fell on the floor. Shit! I almost reach my chest to check if my heart was still there. I thought my heart scattered on the floor full with blood. But of course it's just my imagination. It was all in my mind. It didn't literally happened.

I watched how his large hands grasped on my smooth and pale hands. My hand look' so small in his large hands. Those prominent veins that makes his hands look so sexy and hot at the same time.

By just watching how his hand possessively hold mine. I wonder how many hands did he hold like how he holds me. How I wish that he only hold me like this. But I know I was thinking ridiculous again. Dammit.

Kakaisip ko pa lang na dapat mabura na itong nararmdaman ko sa kanya. Nakapag-isip na ako na dapat putulin ko na ito pero mukhang malalim na ang ugat nitong nararamdaman ko sa kanya. At kung puputulin ko man ito alam kong hindi nito ma-aabot ang kaibutiran ng nararamdaman ko. I feel like singing Night Changes of One Direction. Bullshit!

I held my hand but his hand never leave mine. I sighed and faced him. He look so lonely, so miserable, hurt, and sad. Why? Bakit ngayon Raphael Laurence? Gusto mo bang ma-fall ako sayo ng todo? Dammit! May itoto-todo pa ba itong nararamdaman ko? How bullshit it is?!

He bend his head down.

"I... I fucked up." Sabi niya at tuluyan niyang binitawan ang kamay ko.

Huminga ako ng malalim at lumapit sa kanya. Gusto ko siyang hawakan. Gusto kong tingnan ang mukha niya. Gusto kong tingnan ang ekspresyon ng mukha niya. Di ko maintindihan kong dahil ba gusto ko si Raphael kaya nararamdaman ko na pati lungkot niya. Rumaragasa sa akin ang kamiserablihan niya. Is he playing with me?

"I fucked up someone's relationship." Nagsalita siyang muli. "I fucked up my friend's relationship. I made a fucking messed. Fuck this." Amoy na amoy ko ang maanghang na amoy ng alak sa kanya.

Hindi ko alam kung paano ang mag-comfort sa ganito. Wala akong alam. Wala akong kaibigan na c-in-omfort eversince. I only have Clemente with me at sa pagkakaibigan namin hindi pa kailanman naglabas ng ganito sa akin si Clemente. Umiyak lang ang baklang iyon dahil hindi niya masabi sa mga magulang niya na bakla siya at ang ganiwa ko? Dinala ko siya sa bar. Syempre walwal lang ang gamot ko sa kanya. I treat him to an expensive bar at pinainom ko siya hanggang sa makatulog siya. Ano papainumin ko ba itong lalaking ito, e, lasing na.  Anong gagawin ko? Mag-google muna? Bullshit. Wala akong phone.

Wala akong ibang ginagawa kundi gahasaan si Raphael Laurence. Shocks! Joke lang. Mas lumapit ako sa kanya hanggang sa maabot ko na ang balikat niya at t-in-ap ko. Ang awkward sa totoo lang. Hindi nga kasi ako sanay na nagc-comfort ng tao dahil ako lagi ang kino-comfort ni Clemente. Ang baso ng tubig ay nilapag ko sa island counter at patuloy kong tina-tap ang balikat niya. Fucking shit! Hindi naman nakatingin sa akin si Rap pero bat na-u-awkward ako? Porket may feelings na ako? Tssk! Dammit, why am I acting like it's my first time to like someone? Then this heart of mine beat like crazy.

I heaved.

"A-ayos ka na ba Rap?" Mayamaya ay tanong ko dahil natahimik na siya. Gusto na kasing pumunta sa kwarto at nagroll na makapal na kumot.

Ilang sanadali pa ay inangat ni Raphael ang mukha niya at muntik ko na siyang mayakap ng makita ko ang mukha niya. Hindi ko alam kung dahil ba iyon sa alak at nalasing siya pero may butil ng luha na tumulo galing sa mata niya. Shit! I was about to take my hand away from his broad shoulders but his hand hold my forearm to keep my hand on his shoulders.

"I'm... not okay Dareen." He said melancholy and squeezed my forearm.

I keep telling myself, my mind that I'm not marupok. I am not a fucking marupok but my body always betrayed me. I don't know what I do until I find myself hugging the person in front of me. I hugged Raphael like he was the most vulnerable and lonely person I've ever saw.

I wrapped my hands around his neck while burying his head on the plain but soft chest of mine. Maybe it's because of the alcohol but Rap enveloped his hands around my waist.

For the first time, I saw him cry. I saw how weak Raphael can be. I thougt that he is only a cold man, a merciless man and a man who have a sharp tongue but I was wrong behind those things is a vulnerable man, a sad, and lonely man. You may think that I am insane but my tears fall while I'm hugging him. I've never been so honest with my feelings. It feels like I can also feel his agony. And it's my first time to cry while comforting someone. Does it always feels like this? Or am I the only one?

