Agad kong ipinulupot ang kamay ko sa braso niya. "Huy, hintayin mo ako!"

Naglakad lang siya pauna sa akin at sinabayan ko naman siya hanggang sa makapasok na kami sa kwarto namin. Check-out na rin kasi namin tonight.

Abala ako sa paghahanap ng phone ko nang mapansin kong parang tahimik siya. What's with this gloomy atmosphere? Did I do something that he doesn't like?

"Jhon Rey, nakita mo ba 'yung phone ko?" tanong ko para makasigurong tama ba ang hinala ko at tama nga ako dahil hindi niya niya ako sinagot. Umiling lamang siya habang nakatingin sa phone niya sabay buntong-hininga. Kasalukuyan siyang nakahiga sa kama habang nagpapahinga at naghihintay ng alas diyes kasi iyon ang oras ng check-out namin.

"Hey, bakit hindi ka nagsasalita?" Gumapang ako sa kama papunta sa kaniya at inihilig ang ulo palapit sa mukha niya para tagpuin ang mga mata niya, pero iniiwas niya iyon.

"Nakita ko 'yon, Jhon Rey! May problema ba? Iniwas mo ang tingin mo sa akin!"

"Did I?" tanong niya habang nakanguso.

Napakagat ako sa labi ko. "Huy, anong ginawa ko? Pansinin mo ako."

Hindi siya sumagot at nanatili ang atensyon sa phone niya kaya kinuha ko 'yon. "Ano ba 'yang tinitingnan mo? Mas mahalaga ba 'yan sa akin?"

Tiningnan ko ang phone niya at laking gulat ko kung anong nakita ko. I keep scrolling through the photos in his gallery. It was me, specifically my back. Kinuhanan niya ba ang mga ito noong nakaupo siya sa likod ko sa klase? I mean, why would he do that?

"Anong ibig sabihin nito, Jhon Rey?" Nangilid ang mga luha sa mga mata ko.

As I gazed at him, I bit my lips together to keep from smiling, which stopped my heart from beating so fast. He was acting sulky and yanking his phone away from me.

"Huwag mong sabihing noon palang ay may gusto ka na sa akin kaya pinipicturan mo ang likod ko?"

"No, you're being ridiculously full of yourself."

"Ouch, that hurts." Nagkunwari akong parang nasaksak sa dibdib ng mga salita niya, pero deep inside napapangiti ako. "Then tell me, bakit kinukuhanan mo ng litrato ang likod ko, ha?"

"Because your hair is funny."

I let out a hearty chuckle. I have my hand on my tummy as I try to stifle the laughs. "What the hell, Jhon Rey?! Why are you being so funny?"

"There's nothing funny here. I'm being serious."

"Well, I find you funny. I mean, I don't know why you're acting like this, and to tell you honestly, my hair is the sexiest part of me." I whip my hair to the side.

"Tsk."

"See? Nakakatawa ba talaga ang buhok ko, huh?"

"Tsk. You're so slow-witted," komento niya.

"What?"

"What's the point of being a cum laude if you're not going to notice my jealousy?"

My jaw dropped. Anong sabi niya? "Anong ibig mong sabihin? Nagseselos ka? Ha? Saan?" Napakagat ako sa labi ko nang may mapagtanto ako.

"Dahil ba kay Kento Yamazaki kaya ka nagkakaganito?"

I heard him sigh. "Tsk. Did you just figure that out? I saw how excited you were to get pictures with him using my phone when you never did that to me. We've been together the whole day, and yet we never had even a single picture."

"Oh no, I'm sorry, babe. He was my celebrity crush, which is why I grabbed the chance to take pictures with him because I knew I would never have that kind of opportunity again. I'm sorry, Jhon Rey. But that was just it. You don't have to be jealous," paghingi ko ng tawad.

"You even blurted out how handsome he is around me," he pointed out.

"I'm sorry." Hinaplos ko ang dibdib niya habang nagsusumamo na patawarin niya na ako. "Gusto mo, mag-picture tayo ngayon. Akin na 'yung phone mo. Dali."

"Tss. Now you're being such a good girl."

"Of course, I did wrong. I should try to do something about it so you won't feel bad again. You know that I love you, right?"

Matagal niya akong tinitigan. He chuckled. Sa wakas, bumalik na ang kulay sa kaniyang mukha. Marahan naman akong tumabi sa kaniya para makapag-picture kaming dalawa nang magkasama. And I just discovered how good we look together. Bagay na bagay talaga. Hindi ko mapigilang ngumiti at kiligin.

"Hindi ako makapaniwalang nagseselos ka. Akala ko naiinis ka dahil sa kung anong man. Hindi ko inakalang ang katulad mo ay marunong makaramdam ng ganun."

"Anong tingin mo sa akin? Bato?"

Tumango ako. "Oo."

"Tsk. I've been jealous since then. Kapag nakikipag-usap ka sa ex mo, kay Derrick, kay Rod. I feel something itching inside me, and I just figured out that it was jealousy."

Woah. Hindi ako makapaniwalang ganoon katindi ang nararamdaman niya para sa akin para makaramdam din ng tinding selos kahit nakikipag-usap lang naman ako sa ibang lalaki.

"And that's what I felt earlier, but I'm trying to hide it since it was just a small thing, but you keep on asking, and that's why I was more jealous. I brought you here and gave you a ring, yet I felt distressed seeing you so excited for just a photo. Am I being too much?"

