Chapter 43

ALMOST TWO WEEKS that I isolated myself from everyone. Nanatili lamang ako sa aking kwarto sa loob nang dalawang linggo na iyon. I tried to back from my old life but I really can't, knowing that there's still case that unsolved, but after I heard the truth from Rus my mind is in chaos. I don't know if I have to believe everything Rus said or if Kellen is capable of doing all of these, of betraying and lying to me.

Alam ko, alam ko sa sarili ko na wala namang label na namamagitan saamin but we've been through a lot. Marami na kaming pinag samahan at marami naring nangyari, he made me happy, he made me laugh, and he made me feel again the feelings that I'd buried for a long time since Calvin passed away. I don't know why him, I can't even answer my own question to myself hindi ko alam kung bakit ba siya, kung bakit ba siya ang hinayaan kong magparamdam saakin muli ng ganito.

I already have a feeling for him, nagawa ko nang aminin iyon sa sarili ko na ilang beses akong nakipag talo. He's the one who made me feel alive again, who made me feel special again.

But then, all of these happen.

Why I can't be happy? Bakit kailangan palagi na panandalian ko lang maramdaman na maging masaya sa isang tao? Bakit kailangan agad na bawiin saakin 'yung saya na matagal ko ng inaasam?

Ganun na ba ako ka makasalanan na tao para ipagkait saakin ang kasiyahan na gusto kong maranasan?

Lahat na lang ba ng taong mamahalin ko ay may limitasyon para saakin?

Hindi nga lang siguro kami pwede para sa isa't isa. Simula palang siguro hindi na talaga kami para sa isa't isa, maybe Kellen was just a fire that I allowed to burn me, besides I don't really know him.

Nabaling ang atensyon ko sa pintuan ng kwarto ko nang may kumatok ruon, tiyaka ako tumingin sa body size mirror na nasa gilid ng kama ko. Mugto at namumulang mga mata ang nakita ko sa salamin, mukha na rin akong miserable sa hitsura ko ngayon. Pinahid ko ang aking mga luha gamit ang aking mga kamay bago nag tungo sa banyo upang mag hilamos.

"Sino yan?" pasigaw kong tanong sa kumakatok habang ako'y nag hihilamos.

Hindi sumagot ang kumatok sa kwarto ko kaya nang matapos akong mag hilamos ay nag tungo ako sa pintuan ng kwarto ko upang buksan iyon and to my shock, I saw Yara, Selene and Honey who's standing in front of me. Honey who's holding a silver tray with a lot of food in eat, pushed me to side and enter my room without hesitation. Sinundan ko siya ng tingin at inilapag niya at tray ng pagkain sa maliit na lamesa ng mini salas ko.

Napatili naman ako nang makaramdam ng sakit sa braso ko, sinamaan ko ng tingin si Selene na kinurot ako sa braso.

"Problema mo?!" bulalas ko. Ang sakit ng kurot niya at kaad iyong nag marka sa braso ko. But the latter just rolled her eyes and then hit me on my arms. "Aray naman! Ano ba?!" lumalayo ako sakanya at iniiwasan ang bawat hampas niya saakin pero sadyang mabilis lang talaga kumilos si Selene kaya halos hindi ako makaiwas.

Ilang ulit pa akong naka tanggap ng hampas, palo at pati sabunot kay Selene pero hindi ko nagawang umiwas at pumalag dahil wala akong sapat na lakas at wala akong gana para kumilos. After a couple of minutes Selene stopped from hitting me and then I heard her sobbing after that.

I was about to ask why when Yara spoke. "You don't know how worried we are Mads, you didn't tell us anything." There was too much emotions from Yara's eyes that it can affect even me. Lumapit ito kay Selene upang aluin ito, "We're friends, right?" I nod, "Then why are you keeping secrets from us? Madison Kiera, we are your friends and you know that me and Selene are always here for you, alam mong kaya naming iwan kung anuman ang ginagawa namin para mapakinggan ka lang. Handa naman kaming making and you know that we never judge every decision that you've made. We're here to support you Mads, then you're keeping your problems from us."

Hindi ko namalayan na muli nanaman palang tumulo ang mga luha sa mga mata ko na akala ko naubos ko na sa halos dalawang linggo na nag kulong lamang ako sa kwarto ko. Pesteng luha 'to, hindi maubos ubos.

Tangina, ito nanaman 'yung sakit, ang sakit sakit.

