15 χρόνια αργότερα

Ώρες ώρες θυμάμαι που πριν 15 χρόνια,τότε το 2000,εκείνες τις μέρες που είχαμε ανοίξει το εστιατόριο,καθόμουν και έλεγα στην αδερφή μου ότι μέσα σε μια δεκαπενταετία το εστιατόριο θα είναι το καλύτερο της πόλης.Και δε διαψεύστηκα ποτέ.Το γκουρμέ εστιατόριο μας είναι το καλύτερο σε όλη τη Νέα Υόρκη.Εντάξει,να πω ότι υπάρχει και το εστιατόριο 'The Delicatessen Restaurant',του ανταγωνιστή David Bozs,αλλά και παλι δε μας φτάνει.Έτσι κι αλλιώς,σε ό,τι διαγωνισμό έχει διοργανωθεί για το καλύτερο εστιατόριο,το δικό μας νικούσε για λίγο το εστιατόριο του Bozs.

Πρέπει επίσης να πω ότι δεν έχουμε αλλάξει σπίτι.Στο πατρικό μας βρισκόμαστε ακόμα.Εγώ δεν έχω παντρευτεί,αλλά ούτε και η Τζέσικα.Πιστή σε αυτό που έχει πει.Να είναι πάντα δίπλα μου.Ευτυχώς πάντως δε με πιάνουν σοβαρές κρίσεις.Αυτό δε σημαίνει όμως ότι έχω ξεχάσει την Τερέζα.Ένα θα πω.Στο γραφείο μου στο εστιατόριο,έχω πάνω στο γραφείο μια φωτογραφία μέσα σε μια κορνίζα.Μια φωτογραφία της Τερέζα για να την θυμάμαι.Να πω επίσης ότι αγοράσαμε και καινούργιο αμάξι.Πουλήσαμε το παλιό και αγοράσαμε ένα Honda Civic.Ο πατέρας μου δεν μπορεί να οδηγήσει πια γι'αυτό το αυτοκίνητο είναι πια στο όνομα μου.

Ο Μπομπ,από την άλλη,ούτε αυτός παντρεύτηκε.Φτάσαμε και οι δύο 40 ετών και είμαστε ακόμα ανύπαντροι.Εντάξει,εγώ έχω πει ότι δε θα παντρευτώ,αλλά και ο Μπομπ;Τέλος πάντων,δική του ζωή είναι,ό,τι θέλει θα κάνει.Πάντως,το βιβλιοπωλείο πηγαίνει πολύ καλά.Και αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί.Ο κολλητός μου είναι ένας σωστός επιχειρηματίας.

Και εδώ έρχεται και μια ερώτηση.Δεν έχει παντρευτεί κανείς;Θα απαντήσω.Παντρεύτηκε ο Ντουέιν το 2007 και μετά από ένα χρόνο έγινε πατέρας.Και έρχεται επίσης άλλο ένα ερώτημα.Μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια δεν έχει συμβεί τίποτα άλλο;Τίποτα.Και αυτό είναι κάτι που μου δημιουργεί απορία.Δεν έχει συμβεί τίποτα παράξενο όλα αυτά τα χρόνια.

Πάντως,αφού ξημέρωσε που ξημέρωσε,λέω να σηκωθώ από το κρεβάτι μπας και πάω στη δουλειά.Πόσο μου αρέσει αυτό το δωμάτιο.Πριν λίγα χρόνια το έβαψα και άλλαξα λίγα πράγματα για να μη θυμίζει πια το παιδικό μου δωμάτιο.

Αφού σηκώθηκα,έβαλα γρήγορα γρήγορα ένα πουκάμισο και κατέβηκα κάτω.Πηγα στην κουζίνα και περίμενα την αδερφή μου.Όμως,βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω και με τους γονείς μου.
《Καλώς το καμάρι μου》,γύρισε και μου είπε ο πατέρας μου.
《Τι κάνεις πατέρα;Πώς νιώθεις σήμερα;》

Γέλασε.
《Από το λουμπάγκο;Καλύτερα μπορώ να πω》
《Ναι,αφού όλο το βράδυ μου έλεγες ότι δε μπορείς να κοιμηθείς...》,απάντησε και η μητέρα μου.
《Τι λες μπροστά στο παιδί;Μια χαρά κοιμήθηκα.Τι,επειδή είμαι 80 χρονών;》

Δε πρόλαβα να πω τίποτα μιας και είδα την αδερφή μου να μπαίνει στην κουζίνα και να κάθεται δίπλα μου.Πήρε κοντά της ένα ποτήρι με καφέ και είπε:
《Τι έγινε;Έτοιμοι να φύγετε;》

Α,ναι.Το ξέχασα.Οι γονείς μου έχουν ραντεβού με έναν καρδιολόγο στο Bronx.Θα ήθελα να τους πάω εγώ στο γιατρό αλλά έχουν ραντεβού πιο μετά.Άρα,δε προλαβαίνω.Δε πειράζει.Άλλη φορά.