Natawa ako at muli siyang niyakap. "No, why would you think that way? I mean, naiintindihan ko ang nararamdaman mo, so here I am to remind you, na wala kang dapat ikaselos. Hindi ba't ikaw ang lalaking gusto kong makasama habangbuhay? Nakalimutan mo na ba na umoo ako sa 'yo kanina? It was me, Sheen May, who loved you from the start. I am the one who fell for you first."

"But I am the one who fell harder."

I can't help but feel butterflies in my stomach. Nobody else but him is capable of making me feel this way right now. Even my celebrity crush can't surpass how I can get so excited just by thinking of him.

"Pero, hindi ka naman ganoon kiligin sa akin."

"Naku, hindi mo lang alam. Kinikilig na ako ngayon."

"Totoo?"

"Oo. Ngayong nakikita ko na naman ang isa mo pang soft side. Kinikilig ako na natutuwa. Parang ayoko nang umuwi sa Pilipinas ngayong gabi."

"Then, can we stay tonight?"

Napatitig ako sa kaniya.

Hinubad ko ang jacket ko. "Sure."

Ibinagsak niya ang phone niya sa kung saan bago mabilis akong hinalikan. Nagpapalitan kami ng laway at ang mga kamay namin ay may sari-sariling buhay. Kapwa hinuhubaran ang isa't isa.

Inihiga niya ako sa kama bago niya mabilis na hinubad ang pantalon niya. Hinubad ko na rin ang akin at pinaghiwalay ang aking mga hita. Wala nang foreplay foreplay dahil masyado na akong nabasa kanina palang noong nilalambing ko siya.

Agad niya namang ipinasok sa akin ang sandata niya. Kahit kailan talaga hindi na ako nasanay sa laki niya.

"Ahhhh..."

"Uggghhh... Sheen May..."

"Jhon Rey, faster... More..."

"Sheen May, my mistake." Mahina niya akong tinulak kaya napakunot ang noo ko. "We couldn't stay here tonight but we can still finish it before checking out, right?"

Natawa ako. He sounded so worried.

"That's why I told you to make it quick."

Mabilis niya akong pinasadahan ng halik at pinalindol ang buong katawan ko. Ang bawat paghinga lamang namin ang tanging naririnig sa kwartong nakalimutan pa nga yata naming isara. Wala naman sigurong papasok.

"Ano bang oras na?" tanong ko habang hinahalikan ang dibdib niya.

"Maybe quarter to 10 p.m. Why?"

"Abot pa ang isa."

Tumawa siya bago ako inilipat ng posisyon at muli na namang niyanig ang buong pagkatao ko.

Puro ungol ang naririnig ko sa buong kwarto. Ang sarap sa tenga. Sulit na sulit ang bawat segundo. I never thought I'd be this into sexual intercourse with him.

"I'm almost there, Jhon Rey... Ahhh..." I screamed, but he was still pushing himself like a wolf, growling every time as if he couldn't hear me. Napatingin ako sa kaniya. Nakatingala siya habang patuloy na bumabayo na parang nawawala sa sarili. Oh, God, I never thought he'd be this way toward me.

Nagulat na lang ako nang may sumabog sa loob ko. Mainit. Siksik. Liglig. Umaapaw.

Napahiga siya sa ibabaw ko pero patuloy pa rin siya sa pagbayo.

"Jhon Rey, akala ko ba..."

"I'll take the responsibility," bulong niya bago hinalikan ang noo ko pababa sa mga labi ko. Bumawi ako ng halik lalo pa't bigla kong naalala ang sinabi niya sa akin noon noong unang beses na may mangyari sa amin.

Noon, hindi niya ako kayang panindigan, pero ngayon...

Those words are all music to my ears, assuring me that I am not alone anymore and that what I am believing and seeing right now is real.

Nagbago na talaga siya.
Hindi na siya si Jhon Rey na nakilala ko.
Siya na si Jhon Rey na minahal ko nang sobra.

Pagkatapos naming mamahinga sandali ay totoo nang nagcheck-out kami. Nakarating na rin kami sa airport at sa eroplanong sinasakyan namin.

"Dito ka na lang bumawi ng pahinga," bulong niya. "Babantayan kita."

Hinalikan niya ang noo ko. Nahalata niya sigurong napagod ako sa buong araw naming activity. Sino bang hindi?

"Thank you, Jhon Rey. Hinding-hindi ko malilimutan ang araw na ito," sambit ko bago ko tuluyang ipinikit ang mga mata ko.

May binulong din siya sa akin, pero hindi ko na lubusang narinig dahil nakatulog na ako. Ang tanda ko lang ay ang dalawang salita niyang sinabi, "Trust me."

Nakabalik na ako sa bahay. Hindi naman na nagtanong sila dad kung saan ako galing. Marahil ay nasabihan na sila ni Jhon Rey. Oo na, hindi ko kasi nakasanayang magpaalam dahil hindi naman ako lumalabas ng bahay o ng kwarto ko noon. Ngayon lang.

Lumipas ang ilang araw na hindi kami nagkikita ni Jhon Rey. Maging si dad ay hindi rin umuuwi sa bahay. Nag-aalala ako. Lalo na nang maging ang ilang araw ay naging isang linggo. Nababahala ako pero mas pinipili kong magtiwala. May dahilan itong lahat; iyon ang sinasabi ko sa sarili ko.