Ποιος τελειώνει το σχολείο την Δευτέρα;Φυσικά εγώ!Τελειώνει το σχολείο και δε ξέρω αν θέλω να πάω για τελευταία φορά ως μαθητής.Γιατί πολύ απλά,χθες Παρασκευή,έγινα ρεζίλι μπροστά σε όλο το σχολείο.Και στην Τερέζα.Και αυτό είναι που με πείραξε πιο πολύ.Ότι έγινα ρεζίλι μπροστά στο κορίτσι των ονείρων μου.

Η αλήθεια είναι ότι όλη την ημέρα δεν μιλούσα σε κανέναν.Δεν είχα όρεξη να μιλήσω σε κανέναν.Μόνο να φάω είχα την όρεξη.Νιώθω ότι δε θέλω να πατήσω το πόδι μου στο σχολείο.Με τι μάτια θα αντικρίσω τους συμμαθητές μου;Δε ξέρω αν θέλω να μάθω την απάντηση.

Καθόμουν στο δωμάτιο μου και σκεφτόμουν όλα αυτά που συνέβησαν χθες.Κάποια στιγμή σηκώθηκα πάνω και πλησίασα την αφίσα του Michael Jackson που έχω κολλημένη στον τοίχο.Την κοιτώ.Μια σκέψη είχα στο μυαλό μου:να φύγω από την Αμερική και να πάω κάπου αλλού μήπως γνωρίσω τη γυναίκα που θα παντρευτώ.Σαν τον Eddie Murphy και εγώ.Αλλά όχι,νομίζω δεν αξίζει.

Τελικά,πλησίασα ένα καφέ έπιπλο που χω στο δωμάτιο και έβαλα να παίξω με το super nes που χω συνδεδεμένο στην τηλεόραση μου.Ακόμα όμως είχα το μυαλό μου στο χθεσινό συμβάν.

Ξαφνικά,είδα την Τζέσικα να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο.Με πλησίασε και μου είπε:
《Άσε λίγο κάτω το nes και έλα να μιλήσουμε》

Ήξερα ήδη τι ήθελε να μου πει.Και ξέρω ήδη ότι θα προσπαθήσει να με καθησυχάσει.Δε ξέρω όμως αν θα τα καταφέρει.
《Τι είναι;》,τη ρώτησα.
《Λάρρυ,μπορείς σε παρακαλώ να μην στεναχωριέσαι;》
《Τι με ρωτάς ρε Τζέσικα;Πώς να μη στενοχωριέμαι μετά από όλα αυτά;》

Αναστέναξε.
《Ξέρω,είναι δύσκολο.Αλλά σε παρακαλώ.Τελειώνεις το σχολείο.Είσαι πια ενήλικας.Πρέπει να προχωρήσεις στη ζωή σου》

Ότι είμαι ενήλικας είμαι.Και πρέπει να προχωρήσω στη ζωή μου.Όμως μπορώ;Αφού αγαπώ την Τερέζα.Δε μπορώ να τη βγάλω από το μυαλό μου.Κάθε μέρα τη σκέφτομαι.Κάθε μέρα πάω στο σχολείο και περιμένω να τη δω.Και ας είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη μου.Δε με νοιάζει.
《Τζέσικα,δε μπορώ》
《Αδερφούλη,μπορείς.Μπορείς και το ξέρεις.Και θα δεις.Η επόμενη χρονιά θα είναι καλύτερη》

Αναστέναξα.Ήρθε η ώρα να εκφράσω κάποια παράπονα.
《Πέρυσι,το 1992,μου έλεγες ότι η φετινή χρονιά θα είναι καλύτερη.Τώρα μου λες ότι το 1994 θα είναι καλύτερο.Δε μπορεί το 1993 να είναι μια καλή χρονιά;Δε μπορεί να μου συμβεί κάτι καλό φέτος;Όχι του χρόνου.Φέτος》

Χρειάστηκε να ανύψωσω λίγο τον τόνο της φωνής μου.Αλλά έπρεπε.Θέλω να συμβεί επιτέλους κάτι καλό.
《Αδερφέ》,μου είπε τελικά η Τζέσικα,《έχεις δίκιο που φωνάζεις.Αλλά σε παρακαλώ,άκουσε με.Μη στενοχωριέσαι.Η ζωή είναι μικρή για να καθόμαστε να κλαίμε》

