#jasfanfic tweetnijcie coś

Avianne

Wysiadamy z samochodu i kierujemy się do środka. Wewnątrz kawiarni nie ma zbyt dużo osób, co mnie cieszy. Oboje jesteśmy osobami publicznymi i chociaż i tak pewnie w internecie pojawią się informacje o tym, że wyszliśmy gdzieś razem, czym mniej osób, tym mniejsza szansa na to, że ktoś nam zrobi zdjęcie, które ktoś mógłby źle zinterpretować.

— Co dla ciebie? — pyta mnie, a ja wzruszam ramionami. Szczerze, nie mam pomysłu na co mam ochotę.

— Wymyśl coś, zdam się na ciebie.

— O nie, to ogromna odpowiedzialność. Co jak wybiorę źle? — Unosi brew, a na jego twarzy błąka się uśmiech, który nie pozwala mi na nic innego, jak tylko na odwzajemnienie tego gestu.

— Jeśli wybierzesz źle, to więcej się z tobą nie spotkam. Proste.

— Czyli na moich barkach spoczywa ogromna odpowiedzialność. Okej, dam radę, a ty zajmij stolik, dobrze?

— Jasne.

Rozglądam się po kawiarni, w czasie, gdy on podchodzi do kasy. Wybieram miejsce w kącie. Wolę, żebyśmy mieli choć trochę prywatności. Fani są świetni, ale czasem potrzebuję trochę normalności. A myślę, że jeśli usiedlibyśmy gdzieś na środku, nie byłoby nawet szansy na normalność. W końcu to Shawn Mendes.

Spędzam chwilę w samotności, na szczęście niezbyt długą, bo Shawn dosiada się do mnie kilka minut później.

— I jak? Co zamówiłeś? — pytam, a on wzrusza ramionami.

— Dowiesz się, jak przyniosą zamówienie. Na razie będziesz żyła w niepewności. I ja też.

— Ty też?

— No z tym, czy będziesz chciała się jeszcze ze mną spotkać.

— Aż tak ci na tym zależy? — Unoszę brew, a on potakuje.

— No jasne, że tak. Przecież wiesz, że jesteś dla mnie ważną osobą.

Ignoruję ciepło, które czuję na policzkach i dziwne uczucie w moim brzuchu.

— Shawn, wiesz, że mam...

— Tak, doskonale wiem o tym, że masz narzeczonego, którego kochasz i inne gówno. Tylko tak sobie mówię. Zignoruj to, to dla ciebie nic takiego, skoro masz innego faceta, którego kochasz, co nie?

Patrzy na mnie znacząco, a ja przełykam ślinę.

— Jasne. Ja mogę to zignorować, ale mój narzeczony jest bardzo zazdrosnym osobnikiem — mówię, kładąc szczególny nacisk na słowo narzeczony.

— To skoro możesz to ignorować, to wcale nie musisz mu mówić, czyż nie? Dziwne, że nie ma nic przeciwko temu, że spotykasz się ze swoim byłym.

— A kto powiedział, że nie ma nic przeciwko?

— A ma? — dopytuje, patrząc na mnie nieco rozbawionym wzrokiem.

— Nie ma.

— No właśnie.

— Bo nie wie, że byliśmy razem — dukam cicho.

Nastaje między nami długi moment ciszy. Spuszczam wzrok na swoje dłonie. Niepotrzebnie to mówiłam.

— To sporo wyjaśnia — mówi po chwili, niemalże szeptem. — Wow. On nie wie.

— Nie chciałam mówić mu na początku, a gdy sprawy zaczęły się robić poważne, było za późno. Bałam się, że...

— Rozumiem. Bardzo go kochasz, prawda? — pyta, a ja doskonale czuję, jak wiele kosztuje go to pytanie. I wiem, jaką odpowiedź chciałby otrzymać.

To cholernie niewłaściwe. Co ja tu w ogóle robię?

— Tak, kocham.

Przez ułamek sekundy dostrzegam na jego twarzy ból, który szybko maskuje uśmiechem.