Ήπια και εγώ λίγο καφέ από μια άλλη κούπα καφέ,μπας και ξυπνήσω λίγο,γιατί δεν κοιμήθηκα και καλά το βράδυ να πω την αλήθεια.Και ναι,είδα ξανά το συμβάν με την Τζέσικα.Καιρό είχα να το δω.Αλλά τουλάχιστον κατάφερα και κοιμήθηκα στο τέλος.

Σηκώθηκα πάνω και πριν φύγω με την Τζέσικα,γύρισα και είπα στους γονείς μου:
《Να προσέχετε ε;Και μόλις τελειώσετε να μας πάρετε τηλέφωνο》
《Αφού έχουμε ραντεβού το απόγευμα.Μόλις τελειώσουμε θα σας πάρουμε τηλέφωνο》,απάντησε ο πατέρας μου με τη μητέρα μου να μας λέει:
《Και εσείς να προσέχετε.Και να θυμάστε ότι θα είμαστε πάντα εδώ για σας》

Χαμογέλασα.Έκανα νόημα στην Τζέσικα να φύγουμε και έτσι φύγαμε.Βγήκαμε έξω από το σπίτι και μπήκαμε στο αμάξι για να πάμε στο εστιατόριο.Πρέπει να πω ότι προτιμώ το συγκεκριμένο αμάξι.Με βολεύει στην οδήγηση.

Όταν φτάσαμε στο εστιατόριο,αφήσαμε το αμάξι απέξω και μπήκαμε μέσα.Δε κατευθυνθήκαμε στην κουζίνα αλλά στο γραφείο μας,στον 3ο όροφο.Σε λίγη ώρα θα έρθουν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του εστιατορίου.Το μαγαζί ανοίγει το μεσημέρι,αλλά εμείς θέλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι.Να έχουμε ήδη έτοιμα τα φαγητά και ό,τι άλλο χρειαστεί.

Κάποια στιγμή,το βραδάκι,αποφασίσαμε με την αδερφή μου να κατεβούμε κάτω.Οι γονείς μου δεν είχαν ακόμα τηλεφωνήσει.Αλλά είχαν και λόγο.Ένα λόγο που μου τον εξήγησε η αδερφή μου.
《Είχαν ραντεβού κατά τις 7 αλλά ο γιατρός είχε μια δουλειά και άργησε να τους δει》

Κατεβήκαμε κάτω στην κουζίνα και είδαμε τον Ντουέιν να πλησιάζει αλλά να ρίχνει και ματιές προς ένα συγκεκριμένο σημείο.Μου δημιουργήθηκε απορία.Απορία που είχε και η αδερφή μου.
《Που κοιτάς καλέ;》
《Σε ένα συγκεκριμένο τραπέζι》
《Γιατί τι έγινε;》

Συνέχισε να κοίτα προς εκείνη τη συγκεκριμένη κατεύθυνση,μέχρι που μας είπε:
《Όπως περνούσα για να πάω να πάρω μια παραγγελία,είδα έναν τύπο που πρέπει να τον έχω ξαναδεί στην τηλεόραση》
《Τον ξέρεις;》
《Δε νομίζω》
《Και πως τον λένε ξέρεις;》
《Δε ξέρω να πω την αλήθεια αλλά αποκάλεσε την γυναίκα που τον συνοδεύει νομίζω Ρέιτσελ.Και νομίζω και εκείνη πρέπει να είπε το όνομα του》
《Ε,πως τον λένε;》
《Κάτι με Τζει ξεκινάει.Τζέισον;Δε κατάλαβα》

Γέλασα.
《Τι άλλο κατάφερες να ακούσεις;》
《Ότι αυτό είναι το πρώτο τους ραντεβού》
《Ωραία άκου.Θα πάρω τηλέφωνο τη γυναίκα σου και θα της πω ότι είσαι ένας μεγάλος κουτσομπόλης》

Γέλασε.
《Όπως θέλεις αφεντικό》

Δε κάτσαμε πολύ στην κουζίνα.Προτιμήσαμε να ανέβουμε πάνω στο γραφείο.Μπήκαμε μέσα και εγώ έκατσα να θαυμάσω το άγαλμα που έχω πίσω από την έδρα μου.Η Τζέσικα,από την άλλη,πήρε να διαβάσει ένα βιβλίο.Γιατί είναι και βιβλιοφάγος.Ξαφνικά,χτύπησε το τηλέφωνο.Συνήθως,αυτοί που μας παίρνουν τηλέφωνο είναι είτε προμηθευτές είτε από καμία εταιρία για να μας κάνουν διαφήμιση.Αλλά όχι.Αυτή τη φορά ήταν ο Ντουέιν.
《Έλα τι θες;》
《Σας ζητάνε στην άλλη γραμμή》
《Σύνδεσε με τότε》,του απάντησα και είδα την Τζέσικα να μου λέει:
《Ποιος είναι;》

Δε πρόλαβα να απαντήσω γιατί άκουσα κάποιον να μου μιλά στο τηλέφωνο.
《Ο κύριος Ντάρετ;》
《Ο ίδιος》
《Καλησπέρα σας.Σας καλούμε από το αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης...》