Sunod-sunod akong napalunok saka tumayo sa kinauupuan ko. Hindi ko na talaga kaya ang presensya niya lalo na kapag kaming dalawa lamang.

Ngayon ko lang napagtanto na ang hirap pala niyang i-resist.

"Excuse me, Sir," mahinahon kung usal para umalis siya sa harapan ko dahil nakaharang.

Lumawak ang pagkakangisi niya. "I want to hear you calling me that while I'm deep inside of you pounding you so hard."

"My goodness, Mr. Valerio!" bulalas ko sabay singhap. "Please stop it."

His eyes dilated and he move closer to me. Muli na naman akong napaupo, samantalang soya ay dumukwang sa akin.

And lapit na naman ng mukha niya sa mukha ko.

"Why, Zoey? Are you already wet?" His voice was so hot as hell.

"I-I... need to go," nauutal kong sagot.

"What if I don't want you to go?" His baritone voice sounds so sexy in my ears.

I inhaled and exhaled to calm myself. And I closed my eyes when I feel that he's going to kiss me. My heart race so fast while waiting for his lips to touch mine.

I waited...

"Ms. De Leon?" I heard his formal and polite tone of voice.

Idinilat ko ang kabilang mata. He was now standing with his hands inside of his pocket. His face is serious.

"Your friend is here," he said and gesture his head to the exit door.

Tumayo ako at nakita ko si Chris na nasa exit door ng bus. He waved his hand and smiled.

"Zoey, let's go! Ngayon ka lang ba nagising?"

"H-ha?" Hindi ko magawang sumagot ng maayos.

Hindi ko rin magawang humakbang dahil bigla na lang nanlambot ang mga tuhod ko.

"Are you okay?" takang tanong ni Chris.

"Kagigising ko lang sa kaniya kaya wala pa siya sa huwisyo," sagot naman ni Mr. Valerio sa seryosong boses. Muli niya akong tiningnan.

"If you're not feeling well, Ms. De Leon, you don't need to go outside. Stay here and rest."
Humakbang na siya palayo sa akin.

"Mr. Valerio was right, Zoey," segunda naman ni Chris. "You seems unwell."

Napatango na lang ako dahil hindi ko pa makuha kung ano ang salitang sasabihin ko.

"Balik na ako sa Museum," paalam ni Chris saka nagmamadaling lumabas.

Nilingon naman ako ni Mr. Valerio para lang kindatan bago tuluyang umalis. Nanghihina akong napaupo ulit.

Buti na lang umalis na ito dahil baka hindi ko na kayanin ang presensya niya.

My God, Zoey! Nakakabaliw 'to!

Nanatili muna ako nang ilang minuto sa loob ng bus bago ako nagpasyang lumabas. I need fresh air to breath, pakiramdam ko bigla akong na sufficate sa kaiisip sa nangyari kanina.

Muntikan na 'yon...

Pero hindi ko hahayaan na umubra ang hokage moves niya sa akin. Ang mga lalaking katulad niya ay hindi perpekto lalo na sa ibabang parte ng katawan nito.

Whatever!

Pumasok na ako sa loob ng Museum. One thing I'd like this place was the collections of objects found in nature and things that people have created, it was amazing.

I smiled while looking at the painting hanging on the wall. It is an abstract painting and I loved it. I am a fan of abstract painting, it conveys feelings and emotions through manipulation of colors and form.

"So, you like abstract painting?"

Napatingin ako sa tabi ko at nandoon na si Mr. Valerio nakatayo habang nakatitig sa painting. Parang nababasa niya kung ano ang nilalaman ng isipan ko.

Hindi ko alam pero kalmamte ako ngayon sa presensya niya, siguro dahil alam kong safe ako sa na hindi matukso sa kaniya dahil madaming tao ngayon.

"Yes," tipid kong sagot.

"Why?" tanong niya naman na ang mga mata ay nakapako pa rin sa painting. "Kung tutuusin parang wala ka namang makikita sa painting na 'yan. May kulay lang pero ang gulo naman ng mga guhit dahil kung saan-saan napuounta."

Napangiti ako saka muling ibinalik ang mga mata sa painting.

"It means magulo ang emosyon ng artist habang ginagawa niya ang painting na 'yan. Pero kahit ganoon positibo pa rin ang tingin niya sa buhay. Life is colorful, it has so much to offer though it's painful."

"Are you lonely, Ms. De Leon?" tanong niya sa seryosong boses kaya napatingin ako sa kaniya.

Nagtama na naman ang mga mata namin at sa unang pagkakataon nakitaan ko siya ng emosyon na galing mismo sa sarili niya. 'Yong klase ng emosyon na para bang pinagdaanan na niya ang pinakamasakit na nangyari sa buhay niya.

"You said life is coloful and it has so much to offer even if it's painful... How come you say that? Are you in pain?" malumanay ang boses na wika niya.

Pakiramdam ko ang lungkot ng boses niya ngayon pati na ang mukha. Pakiramdam ko may pinagdadaanan din siya. Parang hindi si Mr. Valerio ang kaharap ko ngayon, bigla kasing nag-iba ang personality niya. Nasanay kasi ako na kalog siya at loko-loko.

Napayuko ako. "Yes, I'm in pain but I chose to be positive all the time because life is beautiful."

Naramdaman ko ang paglapit niya sa akin. Masyado na siyang malapit at nag-umpisa na namang bumilis ang tibok ng puso ko.

At hindi ko inaasahan ang ginawa niya. He held my waist and pulled me closer to his body.

"M-Mr. Valerio baka may makakita at–"

"I'm also in pain, Ms. De Leon... My lower part is in pain because of you."

Mariin akong napapikit. He's back again! Wala talaga itong matinong sinasabi.

"Oh, really? Then let me help you to ease your pain," inis kong sagot sa kaniya sabay tuhod dito.

"Ah, shit!" palatak niya sa pigil na boses saka nasapo ang pang-ibabang parte ng katawan.

Namilipit siya sa sibrang sakit. Pilya naman akong napangiti, pakiramdam ko ay nakabawi ako sa kaniya.

"I'm sorry, Mr. Valerio, hindi ko alam may matatamaan pala," nang-aasar kong saad.

"What?!" He looked at me, confused.

Tinaasan ko lang siya ng isang kilay. Nanlaki naman ang mga mata niya nang mag-sink in sa utak niya ang sinabi ko.

Mas lalong lumapad ang pagkakangisi ko dahil sa reaksyon niya ngayon.

"For your information, Ms. De Leon, malaki 'to!"

Gusto kong humalakhak ng tawa pero pinigilan ko ang sarili.

"Para kasing wala akong naramdaman, eh!"

Inayos niya ang sarili saka mariin akong tinitigan. "Gusto mong makita?" paghahamon niya.

"I'm not interested, Mr. Valerio. Just keep it to yourself." Kinindatan ko pa siya bago iniwan.

***