Isang tahimik na hapon sa Palawan, sa isang maliit na kainan na tanaw ang dagat, naghihintay si Garet. Nasa ilalim siya ng isang nipa hut-style na gazebo, pinapanood ang alon habang humihigop ng kape. Bagamat payapa ang paligid, hindi niya mapigilan ang kaba na bumalot sa kanya. Hindi ito isang simpleng tagpo—makikilala niya ang kapatid na hindi niya alam na mayroon.

Lumapit si Gemma mula sa likuran, dala ang isang tray ng mga meryenda. "He'll be here soon," sabi nito, ngumingiti nang may kaba rin sa mga mata.

Hindi tumingin si Garet. "You didn't tell me he's twenty. I thought he was a kid."

Ngumiti nang bahagya si Gemma, naupo sa kabilang upuan. "I didn't think it mattered. He's still your brother."

Hindi sumagot si Garet. Sinubukan niyang mag-focus sa dagat, ngunit naputol ang kanyang iniisip nang marinig niya ang tunog ng papalapit na motorsiklo. Lumingon siya, at mula sa malayo, isang binatang naka-puting polo at ripped jeans ang bumaba sa motorsiklo. Matangkad ito, moreno, at may mapanatag na ngiti sa labi.

"Garet," bulong ni Gemma, tumayo at ngumiti nang buong pagmamalaki. "That's Rafael."

Lumapit si Rafael, hawak ang isang simpleng kahon na tila regalo. Nang makalapit, tumingin ito nang diretso kay Garet at ngumiti nang magiliw. "Hi. So... you're my brother," sabi nito, halatang may halong kaba at tuwa sa boses.

Tumayo si Garet mula sa upuan, iniabot ang kamay. "Yeah. I'm Garet."

Malakas na tinanggap ni Rafael ang kamay ni Garet, ang ngiti nito ay hindi nawala. "Rafael," sagot niya. "It's... really cool to finally meet you."

Hindi sumagot agad si Garet. Tiningnan niya si Rafael nang mabuti. Kahit hindi niya gustong aminin, may ilang bagay sa binata ang nagpapaalala sa kanya ng sariling kabataan—ang postura, ang kumpiyansa, at kahit ang kakaunting pagkakahawig nila sa mga mata.

"I didn't know I had a brother until recently," sabi ni Garet, walang paliguy-ligoy. "This is... new for me."

Tumango si Rafael, tila naiintindihan ang sitwasyon. "I get it. It's weird for me too. I mean, I grew up knowing about you, but... this is the first time I've actually met you."

Nagkatinginan silang dalawa, parehong nagpipigil ng awkward na tawa. Pumasok si Gemma sa eksena, halatang gustong maibsan ang tensyon. "Sit down, both of you. I ordered some snacks. Let's make this a little less formal, shall we?"

Umupo si Garet at Rafael sa parehong lamesa, at sa unang pagkakataon, nagkaroon sila ng pagkakataong makilala ang isa't isa.

"So... you ride bikes?" tanong ni Garet, tinitingnan ang helmet ni Rafael na nasa gilid ng mesa.

"Yeah," sagot ni Rafael, sabay ngiti. "I actually work as a part-time motorcycle guide for tourists. It's a side hustle. Keeps me busy."

Tumango si Garet. "That's... interesting. I used to like bikes when I was younger, but life got too busy."

"Sounds like you've had a pretty busy life," sabi ni Rafael. "Mom told me you're big in business and stuff."

Tumingin si Garet kay Gemma, halatang nagulat. "She told you that?"

"Yeah," sagot ni Rafael, bahagyang napangiti. "She talks about you a lot, actually. I know you're a big deal. But don't worry, I'm not intimidated."

Bahagyang natawa si Garet. "Well, that's good to know."

Habang tumatakbo ang usapan, unti-unting lumambot ang tensyon sa pagitan nila. Si Rafael ay madaldal at magiliw, na tila kayang punuin ang katahimikan ng masayang kwento. Si Garet, bagamat hindi sanay sa ganitong uri ng pag-uusap, ay unti-unting nagiging bukas sa ideya ng pagkakaroon ng kapatid.

Sa wakas, tumingin si Rafael kay Garet at ngumiti nang may sinseridad. "I know it's a lot to process, but I really hope we can be friends. Or, you know... brothers."

Sandaling tumahimik si Garet, ngunit sa huli, tumango siya. "We'll see where this goes," sabi niya, ngunit ang tono niya ay mas malambot ngayon kaysa kanina.