I can't speak and I don't know what to say, pagod na pagod na akong makipag talo sa sarili ko at ayaw ko nang makipag talo pa sakanila. I don't want to argue anymore, I'm just so tired of everything, so tired of myself.

I know that they are waiting for me to talk and to tell everything that's happening to me, but then Yara pulled me to my mini salas and guided me to sit on the sofa and handed me the tray.

"If you are wondering why we're here," she said while fixing the food on the table, "Well, Honey contacted us," she peered at Honey so did I, who's standing just infront of us. Bago siya muling tumingin saakin at sinamaan ako ng tingin. "Halos dalawang linggo ka na raw nag kukulong rito sa kwarto mo at tanging pag inom lang ng tubig ang nilalaman mo jan sa tiyan mo. Gaga ka talaga ano? Mamana ka pa saakin, gurl! Hindi normal diet 'yang ginagawa mo."

Bahagya akong natawa dahil sa sinabi niya, pinunasan ko ng maayos ang luha na namamalisbis parin sa pisngi ko.

"I'm sorry..." that's the only word that comes out from my mouth.

Si Selene na naka upo sa pang isahang sofa ay umupo sa tabi ko at ganun rin si Yarana umupo rin sa kabilang gilid ko at walang sabi-sabing niyakap nila akong dalawa.

"We're sorry too Mads because we didn't know what's happening." Selene said while still hugging me.

"Oo nga, wala kaming kalam alam sa nangyayari. We actually asked Russel about it but he refused to give us an answer." Yara said who's the first one to release from the hug and looked at me. "But if you still don't want to talk about it, always remember that we will always be here for you."

I am so lucky that I found these two amazing and crazy people and become my friends, my life is not perfect without them.

After the talking, they let me to eat already. Kahit hindi ko magawang kumain ng maayos at marami dahil sa wala parin akong ganang kumain, pero hindi talaga nila nilisan ang kwarto ko hangga't hindi ko nauubos ang laman ng tray na dala-dala ni Honey kanina kaya kahit na hindi ko malasahan ng maayos ang pagkain ay sinubukan kong ubusin para hindi na sila mag alala ng todo saakin dahil sa walang laman ang tiyan ko.

Nagawa ko namang ubusin ang pagkain kabang nakikinig ako sa masasayang pag kekwentuhan ni Yara at Selene na nakikisali rin si Honey, ikinikwento nila 'yung mga masasayang nangyari sakanila and I know that they are doing that to make me forget my problem and they succeeded. Nakalimutan ko ang problemang iniisip ko kahit panandalian lamang.

Balak pa sanang mag overnight ni Selene at Yara dito sa condo pero hindi ko na sila pinayagan dahil alam kong may mga gagawin rin sila, pero sabihan ko raw kaagad si Selene kung may kailangan ako dahil nasa kabilang floor lang naman raw siya. Mga alas otso narin silang umalis dahil gusto nilang makalimot ako kahit ilang oras lang.

Sobra akong nagpapasalamat sakanila kasi kahit papaano nakalimot ako.

But here I am again. Thinking about my problem again.

Bago umalis si Selene at Yara ay panay ang bilin nila kay Honey na siya na raw ang bahala saakin at tawagan o i-text daw kaagad sila ni Honey kapag may problema ako rito ulit dahil alam daw nila na hindi ko sila sasabihan.

Kaya ngayon si Honey hindi tuloy akong magawang iwan kahit ilang beses ko ng sinabi na maayos na ako at kay ko na ang sarili ko. Ngayon na lamang ulit ako nakalabas ng kwarto at ngayon ay narito kami sa salas, si Honey ay abala sa kanyang ginagawa sakanyang laptop samantalang ako naman ay inaabala ang isip ko sa panonood ng tv kahit na sa totoo ay hindi ko maibaling duon ang atensyon ko.

Gusto ko lang namang mag pahinga at lumayo muna sa problema pero alam kong mali 'to dahil mas lalo lang akong hahabulin ng problema ko, we can't let our problems unsolved because it'll haunt you for sure.

Maling nag tago ako at tinakbuhan ang problema ko ng halos dalawang linggo. Wala namng nangyari, mas lalo ko lang iniisip at mas lalo lang akong hindi tinatantanan sa isipan ko.

Siguro bukas magagawa ko ng kumilos at ayusin ang problema ko. Alam kong nag aalala na saakin ang lahat, lalo na ang pamilya ko.

Kailangan ko ng tapusin itong problema na ito.