Πρέπει να παραδεχτώ ότι η Τζέσικα έχει δίκιο.Αλλά δε μπορώ να την ξεχάσω την Τερέζα.Όμως,μπορώ να σταματήσω να κλαίω.Αυτό είναι το σωστό.Και αυτό πρέπει να κάνω.
《Εντάξει λοιπόν,θα σταματήσω να κλαίω.Αλλά την Τερέζα δύσκολα θα την ξεχάσω.Να το ξέρεις》

Μου χαμογέλασε.
《Εντάξει αδερφούλη》,μου είπε και την αγκάλιασα.Τότε,βγήκε από το δωμάτιο και εγώ συνέχισα να παίζω.Λίγη ώρα αργότερα,κατέβηκα στο σαλόνι όπου βρήκα τη μητέρα μου να κάθεται στο σαλόνι.Την πλησίασα.
《Τι έγινε μαμά;》,τη ρώτησα.
《Αγόρι μου,έλα εδώ.Θέλω να μιλήσουμε》

Πήγα και κάθισα δίπλα της.Κατάλαβα από την αρχή τι ήθελε να μου πει.
《Μου είπε η Τζέσικα τι συνέβη χθες》
《Και;》
《Κοίτα.Καταλαβαίνω πως είναι να γίνεσαι ρεζίλι μπροστά στο άτομο που αγαπάς.Αλλά θέλω να θυμάσαι κάτι.Όλοι οι άνθρωποι θα γίνουμε ρεζίλι κάποια στιγμή.Και τότε θα είναι που όλοι θα καταλάβουμε ότι δεν είναι καλό να κοροϊδεύουμε τον άλλον.Αυτό να το θυμάσαι》

Η μητέρα μου είχε πολύ μεγάλο δίκιο.Γι'αυτό,πολλές φορές πηγαίνω σε εκείνη και κάθομαι για να μου δώσει συμβουλές.
《Σε ευχαριστώ》,της είπα και τη φίλησα.Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα στην κουζίνα εκεί που βρήκα τον πατέρα μου να κάθεται.Τον πλησίασα και κάθισα δίπλα του.
《Τι έγινε μπαμπά;》
《Αγόρι μου,θέλω να σου μιλήσω》

Όπως και πριν,έτσι και τώρα κατάλαβα αμέσως τι ήθελε να μου πει.
《Που λες,η Τζέσικα...》
《Ξέρω,ξέρω,σου είπε τα πάντα για χθες》,τον διέκοψα.
《Ναι αφού δε μου το είπατε εσύ με τον Μπομπ.Τέλος πάντων,θέλω να σου δώσω μια συμβουλή》
《Πες μου》
《Ο άντρας ο σωστός γιε μου,δεν είναι αυτός που έχει μαζί του δύο ή τρεις γυναίκες.Αλλά αυτός που έχει μια.Γιατί εκείνη τον αγάπησε πραγματικά.Γιατί εκείνη τον θέλει γι'αυτό που είναι.Όχι γι'αυτό που δείχνει.Αυτό να το θυμάσαι》

Το παραδέχομαι.Και οι δύο γονείς μου έχουν τον τρόπο να με κάνουν να χαμογελώ.Μου δίνουν πάντα τις καλύτερες συμβουλές.Πάντως,πρέπει να δούμε τι θα γίνει και με το σχολείο;Και πότε θα το δούμε αυτό;Τη Δευτέρα.

Και μιας και έφτασε Δευτέρα,ετοιμάστηκα να πάω σχολείο.Όταν μπήκα μέσα,παρατήρησα πολλά παιδιά που με κοιτούσαν.Αλλά εγώ δε τους έδωσα σημασία.Το μόνο που έκανα είναι να προχωρήσω προς το ντουλάπι μου.Όταν έφτασα,το άνοιξα και έβαλα μέσα τα πράγματα μου.Τότε είναι που με πλησίασε ο Μπομπ.
《Λάρρυ,πως είσαι σήμερα;》
《Καλύτερα》
《Ξέρεις,το σκεφτόμουν όλο το σαββατοκύριακο αυτό που συνέβη》
《Εγώ να δεις》
《Και μιας και είναι η τελευταία μας μέρα στο σχολείο,ήρθα να σου πω ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσεις μπροστά》