— Cieszę się, że jesteś szczęśliwa, Avi. Naprawdę. Ja zjebałem i cieszę się, że masz jego.

— Trochę później żałowałam, że cię tak zostawiłam — mówię, nim zdążę się zastanowić i od razu, gdy te słowa opuszczają moje usta, wiem, że nie powinnam była ich wypowiadać.

— Tak? — pyta, a ja przełykam ślinę i nieznacznie kiwam głową. — Ja bardzo żałowałem, że mnie zostawiłaś.

Wielka gula zaczyna rosnąć w moim gardle. Czuję nieprzyjemne ciepło, zwiastujące płacz, na który nie mogę sobie teraz pozwolić. Przełykam ślinę i skupiam się na tym, by brzmieć przekonująco.

— Ale najwyraźniej tak miało być. Ja znalazłam miłość życia i jestem pewna, że ty też w końcu znajdziesz.

— Yhym. Jasne. Na pewno.

Uśmiecham się słabo, a on to odwzajemnia. Moment później kelnerka kładzie przed nami nasze zamówienia. Spoglądam na to, co Shawn zamówił dla mnie. Beza i jakaś dobrze wyglądająca kawa.

— I jak? To nasze ostatnie spotkanie? — pyta, sprawiając, że na mojej twarzy pojawia się szczery uśmiech.

— Nie, myślę, że zdałeś egzamin.

— To bardzo się cieszę. Dziwnie się czuję, wychodząc gdzieś bez dziecka. Taki spokój, cisza.

— Od czasu do czasu dobrze ci to zrobi.

— Wiem. Jej rodzice niezbyt mnie lubią, ale wnuczek to ich oczko w głowie.

— Nie lubią cię? Ciebie da się nie lubić? — pytam, unosząc brew, a on patrzy na mnie znacząco. Fakt, ja też go nie lubiłam. — Ja byłam wyjątkiem.

— To oni najwyraźniej też. Wiesz, to chyba normalne, że niezbyt lubi się faceta, który zrobił dziecko ich córce.

— Przecież wziąłeś za nich odpowiedzialność.

— Ale się z nią nie ożeniłem — wyjaśnia. — Daliah i jej rodzice chcieli, żebyśmy wzięli ślub. Jej potem przeszło, bo zaczęła zauważać, że to nie miałoby sensu, ale oni nadal tkwili przy swoim.

— Szczerze? — Kiwa głową. — Myślałam, że się z nią zwiążesz.

Shawn śmieje się cicho, ale nie ma w tym ani odrobiny radości. To gorzki śmiech. Spuszcza wzrok i miesza długą łyżeczką w swojej kawie i wzrusza ramionami, po czym znowu na mnie spogląda.

— Jak miałem się z nią związać, skoro jedyna osoba, z którą chciałem być mnie zostawiła? Nie masz pojęcia, jak bardzo chciałem błagać cię o szansę. Choćby na kolanach.

Po raz kolejny słowa więzną mi w gardle. Nawet nie wiem, co miałabym mu odpowiedzieć. To, że gdyby to zrobił, prawdopodobnie bym do niego wróciła? To pewnie prawda, ale nie czas na takie wyznania. Ani teraz, ani nigdy.

— Możemy zmienić temat, proszę? — chrypię cicho, a on kiwa głową.

— Jasne. Nadal nie pogratulowałem ci twojego pierwszego albumu. Jest świetny.

— Tak sądzisz? Dziękuję.

Połowa piosenek jest o tobie, heh. Zabawne.

— Jest niesamowity. Nie spodziewałem się nawet niczego innego.

— Mam nadzieję, że drugi też sprosta twoim oczekiwaniom.

— Na pewno. Kiedy będzie gotowy?

— Na razie mam singiel, niedługo teledysk, a potem będę nagrywać inne piosenki. Część już jest napisana, inne leżą i kwiczą.

— W razie czego służę pomocą.

— Jasne, możesz zapełnić ostatni collab, którego mi brakuje — rzucam żartem, a on wzrusza ramionami.

— Żaden problem. Daj tylko znać, co jak i kiedy.