"I don't know what to do. I fucking messed it up. It's the first time in our decades of friendship that I saw him cry. He never cried when his grandparents died. He never cried when he got big wounds when we we're young. He never cried when his girlfriend leave him before... until now... until his boyfriend leave him. He cried for the first time. I may tough but I have a heart too. Others may call me monster, a beast but I have a conscience, I have guilt. I only act like tough but I'm fucking weak. I always be. Dang this." Rap murmurs on my chest.

"I... don't know what to say Rap. We only know a month ago. Yes, I'm one of the others that you said called you beast. But behind that beast is a lonely and weak man. But I also know that you can still fix your problem Rap. Whatever you did... you can fix it and put it on the right place." I coaxed him.

Kumalas siya sa yakap at ako naman ay naglagay ng distansya sa aming dalawa.

"You cried?" Sabi niya nang makita ang mukha ko.

"A-ah... k-kasi..."

"You pitied me." Putol niya. "You're the second person who pitied me aside from my family. Why?"

Napakurap-kurap ako. "W-wala akong rason para h-hindi ka-"

"I'm not good. I am a bad person to you. I didn't treat you right."

"You know what Rap. I hate to judge people without knowing them," i halt and laugh a bit remembering that I once judge him too because of his behavior but he cannot blame me. "but I once judged you too. I hate it when people judge someone without looking at the bottom of it. I hate it when they judge the people like they know them too well. Galit ako... kasi lagi ko iyong natatanggap mula sa mga taong nakapalibot sa akin. They judge me easily because I'm a gay. I'm a gay but I'm a decent one. I don't go around and fuck. I don't go around and find troubles and dragged my family name on messed. But that's the only thing am good at. I'm just good at catching someone's eye when I did those things." Hindi mawala ang mata ni Rap sa akin. "That's why Rap. I understand you better now."

There's a lot of first time in this night or should I say morning na ba but for the first time. I saw Raphael Laurence Marcet smile. A real smile and genuine smile.

"Thank you." Pasasalamat niya kahit na di ko naman alam ang ginagawa ko kung bakit siya nagpapasalamat.

Tumayo siya pagkatapos niyang sabihin iyon at pasuray-suray na naglalakad tungo sa wing kung saan ang kwarto niya. Sinundan ko siya dahil pa suray-suray na siya. Hanggang sa muntik na siya matumba pero nakabawi naman.

Napahinga ako ng malalim saka lumapit sa kanya at inalalayan siya. Nilagay ko ang isang kamay niya sa balikat kobat muntik na akong matumba dahil sa bigat niya. Shit. Binigay din niya sa akin ang lahat ng bigat niya porket tinulungan ko siya. Humawak siya sa balikat ko at ang isang kamay ko naman ay nakahawak doon sa may baywang niya at inakay ko siya papunta doon sa pintuan ng silid niya.

Nang makarating kami doon agad namang nabuksan ang pintuan kasi hindi naka-lock at inaakala ko pagbukas ko ay makikita ko na ang mala-king sized-bed niya pero walang bed doon kung hindi hagdanan ang nakikita ko  napatingala ako. Shit. Aakyat pa kami sa hagdanan tapos may isang pintuan na naman. Bullshit. Ang bigat pa naman ng taong akay-akay ko.

Pagkarating namin doon sa harap ng pintuan niya ay binuksan ko iyon pero hindi bumubukas ang pintuan. Another bullshit!

"Rap. Rap hindi bumubukas." Ani ko sa kanya na pumipikit na ang mata sa antok. Napangiwi ako nang maamoy ko ang hininga niya. He reek of alcohol.

Wala siyang imik at pikit ang mata na nilagay ang kamay doon sa isang censor saka kusang bumukas ang pintuan. Mabilis ko siyang inakay doon sa malaking kama at dumapa siya doon. Napaupo naman ako dahil hiningal ako ng wala sa oras.

Napatingin ako sa buong silid. Di naman siya masyadong malaki at tanging nakikita ko lang ay isang malaking isang malaking painting tapos mga libro at walk in closet. Walang TV dito at puro puti ang pintura akala ko pa naman ay black, brown or any dark color itong kwarto ni Rap pero puti talaga ang liwanag sa mata. Hindi ko aakalain na may kwarto pala dito sa taas at nag-iisa lang ito. Nang mapagod ang mata ko kakatingin sa buong silid ay nag-flex ako ng braso ko dahil nanibago sa bigat ni Rap. Tatayo na sana ako upang bumalik na sa baba dahil naalala ko na hindi pala ako pwede dito sa silid niya. Malilintikan na naman ako nito bukas pero nang tatayo ako bigla na namang dumapo ang kamay ni sa wrist ko at mahigpit akong hinawakan.

"Don't. Don't leave me..." usal ni Rap. Tumingin ako sa kanya dahil akala ko gising siya pero nakapikit ang mata niya. May sunod pa siyang inusal pero di ko na maintindihan.