Γέλασα.
《Μην ανησυχείς Μπομπ.Ό,τι και να γίνει,θα προχωρήσω μπροστά.Και θα είμαστε μαζί σε αυτό》

Μου χαμογέλασε.Ένα χαμόγελο όμως που δεν κράτησε πολύ,γιατί ξαφνικά εμφανίστηκε ένα πρόσωπο που δε το περίμενα.Η Τερέζα.
《Μπορώ να σου μιλήσω;》,μου είπε,με τον Μπομπ να απομακρύνεται και εν τέλη να φεύγει.
《Για πες μου.Τι θες;》
《Λάρρυ,συγγνώμη για προχτές.Που σε άφησα μόνος σου και έφυγα》
《Βασικά,εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη που έγινα ρεζίλι μπροστά σου》
《Γιατί να ζητήσεις συγγνώμη;Ξέρεις πόσο χάρηκα που με υπερασπίστηκες;Κανένα αγόρι δεν είχε κάνει κάτι τέτοιο για μένα ποτέ》

Ονειρεύομαι;Πείτε μου ότι ονειρεύομαι.Μόλις μου είπε η Τερέζα αυτό που άκουσα;Αλλά δε σταμάτησε εκεί.
《Και ξέρεις,χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω.Και θέλω να συναντηθούμε και το καλοκαίρι κάποια στιγμή》

Ε,ναι.Τώρα ονειρεύομαι.Ή μάλλον όχι.Δεν ονειρεύομαι.Είναι πραγματικό.Είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί.
《Πολύ ευχαρίστως να ξανά συναντηθούμε.Είναι όμως που μένω στη Queens και εσύ μένεις στο Brooklyn...》.Δε πρόλαβα να συνεχίσω την απάντηση μου γιατί απάντησε εκείνη για μένα.Και αυτό που είπε μπορώ να πω ότι με έκανε πολύ χαρούμενο:
《Μη σε νοιάζει αυτό.Έπιασα δουλειά στου γείτονα σου.Θα είμαστε δίπλα δίπλα.Όταν θα κανονίζουμε,θα έρχομαι σπίτι σου》

Θα το ξαναπώ και θα το ξαναλέω.Πρέπει να ονειρεύομαι.Δε μπορώ να το πιστέψω.Δε γίνεται.Κάποιος μου κάνει πλάκα.Δε γίνεται αλλιώς.
《Εντάξει.Θα σε περιμένω οπότε θες να έρθεις》
《Θα χαρώ πολύ να τα ξαναπούμε》,μου είπε και με αγκάλιασε.Με αγκάλιασε!Τότε εγώ πήγα αμέσως στην Τζέσικα που της είπα τι έγινε με την Τερέζα.
《Πλάκα κάνεις》
《Δε σου κάνω πλάκα》
《Αδερφέ,ξέρεις ότι μπορείς να την πας στο υπόγειο να της δείξεις τις κατασκευές σου;》
《Συγγνώμη ρε Τζέσικα.Θα έρθει σπίτι και θα την πάω στο υπόγειο;》
《Έχεις τόσες κατασκευές.Πήγαινε την να τις δει》
《Τέλος πάντων,μέχρι τότε βλέπουμε.Πήγαινε τώρα για μάθημα》

Πήγα και εγώ για μάθημα τελικά.Μπήκα στην αίθουσα και πλησίασα τον Μπομπ.Πήγα και του είπα τι έγινε πριν με την Τερέζα.
《Πες μου ότι δε κάνεις πλάκα》
《Φαίνομαι σαν να κάνω πλάκα;》
《Κολλητέ,δε ξέρεις πόσο χάρηκα》
《Εγώ να δεις.Αλλά ας κάτσουμε να κάνουμε μάθημα.Για τελευταία φορά》

Για τελευταία φορά κάνω μάθημα ως μαθητής.Τώρα,όλο το καλοκαίρι,πιστεύω θα περάσω υπέροχα.Και με σημαντικά άτομα δίπλα μου.Ένα από αυτά είναι η Τερέζα.Θα περάσουμε υπέροχα.Το ξέρω ότι θα περάσουμε υπέροχα.Το φαντάζομαι.Το περιμένω.