"I hope you get my point, Zoey," dagdag pa ni Tina. "Concern lang ako sa inyong dalawa ng mommy mo."

"I get it, Tina," bahagyang pumiyok ang boses ko.

"Good. I'll have someone to pick you up there, so pack your things."

Napaawang na lang ang bibig ko. She's treating me again like a kid. Isa rin sa dahilan kaya hindi na ako sumasama sa field trip dahil ko ting aksidente lang ay pinapauwi na ako.

Maybe she's right; I am too weak to stand for myself. And the truth hurts.

"I already talked to the one who organized the field trip, so there's nothing to worry about, Zoey."

I felt like I didn't want to go home.

"Zoey?"

"Y-yes, Tina. I'll pack my things."

"Okay, I'll call you later."

Bumalik ako sa room ko na masama ang loob. Hindi ko alam kung kanino ako nagagalit, sa sarili ko ba o kay Tina.

Tahimik kong inimpake ang mga gamit ko, nagkataon naman na wala ang ka roommate ko dahil dinner time na ngayon.

I went out to the room after I packed my things and went to the lobby. I texted Tina that I was already at the hotel's lobby.

Nakatitig ako sa kawalan habang laman ng isipan ko ang halik na namagitan sa aming dalawa ni Mr. Valerio. I touched my swollen lips, ramdam ko pa rin ang mainit niyang halik na para bang naiwan sa mga labi ko.

I smiled silently. Reminiscing what happened earlier.

Kung kailan nag-uumpisa na akong mag-enjoy, pinauwi pa. Bumuntonghininga ako sa isiping hindi ko kayang magdesisyon para sa sarili ko.

Inabala ko na lang ang sarili ko sa pagbabasa ng magazine hanggang sa hindi ko na namalayan ang oras. Tinawagan ako ni Tina na nasa labas na ng entrance ang kotse na maghahatid sa akin pauwi.

I've been hesitant to go, pero wala naman akong magagawa lalo na kapag si Tina na ang may gusto. She was just worried about me.

Papasok na ako sa kotse nang may pumigil sa akin.

"What are you doing?" inis na wika ni Mr. Valerio sa akin. Mahigpit niyang hawak ang braso ko.

Napaawang ang bibig ko na nakatitig sa naguguluhan niyang mukha. Magulo ang buhok at pawisan din siya, halata ring hinahabol niya ang sariling hininga na para bang nag-marathon ng ilang kilometro ang layo.

"I-I'm going home," mahina kong sagot saka iniiwas ang mga mata sa kaniya.

"Why? Hindi pa tapos ang field trip."

"M-my Mom is worried," matabang kong saad saka muli siyang tiningnan.

"If she's worried, she won't allow you to travel at this hour." He looked at his wristwatch and looked at me again. "I won't allow that. It's dangerous."

"I need to go..." Akma akong papasok sa kotse ngunit mabilis niya akong nahila sa isang tabi saka padabog na isinara ang pinto ng kotse.

"As your professor, I won't allow you to go home. Gabi na at masyadong malayo ang biyahe. If you want ihahatid kita ng madaling araw bukas."

His face was serious and determined while staring directly at my eyes. Napalunok ako. Pakiramdam ko ay walang makakapigil sa desisyon niya.

My phone rang. It was Tina.

"I-I need to answer the call. Excuse me–"

Bago ko pa masagot ang tawag ay inagaw na niya ang cellphone at siya na mismo ang kusang sumagot.

"Hello, Mrs. De Leon. This is Professor Valerio; I am one of your daughter's professors. I'm sorry, but I won't allow her to go home at this hour," he said with a cold voice. "As you know, she had a minor accident earlier, and it's not good for her to travel a long hour of drive. She needs to rest. Ihahatid ko siya bukas ng umaga."

I'm speechless. I know Tina won't allow it. Kilala ko si Tina, kung ano ang gusto nito, iyon ang masusunod.

Me. Valerio never left his eyes on me. "Don't worry, she's fine. Okay, have a good day."

I blinked many times. I can't believe she talked to Tina like that.

Ibanalik na niya ang cellphone ko. Hindi pa rin ako makapaniwalang nakatitig sa kaniya.

"Ako na maghahatid sa'yo bukas nang maaga," aniya saka kinuha ang dala kong maliit na luggage. "Let's go to your room."

Napatango na lang ako at tahimik na sumunod sa kaniya.

Ngunit nagtaka ako kung bakit nanatili pa rin kami sa hotel at sumakay ng elevator. Akala ko doon kami tutungo sa villa na ni rentahan ng school para sa field trip namin kung saan kami nag-i-stay.

While we were inside the elevator, I looked at him, confused. Napakamot naman siya sa batok.

"I booked a hotel room, mas makakapagpahinga ka rito. And besides, ihahatid kita ng maaga bukas."

I saw a malicious glint flickered in his eyes. Napatango na lang ako. Sumang-ayon na rin sa sinabi niya.

Pero bakit bigla akong kinabahan? 'Yong klase ng kaba na nai-excite ako?

My gosh, Zoey! You're thinking inappropriate things again, saway ko sa sarili.

Natampal ko ang noo dahil sa madumi kong naiisip.

"Are you okay? Masakit ba ang ulo mo?" nag-aalala niyang tanong saka nilapit ako at sinalat ang noo ko. "Medyo mainit ka, may lagnat ka yata."

No, hindi ito lagnat. Sadyang nag-iinit lang ang katawan ko ngayon dahil tayong dalawa lang.

Sunod-sunod akong napalunok.

"Namumula rin ang mukha mo. Baka nga may lagnat ka. Pagdating natin sa room mo, I'll get medicine for you."

Ganito ba talaga siya sa lahat ng mga estudyante niya?

Hindi ko alam kung bakit bigla akong nainis.

"Mr. Valerio, okay lang ako. Alam ko sadyang ganito ka lang sa lahat ng mga estudyante mo at sobra kong na appreciate 'yon."

"Oh, really?" He chuckled, and with just a blink of an eye, he pinned me to the wall.

I gasped, looking at his face full of desires.

"I'm not treating you as one of my students, Zoey. It takes me too much strength not to fuck you right now, here at the elevator," he said with his sexy baritone voice.

***