Ngumiti si Gemma, ang luha ay nagbabantang tumulo. Sa wakas, matapos ang mahabang panahon ng pag-aasam, nagkaroon siya ng pagkakataong makita ang dalawang anak niyang magkasama.

Habang ang araw ay patuloy na lumulubog, ang dalawa ay nagpatuloy sa pag-uusap, unti-unting bumubuo ng pundasyon para sa isang relasyon na halos tatlong dekada nang nawawala.

Ilang sandali pa ay niyaya ni Gemma na doon na kumain si Garet.

Nasa ilalim ng gazebo nakaupo sina Garet at Rafael, ang kanilang mga inumin ay nasa lamesa. Sa di kalayuan, abala si Gemma sa kusina ng maliit na kubo, naghahanda ng pagkain para sa kanilang tatlo.

Sa kanilang pagitan, may katahimikang hindi ganap na komportable ngunit hindi rin masama. Parang may pumipigil kay Rafael na magsalita, ngunit sa huli, napagpasyahan niyang ituloy ang usapan.

"So, Garet," simula ni Rafael, sumandal sa upuan at nakangiti nang magaan. "Are you married?"

Napatingin si Garet sa kanya, saglit na tumigil bago sumagot. "No."

Napataas ang kilay ni Rafael, tila interesado. "Girlfriend, then?"

Umiling si Garet, ang kanyang mukha ay nanatiling walang ekspresyon. "No."

Saglit na natahimik si Rafael, ngunit halata sa mukha niya ang pagka-usisa. "Seriously? No girlfriend? A guy like you—successful, obviously confident—don't tell me no one's caught your eye?"

Inilapag ni Garet ang kanyang baso sa mesa at tumingin kay Rafael. Hindi siya galit, ngunit malinaw ang kanyang tono—seryoso at hindi nakikipagbiruan. "I'm busy. Relationships aren't a priority for me."

Napakamot ng ulo si Rafael, tila hindi makapaniwala. "Wow. I mean, I get it—you're probably drowning in work. But come on, man, life's not just about business."

Tumitig si Garet sa dagat, ang mga mata'y tila malalim ang iniisip. "It is for me. I have responsibilities, Rafael. My time isn't mine to waste."

Narinig ni Rafael ang bigat sa boses ng kanyang kapatid, ngunit hindi niya gustong sumuko sa usapan. "Okay, I get that," sabi niya, bahagyang mas mahinahon. "But don't you think... maybe someday, you'll want more? Like a family or something?"

Sa puntong iyon, huminga nang malalim si Garet, ngunit hindi niya inalis ang tingin sa dagat. "Not everyone is built for that. And not everyone gets the chance to have it."

Napansin ni Rafael ang malamig na tono ni Garet, ngunit sa halip na umatras, sinubukan niyang gawing magaan ang usapan. "Well, I'm not saying settle down tomorrow or anything. Pero kung magbabago ang isip mo, I could totally see you as the cool, intimidating dad type."

Bahagyang napangiti si Garet, ngunit hindi niya hinayaan ang ngiti na tumagal. "I'll take that as a compliment," sabi niya, halos monotono ang boses.

Napangiti si Rafael nang mas malaki, tila kontento sa maliit na tagumpay na iyon. "It is. But seriously, if ever you need a wingman, I'm your guy."

Sa wakas, tumingin si Garet kay Rafael, ang labi niya ay bahagyang nag-angat sa isang maliit na ngiti na bihirang makita. "Noted." Nailing pa ito sa pagiging bibo ng kapatid.

Habang nagpapatuloy ang usapan, dumating si Gemma na may dalang plato ng pagkain. Nakita niya ang magaan na ngiti ni Garet, at hindi niya mapigilang mapalitan ng ngiti ang sariling mukha. 

Sa loob ng maraming taon, ipinagdasal niyang magkita ang dalawa niyang anak, at ngayon, sa ilalim ng maliit na gazebo na iyon, nararamdaman niya ang unti-unting pagbuo ng ugnayan na nawala sa kanila.

Habang inilalapag ang pagkain sa mesa, napansin ni Gemma ang pagtingin ni Rafael kay Garet, puno ng paghanga at pagkamangha. 

Hindi niya alam kung paano napalaki ng mundo si Garet sa ganoong klaseng tao—malamig ngunit may tapang, tahimik ngunit puno ng lalim. Ngunit para kay Rafael, ang sandaling ito ay mahalaga—ang pagkakaroon ng kuya na sa wakas ay nakilala niya, kahit pa tila isang palaisipan ang taong iyon.