— Ja żartowałam.

— Ale ja nie. Jeśli chcesz, nie mam nic przeciwko. Bardzo chętnie coś z tobą nagram.

Kurwa. Charlie mnie zabije. Jemu powiedziałam, że chcę uniknąć mówienia, że chcę się na nim wybić.

— To miłe. Dziękuję.

— Dla ciebie wszystko. Potem odwdzięczysz mi się tym samym.

— Miałabym zaśpiewać na albumie takiej sławy jak Shawn Mendes? Co za wyróżnienie.

— Masz u mnie wyróżnienie na wszystko.

Znowu opuszczam spojrzenie. To wyjście z nim było naprawdę złym pomysłem. Okropnym. Fatalnym. Beznadziejnym. Głupim. Irracjonalnym. Powinnam była siedzieć w domu.

— Shawn...

— Okej, już przestaję. Ale mówię poważnie. Collab za collab.

— Pomyślimy.

— Bardzo mnie to cieszy.

— A twój album kiedy?

— Przez obecną sytuację to wszystko się opóźni, no ale trudno. Alex jest dla mnie najważniejszy.

— Dla niego to też ciężka sytuacja.

Shawn kiwa głową i opowiada mi o nim. On jest naprawdę cudownym tatą i uwielbiam słuchać, z jakim uczuciem opowiada o swoim synku. Mam nadzieję, że Charlie w podobny sposób będzie mówił o naszych dzieciach. Naprawdę.

Schodzimy na trochę lżejsze tematy. Mam wrażenie, że oboje unikamy mówienia o moim związku z Charliem. I to chyba lepiej. Opowiadam mu co u Gavina i Rachel, z którymi nie miał kontaktu od dłuższego czasu, on mi o tym, jak wyglądała kolejna edycja programu, w której był jurorem i jest naprawdę przyjemnie. Dobrze mi się z nim rozmawia. Zawsze dobrze mi się z nim rozmawiało.

Z kawiarni wychodzimy trochę ponad godzinę później. Shawn oferuje mi, że mnie odwiezie, na co z chęcią się zgadzam. Niezbyt chce mi się wracać do domu, ale spędzanie większej ilości czasu z Mendesem to chyba jeszcze gorszy pomysł. Patrzę na niego, jak okrąża samochód i chwilę później wsiada do środka.

—  Odwieźć cię do domu czy gdzieś podwieźć? — pyta, a ja kiwam głową.

— Tak, do domu.

— Okej.

Włącza się do ruchu, po chwili włączając radio w samochodzie. Wzdycham cicho, słysząc piosenkę, która rozlega się w głośnikach. Try.

— To jak? Wiem, że potrafisz.

Patrzę na niego i przełykam ślinę.

— Nie wiem, czy pamiętam.

— Przekonamy się.

Robi głośniej, a ja wywracam oczami. Niech będzie. Shawn zaczyna śpiewać, a ja do niego dołączam, nie hamując uśmiechu na twarzy.

— Where there is desire, there is gonna be a flame. — Niemalże wykrzykujemy refren, śmiejąc się jak dzieci.

Tak samo jak podczas programu. Wszystko wydaje się być takie samo, jak wtedy. Tylko my się zmieniliśmy.

I to jest chyba w tym wszystkim najgorsze.

Piosenka się kończy, co wcale mi się nie podoba. To było naprawdę sympatyczne. Takie proste, sprawiające, że znów czułam się jak dziewiętnastolatka jadąca w samochodzie ze swoim trenerem. Tyle się potem wydarzyło. Dużo dobrego i dużo złego.

— Wspomnienia wracają, co? — pyta, przerywając ciszę, która między nami zapanowała.

— Tak. Wracają.

Mam tylko nadzieję, że uczucia nie wrócą.

***

hiiiiiii

Ale jestem zmęczona, o matulu. Ale środa, może nie dzien loda, ale dzien rozdziału hihi

Czekam na Wasze opinie, uwielbiam czytać Wasze komentarze!

Dajcie znac, czy żyjecie ❤️
Buzi,

mrsgabrielle xx